บทที่ 06 นางร้ายกับคุณพ่อบ้าน

บทที่ 06

นางร้ายกับคุณพ่อบ้าน

ลีแอนด์ใช้สายตากวาดมองขึ้นลงๆ เป็นรอบที่หนึ่งร้อย

อัญมณีเม็ดโตสีโกเมนเรืองรองแวววาวที่อยู่ในรูปลักษณ์ของต่างหูทรงสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัด เมื่อชูขึ้นมามันจะแกว่งไปมาเบาๆ และยังดูมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ละสายตาไปไม่ได้

ต่างหูอัญมณีเม็ดโตนี่แน่นอนว่าเป็นของหมั้นที่จอมมารส่งมาให้หลังจากที่นางร้ายก้าวเท้าเข้าบ้านไม่ถึงสองก้าว

และมันก็ใหญ่กว่าที่หูเรียวแหลมเล็กๆ ของเด็กปีศาจวัย 5 ขวบแบบเธอจะสวมใส่

แล้วมันก็ลอยละลิ่วไปยังด้านหลังของเด็กสาวตกลงในกองผ้ากองโตแบบที่มองไม่เห็นอีก...

ไร้สาระชะมัด

นางร้ายสาวเบ้ปากออกมานิดๆ ถึงจะรู้ดีว่าเดี๋ยวก็โดนสลัดทิ้ง แต่การมีพันธะนี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอชื่นชอบเท่าไหร่นัก

"เธอกล้าโยนของที่จอมมารส่งมาให้เลยเรอะ"

แล้วต่างหูเม็ดโตก็ถูกปามาโดนหัวน้อยๆ จนคนใจกล้าต้องร้องโอดโอยเสียงเบา ตวัดดวงตาที่มีแววขุ่นเคืองไปยังมือโยนที่เดินเข้ามานั่งโซฟาตรงข้ามอย่างสบายอารมณ์ หางปุกปุยแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดีอย่างน่าสงสัย

"อย่าเอานิสัยหมาๆ ที่เห็นเจ้านายขว้างอะไรไปก็ไปคาบกลับมาใช้จะได้ไหม! " ลีแอนด์เอ็ดเสียงเขียว

"เธอไม่ใช่เจ้านายฉัน ยัยเด็กบ้า" เสียงทุ้มตอบกลับราบเรียบอย่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นปากเป็นอย่างไร

เอาแต่ด่าคนอื่นว่าปากหมา ตัวเองดีตายแหละ...

ลีแอนด์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า แม้คฤหาสน์ลูเซ็ตต้าจะอยู่ตรงหุบเขาลึก แต่ก็มีแสงแดดอ่อนๆ ส่งลงมา พอให้ไม่ระคายเคืองผิว...แต่นั่นก็ต้องเป็นตอนที่ลีแอนด์อายุ 200 ปีล่ะนะ ผิวแวมไพร์ทารกแบบเธอโดนแค่แดดตอนพระอาทิตย์ขึ้นก็แทบจะไหม้เกรียมไปแล้ว!

แต่ข่าวดีก็คือ เธอทำครีมกันแดดได้สำเร็จ 100% แล้ว แถมไอ้ส่วนผสมหายากนั่นยังใช้แค่ปลายมันนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำออกมาได้เกือบสองกระปุก! จะบอกว่าเธอสามารถผลิตและใช้ครีมกันแดดนั่นได้ถึง 200 ปีได้เลยด้วยซ้ำ

และวันนี้เป็นวันแรกที่ลีแอนด์กำลังจะปรับเปลี่ยนเวลานอน จึงถ่างตารอจนเช้า เพื่อที่จะนอนในตอนกลางคืนแบบปกติ แม้มันจะเสียวิสัยของการเป็นเด็กดีก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่นางร้ายอย่างเธอจะต้องสนใจสักหน่อย

"ว่าแต่นายอารมณ์ดีอะไรไม่ทราบ" ลีแอนด์เงยหน้าจากหนังสือเหลือบตามององครักษ์หมาป่าที่ดูระริกระรี้ผิดปกติ แม้เจ้าตัวจะเก๊กหน้านิ่งแค่ไหน แต่ลีแอนด์ก็ดูออกอยู่ดีละน่า~

"ยุ่ง! "

"ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ ถ้านายไม่ทำตัวน่าหมั่นไส้น่ะ" ลีแอนด์เบะปากเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป

