บทที่ 04 นางร้ายกับการแย่งอีเว้นนางเอกแบบไม่รู้ตัว (?!)

บทที่ 04

นางร้ายกับการแย่งอีเว้นนางเอกแบบไม่รู้ตัว (?!)

ลีแอนด์หันซ้ายหันขวา อาศัยมุมกำแพงปิดบังตัวเองเอาไว้ พอเห็นทางสะดวกก็วิ่งเร็วจี๋หน้าตั้งตรงไปยังหน้าต่างบานโตที่เปิดอ้ากว้างราวกับชวนคนให้กระโดดออก (?)

ลีแอนด์สะกิดปลายเท้าก็ลอยตัวข้ามหน้าต่างอย่างสวยงาม ลมที่พัดตีหน้าพร้อมความร้อนจากแสงแดดที่เธอรู้สึกมากกว่าปีศาจตนอื่น ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอยากเปลี่ยนใจแม้แต่น้อย

เธอจะหนีเที่ยว!

หลังจากที่วัดพลังเวทเสร็จ เธอก็เดินเอ้อระเหยแถวๆ ที่นั่งไม่สนสายตาที่มองมาของปีศาจตนอื่น พอได้เวลาเหมาะสมก็แอบหนีไปยังประตูหลังทันที ที่เธอลีลาไม่ไปในทันที เพื่อให้วูล์ฟที่ยืนอยู่หน้าประตูที่คอยเหลือบมองเธอเป็นระยะๆ รู้ตัวว่า เธอจะดูการวัดพลังของคนอื่นต่อ ดังนั้นรอต่อไปซะ!

แน่นอนว่าสำหรับลีแอนด์แล้วไม่มีอะไรสำคัญเท่าตัวเองหรอก พอจัดการธุระเสร็จก็เตรียมเผ่นหนีทันที

ผลที่ได้คือตอนนี้สองเท้าเตาะแตะกำลังเดินไปตามทางที่มุ่งหน้าไปยังตลาดคิลเทีย ตลาดของเมืองหลวงแดนปีศาจที่ได้ชื่อว่ายิ่งใหญ่สุดๆ!

ลีแอนด์ที่อยู่ในชุดเดิมโดยไม่คิดเปลี่ยนชุด เพราะเชื่อว่ายังไงไอ้องครักษ์หน้าตายนั่นก็ไม่ฉลาดพอที่จะตามเธอทันหรอก (มั่นใจ) สาวเท้าต่อไป พลางเอาร่มมาบังแสงแดดให้มิด นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่เธอไม่ยอมถอดชุด เพราะกลัวว่ามันจะเป็นที่สงสัยจนเกินไป

ชมเธอว่าเป็นอัจฉริยะเดี๋ยวนี้ (?!)

จริงๆ เธอก็ทากันแดดมาด้วยนะ ขนาดแต่งตัวอย่างมิดชิดไม่เห็นแม้แต่เส้นผม แถมยังมีร่มคันโตบังเอาไว้ เธอยังรู้สึกร้อนๆ เลย ไม่อยากจะคิดว่าสัมผัสโดนแดดตรงๆ จะเป็นอย่างไร...แค่คิดก็ขนลุกแล้ว!

รู้งี้ใส่มาอีกชั้นดีกว่า...ลีแอนด์คิดในใจอย่างเสียดาย สำหรับปีศาจแล้วอุณหภูมิจะต่ำกว่าพวกมนุษย์ แม้คุณจะเห็นคนใส่แฟชั่นหน้าหนาวในวันที่แดดร้อนเปรี้ยงๆ ราวกับพระอาทิตย์จะทำลายโลก คุณก็อย่าแปลกใจเลย

แต่ก็อาจถูกคิดว่าเป็นบ้าได้ ดังนั้นปีศาจจึงไม่มีใครบ้าบอแบบนั้น

อ้อ ยกเว้นไว้ตนหนึ่งนะ

พลั่ก!

"โอ้ย! "

ลีแอนด์ใช้มือลูบก้นเบาๆ เมื่อเดินเพลินๆ แล้วไปชนเจ้าเด็กอ้วนที่วิ่งสวนมาอย่างไม่ทันตั้งตัว และดูเหมือนอีกฝ่ายจะล้มลงเช่นเดียวกัน โดยมีเพื่อนตัวเล็กมาประคองให้ลุกอย่างช้าๆ

"เดินประสาอะไรวะ/เดินยังไงของหล่อน! "

สองเสียงที่แตกต่างกันตะโกนใส่กันอย่างไม่น้อยหน้า ทำเอาเด็กตัวเล็กที่เป็นเพื่อนเจ้าอ้วนยกมือขึ้นกุมหูเบาๆ

ลีแอนด์เด้งตัวลุกขึ้นกอดอกมองเจ้าเด็กอ้วนที่ยืนชี้หน้าเธออย่างไม่กลัวตาย! เจ้าเด็กอ้วนมีผมสีดำแสกขวาพร้อมกับใบหน้าอวบกลมที่แทบปิดตามิด แถมยังมีสิวเต็มไปหมด!

