บทที่ 09 นางร้ายกับพลัง

บทที่ 09

นางร้ายกับพลัง

ดวงตากลมโตสีแดงแวววาวภายใต้แว่นกันแดดสีชาสบกับดวงตาสีทองคำที่มองมา

คู่หนึ่งสนุกสนาน อีกคู่ว่างเปล่า

ลีแอนด์ตัวสั่นเล็กๆ แต่มันไม่ใช่เพราะความขลาดกลัว มันเป็นเพราะความตื่นเต้นต่างหาก! นานแค่ไหนแล้วที่ 'อาเจ๊' อย่างเธอไม่ได้ลงสนามแบบนี้ จะบอกว่าการต่อยตี การทะเลาะวิวาทเป็นเรื่องไร้สาระได้ยังไง ถ้ามันทำให้เลือดในกายเธอลุกสู้อยู่ตลอดอย่างนั้น!

ในโลกเก่าลีแอนด์หรือแอนเป็นเพียงเด็กสาวมัธยมปลายที่กำลังจะเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยแสนธรรมดา จะแตกต่างกับคนอื่นหน่อยก็ตรงที่มีหน้าตาที่น่ารักเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ตัวสูงรูปร่างผอมเพรียว แต่ไม่ว่าใครจะทาบทามให้เธอไปเป็นนางแบบหรือดารายังไงเธอก็ไม่เคยตอบรับคำขอเหล่านั้น ทั้งยังไล่ให้กลับอย่างหมูอย่างหมา

เรื่องน่าเบื่อแบบนั้นแอนไม่สนใจหรอกนะ!

เธอใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่ามาหลายปี จนเผลอไปอยู่กลางดงพวกอันธพาลที่กำลังตีกัน การเห็นเลือดสดๆ ตรงหน้ามันทำให้เธอกลัว...แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกสะท้านไปทั่วร่าง

กว่าจะรู้ตัวเธอก็หยิบไม้หน้าสามที่กระเด็นมาแถวนั้น กระโจนเข้าร่วมวงไปเสียแล้ว

'พี่!!! '

เสียงตะโกนก้องที่ร้องอย่างตกใจของผู้เป็นน้องชาย ทำให้ร่างบางที่กำลังใช้ไม้ฟาดกระหน่ำลงที่หน้าของอันธพาลคนหนึ่งที่หมดสติไปนานแล้วหยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆ หันตัวไปสบกับดวงตาคมสีน้ำเงินสุดประหลาดของผู้เป็นน้องชายที่ตอนนั้นสูงเพียงแค่อกของเธอ

โยชิถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาดึงไม้หน้าสามออกจากมือของเธอ แล้วกุมมือที่มีแต่บาดแผลขีดข่วนเบาๆ แล้วออกแรงดึง

'...กลับบ้านกันเถอะ'

'...เดี๋ยวผมจะทำแผลให้'

หลังจากวันนั้นแอนก็ค้นพบว่าสิ่งที่ทำให้ตัวเธอที่เฉื่อยชากับทุกสิ่งมีชีวิตชีวาได้ก็คือการต่อสู้!

และยิ่งมาอยู่ในโลกแฟนตาซีที่การต่อสู้ การฆ่าฟันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เธอแทบจะอดใจไม่ไหว!

ใจนึงเธอก็อยากรอให้เธอพร้อมกว่านี้ ทั้งร่างกาย สติปัญญาและพลัง

แต่สถานการณ์ในตอนนี้คงทำได้แต่รอไม่ได้แล้วสินะ

"กรร...รรรรซ์"

ร่างไอซาตานตรงหน้าเริ่มแยกเขี้ยวคำรามออกมา มือหนาเริ่มกางกรงเล็บออกมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าจะยังสามารถใช้พลังทุกอย่างของเจ้าของร่างเดิมได้สินะ

"หนี...ไป" เสียงทุ้มแหบแห้งแผ่วเบาดังขึ้นข้างหลัง ลีแอนด์หันตัวไปสบตาสีประหลาดนั่นที่ตอนนี้ฉายถึงความกลัวอย่างที่ลีแอนด์ไม่เข้าใจนัก เธอไม่เชื่อว่าคนอย่างวูล์ฟจะกลัวอะไรเป็นหรอกนะ!

แต่ก็ช่างมันเถอะ

"เรื่องน่าสนุกแบบนี้จะให้ฉันหนีไปไหนละ"

ดื้อ!!!

วูล์ฟอยากจะแปลงร่างเป็นมนุษย์แล้วกระชากร่างเล็กนั่นมาเขย่าให้สมองกลับเป็นปกติจริงๆ! ตรงหน้านั่นมันร่างพี่ชายของเขา ว่าที่ผู้นำเผ่าคนต่อไป! หมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดเลยนะ! นี่ยังไม่นับพลังประหลาดๆ สีดำที่ควบคุมร่างกายของพี่เขาเอาไว้อีก! แล้วปีศาจทารกอายุ 5 ขวบแบบเธอจะทำอะไรได้!

