บทที่ 5

“ของขวัญวันเกิด”

“ขอบคุณนะคะพี่ธาม”

หลังจากรถจอดสนิทที่หน้าประตูรั้วบ้านของปานตะวัน ธนัทก็เอี้ยวตัวไปหยิบเอาถุงบางอย่างจากเบาะหลังมายื่นให้หญิงสาว คนรับไม่สนใจดูด้วยซ้ำว่าเขาเอาอะไรมาให้เธอ เพราะแค่เป็นเขาให้ทุกอย่างล้วนดีต่อใจดวงน้อย ๆ ของเธอทั้งสิ้น

“เข้าบ้านเถอะเดี๋ยวพี่จะตีรถกลับแล้ว”

“อ้าวพี่ธามจะไม่ง่วงเหรอคะ นี่ก็ดึกแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้พี่มีงานด่วนน่ะ”

“ได้ค่ะถ้างั้นขับรถดี ๆ นะคะ ถ้าง่วงก็โทรหาปานได้นะคะ”

“เดี๋ยวพี่ไปรับเพื่อนอีกสองคนอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง”

“โอเคค่ะสวัสดีค่ะพี่ธาม”

คนอ่อนวัยกว่ายกมือไหว้เขา พร้อมกับเปิดประตูรั้วเข้าบ้านไป ปานตะวันรู้ดีว่าถ้าเธอยังไม่เปิดไฟในห้องนอน ธนัทก็คงจะไม่ยอมเคลื่อนรถออกไปเป็นแน่ ดังนั้นเมื่อเข้าตัวบ้านแล้วจึงรีบวิ่งขึ้นห้องนอนตัวเองไปเปิดไฟให้อีกฝ่ายเห็น พร้อมกับเปิดม่านออกมาโบกมือให้อีกครั้ง

ธนัทยิ้มน้อย ๆ เคลื่อนรถออกจากหน้าบ้านของปานปริญหลังจากส่งปานตะวันจนเข้าห้องนอนเรียบร้อยตามที่ตั้งใจไว้แล้ว การได้กลับมาเจอน้องสาวเพื่อนสนิทอีกครั้งรอบนี้ทำให้เขาที่ทำงานหนักจนเครียดมาช่วงหนึ่งรู้สึกผ่อนคลายลงได้มากอย่างไม่น่าเชื่อ

“สวยมาก”

ปานตะวันมองนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่ในกล่องตรงหน้าดวงตาเป็นประกาย หยิบขึ้นมาลองใส่อย่างชอบใจเป็นที่สุด พี่ธามดีกับเธอมากเสียจนตอนนี้เธอชอบเขาจนแทบจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ไม่อยู่แล้ว

หญิงสาวลุกขึ้นไปเขียนไดอารีส่วนตัว บันทึกความสุขไว้เป็นความทรงจำเหมือนที่ผ่านมา ก่อนจะเข้านอนไปโดยไม่ทันได้เห็นข้อความที่ถูกส่งมาจากเจ้าของนาฬิกา

“สุขสันต์วันเกิดนะปานตะวัน”

วันเวลาผ่านไปราวครึ่งปี เวลานี้ปานตะวันใกล้จะจบชั้นปีที่สามอยู่รอมร่อ และถึงเวลาที่จะต้องไปออกค่ายอาสาของทางคณะที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี

“พี่ปันก็สมทบทุนหน่อยสิคะ”

“ยัยปานยังจะไถพี่อีกเหรอ พี่ให้ค่าขนมเธอทุกเดือนนะ”

เสียงบ่นที่ลอดมาตามสายทำเอาปานตะวันหลุดขำออกมาได้ ปานปริญให้ค่าขนมเธอเยอะมากตั้งแต่ไปบรรจุเป็นข้าราชการตำรวจอยู่ที่เชียงราย โดยให้เหตุผลว่าเป็นการทดแทนที่เขาไม่มีเวลาดูแลน้องสาว

“เดี๋ยวสิคะมันคนละส่วนกันนะพี่ปัน ทำบุญก็ส่วนทำบุญให้น้องสาวก็ส่วนให้น้องสาว”

“งกเกินไปแล้วยัยปาน เออ ๆ พี่จะไปเข้าเวรแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะอย่าลืมโทรหาพ่อกับแม่บ้างล่ะ”

“โอเคค่ะ อุ้ย ขอบคุณนะคะพี่ปันสุดหล่อ”

คนเป็นน้องเห็นแจ้งเตือนเงินเข้าหลักพันก็ตาลุกวาวรีบขอบคุณพี่ชายตัวเองเสียงหวาน

“เออ ๆ ไปล่ะ”

เมื่อพี่ชายผู้ปากร้ายใจดีโอนเงินมาให้เพื่อสมทบทุนค่ายอาสา ปานตะวันก็รีบจัดการโอนเข้างบส่วนกลางของคณะทันที เพื่อที่คนรับผิดชอบจะได้นำไปจัดการต่อไป

“พี่ปันก็ทำปากร้ายไปอย่างนั้น คิก”

“ปานเธอจะไม่สมัครจริงเหรอเกรดเธอก็ถึงนะฉันว่า”

กุณดาถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้นั่งกินขนมซบไหล่ตัวเองอย่างอารมณ์ดี ขณะกำลังเปิดเลื่อนดูไลน์กลุ่มของคณะที่อาจารย์ส่งรายละเอียดทุนการศึกษาต่างประเทศมาให้รัว ๆ

“ไม่ล่ะเรียนที่ไทยก็เหนื่อยจะแย่แล้ว”

ปานตะวันส่ายหน้าบอกเหตุผลกับเพื่อนสนิทตัวเองไป แต่ใครเล่าจะรู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงที่เธอไม่อยากไปเรียนต่อไกลถึงต่างประเทศนั้นเพราะใครก็มีแต่ตัวเธอเองที่รู้ดีที่สุด

“เพราะพี่ชายคนนั้นเหรอ เขาหายไปนานหลายเดือนแล้วนะปาน เราว่าทุนของประเทศอังกฤษเธอยื่นสมัครได้สบาย ๆ เลยแหละ”

คำพูดนั้นทำให้รู้สึกราวกับถูกมีดปักเข้ากลางใจอย่างจัง ปานตะวันคิดตามก็หน้าหมองลงแต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าพี่ธามของเธอคงจะงานยุ่งมากเสียจนไม่มีเวลามาคุยเล่นกับเธอต่างหากถึงได้หายไปนานขนาดนี้