นี่มันของแรร์ (?) ในเกมจีบหนุ่มที่มีแต่คนหน้าตาดีรึเปล่า? ลีแอนด์อดคิดอย่างพรั่นพรึงไม่ได้

"ฉันไปสายเพราะเธอเลยยัยบ้า! ถ้าฉันกลายเป็นคนไม่มีพลังเวทฉันจะไปฆ่าเธอแน่นอน!! "

"ค่ะ...คุณหนู หยุดเถอะ เราจะสายนะ" เด็กตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ พยายามยื้อยุดแขนไม่ให้เด็กอ้วนเดินมาหาร่างเล็กที่แต่งตัวแปลกๆ อย่างสุดความสามารถ

"หา? ถ้าแกมันกากขนาดนั้นจะมาโทษฉันทำไม! ไปโทษตัวเองที่ไม่มีความสามารถซะสิไอ้หมู! "

"ม่ะ...หมู! นี่หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะะะ! " ใบหน้าอ้วนนั้นแดงก่ำอย่างโมโห มือที่ชี้มาสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้

"เป็นใครไม่รู้ว้อย! แต่ไม่ชอบให้ใครมาชี้หน้าใส่! " ว่าแล้วก็สะบัดเล็กปัดมืออวบนั่นเสียงดังเพียะ อย่างไม่สนใบหน้าตื่นตะลึงของคนทั้งคู่ "เสียเวลาชะมัด! จะไปหาไรกินก็ไปกินซะไป! เอาให้อ้วนแตกตายไปเลย! "

"ย่ะ...ยัย!! "

"ชิ" ลีแอนด์สะตัวเดินผ่านร่างอ้วนที่แข็งเป็นหินกับเด็กชายตัวเล็กที่น้ำตาไหลพรากอย่างที่รู้ว่าหลังจากนี้ตัวเองจะต้องซวยแน่ๆ อย่างไม่ไยดีอีก แค่นี้ก็เสียเวลาเธอมากพอแล้ว แถมยังเจ็บตัวอีกต่างหาก

"ย่ะ...ยัยร่มดำ!!!!!!!!!! "

อย่างน้อยฉายาเธอก็ดูดีกว่า 'ไอ้หมู' ล่ะนะ (ยักไหล่)

"ส่ะ...สุดยอด!!! "

ลีแอนด์เบิกตามองตลาดคิลเทียที่ตั้งอยู่ตรงหน้า เสียงจอแจและความคึกคักของผู้คนเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้สัมผัสมานาน แถมยังมีหลายเผ่าพันธุ์ที่มาเดินจับจ่าย คุณอาจจะเห็นแพะขายกล้วย และเห็นแฟรี่ขายดอกไม้ มันเป็นอะไรที่รู้สึกแฟนตาซีสุดๆ!

ไม่มีใครคิดสนใจร่างเล็กในชุดกันหนาวตัวหนากันสักคน อาจจะเพราะมีผู้คนมากมายมายังที่แห่งนี้ เด็กสาวไม่ใช่คนแรกที่ทำตัวแปลกประหลาด อ้อ...เว้นเรื่องที่ตะโกนออกมาเสียงดังล่ะนะ

"เอาล่ะ ไปหาวัตถุดิบตัวสุดท้ายกันเถอะ!! "

เป้าหมายของลีแอนด์ในวันนี้ก็คือการหาวัตถุดิบในการทำครีมกันแดดชิ้นสุดท้าย มันเป็นสิ่งที่เธอพยายามเสาะหามาเกือบ 1 ปี เพราะถูกจำกัดพื้นที่ให้อยู่ภายในคฤหาสน์ เธอจึงไม่สามารถมาเลือกวัตถุดิบเองได้ ท่านพ่อก็เอาแต่ส่งสมุนไพรมาให้ บางทีชิ้นส่วนสุดท้ายอาจจะเป็นผลไม้หรือดอกไม้ก็ได้ ใครจะรู้กัน!