ตัวเกมนั้นจะเริ่มตอนที่อายุ 15 ที่เข้าโรงเรียนเดวิล แต่ก่อนหน้านั้นบรรดาตัวละครต่างๆ หรือพวกปีศาจชั้นสูงจะต้องเข้าเรียนพื้นฐานเสียก่อน หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือพวกมัธยมต้น มัธยมปลายแบบโลกเดิมของเธอ เพียงแต่ไม่มีชั้นประถมเท่านั้น แต่พวกเธอจะต้องเริ่มเรียนตั้งแต่ตอนอายุ 8 ขวบ

แค่คิดว่าจะต้องเรียนอีกก็ทำเอาเธอปวดหัวแทบบ้า ทุกวันนี้ที่พวกอาจารย์มาสอนยังไม่พอเหรอคะคุณพ่อขาาาา~~

แถมโอกาสเจอพวกตัวเอกยังสูงเสียด้วย

และเพื่อที่จะไม่ให้น้อยหน้า ลีแอนด์ก็เลยจะต้องตั้งใจ เตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ และตั้งแต่ที่พลังเวทถูกปลุกออกมา การเรียนของเธอก็สนุกขึ้นไม่ใช่น้อย แม้พวกทฤษฎีอะไรนั่นลีแอนด์แทบจะโยนทิ้งไม่ได้สนใจเลยก็ตาม

ก๊อกๆ

"ขออนุญาตครับ"

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น พร้อมร่างหนาที่เดินแทรกผ่านประตูเข้ามาด้วยเสื้อผ้าสีดำทั้งชุด มันเป็นชุดพ่อบ้านแบบที่ลีแอนด์ชอบไม่ใช่น้อย เรือนผมสีดำเหลือบน้ำเงินดูนุ่มสลวยพลิ้วไปมาอย่างกับผมผู้หญิง หากแต่ใบหน้าขาวที่แทบจะเหมือนแวมไพร์กลับคมเข้มหล่อเหลาแบบผู้ชาย ดวงตาคมสีดำสนิทไร้แววราวกับหลุมดำในจักรวาลนั้น ไม่ได้ทำให้ลีแอนด์รู้สึกหวาดกลัวเช่นปีศาจตนอื่นๆ ในบ้าน

เขาก็คือ มาร์คัส พ่อบ้านเผ่าอีกาที่ทำงานรับใช้คฤหาสน์ลูเซ็ตต้ามาเนิ่นนาน หรืออีกตำแหน่งคือคุณเพื่อนสมัยเด็กของดยุคลูเซียสนั่นเอง

เหมือนมาร์คัสจะมีบทบาทในเกมเพียงไม่กี่ฉาก ส่วนมากจะเดินติดตามรับใช้ดยุคลูเซียสราวกับเงาตามตัว และไม่มีบทพูดใดๆ นอกจากตอนที่ลีแอนด์อาละวาดด่าทอคนรับใช้นั่นแหละ ชื่อของหมอนี่ถึงหลุดออกมา

แม้ลีแอนด์จะแปลกใจ เพราะคาแรคเตอร์และรูปลักษณ์ของมาร์คัสก็เด่นไม่ใช่น้อย พอจะเป็นตัวเอกหนึ่งคนได้เลยด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวกลับไม่มีบทซะนี่...

"วันนี้ของหวานเป็นคุกกี้ลาวาเลือด และชากุหลาบเลือดนะครับ"

มือหนาที่สวมถุงมือสีดำสนิทค่อยๆ ยกถ้วยจานขนมและรินน้ำชาให้อย่างสำรวมกิริยา แทบจะบอกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อบ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุด แต่ใบหน้าของเขากลับนิ่งสนิท ยิ่งดวงตาที่เหมือนจะเป็นปลาตายนั่นอีก ทำเอาปีศาจทุกตนในบ้านไม่มีใครกล้าแข็งข้อกับบุรุษตรงหน้า

ยกเว้นเจ้าบ้าน คุณหนู และองครักษ์คุณหนูเท่านั้นแหละที่แทบจะไม่สนใจอะไรเลย

"ขอบใจ" ลีแอนด์ปิดหนังสือลงก่อนจะยกชาขึ้นมาสูดกลิ่นหอมและจิบเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ตั้งแต่มาที่โลกนี้ การดื่มชาถือเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของเธอเลยทีเดียว "วันนี้ชุดของนายก็ยังดูดีนะ"

"ขอบคุณครับคุณหนู" พ่อบ้านอีกาโค้งหัวลงอย่างนอบน้อม แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงปีศาจทารกเท่านั้น

"พรุ่งนี้ลองให้ชายเสื้อสั้นกว่านี้นะ"

"ได้ครับคุณหนู"

สำหรับคนอื่นเหตุผลที่ไม่กลัวดวงตาปลาตายนั่นเธอไม่รู้หรอก แต่สำหรับเธอก็คืออีกฝ่ายใส่ชุดพ่อบ้านยังไงล่ะ!

