บทที่ 05 นางร้ายกับงานเลี้ยง

บทที่ 05

นางร้ายกับงานเลี้ยง

"ทำหน้าเหม็นเบื่ออะไรของเธอ"

ลีแอนด์อยากจะตะโกนกรี๊ดใส่หน้าหล่อๆ ของเจ้าองครักษ์หน้าตายนี่จริงๆ!

"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ! "

"เหอะ ทำความผิดแล้วยังกล้ามาขึ้นเสียงอีก ใจกล้าไม่เบานี่หว่า" ว่าแล้วมือหนาก็ยีหัวที่พึ่งหวีมาให้ฟุฟ่องราวกับรังนก ท่ามกลางสายตาอยากจะร้องไห้ของช่างทำผมปีศาจปลาหมึกที่ถูกเรียกมาโดยเฉพาะ

หากจะให้เล่าสถานการณ์ตอนนี้ก็คือนางร้ายที่โดนข่มขู่โดยองครักษ์ให้ไปงานเลี้ยงที่กำลังจะจัดขึ้น...งานเลี้ยงที่มีแต่เด็กตัวเล็กๆ ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด!

ลีแอนด์อยากจะก่นด่าในความสะเพร่าของตัวเองที่ตอนขากลับดันเข้าทางประตูหน้า เลยปะทะกับสายตาร้อนแรงขององครักษ์รูปหล่อที่ยืนกอดอกเฝ้าประตูอยู่นานสองนานทันที

'มีเวทเทเลพอร์ตก็ไม่บอกนะครับ...คุณหนู'

แค่คิดถึงรอยยิ้มกับคำพูดสุภาพๆ นั่นแล้วก็ทำเอาขนลุกพองเกล้าอย่างสยองที่สุด!

สรุปเธอหรือเจ้าหมาป่านี่ที่เป็นเจ้านายน่ะ!

"เอ่อ งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้วนะครับ..." ดังนั้นหยุดทำลายผมที่เขาอุตส่าห์ทำนานสองนานสักที!

"ชิ" ลีแอนด์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจออกมา ก่อนจะสะบัดหน้าหนีใบหน้าเรียบนิ่งของคุณองครักษ์ที่ทำตัวราวกับเป็นพ่อของเธอ ในหัวก็นึกสภาพตัวเองที่ต้องไปอยู่ท่ามกลางพวกเด็กปีศาจที่เธอเกลียดแสนเกลียด!

ถึงตอนนี้เธอจะเป็นเด็ก แต่จิตใจเธอก็ปาไป 20 บวกแล้วนะยะ!

"ทำหน้าทำตาให้มันดีๆ หน่อย อย่าให้เสียชื่อคุณหนูของตระกูลลูเซ็ตต้า"

ค่ะ!

ลีแอนด์มองสภาพตัวเองในกระจกแล้วก็อดผิวปากอย่างถูกใจไม่ได้

ชุดเดรสกระโปรงฟูฟ่องสีดำสนิทมีระบายลูกไม้ประดับอย่างลงตัว เรียบหรูแต่ก็ไม่ได้จืดชืด เรือนผมสีดำสนิทถูกมัดเป็นทวินเทลและลอนปลายอย่างสวยงาม ผูกด้วยโบแดงที่เข้ากับดวงตากลมแวววาว ลีแอนด์ฉีกยิ้มก็จะเห็นเขี้ยวเล็กๆ ที่สองข้างชวนให้น่าฟัดอย่างเอ็นดู

"ใช้ได้ๆ "

ลีแอนด์เอามือกุมคางแล้วพยักหัวขึ้นลงอย่างพึงพอใจ ท่ามกลางสายตาเป็นปลื้มของช่าง และสายตาเอือมระอาขององครักษ์หมาป่าที่รู้ดีว่าคำว่า 'ใช้ได้' ของเจ้าหล่อนมีความหมายแง่ลบแค่ไหน

โชคดีที่งานเลี้ยงเริ่มในตอนพระอาทิตย์ตก ลีแอนด์จึงไม่ต้องแต่งตัวแปลกประหลาดอีก

พอดูเวลาก็พบว่าเลยเวลามานิดหน่อย ลีแอนด์จึงต้องจำใจลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปคล้องแขนองครักษ์หมาป่าเอาไว้ ถึงจะไม่ชอบยังไง แต่เธอก็ถูกสอนให้รักษาเวลาอยู่เสมอ