ร่างเล็กเดินผ่านผู้คนที่ต่างพากันแหวกหลบร่มสีดำอันใหญ่อย่างไม่คิดเกรงใจ ดวงตากลมภายใต้แว่นกันแดดสอดส่องวัตถุดิบที่ต้องการ ไม่ใช่เพียงการตั้งร้านขายตามทางเท่านั้น ยังมีร้านต่างๆ ที่ตกแต่งไม่เหมือนกันอีกด้วย ราวกับเธอหลุดไปอยู่ในยุคกลางที่มีเวทมนตร์เลยทีเดียว

อ๊ะ ตลาดนี่ก็เป็น 1 ในอีเว้นที่นางเอกจะเจอพวกพระเอกตอนเด็กนี่

"หนูจ๊ะ กินสตรอว์เบอร์รี่เชื่อมไหมจ๊ะ อร่อยน้า~"

"กินค่ะ! "

ช่างแม่มละกัน

ลีแอนด์ลดผ้าพันคอลงเล็กน้อย พลางอ้าปากกินของกินอย่างมีความสุข ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เหล่าพ่อค้าแม่ค้าต่างก็นึกเอ็นดูเลยได้ของกินมาตามทาง ลีแอนด์สาบานเลยว่าเธอไม่ได้ใช้พลังมนต์เสน่ห์ของเผ่าแวมไพร์สักนิด!

"ไอ้ขี้ขลาด! "

"อย่างแกน่ะ ท่านพ่อไม่รักหรอก! "

"แกปกป้องใครไม่ได้หรอก! ขนาดแม่แกยังปกป้องไม่ได้เลย! "

"ม่ะ...ไม่"

ลีแอนด์ที่กำลังเคี้ยวอย่างมีความสุขหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากตรอกซอย ภาพของเด็กน้อยสามคนที่เด็กแฝดทั้งสองยืนกอดอกค้ำหัว สบถด่าเด็กน้อยร่างเล็กที่ลีแอนด์บอกได้ว่าตัวเล็กกว่าเธอมากที่กำลังกอดตัวเองคุดคู้อยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร

ทะเลาะกันเหรอ?

ไม่เกี่ยวกับฉัน...แถมไอ้เด็กนั่นก็หัวขาวด้วย 1 ในพระเอกป่ะวะ

ลีแอนด์นั้นไม่ค่อยชอบช่วยศัตรูตัวเองเท่าไหร่นัก

"ทำไมแกจะปฏิเสธหรอ! "

พลั่ก!

"โอ้ย! "

"ท่านพ่อไม่รักสวะอย่างแกหรอก! "

ตุบ!

"ฮือ หยุดเถอะ...ท่านพี่"

หืม...

"แกคิดว่าแกสั่งใครห๊ะ! "

"สั่งหมาอย่างพวกแกไง ไอ้เด็กโง่"

เด็กแฝดทั้งสองสะดุ้งอย่างตกใจ ก่อนจะหันขวับมามองเสียงใสที่ดังขึ้นมาแทรก ร่างในชุดเสื้อกันหนาวหลายตัวทับๆ กัน ทั้งยังกางร่มสีดำจนแสงแดดเข้าไม่ถึง ทำให้คนมองอย่างพวกเขาอยากจะหัวเราะกับการแต่งตัวอันอัปลักษณ์นี่จริงๆ แต่ดูจากเนื้อผ้าที่เด็กสาวตัวเล็กที่เตี้ยกว่าพวกเขาเกือบช่วงตัวใส่อยู่ ก็พอจะดูออกว่าเด็กสาวเป็นคุณหนูตระกูลไหนสักตระกูล...พวกเขาจะผลีผลามไม่ได้

"สาวน้อย นี่มันเป็นเรื่องของพวกเราพี่น้อง อย่ายุ่งเลยนะ" เด็กทางขวาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเยาะ ส่วนเด็กอีกคนก็หัวเราะคิกๆ ก่อนจะเตะเด็กผมขาวราวกับท้าทาย

"เพราะพวกแกเป็นพี่น้องไง ฉันถึงต้องยุ่ง"

"หา? "

"ไม่มีใครสั่งสอนพวกแกหรือไงว่าเป็นพี่น้องให้รักกันให้มากๆ น่ะ! พวกแกคงไม่เคยเห็นน้องชายตัวเองตอนกำลังกินข้าว อาบน้ำหรือว่ากำลังตั้งใจเรียนสินะ! "

"หา? "

"ตอนที่น้องสุดที่รักเรียกแกว่าพี่ครั้งแรก แกคงไม่เคยรู้สึกปลื้มปีติยินดีราวกับเทพเจ้าประทานพรมอบสิ่งที่โชคดีที่สุดให้แกสินะ! "

