ตอนที่ 2 คู่ข้าวใหม่ปลามัน (2)

หลังออกจากโถงหน้าก็ไปยังเรือนบรรพชน จุดธูปกราบไหว้ตามธรรมเนียมเสร็จก็แยกย้าย หลิวเต๋อหมิงพาภรรยากลับเรือน เรือนหลังนี้เขาพำนักอยู่ตั้งแต่เล็กจนโต เพิ่งจะย้ายออกไปเมื่อสองปีก่อนเพราะต้องไปรับตำแหน่งเจ้าเมืองที่เสียนหยาง ซูซื่อตามไปด้วยเพราะห่วงบุตรชาย สุดท้ายหลิวเป่าหลิงที่หย่าขาดกับสามีก็ตามไปทีหลัง

สามีภรรยาถอดเสื้อนอกออกแล้วก้าวขึ้นเตียง อู๋ชิวอิ่งซุกหน้าอยู่ในอ้อมกอดของสามี มือหนึ่งของเขาสอดเข้าไปในสาบเสื้อนาง กุมหน้าอกอวบอิ่มเล่นอยู่พักหนึ่ง

ตอนยกน้ำชาอู๋ชิวอิ่งเห็นหน้าแม่สามีแล้ว ก็ยังคงเป็นเหมือนครั้งก่อน ซูซื่อไม่ชอบนาง คิดว่ากำลังวางแผนหายาป้องกันการตั้งครรภ์อยู่เป็นแน่ ครั้งนี้นางจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของอีกฝ่ายแล้ว สำคัญที่สุดที่ต้องทำหลังจากไปถึงเสียนหยางแล้วคือต้องกุมอำนาจการจัดการในจวนท่านเจ้าเมืองของผู้เป็นสามีให้ได้เสียก่อน หลังจากนั้นนางถึงจะสามารถดูแลจัดการเรื่องน้อยใหญ่ที่หลุดรอดสายตาไปในชาติก่อนได้

ในขณะที่อู๋ชิวอิ่งกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องของซูซื่อไปเรื่อยเปื่อย หลิวเต๋อหมิงก็เอ่ยขึ้น

“พรุ่งนี้กลับบ้านเดิม อยู่ให้นานสักหน่อยก็ได้”

“หือ?” นางเงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นแค่ปลายคางที่โกนหนวดเคราเกลี้ยงเกลาแล้ว

เขาก้มลงมองนาง ยกมือข้างที่ให้นางหนุนแขนอยู่นั้นลูบต้นแขนของนางเบาๆ “วันถัดไปก็ต้องกลับเสียนหยางแล้ว อีกนานกว่าจะมีโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้านอีก ข้ากลัวเจ้าจะเหงา”

ก็จริงอย่างที่เขาพูด นางยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณท่านพี่” นางขยับไปจุมพิตตรงมุมปากเขาครั้งหนึ่ง “ข้ามีอีกเรื่องหนึ่งอยากจะขอท่านพี่”

“อะไรหรือ?”

“ข้าอยากพาสาวใช้และบ่าวไปเพิ่มอีกหน่อย ก่อนหน้านี้ท่านแม่ก็เลือกไว้ให้ข้าแล้ว แต่ข้าเกรงจะยุ่งยากเลยบอกปัดไป แต่คิดๆ แล้วพาสาวใช้ไปเพิ่มจะดีกว่า อีกอย่างมีพ่อครัวคนหนึ่ง ข้าติดรสมือเขามาก เขาเองก็เต็มใจติดตามข้าอยู่แล้วด้วย”

“ถ้าเช่นนั้นก็ทำตามใจเจ้าเถอะ สาวใช้บ่าวไพร่หลายคนจะเป็นไรไป เจ้าไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองมีคนให้เรียกใช้มากหน่อยจึงจะใช้ได้”

“อือ”

พูดคุยกันเบาๆ สักพักก็พากันหลับไป ตื่นมาอีกครั้งก็เลยเที่ยงไปแล้ว ทั้งสองกินอาหารเที่ยงที่เรือน จากนั้นก็เดินเล่นย่อยอาหารกันอีกหน่อย ช่วงบ่ายก็ยังคงนั่งเล่นกันอยู่ในเรือน ไม่มีใครมาขัดจังหวะหวานชื่นของสามีภรรยาทั้งสิ้น นอกจากหลิวเป่าหลิงที่ส่งผลไม้สดจากที่ดินของนางเองมาให้ทั้งสองลองชิม