"อะไร"

"นายคงไม่ได้คิดให้ฉันไปคนเดียวใช่ไหม เจ้าหมาโง่! " ว่าแล้วก็กระชับแขนที่เกาะอยู่ให้แน่นขึ้น

"เหอะ"

แล้วสองนายบ่าวก็เดินออกจากห้องไป ท่ามกลางความโล่งอกโล่งใจของช่างทำผมที่ตั้งมั่นเอาไว้ว่าจะไม่รับงานที่มีตระกูลลูเซ็ตต้ามาเอี่ยวอีกแล้ว!

"ว่าแต่เธอมีพลังอะไร"

"ธาตุน้ำระดับสูง"

"แล้วรู้หรือยังว่าเป็นพลังแบบไหน"

"นี่นายคิดจะสืบความลับของฉันใช่ไหม"

"ไร้สาระ"

บทสนทนาที่ไม่มีสาระก็จบลงเมื่อทั้งคู่เดินมาประตูบานใหญ่สีขาวตระการตา เบื้องหลังประตูที่มีงานเลี้ยงของเหล่าเด็กน้อยชนชั้นสูง เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังลอดออกมาก็ทำให้รู้ว่าด้านในนั้นสนุกสนานเพียงไร แต่มันกลับยิ่งทำให้ใบหน้าเล็กบูดบึ้งขึ้นเรื่อยๆ

"น่ารำคาญฉิบ"

"พูดจาให้มันดีๆ หน่อย"

"ไม่อยากให้หมาปากหมาแบบนายมาสอนหรอก"

"..."

ภาพงานเลี้ยงตรงหน้าไม่ได้เต็มไปด้วยเด็กๆ อย่างที่คิด มีพวกผู้ใหญ่ประปรายที่เธอคิดว่าอาจจะเป็นพ่อแม่หรือผู้ปกครองที่มาแสดงความยินดีก็ได้ อีกนัยหนึ่งก็คือการมาตีสนิทและมาดูตัว

นี่มันงานดูตัวชัดๆ

คงมีเพียงเด็กสมองผู้ใหญ่อย่างเธอเท่านั้นล่ะมั้งที่รู้ความนัยของงานเลี้ยงนี่ แต่เหมือนงานนี้คุณพ่อบังเกิดเกล้าของเธอจะไม่ได้มา ก็ถือว่าดีไปอย่าง...อย่างน้อยๆ เธอก็ปลีกตัวหลบได้ง่ายๆ

"นายจะไปไหนก็ไปเถอะ"

วูล์ฟถอนหายใจอย่างระอากับการถูกไล่ราวกับหมูกับหมาแบบนี้ที่โดนจนชิน แต่ลึกๆ ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่อยากอยู่คนเดียวเท่านั้น แต่มันก็มีประโยคดีๆ กว่านี้ไม่ใช่หรือไงวะ?

แล้วเขาจะคิดมากทำไมกัน!

ลีแอนด์ไม่คิดสนใบหน้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของพ่อหมาป่า เธอเดินตรงดิ่งไปยังโซนอาหารทันที รู้สึกว่าท้องเธอจะเริ่มหิวขึ้นมาหน่อยแล้ว แม้ใจจะคิดถึงสเต๊กเนื้อราดเลือดสดๆ ที่คฤหาสน์มากกว่าก็ตาม

ไม่มีปีศาจที่ไหนกินเลือดแบบเธอกับพ่ออีกแล้ว!

