บทที่ 6

ค่ายอาสาที่จัดขึ้นโดยคณะนิเทศศาตร์และวิศวกรรมศาสตร์สำหรับนักศึกษาชั้นปีที่สามเป็นประจำทุกปี ซึ่งปีนี้ถูกจัดขึ้นที่จังหวัดทางภาคเหนือตอนล่างโดยการเลือกจากหลาย ๆ ปัจจัย

รถทัวร์สองชั้นจำนวนสองคันที่บรรทุกทั้งอาจารย์และนักศึกษามาเต็มคันรถแล่นเข้าจอดเทียบในสนามฟุตบอลของโรงเรียนที่ได้รับเลือกให้นักศึกษามาออกค่ายอาสาในเวลาบ่ายคล้อย นักศึกษาชายเร่งช่วยกันคนละไม้คนละมือขนเอาอุปกรณ์ก่อสร้างห้องสมุดและของที่จะนำมาบริจาคลงจากรถ ส่วนฝั่งผู้หญิงเองก็แยกไปช่วยกันจัดที่หลับที่นอนในอาคารเรียน

“ปานพี่ชายเธอมาหา”

“หืมพี่ชายงั้นเหรอ”

ขณะที่กำลังกวาดห้องเรียนอยู่ก็มีเพื่อนในสาขาเดียวกันคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียก ปานตะวันนึกแปลกใจไม่น้อยว่าปานปริญจะมาหาเธอได้อย่างไรกันเพราะเขาอยู่ไกลถึงเชียงราย หญิงสาวสงสัยได้ไม่นานก็เห็นชื่อของใครบางคนที่หายไปนานหลายเดือนโทรเข้ามา

พี่ธาม

“ฮัลโหลค่ะ”

“ออกมาที่หน้าโรงเรียนสิ”

ได้ยินแค่นั้นปานตะวันก็กดวางสายยิ้มกว้างออกมา รีบวิ่งออกไปหาอีกฝ่ายที่อุตส่าห์ขับรถมาหาถึงหน้าค่ายอาสาด้วยความดีใจ

หัวใจที่เคยแห้งเหี่ยวลงทุกวันเพราะไม่ได้รับข่าวคราวจากเขากลับมาพองโตได้อีกครั้ง ความรู้สึกคิดถึงทะลักทะลายเข้ามาในใจเสียจนเธอแน่นหน้าอกไปหมด

“พี่ธะ ธาม”

คนที่รีบวิ่งออกมาหาเพื่อนสนิทของพี่ชายด้วยความดีใจยืนอึ้งไปเมื่อสังเกตเห็นว่าในรถของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ คราวนี้หัวใจของเธอไม่ได้แห้งเหี่ยวลงเหมือนที่ผ่านมาแต่เธอรู้สึกเจ็บราวกับว่ามันแตกสลายไปไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

“นะ นี่มันอะไรกัน พี่ธามมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ พี่ธามโกหกปาน พี่ธามผิดสัญญา”

คำถามมากมายผุดขึ้นมาตีกันอยู่ในหัวของปานตะวัน สองหูของหญิงสาวอื้ออึงแทบไม่ได้ยินเสียงของเขาขณะเดียวกันมือทั้งสองข้างก็เย็นเฉียบ

“เห็นไอ้ปันบอกพี่ว่าปานมาค่ายอาสาที่นี่ พี่ผ่านมาทางนี้พอดี เลยแวะเอาของใช้จำเป็นกับขนมมาให้”

“ขอบคุณค่ะ”

มือขาวยกมือไหว้ขอบคุณ ขณะพยายามห้ามน้ำตาร้อนไม่ให้ไหลออกมาอย่างสุดความสามารถ รีบรับเอาของที่ธนัทยื่นให้

“พี่ต้องรีบไปแล้วปานดูแลตัวเองด้วยนะ”

ธนัทยกมือขึ้นลูบหัวน้องสาวเพื่อนสนิทเบา ๆ พลางส่งยิ้มให้ ด้วยความรีบทำให้เขาไม่ทันได้สังเกตว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายนั้นได้แตกสลายไปแล้ว

“น้องปานพี่ไปก่อนนะ”

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถด้านข้างคนขับลดกระจกรถลงมาทักทายเธอด้วยรอยยิ้มใจดี ทำเอาปานตะวันถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสวยมากและดูจะเหมาะกับธนัทมากเสียจนเธอไม่อยากยอมรับ

“สวัสดีค่ะ”

คนที่ตอนนี้ชาไปทั้งตัวและหัวใจทำได้เพียงยกมือไหว้อีกฝ่ายตามมารยาทก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปด้านในโรงเรียน เมื่อได้ยินเสียงรถเคลื่อนออกไปแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป

ค่ายอาสาผ่านไปอย่างไรปานตะวันแทบจำไม่ได้ เพราะสิ่งที่อยู่ในความคิดของเธอก็คือภาพของธนัทนั่งรถออกไปกับพี่สาวคนหนึ่งเท่านั้น ปานตะวันเก็บความรู้สึกปวดร้าวไว้ในใจโดยไม่ปริปากบอกใคร ท่าทางเซื่องซึมเหม่อลอยทำให้แม้แต่กุณดาก็ไม่กล้าเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้นได้แต่คอยดูแลเพื่อนสนิทอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น

“พี่ปัน”

น้ำเสียงระโหยโรยแรงของปานตะวันประกอบกับท่าทางอมทุกข์ของน้องสาวที่ปานปริญไม่เคยเห็นมาก่อน ทำเอาคำถามที่เขาเตรียมไว้สลายหายไปเสียสิ้น

หลังจากน้องสาวไปค่ายอาสาได้สามวัน กุณดาเพื่อนสนิทของปานตะวันก็แอบส่งข้อความมาบอกเขาว่าปานตะวันนั้นอกหักจากรุ่นพี่คนหนึ่งจึงไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาก็ได้แต่นั่งนับวันและรีบลางานก่อนจะนั่งเครื่องลงมาเพื่อกลับมารับน้องสาวที่จบค่ายอาสาหลังผ่านไปเจ็ดวันด้วยตัวเอง

ตอนแรกเขาถามกุณดาแล้วว่ารุ่นพี่คนนั้นเป็นใคร แต่ถามอย่างไรเพื่อนสนิทของน้องสาวก็ไม่ยอมบอกสักคำ จึงคิดว่าช่างมันเถอะ อย่างไรเสียวัยรุ่นก็ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้บ้าง และยิ่งได้เห็นปานตะวันเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งไม่อยากพูดย้ำให้น้องสาวต้องกลับไปคิดถึงผู้ชายคนนั้นอีก

“พี่มารับแล้ว”

ปานปริญเดินเข้าไปช่วยยกกระเป๋าของน้องสาวขึ้นมาสะพายไว้บนหลังของตัวเอง หันไปพยักหน้าให้กุณดาที่ยกมือไหว้ก่อนจะเดินจูงมือน้องสาวไปขึ้นรถที่จอดไว้ในลานจอดรถอีกด้าน