"ห๊ะ! "

"พวกแกมันโง่ๆๆๆๆๆๆๆ! โง่! ฉันที่เป็นลูกคนเดียวยังอดอิจฉาพวกแกที่มีน้องตามกันมาหน้าตาเหมือนกันไม่พอ ยังมีน้องชายตัวเล็กสุดโมเอะอีก! นอกจากจะไม่ปกป้องแล้วยังรังแก พวกแกยังมีความเป็นพี่อยู่ไหม! "

"ยัยบ้าพูดอะไรไม่รู้เรื่องฟะ! "

"คนโง่อย่างพวกแกไม่เข้าใจหรอกย่ะ! "

"หน็อย กล้าดูหมิ่นพวกเรา เธอไม่ตายดีแน่! "

"ตายดีไม่ดี แต่ศพก็สวยกว่าพวกแกแหละ! เพราะฉันสวย!!! "

แล้วก็เกิดการตะลุมบอนที่คงบอกได้ว่าเป็นการตีข้างเดียว เด็กสาวพับร่มในมือก่อนจะควงไปมาราวกับทวนแล้วฟาดปั่กๆ ไปที่เด็กแฝดทั้งสองที่พุ่งเข้ามา การใส่เสื้อหลายชั้นไม่ได้ทำให้เธอดูเชื่องช้าแต่อย่างใด มันกลับพลิ้วไปมาชวนให้ดูงดงามเสียมากกว่า

ทุกอย่างตกอยู่ภายใต้ดวงตากลมโตสีฟ้าครามของเด็กน้อยที่นั่งคุดคู้อยู่กับพื้น

ภายในเวลาไม่นานการต่อสู้ก็จบลง

"เหอะ! คิดจะรุมอาเจ๊อย่างฉัน ไปฝึกปีนต้นหญ้าเสียก่อนไป ไอ้เด็กบ้า! "

ลีแอนด์หอบหายใจนิดหน่อย การต่อสู้โดยใส่เสื้อผ้าเยอะแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอชื่นชอบนัก เดินผ่านร่งแฝดที่นอนสลบแอ๊ ไม่วายเอาร่มในมือตีอั่กที่ท้องอีกสองสามทีเพื่อความสะใจส่วนตัว (?) ก่อนจะกางร่มแล้วเดินอย่างสง่างามอีกครั้ง

"ด่ะ...เดี๋ยว"

"อะไรอีกไอ้หัวหงอก"

"ห่ะ...หัวหงอก" เด็กน้อยดูตื่นตกใจไม่น้อย

"เฮ้อ" ลีแอนด์หันมามองเด็กน้อย (จริงๆ ตัวเองก็ไม่ได้แก่อะไร) ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มแรงๆ ที่หน้าผากแล้วผลักแรงๆ จนเด็กชายหงายหลัง

"ว่ะ...เหวอ"

"แกเป็นคาแรคเตอร์น้องชายงั้นรึไอ้พระเอกหัวหงอก" ไม่วายถอนหายใจอีกรอบ "แต่นี่จะเป็นการช่วยชีวิตคาแรคเตอร์น้องชายครั้งเดียวของฉัน คราวหน้าอย่าโง่ให้พวกมันรุมตีอีกละ เป็นผู้ชายเสียเปล่าตัวอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง ไม่อายตัวเอง ก็อายเด็กผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมาหน่อยเถอะ"

"!!! "

"แกอายุ 5 ขวบแล้วใช่ป่ะ ตอนนี้คงมีปมล่ะดิ มีปมก็ควรจะแข็งแกร่งแบบเข้าสู่ดาร์คโซนสิวะ มานั่งร้องไห้เหยาะแหยะทำไม เสียภาพลักษณ์จริงๆ ...แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย เสียเวลาชะมัด ถ้าไอ้องครักษ์ขี้เก๊กนั่นตามมาทันนะ ตอนโตฉันจะไปกระโดดเตะก้านคอนายให้หายแค้นให้ดู"

เด็กน้อยที่ยังคงเบิกตากว้างอย่างตกใจอย่างรับมือไม่ทัน ได้แต่มองเด็กสาวตัวเล็กแต่ใจไม่เล็ก (แถมปากหมา) ไปด้วยอาการเหม่อลอย

อ่า...เขายังไม่ทันได้ถามชื่อเธอเลย

รู้แต่เพียง...อาเจ๊...เหรอ?