เธอไม่คิดรังเกียจหรือขยะแขยงเลือดสักนิด แม้จะมีความทรงจำของมนุษย์มาก่อนก็ตาม เธอรู้สึกว่ามันไร้สาระที่จะต่อต้านอาหารของตัวเองน่ะนะ และความลับของตระกูลเธอที่ไม่มีใครรู้นอกจากเธอกับคุณพ่อก็คือ หากพวกเธอไม่กินเลือด พวกเธอจะแห้งตาย

แต่ระยะเวลาก็ขึ้นอยู่กับพลังเวทในตัวด้วยล่ะนะ

อย่างคุณพ่อคงสามปี อย่างเธอคงสามวัน

เหอะๆ

ว่าแล้วก็หยิบน่องไก่ใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยๆ แม้จะไม่มีเลือดของโปรดของเธอ แต่รสชาติอาหารก็ไม่เลว สมแล้วที่ทำมาให้เหล่าชนชั้นสูงกิน

ลีแอนด์กวาดตามองบรรยากาศภายในงาน ที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ อาจจะเห็นบรรยากาศสีชมพูหน่อยหากนั่นเป็นการพูดคุยถึงการหมั้นหมายของเด็กทั้งสองที่ชอบพอกัน

จะว่าไปนางร้ายอย่างเธอก็ต้องมีคู่หมั้นสินะ แล้วพอตอนโตก็ค่อยโดนเขี่ยอย่างไม่ไยดี เพราะพ่อคู่หมั้นดันพบรักกับนางเอก

แล้วในเกมนี่เธอจะได้ใครเป็นคู่หมั้นนะ...

ลีแอนด์พยายามนึกหน้าพ่อคู่หมั้นอย่างช้าๆ เพราะเอาแต่อ่านไกด์เกมแบบไม่ดูภาพประกอบนั่นแหละ เธอถึงไม่ค่อยรู้ลักษณะเด่นๆ ของพวกพระเอกเท่าไหร่นัก อย่างคู่หมั้นของนางร้ายเธอก็รู้แค่ว่ามีผมสีดำ...

แล้วในงานมันหัวดำกี่หัวล่ะวะ

อ๊ะ ผลไม้นี่อร่อยชะมัด

มือบางยังคงหยิบจับนู่นนี่นั่นใส่ปากไม่หยุด ของคาวจบก็ไปต่อที่ของหวาน กระหายหน่อยก็ไปมุมเครื่องดื่ม บอกได้เลยว่าร่างเล็กนั่นไม่ถอยห่างจากโต๊ะจัดอาหารเกินสองก้าว ทำเอาพ่อองครักษ์หมาป่าที่ยืนกอดอกมองไกลๆ ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย แม้มันจะทำให้เขาทำหน้าที่คุ้มครองได้ง่ายขึ้น แต่คุณหนูของเขาไม่คิดจะหาเพื่อนหาฝูงบ้างเลยหรือไง?

ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ใช้ดวงตาสีประหลาดเพ่งไปที่บรรยากาศรอบตัวของคุณหนูที่มันบิดเบี้ยวอย่างประหลาด จนตัวของคุณหนูดูเบี้ยวไปเบี้ยวมาราวกับไม่มีอยู่จริง

พลังลบตัวตน?

ไม่...นั่นมันพลังของพวกเผ่าพันธุ์วิญญาณ

หรือนั่นจะเป็นม่านน้ำ...

ใช้ม่านน้ำในการหักเหสายตาของผู้อื่นและใช้พลังจิตที่เป็นพลังของเผ่าพันธุ์แวมไพร์เล็กๆ น้อยๆ ในการทำให้ผู้อื่นไม่รู้ถึงการมีตัวตนของเธอ มิน่าที่คุณหนูคนดังที่แสนจะลึกลับไม่มีใครคิดเข้าไปทำความรู้จัก

เหอะ เขาประเมินคุณหนูของเขาต่ำไปมากจริงๆ

วูล์ฟอ้าปากหาวหวอดก่อนจะหลับตาพริ้ม สองมือกอดอกพิงเสาหลบในมุมมืดอย่างเงียบๆ พวกผู้คุ้มกันส่วนมากจะคอยคุ้มกันอยู่ภายนอกอาคาร เดินสำรวจและสอดส่องตลอดเพื่อความปลอดภัย แถมบางคนยังถูกฝึกมาโดยเฉพาะอีก คนคุ้มกันเยอะขนาดนั้นเขาจะแอบอู้ไม่ดูคุณหนูที่แสนเก่งกาจของเขาก็คงไม่มีใครว่าอะไรหรอก (หร๊ออออออ//ลีแอนด์)

"กินไหม"

"นั่นมันกระดูกไก่ที่เธอแทะจนหมด"