ไม่อยากจะบอกว่าภาพโยชิตอนใส่ชุดพ่อบ้านในงานโรงเรียนยังติดตาเธออยู่เลย! หลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นพวกคลั่งชุดพ่อบ้าน รวมไปถึงพวกชุดคอสเพลย์ต่างๆ อย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะไม่มีใครทำให้กรี๊ดกร๊าดแบบโยชิ น้องชายสุดน่ารักของเธอก็ตาม แต่พอเห็นชุดแบบนั้นแล้วก็ชอบคิดอยากให้โยชิใส่ให้ดูอยู่เรื่อย!

และมาร์คัสก็เป็นหนึ่งในข้อยกเว้นที่ทำให้เธอแอบกรี๊ดได้

คงเพราะพ่อบ้านอีกาคนนี้หล่อเหลาแบบสุดๆ แน่ๆ!

หากจะให้พูดถึง 'คุณหนู' ของคฤหาสน์ลูเซ็ตต้าล่ะก็

งดงาม และลึกลับ

สองคำนี้คือคำนิยามที่แดนปีศาจแห่งนี้มอบให้กับคุณหนูลีแอนด์ ทายาทแวมไพร์เพียงหนึ่งเดียวของดยุคปีศาจผู้โหดเหี้ยม

และยังเป็นคุณหนูที่มาร์คัส พ่อบ้านปีศาจอีกาผู้นี้ยอมรับใช้

ถ้าจะให้พูดถึงความหัวแข็ง และความดื้อรั้นของเขาล่ะก็ เขาก็มีพอๆ กับองครักษ์หมาป่าผู้เลื่องชื่อตนนั้นเช่นกัน

นายของเขามีเพียงหนึ่งนั่นก็คือ ดยุคลูเซียส ลูเซ็ตต้า ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ แต่เขาก็เป็นปีศาจที่กำเนิดในตระกูลพ่อบ้านที่รับใช้ตระกูลลูเซ็ตต้ามารุ่นต่อรุ่น เขาไม่เคยคิดเสมอตัวเทียบเคียงกับนายท่านแม้แต่นิด แม้อีกฝ่ายจะไม่พอใจเวลาเขาตีตัวออกห่างก็ตาม

และเขาไม่เคยคิดที่จะรับใช้ใครด้วยความภักดีและความจริงใจแบบนายท่าน

จนกระทั่ง...

"พรุ่งนี้ลองใส่แบบทักซิโด้ไหม"

เสียงหวานเอ่ยทักเช่นยามปกติ เด็กสาวตัวน้อยในชุดกระโปรงสีดำสนิทเข้ากับเรือนผมสีดำเงางามที่ตอนนี้เริ่มยาวประบ่า โดยเจ้าตัวใช้หนังมัดรวบไว้ตรงท้ายทอยแบบลวกๆ ดวงตาสีแดงกลมโตแวววาวดุจอัญมณีดูเป็นประกายยามมองมาที่เขา มือเล็กขาวซีดผิดปกติค่อยๆ ปิดหนังสือลงเช่นทุกทียามที่เขาเอาของว่างมเสิร์ฟ

เด็กสาวตรงหน้าคือคุณหนูของคฤหาสน์ ที่เขาคอยรับใช้อยู่ไม่ห่าง

"มันจะดูเป็นทางการไปมั้งครับ"

"ไร้สาระน่า ชุดพ่อบ้านมันก็ต้องจัดเต็มแบบนั้นนั่นแหละ" เสียงหวานบ่นออกมาอย่างระอา

นี่ก็เป็นบทสนทนาเดิมๆ ที่เขาพบเจออยู่ทุกวัน และเพื่อไม่ให้บกพร่องในหน้าที่พ่อบ้าน เขาก็มักจะทำตามคำสั่งของคุณหนูเสมอๆ

"เธอจะคลั่งพ่อบ้านตัวเองมากไปแล้วมั้ง"

เสียงทุ้มนิ่งเรียบแกมไปด้วยความรำคาญดังมาจากองครักษ์หมาป่าที่มักจะนั่งเฝ้าคุณหนูตัวน้อยอยู่ไม่ห่าง เป็นภาพที่ชินตาสำหรับทุกคนในคฤหาสน์หลังนี้ไปเสียแล้ว