หลังจากจบเรื่องราวที่ไร้สาระไป ก็ได้เวลาที่ลีแอนด์จะตั้งใจหาของจริงๆ สักที!

เธอจะไม่เถลไถลไหลตามของกินอีกแล้ว!

"หมูย่างร้อนๆ ไหมจ๊ะคุณหนู"

"ค่า~~"

พออ้าปากกว้างงับหมูย่างในมือก็รู้สึกตัวเสียทีว่าตัวเองนี่มันช่างไร้สาระสุดๆ!

อีกสามชั่วโมงตะวันก็จะตกดินแล้ว ตอนนั้นคงเป็นช่วงงานเลี้ยงที่ทางสภากลางจัดขึ้นเพื่อต้อนรับเหล่าเด็กๆ ทั้งหลาย แต่ปีศาจที่ได้รับผลลัพธ์ไม่ดีคงไม่มีใครบ้าอยู่ฉลองหรอก ดูไปก็แสลงตาอะไรทำนองนั้น

ตอนแรกลีแอนด์ไม่คิดจะอยู่งานเลี้ยงไร้สาระอะไรนั่นหรอก แต่ถ้าเธอยังหาของไม่เจอและไม่รีบกลับไป มีหวังเจ้าองครักษ์นั่นรู้แน่ว่าเธอแอบออกมา ดังนั้นเธออาจจะอ้างว่าต้องการอยู่ร่วมงานเลี้ยงแล้วแอบชิ่งออกมาอีกรอบ แต่นั่นจะเป็นแผนสุดท้ายของสุดท้ายและของสุดท้าย

แค่คิดภาพเธอต้องอยู่ท่ามกลางพวกเด็กตัวกะเปี๊ยกที่เดินยั้วเยี้ยเต็มไปหมด แค่คิดเธอก็ขนลุกแล้ว!

ถ้าไม่ใช่สถานะ 'พี่น้อง' ลีแอนด์บอกเลยว่าเธอเกลียดเด็กที่สุด! (ถึงเธอจะเป็นเด็กก็เถอะ)

แต่ถึงจะบอกว่าให้หาตัวยาสุดท้ายก็เถอะ เธอก็ไม่รู้ว่าจะหาจากไหนดีนี่สิ

มาทางนี้...

ลีแอนด์หันซ้ายหันขวามองรอบๆ ตัว เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าชวนสงสัยสุดๆ แต่ดูจากปฏิกิริยาของคนรอบๆ แล้วเธอรู้สึกว่าคงมีแต่เธอที่ได้ยิน

มาสิ...

ไปก็ได้วะ

ไม่รู้ว่าลีแอนด์เดินผ่านตรอกซอยอะไรไปมากแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้เธอมาอยู่ตรงหน้าร้านประหลาดที่ทำจากไม้เก่าๆ ดูผุพัง ดูจากภายนอกคงนึกว่าเป็นบ้านร้างเสียด้วยซ้ำ ขนาดป้ายชื่อร้านยังห้อยแกว่งไปแกว่งมาอย่างน่าหวาดเสียว แถมฝุ่นยังเกรอะจนมองแทบไม่เห็นชื่อร้าน

Sxxet xxeax

ชื่อร้านที่มองแทบจะไม่เห็นกลับชวนให้ลีแอนด์รู้สึกสะกิดใจยิกๆ แต่เพราะเสียงที่ยังคงเรียกอยู่ทำให้ลีแอนด์ตัดสินใจเปิดประตูก้าวเท้าเข้าไปในร้าน ทิ้งความสงสัยในใจเอาไว้

เดี๋ยวเข้าไปก็รู้เองล่ะมั้ง

ภายในร้านนั้นเป็นเพียงห้องเก่าๆ โล่งๆ ที่มีเพียงเคาน์เตอร์คิดเงินสำหรับแคชเชียร์ตั้งอยู่ตรงหน้าประตูเท่านั้น ลีแอนด์มองซ้ายมองขวาก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอะไร จึงลองเดินสำรวจรอบๆ ร้าน ซึ่งก็ไม่มีกลไกอะไรให้ค้นหา ทำเอาคิ้วบางขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด

"อะไรวะ"

"เดี๋ยวก่อนสิครับ"