วูล์ฟตอบกลับเสียงหวานที่ดังขึ้นกะทันหันโดยที่ไม่ลืมตามอง สัมผัสได้เพียงความอบอุ่นจากร่างเล็กที่เดินถือจานอาหารมายืนข้างๆ เท่านั้น

"หมาชอบแทะกระดูกไม่ใช่เหรอ"

"..." ยัยบ้า

"ว่าแต่งานบ้านี่เมื่อไหร่มันจะจบ เด็กดีควรนอนแต่สามทุ่มสิ"

วูล์ฟเพียงกระดิกหูฟังเสียงเล็กที่เอาแต่บ่นไม่หยุดเท่านั้น ไม่คิดจะตอบอะไรออกไป แม้จะนึกรำคาญเล็กน้อย...แต่มันก็ดีกว่าความเงียบที่เขาอยู่กับมันบ่อยๆ

"อ๊ะ พายนี่อร่อยชะมัด" ก่อนที่จะตามด้วยเสียงเคี้ยวงึบงับแบบที่คนที่ไม่เคยเรียนมารยาทอย่างเขายังรู้เลยว่ามันไม่งาม! "ถ้าราดเลือดสักหน่อยคงอร่อย..."

หวืด!

งับ!

"...ทำอะไร"

วูล์ฟค่อยๆ เปิดเปลือกตาสีประหลาดจ้องมองเด็กสาวที่ตัวสูงเท่าเอวของเขากำลังใช้ฟันที่มีคมเขี้ยวเล็กๆ กัดหมับเข้าที่มือหนาของเขา กล้าดึงมือเขาไปกัดเชียวเรอะ!

ดวงตากลมโตค่อยๆ เงยขึ้นมาสบกับเขา ดวงตากลมนั่นไม่มีความสำนึกผิดหรือหวาดเกรงต่อบรรยากาศที่เริ่มเย็นยะเยือกสักนิด!

"อ๋อเอือดอ่อย" (ขอเลือดหน่อย)

"ยัยคุณหนูเพี้ยน!! "

"จอมมารสเด็จ!!! "

ก่อนที่สงครามระหว่างบ่าวกับนายจะเริ่มขึ้น เสียงประกาศที่ทำให้บรรยากาศคึกคักกลายเป็นกดดันจนน่าหวาดกลัว ตรงหน้าประตูค่อยๆ ปรากฏม่านหมอกควันที่ลอยละล่องบดบังชายร่างสูงที่เดินเนิบๆ แต่กลับแผ่รังสีที่ชวนให้รู้สึกหวาดหวั่นออกมา

ลีแอนด์ค่อยๆ มองลอดผ่านหมอกควันนั่นเห็นเพียงสีแดงสดแดงก่ำราวกับเลือดที่มันไม่ได้แวววาวสุกใสแบบของเธอ มันกลับมืดครึ้มหม่นหมอง...แล้วดวงตาน่าขนลุกนั่นก็หันมาสบกับเธอเพียงเสี้ยววิ แต่ลีแอนด์ราวกับโดนสูบวิญญาณไปอย่างไรอย่างนั้น สองขารู้สึกอ่อนแรงอย่างน่าประหลาดราวกับโดนสูบพลังไป...

อ่า...นี่สินะจอมมาร

"ตัวเล็กมาหาคุณพ่อสิคะ! "

แล้วบรรยากาศอันน่าขนลุกก็ถูกหยุดลงด้วยน้ำเสียงที่ดัดให้หวานแหววเกินปกติของท่านดยุคผู้ทรงอำนาจและเป็นที่หวาดเกรงไม่ต่างจากท่านจอมมาร

"แล้วก็...อย่าไปกัดมือของแมลงตัวผู้ที่สกปรกแบบนั้นสิคะ ถ้าหิวก็มาหาคุณพ่อนี่ค่ะ! "

ราวกับพึ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เธอค่อยๆ ถอนคมเขี้ยวออกจากมือหนาของแมลงตัวผู้ที่คุณพ่อพูดถึง ซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวอาจจะลืมไปชั่วขณะว่าคนที่ตัวเองด่านั้นเป็นองครักษ์ที่เขาไว้ใจฝากฝังมาให้ดูแลบุตรสาวสุดรักสุดหวงของเขานั่นเอง