โธ่เว้ย!

ถ้าเธอตาย...

ตูม!!!!!!!!!!

"คุณหนู!!! "

ทั้งมาร์คัสที่ยังคงบินอยู่บนฟ้าเบิกตาคมอย่างตกใจอย่างที่นานๆ ทีจะเป็น เมื่อเห็นร่างไอซาตานระเบิดพลังสีเหลืองประหลาดแต่มีความเร็วราวกับแสงพุ่งเข้าใส่ร่างเล็กที่ยืนตระหง่านอยู่หน้ากรงขังเวทอย่างไม่กลัวตาย

เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วบริเวณพร้อมกับควันที่กระจายไปรอบๆ จนทำให้มองไม่เห็นทัศนียภาพ มาร์คัสหรี่ตาลงอย่างเคร่งเครียด ดวงตาสีนิลว่างเปล่าของเขากวาดสายตาไปรอบบริเวณอย่างรวดเร็ว เขาสัมผัสได้ถึงจิตและไอปีศาจของคุณหนู แต่เขาไม่เห็นคุณหนูของเขานี่สิ!

"สายฟ้างั้นรึ? "

"!!! "

ร่างไอซาตานสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเสียงหวานดังกึกก้องที่ข้างหู มันหันกลับไปมองก่อนจะระเบิดก้อนสายฟ้าอันเป็นพลังเวทของร่างนี้อย่างรวดเร็ว

ตูม!!

"ก็ยังพลาดนะ" คราวนี้เป็นอีกฝั่ง

ตูม!!

"ฉันอยู่ข้างบนต่างหาก เจ้าโง่"

มันหันขวับขึ้นไปมองอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กในชุดโกธิคโลลิต้าที่ยืนถือร่มอย่างเช่นปกติ เรือนผมสีดำทรงทวินเทลที่ยาวคลอเคลียบ่าค่อยๆ ปลิวสยายไปตามแรงลมอย่างช้าๆ มือเล็กหมุนร่มสีดำในมือไปมาราวกับฆ่าเวลา ที่แตกต่างออกไปคงเป็นดวงตากลมที่ทอประกายแสงสีแดงอย่างเจิดจ้า มันช่างสวยงาม...แต่ก็น่าหวาดหวั่น กลางหลังเล็กนั้นมีปีกค้างคาวที่มีขนาดพอดีกับตัวของเจ้าของค่อยๆ ขยับขึ้นลงพยุงตัวในอากาศ

บรรยากาศรอบๆ ร่างเล็กดูผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อเห็นริมฝีปากเล็กที่ยกยิ้มจนเห็นเขี้ยวทั้งสองแล้วกลับให้ความรู้สึกหวาดหวั่นอย่างน่าประหลาด

"นายเคยถามฉันนี่วูล์ฟ...ว่าฉันมีพลังอะไร"

มือเล็กที่สวมถุงมือลายลูกไม้สีดำค่อยยกขึ้นตรงหน้าอก นิ้วชี้ถูกยกขึ้นช้าๆ พลางหมุนวนไปมาอย่างที่คนมองไม่มีใครเข้าใจ แต่วูล์ฟที่นอนหมดแรงในกรงขังที่ตอนนี้มีม่านน้ำประหลาดสีฟ้าขุ่นที่กางรอบกรงขังราวกับเป็นเกราะชั้นดีนั้นรู้ดีที่สุด

เลือดสีแดงสดที่ตอนนี้มันกลับมาไหลพรากอีกครั้งเพราะแรงระเบิดจนแผ่นดินสะเทือนค่อยๆ ลอยขึ้นมาเหนือบาดแผลของเขา ดวงตาคมสีประหลาดของหมาป่าร่างยักษ์เบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเลือดของเขากำลังแบ่งออกมาเป็นวงกลมเม็ดเล็กๆ จากสิบ เป็นร้อย จากร้อยเป็นพัน และนับไม่ถ้วน มันค่อยๆ บิดเบี้ยวไปมาก่อนจะกลายเป็นหนามแหลมที่วาววับราวกับกริช

"ควบคุมเลือด..."

แล้วกริชเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งผ่านเกราะน้ำสีฟ้าขุ่นไปอย่างรวดเร็ว เมื่อนิ้วชี้นั่นตวัดลงไปยังร่างไอสีดำ ก่อนจะปักเข้าที่ร่างสีดำนั่นจนตัวพรุน!

อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!