ก่อนที่จะตัดสินใจออกจากร้านเสียงทุ้มที่คุ้นหูก็ดังขึ้นเสียก่อน ควันสีเทาหม่นกระจายออกมาอย่างไม่มีที่มาที่ไปตรงหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ลีแอนด์หรี่ตามองควันน่าสงสัยที่เมื่อจางหายไปก็ปรากฏภาพบุรุษในชุดเอี๊ยมสีซีดเก่าๆ เหมือนชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ก่อนจะใส่ผ้ากันเปื้อนโทรมๆ ทับลงไปอีกที ใบหน้าชายหนุ่มดูธรรมดาจืดชืดไม่มีอะไรให้รู้สึกว่าเป็นตัวละครเอกแม้แต่น้อย

แต่ถึงอย่างนั้น...ลีแอนด์ก็รู้สึกว่าร้านนี้จะต้องเกี่ยวกับเกมแน่ๆ

โทษของการที่เอาแต่อ่านไกด์เกม ไม่ยอมเล่น นั่นก็คือ คุณอาจจะลืมข้อมูลรายละเอียดหยิบย่อยไปแต่ถึงย้อนเวลากลับไป ลีแอนด์ก็จะเลือกอ่านแค่ไกด์เกมแล้วเอาไปสปอยล์ให้โยชิฟังเล่นๆ อยู่ดี

เธอไม่ใช่พวกพิสมัยโลก 2D อะไรแบบนั้นหรอกนะ

ดวงตาตี่ที่ปิดจนเกือบไม่เห็นดวงตากับเรือนผมยุ่งๆ สีดำ ทำให้ตัวตนหมอนี่ยิ่งจืดจางเข้าไปใหญ่

"นายเป็นใคร? " ลีแอนด์กอดอกเชิดหน้ามองผู้ใหญ่ตัวสูงที่ยังคงยิ้มหน้าแป้นมาอย่างกวนอารมณ์

"สวัสดีครับ คุณหนูลีแอนด์ กระผมมีนามว่าวินเซนต์ เป็นเจ้าของร้าน Sweet Dream ครับ" ก่อนจะโค้งตัวลงอย่างนอบน้อมราวกับพ่อบ้านที่ถูกฝึกมาอย่างดี การกระทำดูดีมีมรยาทขัดกับสภาพจนๆ แล้วทำให้ลีแอนด์รู้สึกติดใจสงสัยอยู่บ้าง

"นายเป็นคนเรียกฉันมาใช่ไหม"

"เพราะว่ากระผมได้ยินเสียงเรียกในใจของคุณหนูอย่างไรล่ะครับ" วินเซนต์ค่อยๆ เก้าออกมาจากหลังเคท์เตอร์ มือหนาดีดนิ้วดังเปาะ โซฟาสีแดงหนานุ่มก็ปรากฏข้างๆ เด็กสาว ชายหนุ่มผายมือเชื้อเชิญเด็กสาวให้นั่งตรงโซฟานั้นด้วยรอยยิ้มพิกล

"ขอบใจ"

"กระผมนึกว่าคุณหนูจะมีนิสัยเหมือนนักเลงข้างถนนเสียอีก" เสียงทุ้มเอ่ยเย้าแหย่อย่างไม่สนว่าตัวเองจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า

"หึ มันก็แล้วแต่ว่าอีกฝ่ายปฏิบัติใส่แบบไหน" เด็กสาวตัวเล็กเอ่ยตอบอย่างไม่คิดเคือง ส่วนตัวเธอเป็นคนที่พูดอะไรตรงๆ อยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่เกลียดคนที่พูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาหรอก "ชาหน่อยก็ดี"

"ได้ครับ"

ลีแอนด์มองมือหนาที่กำลังรินชาใส่แก้วด้วยสายตาลุ่มลึก มือเล็กค่อยๆ บรรจงหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ "ชาดี"

"ขอบคุณมากครับ" วินเซนต์โค้งรับด้วยรอยยิ้ม หากมองจากภายนอกพวกเขาคงเหมือนพ่อบ้านผู้ซื่อสัตย์กับคุณหนูผู้เอาแต่ใจแหงๆ

"เข้าเรื่องดีกว่า"

"..."

"นายต้องการอะไร...ไม่สิ นายมีสิ่งที่ฉันต้องการใช่ไหม? "

วินเซนต์มองเด็กสาวที่ก้มหน้ามองน้ำชาในมือนิ่ง ใบหน้าเล็กน่ารักดูเย็นยะเยือกเสียจนเขาแอบขนลุก ทั้งสีหน้า ท่าทาง รวมไปถึงความคิดของเด็กสาว

นี่แหละคนที่เขากำลังตามหา!