วูล์ฟรู้สึกเหมือนหลังเขาจะเย็นยะเยือกวาบๆ จนเขาต้องถอยหลังให้ห่างจากคุณหนูของเขาสามก้าว

ลีแอนด์ที่ตอนนี้ดวงตาจดจ่อแต่ร่างใต้ม่านหมอกนั่นก็ไม่คิดสนใจอะไร แม้ตัวเองจะพึ่งทำอะไรที่สุดห่ามและไม่เหมาะสมสำหรับการเป็นกุลสตรีเลยก็ตาม จะถือว่าเป็นโชคดีของเธอก็ได้ล่ะมั้งที่ยืนอยู่ในมุมมืด และม่านน้ำที่ใช้บดบังตัวตนของเธอยังใช้งานได้อยู่ จึงทำให้ไม่มีใครเห็นการกระทำที่ไร้ความงดงามของเธอ

ร่างเล็กค่อยๆ ก้าวออกมาจากเงามืด ร่างเล็กของเด็กวัย 5 ขวบที่อยู่ในชุดเดรสฟูฟ่องสีดำ และรวบผมเป็นทรงทวินเทลติดโบสีแดงอย่างน่ารักสมวัย ดวงหน้าเล็กหวานที่ส่อความงดงามออกมาค่อยๆ ระบายรอยยิ้มหวานออกมา ร่างเล็กคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้ขโมยหัวใจเด็กน้อยที่มองมาไปอย่างล้นหลาม

ลีแอนด์ ลูเซ็ตต้า บุตรสาวของดยุคแวมไพร์ปีศาจที่ได้ชื่อว่างดงามและลึกลับที่สุด

เธอไม่ได้ทำให้ผิดหวังสักนิด...

การกระทำที่แสนเลวร้ายของเธอในตอนทดสอบพลังเวทค่อยๆ ถูกลบเลือนหายไปจากความทรงจำของพวกเขาในที่สุด

"ไหนเลือดคะ"

...และมันก็พังครืนลงมาอย่างรวดเร็วกับท่วงท่าการดูดดื่มเลือดจากถุงเลือดพกพาที่ท่านดยุคปีศาจมอบให้กับลูกสาว

น่ารักจริงๆ เลยค่ะตัวเล็ก...

คงมีท่านดยุคคนเดียวเท่านั้นกระมังที่มองใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจากการดื่มอย่างมูมมามของร่างเล็กนั้นน่ารักน่ะ...

"นี่น่ะหรือบุตรสาวของเจ้า"

เสียงทุ้มแหบแปร่งที่เปล่งออกมาจากร่างใต้ม่านหมอกควันนั่นเรียกความสนใจไปที่ตัวจอมมารอีกครั้ง

ไม่บ่อยนักที่จอมมารจะปรากฏตัว ปีศาจทุกตนต่างรู้ดีว่าจอมมารรักสันโดษและเกลียดความวุ่นวายแค่ไหน...

"ใช่ น่ารักล่ะสิ อย่าได้คิดยุ่งเชียว หึ! "

"เหอะ..." จอมมารอายุพันปีแบบเขาจะสนใจปีศาจตัวจ้อยอายุ 5 ขวบเนี่ยนะ?

ดวงตาคมกริบสีแดงคล้ำหรี่ตาลงมองร่างเล็กที่เมื่อกี้แอบมองเขาอยู่นานสองนานอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เขาได้สบกับดวงตากลมที่มองมา ดวงตากลมที่ไม่มีความใสซื่อตามวัยแม้แต่น้อย...และไม่มีความหวาดกลัวในพลังของเขาอีกด้วย

หึ...

"ข้าจอมมารขอประกาศต่อพวกเจ้า...ลีแอนด์ ลูเซ็ตต้า จะหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทอันดับที่ 1 อพอลโล่ เดวิล ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป! "

"ไอ้จอมมาร!!! " -- ดยุคปีศาจที่ตาเหลือกพร้อมยกมือขึ้นกุมแก้มอย่างตกใจ

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!

"วอท?! " -- นางร้ายสาวที่ทำถุงเลือดตกแตกกระจายอย่างไม่คิดเสียดาย

ห้ะ???