ร่างเล็กค่อยๆ ร่อนตัวลงอยู่หน้ากรงขังเวทอีกครั้ง ปีกค้างคาวค่อยๆ หุบเข้าไปกลางแผ่นหลัง ไม่ปรากฏแม้รอยฉีกขาดของเสื้อ ก่อนที่ร่างเล็กจะหมุนตัวมาสบกับดวงตาคมสีประหลาดที่มองมาอย่างตื่นตระหนก

"นั่นแหละคือพลังของฉัน"

ร่างไอซาตานค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้า กริชเลือดนั้นค่อยๆ สลายรูปร่างกลายเป็นเลือดธรรมดา ดวงตาสีเลือดวาวโรจน์อย่างโกรธแค้น แม้มันจะเป็นเพียงเสี้ยวพลังของซาตานที่ตกค้างหลงเหลืออยู่บนโลก แต่ก่อนที่ซาตานจะสลายไป แม้มันจะไม่มีความคิด แต่มันมีสัญชาตญาณการเอาตัวรอด มันแบ่งพลังออกเป็นอีกส่วนและกระจายไปทั่วโลก โดยในพลังนั้นมีจิตวิญญาณของมันอยู่ด้วย

และตอนนี้มันกำลังรวบรวม 'ร่าง' ที่สามารถรองรับพลังของมันได้ แต่เพราะพลังของมันมีมหาศาลจึงต้องค่อยๆ หาทีละร่างอย่างช้าๆ และในท้ายที่สุดมันก็จะกลืนกินทุกร่าง แล้วกลับมาในนามของซาตานอีกครั้ง!

แต่ทว่า!

ร่างปีศาจทารกที่อยู่ในชุดพองๆ อย่างน่าเกลียด แถมยังดวงหน้าเล็กๆ ที่ส่งยิ้มมาให้อย่างน่ารังเกียจนี่! เจ้าทารกนี่กล้ามาขัดขวางมัน!

กรรซ์!

เพราะยังเป็นเพียงเสี้ยวพลังที่แฝงอยู่ในร่างปีศาจคนอื่น มันจึงไม่มีพลังมากพอที่จะเปล่งเป็นคำพูดได้

"ทำหน้าทำตากวนโอ๊ยจริงๆ เลยนะ" ลีแอนด์ยกมือขึ้นมาปิดบังรอยยิ้มหยันที่ริมฝีปาก อ่า...เธอรู้สึกสนุกชะมัด!

มือเล็กตวัดขึ้นพรึบ เลือดของวูล์ฟที่แตกกระเซ็นไปก่อนหน้านี้ค่อยๆ รวมตัวอีกครั้ง กลายเป็นก้อนเลือดสีแดงขนาดเท่ากำปั้น ไม่ต้องมีใครส่งสัญญาณ เพียงลีแอนด์ดีดนิ้วดังเปาะ ก้อนเลือดนั่นก็พ่นเข็มเลือดถี่รัวไปยังร่างไอซาตานจนก้อนเลือดสลายไป

ตูม!!!

สายฟ้าสีเหลืองขนาดยักษ์ผ่าลงมากั้นกลางระหว่างร่างไอซาตานกับเข็มเลือดนั่นอย่างรวดเร็ว

"ชิ" ลีแอนด์ตวัดร่มขึ้นมาบังตรงหน้า แม้จะเห็นว่าเป็นเพียงร่มสีดำลายลูกไม้ธรรมดา แต่จริงๆ แล้วคุณพ่อของเธอเป็นคนจัดหามาให้ มันจึงมีออฟชั่นเสริมมาให้คืออักขระเวทแห่งการป้องกัน

โล่บางๆ สีดำสนิทปรากฏขึ้น กันแรงกระแทกและพวกเศษหินที่กระจัดกระจายออกมา ตอนนี้พื้นดินรอบๆ แทบจะเป็นหลุมเป็นบ่อไปเสียหมด มีแค่ตรงที่เธอยืนคือตำแหน่งของกรงขังเวทที่วูล์ฟถูกขังอยู่ และสภาพรอบๆ เขตนอกใกล้กับอาณาเขตเวทเท่านั้นที่ยังคงสภาพเดิม

เสียงร้องโหยหวนของพวกหมาป่าดังระงมไปทั่วบริเวณ พวกนั้นคงโดนลูกหลงไม่ใช่น้อย จะหนีก็หนีไม่ได้ จะหลบก็หลบไม่พ้น

น่าสงสารจริงๆ แฮะ

"มาร์คัส"

"ครับ"

ลีแอนด์ยกร่มขึ้นมากางบังแดดเช่นเดิม แม้ตอนนี้ฟ้าจะเริ่มครึ้มเพราะพลังซาตานที่กำลังเรียกพายุมาก็ตาม ด้านหลังปรากฏร่างพ่อบ้านอีกาที่คุกเข่า ยกมือทาบอกพลางค้อมหัวเล็กน้อยราวกับรอคำสั่ง ปีกอีกายักษ์หุบเข้าไปในกลางหลังเช่นเดิม

"เอาวูล์ฟออกมา"

"..." พ่อบ้านอีกาเงียบราวกับกำลังใช้ความคิด พลังเวทของเขาคือการสร้างเหล็ก แต่ถ้าเป็นพลังของเผ่าพันธุ์... "ผมเกรงว่า..."