"หากจะกล่าวแบบนั้นก็คงได้ครับ" วินเซนต์ยอมรับ "กระผมมีตัวยาสุดท้ายที่คุณหนูต้องการ"

มือหนาดีดนิ้วดังเปาะ ถุงผ้าสีขาวก็ปรากฏในมือ กลิ่นหอมประหลาดโชยออกมาจนลีแอนด์ต้องหรี่ตามอง มือเล็กเอื้อมไปหยิบถุงนั่นมาเปิดดู ผลประหลาดที่มีลักษณะคล้ายแอปเปิลแต่นี่กลับมีสีดำสนิท และดูท่าน่าจะเป็นสีดำไปถึงแกน ลีแอนด์เงยหน้าขึ้นมองอย่างคาดคั้น

"นี่เป็นผลไม้แห่งมังกรครับ เป็นผลไม้ที่จะเกิดขึ้นเพียงในถ้ำของมังกรเท่านั้น ราคาในตลาดมืดถือว่าสูงเอาการเลยทีเดียว" เน้นคำว่าราคาสูงราวกับจะให้สำนึกบุญคุณ "แน่นอนว่าสรรพคุณของมันคือสามารถเยียวยาได้ทุกสิ่งครับ กระผมจึงคิดว่ามันสามารถช่วยสร้างตัวยาให้คุณหนูได้"

จะบอกว่าเป็นผลไม้สารพัดประโยชน์สินะ ลีแอนด์ก้มลงมองผลสีดำในถุงก็พบว่ามันมีเกือบสิบลูก ลีแอนด์ยังไม่รู้ว่ายาของเธอจะต้องใช้ปริมาณเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยเธอก็รู้แล้วว่ามันสามารถหาได้ที่ไหน

"แล้วนายต้องการอะไรตอบแทนล่ะ" ลีแอนด์โยนถุงผลไม้ขึ้นในอากาศก็หายวับไปด้วยแหวนมิติสำหรับใช้เก็บของของเธอ ตอนนี้คงได้เวลาเจรจาธุรกิจแล้วล่ะมั้ง

"กระผมไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนหรอกครับ"

...อ่า

"ก็ดี งั้นฉันไปล่ะ" ลีแอนด์กระโดดลงจากโซฟาตัวนุ่มอย่างสวยงาม มือบางโบกไปมาเป็นเชิงสบายๆ ก่อนจะกางร่มแล้วหันหลังเดินไปที่ประตูทันที

"ด่ะ...เดี๋ยวก่อนสิครับ! คุณหนูไม่สงสัยอะไรหน่อยเหรอ!! " คนที่เสียความเยือกเย็นกลับเป็นชายหน้าจืดผู้เป็นปริศนาแทน

"ไม่" เพราะเธอจำได้แล้ว...เรื่องราวของร้านค้าแห่งนี้

สำหรับเกมจีบหนุ่มเกมนี้จะไม่มีตัวละครผู้ช่วย หรือเหล่าเพื่อนพ้องนางเอกที่ทำให้จีบพระเอกง่ายขึ้น เพื่อนก็เปรียบเสมือนตัวประกอบในเกมนี้เลยก็ว่าได้ แต่ถ้าไม่มีอะไรมาช่วยนางเอกที่เป็นมนุษย์กระจอกๆ ก็ดูจะแย่เกินไป

ดังนั้นร้าน Sweet Dream จึงถือกำเนิดขึ้น มันเป็นร้านค้าเวทมนตร์ลึกลับที่เลือกรับลูกค้า จะบอกว่าเป็นร้านค้าก็ไม่ถูกนัก เพราะร้านนี้จะทำในสิ่งที่คุณต้องการหรือจะมอบของบางอย่างให้คุณแบบที่คุณไม่ต้องเสียอะไรเลย ดูเหมือนมันจะดีใช่ไหมล่ะ?

แต่ความจริงแล้วเมื่อร้านนี้มอบของบางอย่างให้ นั่นหมายความว่าคุณได้รับหน้าที่บางอย่างมาแล้ว ก็เหมือนกับพวก NPC ที่มอบเควสหลักที่เหล่าผู้เล่นจำเป็นจะต้องทำเพื่อดำเนินเรื่องในส่วนต่อไปนั่นแหละ

ในกรณีของนางเอกก็คือมาขอพวกของเสริมพลังหรือของอะไรบางอย่างที่ไปช่วยพระเอกได้ แต่ร้านนี้ใช่ว่าต้องการแล้วมันจะปรากฏขึ้นมา บางคนที่เล่นก็ไม่เคยเจอร้านนี้ จึงมีหลายคนส่งข้อเรียกร้องไปยังบริษัทเกมว่านี่เป็นบัคหรือเปล่า แต่บริษัทเกมก็ไม่เคยออกมาชี้แจงอะไรเลย ผู้เล่นจึงได้แต่จำใจเล่นต่อไป