แม้ตอนที่เขายอมออกจาก 'เงา' มาดูแลคุณหนูโดยแผ่จิตสังหารอยู่ตลอดเวลาจะทำให้ทุกคนในคฤหาสน์หวาดกลัวตลอดก็เถอะ ตอนนั้นเขาก็ลำบากไม่ใช่น้อย เพราะไม่มีใครกล้ามารับใช้คุณหนูกันเลยสักคน เขาจึงต้องเจียดเวลาที่ดูแลนายท่านมารับใช้คุณหนูด้วย

ไปๆ มาๆ ก็กลายมาเป็นพ่อบ้านส่วนตัวของคุณหนูไปแล้ว

"นายนี่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านชาวช่องจริงๆ นะ"

"แต่ก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนแบบเธอหรอก"

"ถ้าปากนั้นมันสรรหาอะไรดีๆ มาพูดไม่ได้ ก็ไปหากระดูกมาคาบซะไป"

"ยัย...!!! "

ถึงตอนนี้องครักษ์หมาป่าจะไม่แผ่จิตสังหารออกมาแล้ว แต่เขากับคุณหนูก็มักจะโต้เถียงกันอยู่เสมอ (ถึงจะไม่เคยชนะคุณหนูเลยก็ตาม) ถ้ามองจากคนภายนอกคงเห็นว่าพวกเขาช่างเป็นคู่กัดที่ไม่สามารถลงรอยกันได้ เป็นความสัมพันธ์ที่ถูกบังคับให้อยู่ด้วยกันเท่านั้น

แต่คนใกล้ชิดเช่นเขามีหรือจะอ่านแววตาเป็นประกายนั่นไม่ออก

อีกสิบปี...คฤหาสน์แห่งนี้คงวุ่นวายเพราะเรื่องคุณหนูไม่น้อย

"วันนี้ของหวานเป็นไอศกรีมเลือด และชาเลือดนะครับ" พ่อบ้านแสนรู้เช่นเขา แน่นอนว่าย่อมเข้าไปขัดกับสถานการณ์ที่แทบจะตีกันได้ตลอดเวลาของทั้งคู่

"ขอบใจ" คุณหนูหันมายิ้มให้เขานิดหน่อย รอยยิ้มเล็กๆ นั้นชวนเขารู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง แม้ว่าจะอยู่ในสีหน้าที่เหมือนปลาตาย แต่เขาก็รู้สึกมีความสุขจริงๆ

"เหม็นเลือดชะมัด"

"อย่ามาว่าอาหารของฉันนะยะ! "

"เหอะ..."

เขาอมยิ้มให้กับคู่คุณหนูและองครักษ์ที่คงไม่รู้ตัวล่ะมั้งว่าเข้ากันได้ดีขนาดไหน

ในตอนแรกเขาก็ทักท้วงนายท่านให้ยกเลิกคำสั่งให้วูล์ฟมาเป็นองครักษ์คุณหนู เพราะถึงแม้อีกฝ่ายจะฝีมือดี และมีความภักดีอยู่เต็มเปี่ยม แต่ก็เลือดร้อนและขี้โมโหเช่นกัน เขาคิดภาพคนห่ามๆ แบบวูล์ฟจะไปคุ้มครองเด็กไม่ออก เขากลัวว่าหมอนี่จะเดือดจนเผลอทำร้ายคุณหนู

'แสดงว่ามาร์คัสก็ไม่ใช่ปีศาจที่มองทุกอย่างออกสินะ...หึ'

น้ำเสียงเยาะเย้ยแกมเอ็นดูของนายท่านดังย้อนกลับมาอีกครั้ง ในตอนแรกเขาไม่เข้าใจ...แต่ในตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

เพราะปีศาจที่หมาป่าตัวนี้ไปคุ้มครอง...ไม่ใช่ปีศาจเด็ก

แต่คือ คุณหนูลีแอนด์ ลูเซ็ตต้า บุตรสาวของดยุคปีศาจผู้โหดเหี้ยม

คุณหนูที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ มีความเด็ดขาดเช่นผู้เป็นพ่อ และมีความงดงามเช่นผู้เป็นแม่

และเป็นนายอีกหนึ่งตนของเขา...

"ฉันพูดจริงๆ นะ...เรื่องทักซิโด้น่ะ"

"ผมจะลองไปหาชุดก่อนนะครับ"

คืนนี้พ่อบ้านก็ต้องเหนื่อยกับการตามหาชุดอีกคืน