"ไม่เป็นไร" ลีแอนด์เอี้ยวตัวหันไปมองพ่อบ้านด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะมองเลยไปสบกับดวงตาสีประหลาดที่กำลังมองมา "เป็นถึงองครักษ์กลับต้องให้เจ้านายมาปกป้องนี่ ใช้ไม่ได้เลยนะ"

"อึก! " วูล์ฟสะอึก ในอกรู้สึกเจ็บปวดและสมเพชตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากเขาไม่ประมาท หากเขา...

"ลองถูกอีกากลืนกินสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม"

"คุณหนู...!!! " พลังของเผ่าพันธุ์อีกา คือการกลืนกิน กินทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่ชีวิต...มันจึงเป็นพลังต้องห้าม และพลังอันตราย หากไม่ชำนาญพอ เผ่าอีกาแทบจะถูกห้ามไม่ใช้พลังของเผ่าพันธุ์ แต่ยังไงซะเรื่องนี้ก็แทบจะเป็นความลับ แล้วคุณหนูของเขารู้ได้ยังไง!

"ให้ผมจัดการปีศาจตนนั้นจะดีกว่านะครับ..."

"ไม่ต้อง"

"คุณหนู..."

"อย่าคิดที่จะแย่งเหยื่อของฉัน...มาร์คัส" ดวงตากลมที่มีความเผด็จการนั่น ทำเอาเขานึกถึงใบหน้าของนายท่านไม่ได้...ใบหน้ที่กำลังสนุกสนานยามที่ได้ฉกชิงชีวิตของผู้คน!

"เข้าใจแล้วครับ"

"ฉันเชื่อใจนายนะมาร์คัส" ลีแอนด์หันมาสบกับดวงตาปลาตาย แม้ดวงหน้าเล็กจะมีรอยยิ้มบางประดับอยู่ แต่ดวงตากลมโตนั่นกลับดูว่างเปล่าอย่างน่ากลัว "แล้วก็ไปหาด้วยว่าใครที่เป็นเจ้าของพลังอาณาเขตนี่"

"ครับ คุณหนู"

ลีแอนด์พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เธอชอบนักคนที่ว่าง่ายสอนง่ายแบบนี้ (?) ก่อนที่เธอจะหันไปมองร่างไอซาตานที่ตอนนี้กำลังรวบรวมพลังบางอย่างอยู่ในมือ กระแสไฟสีเหลืองอร่ามที่มีเสี้ยวเป็นสีดำส่งเสียงซ่าๆ เหมือนไฟฟ้าช็อตไปมาอย่างน่ากลัว รอบบริเวณนั้นดูมีออร่าบางอย่างที่ไม่น่าเข้าใกล้

ถ้าเธอโตกว่านี้คงสนุกน่าดู

"เสียดายชะมัด..." ได้แต่บ่นอุบอิบออกมายามมองแขนเล็กๆ ที่ทำได้เพียงถือร่มกับขาป้อมๆ สั้นๆ ที่ดูไม่มีทีท่าจะสูงกว่านี้อย่างหงุดหงิด

แต่ถ้าพูดถึงความยืดหยุ่นของร่างกาย เธอไม่ได้มีน้อยกว่าใคร เผลอๆ จะดีกว่าร่างเก่าด้วยซ้ำ

มืออีกข้างที่ไม่ได้จับร่มยื่นออกมาตรงหน้า ดวงตากลมโตสีแดงเรืองแสงแวววาวออกมาอย่างน่ากลัว ทันใดนั้นเม็ดเลือดมากมายที่หล่นกระจายอยู่รอบๆ ก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมารวมตัวที่มือเล็กอย่างรวดเร็ว ลีแอนด์จับหมับเข้าที่ก้อนเลือด ก่อนจะตวัดขึ้นฟ้าจนส่งเสียงดังฟึบ

เคียวสีแดงเลือดที่ส่องประกายความคมขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นที่มือเล็ก

เพราะมันเป็นพลังของเธอ เธอจึงไม่รู้สึกหนักยามถือมัน

สิ่งพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอฝึกฝนมาตลอด มันจึงไม่ได้ดูน่าตื่นเต้นสำหรับเธอเลยสักนิด!

แล้วพลังสายฟ้าก็พุ่งตรงเข้ามายังร่างบางอย่างรวดเร็ว

ตูม!!!!!!!!!!!!