คืนนั้นเป็นอีกคืนที่สามีภรรยาคู่ข้าวใหม่ปลามันย่อมต้องอิงแอบแนบชิด เดิมทีหลิวเต๋อหมิงมีอารมณ์ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วแต่ถูกภรรยาตัวน้อยห้ามไว้ ตอนนี้ได้ทำตามใจย่อมตักตวงอย่างเต็มที่ ผ่านห้วงรักเร่าร้อนไปครั้งหนึ่งแล้ว ทั้งสองมาแช่ถังน้ำชำระเหงื่อ หญิงสาวนั่งอยู่ในอ้อมกอดหลิวเต๋อหมิงด้วยเปลือกตาที่กำลังพริ้มหลับอย่างแสนสบาย ขณะที่ชายหนุ่มนั่งซ้อนหลังกำลังเพลิดเพลินกับการลูบไล้เนื้อนวลเนียนใต้น้ำของภรรยาหมาดๆ

“ผิวกายน้องหญิงนุ่มลื่นยิ่งกว่าผิวเด็ก” ว่าแล้วก็เลื่อนมือลูบต่ำลงไป เบียดแทรกสองขาขาวผ่องไปกุมเนินเนื้ออวบอูมที่ทำให้เขาสุขสมมาหลายครั้งแล้ว ปลายนิ้วถูไถความอ่อนนุ่มของกลีบเนื้อเล็กๆ ใต้น้ำอย่างเพลินใจ จนกระทั่งอู๋ชิวอิ่งคว้าจับข้อมือเขาเอาไว้ นางรีบปีนป่ายออกนอกถังอาบน้ำทันใด เพียงแต่ยังไม่ทันได้คว้าผ้ามาเช็ดตัวก็ได้ยินเสียงซ่าดังมาจากด้านหลัง หลิงเต๋อหมิงลุกขึ้นจากถังอาบน้ำก้าวออกมาจับแขนนางไว้ จากนั้นนางก็รู้สึกเหมือนแผ่นดินพลิกหมุน ในที่สุดคนทั้งสองก็ล้มตัวลงไปนอนเกยทับกันอยู่ที่พื้นข้างถังน้ำ

เสียงหายใจถี่เร็วของชายหนุ่มบ่งบอกให้รู้ว่าเขาเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาอีกแล้ว เขาพยายามตามบดจูบกับริมฝีปากอ่อนนุ่ม ความเร่าร้อนเริ่มก่อตัวจนหญิงสาวตัวอ่อนยวบไปอีกครั้ง ขณะนั้นเขาก็ถูไถสะโพกลงมาบดเบียดความแข็งขึงอยู่กับเนินเนื้อกระสันของนางอย่างหนักเหมือนจะให้ตัวเองได้ผ่อนคลายความตึงเครียดโดยเร็ว

ไม่นานท่อนเนื้ออวบใหญ่และอุ่นจัดจึงแทรกผ่านเข้าร่องเนื้อคับแคบเข้าไปนอนนิ่งอยู่ภายใน ทั้งสองถึงกับส่งเสียงครางออกมาอย่างพึงใจ

“ท่านพี่จะทำอีกหรือ?” แม้จะถามเช่นนั้นแต่นางกลับเสียงสั่น สองแขนโอบรอบลำคอเขาไว้แน่น

“อีกครั้งเถอะนะ เจ้าน่าหยอกเช่นนี้ ข้าไหนเลยจะห้ามใจตัวเองไหว” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู ตอนนี้เขาเริ่มขยับสะโพกแล้ว มือหนึ่งช้อนอยู่ใต้สะโพกนาง ดันมันขึ้นเพื่อรับแรงกระแทกของเขา

อู๋ชิวอิ่งถึงกับหงายหน้าครวญคราง จนชายหนุ่มยกกายขึ้นแต่ยังขยับสะโพกตอกใส่ร่องเนื้อรัวเร็ว เขาเองก็รู้สึกดีมากจนต้องหงายหน้าครางเสียงต่ำในลำคอ สองมือประคองสะโพกนางให้ยกขึ้นเล็กน้อย นางเองก็พยายามตอบรับจังหวะของเขาด้วยการจิกเท้าและแอ่นสะโพกขึ้น สองมือลูบไล้เนินอกอิ่มเพื่อให้ตัวเองมีอารมณ์ร่วมอย่างเต็มที่

พับๆ เสียงนี้ดังรัวเร็วอยู่ในห้องอาบน้ำ เสียงหอบหายใจหนักหน่วงก็ไม่อาจปิดกั้น พวกสาวใช้ที่เข้าเวรยามดึกแม้จะถอยออกไปหลังจากเข้ามาส่งน้ำอาบก็ยังได้ยิน ต่างคนต่างก้มหน้าอยู่เงียบๆ พลางคิดในใจว่าเจ้านายทั้งสองช่างรักใคร่กันดูดดื่มยิ่ง

“น้องหญิง อา เจ้าช่างคับแคบยิ่ง อือ” เขาผ่อนลมหายใจหอบหนักขณะพูด เสียงนี้แม้ไม่ดังแต่ฟังแล้วเย้ายวนเหมือนกำลังลุ่มหลงอย่างหนัก