แน่นอนว่าที่เธอจำได้เป็นเพราะประโยคของเจ้าของร้านค้าสุดประหลาดนี่

"กระผมไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนหรอกครับ"

ตอนที่เธออ่านไกด์เกมแล้วเจอประโยคนี้ ทำให้เธอรู้สึกอึ้งไปพักใหญ่ เผลอจ้องหน้าเจ้าวินเซนต์ที่ผู้สร้างเกมวาดมาแต่ปากอยู่นานสองนาน เพราะเธออยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้คนเราไม่ต้องการสิ่งตอบแทน...แม้จะบอกว่าแลกมากับหน้าที่ แต่บางทีก็เป็นอะไรที่ดูปัญญาอ่อน

'ช่วยคุณยายข้ามถนนทุกครั้งที่เห็น'

'เอาขนมไปแจกที่บ้านเด็กกำพร้า'

หรืออาจจะยิ่งใหญ่แบบที่นางเอกของเกมได้รับ 'ปกป้องโลก'

อ้อ แล้วเธอก็รู้สึกคุ้นชื่อร้านตอนหมอนี่แนะนำตัวด้วย...

"อย่าพูดแบบนั้นสิครับคุณหนู~~" ใบหน้าเว้าวอนของเจ้าหน้าจืดนี่ทำให้ลีแอนด์หลุดจากภวังค์ คิ้วบางขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเผลอยกเท้าขึ้นถีบหน้าตามสัญชาตญาณเมื่อร่างหนานั่นพุ่งเข้ามาหมายจะกอดขาเล็กๆ

"ไอ้โรคจิต! " ไม่วายกระทืบซ้ำ แต่เหมือนเธอจะได้ยินเสียงร้องอย่างมีความสุขนะ?

"โอ้ยๆ! หยุดเถอะครับ! " แต่ใบหน้าจืดนั่นกลับยิ้มร่าอย่างมีความสุข ทำเอาลีแอนด์ขนลุกอย่างสะพรึง! ร่างบางถอยฉากออกจากร้านอย่างรวดเร็ว มือเล็กใช้ปลายร่มตวัดใส่ร้านค้าเก่าๆ นี่ สายน้ำที่เป็นสีขุ่นมัวเหมือนตอนวัดพลังเวทค่อยๆ ปรากฏที่ปลายร่มก่อนจะพุ่งเข้าไปในร้านราวกับสายยางของนักดับเพลิง!

"โอ้ยๆ! คุณหนูครับบบบ น้ำท่วมหมดแล้วครับบบบ!!! "

"ชำระล้างออกไปให้หมด ไอ้สิ่งสกปรกโสมม!!! "

"คุณหนู~~~~"

วินเซนต์มองสภาพร้านค้าของตัวเองที่ถือเป็นแหล่งกบดานชั้นยอดที่ทำให้ไม่มีใครสามารถหาเขาเจอมาหลายร้อยปีที่ตอนนี้กลับเปรอะเปื้อนเละเทะไปด้วยหยดน้ำมากมายที่ส่งกลิ่นแปลกๆ ออกมาด้วยรอยยิ้มละเหี่ยใจ ใบหน้าจืดชืดมีความอ่อนอกอ่อนใจยามนึกถึงร่างเล็กที่มองมาที่เขาด้วยสีหน้าราวกับมองสิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดในโลก

ผลไม้แห่งมังกร...ผลไม้ต้องห้ามที่เกิดเพียงในถ้ำมังกร

ชนเผ่าชั้นสูงที่อยู่บนสวรรค์...

เขาแทบไม่อยากนึกถึงความทรงจำของเขาที่ไปตะลุยเอาไอ้ผลไม้กระจอกๆ ของไอ้พวกหยิ่งผยองพวกนั้นเลย มันเป็นความทรงจำที่โคตรจะเลวร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ดีว่าสักวันจะมีคนต้องการมันเขาคงไม่บ้าไปฝ่าดงพวกสัตว์เลื้อยคลานแบบนั้นหรอก!

ดังนั้นหน้าที่ที่กระผมจะมอบให้คุณหนูก็คงจะยิ่งใหญ่หน่อยนะครับ~~~~

"ฮัดชิ่ว! ใครนินทาฟะ! " ลีแอนด์ที่หันซ้ายหันขวามองอย่างระแวงก็รู้สึกขนลุกแปลกๆ จนต้องเผลอยกแขนขึ้นมากอดตัวเอง...