ตอนที่7

"นี่มันอะไรกัน!" สายฝนตะเบ่งเสียงถามทั้งสองคนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในท่ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน

"ฝน!" ตณกฤษรีบปล่อยร่างของสายธารอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจที่เห็นคนรักของตนเองยืนอยู่ตรงหน้า

"พี่ฝน!" สายธารรีบวิ่งเข้ามาหาพี่สาวหวังให้อีกคนเป็นที่พึ่งให้เธอได้

"แกทำอะไรกับผัวฉัน!" พี่สาวที่เป็นที่พึ่งเดียวในตอนนี้ผลักเธอจนกระเด็นพลางส่งสายตาเกลียดชังจ้องมองที่สายธาร

"พี่ฝน ช่วยธารดะ.."

"ฝน ผมไม่รู้ว่าน้องธารเป็นอะไร จู่ๆ ก็ลากผมเข้ามาในห้องแล้วก็พยายามจะให้ท่าผม" เสียงทุ้มเอ่ยแทรกขึ้นทันควันพร้อมสีหน้าน่าสงสารราวกับเป็นผู้ถูกกระทำ

"ไม่จริงค่ะ คุณนั่นแหละเข้าห้องฉันมาเอง พี่ฝนพี่เชื่อธารนะ ธารไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆ" สายธารตรงเข้าไปกุมมือพี่สาวแน่นหวังลึกๆ ว่าครั้งนี้พี่สาวจะเชื่อคำพูดของเธอสักครั้ง

"อย่ามาโดนตัวฉัน นังแพศยา!" สายฝนสะบัดมือสายธารทิ้งก่อนจะเดินไปกอดกับคนรักที่ยืนก้มหน้าอยู่ สายธารมองภาพตรงหน้าด้วยความสิ้นหวัง คำพูดของเธอไม่มีความหมายเลย

ท่านสุธีรีบตรงกลับบ้านหลังจากทราบเรื่องทั้งหมดจากลูกสาวคนโตโดยไม่ฟังคำพูดของลูกสาวคนเล็กที่ตกเป็นเหยื่อของตณกฤษ

เพียะ! ฝ่ามือหนาของผู้เป็นพ่อตบเข้าที่แก้มขาวของสายธารอย่างแรงจนมีเลือดซึมที่มุมปาก

"ฮึก..คุณพ่อคะ ฟังธารก่อนได้ไหม ให้ธารได้พูดความจริงได้ไหมคะ"

"แกมีอะไรต้องพูดอีกหรือไง แม้แต่สามีของพี่ แกก็ยังไม่เว้น" ผู้เป็นพ่อพอได้ฟังความจากลูกสาวคนโตและลูกเขยก็โมโหลงไม้ลงมือกับสายธารทันที

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ..ฮือ..แค่เชื่อธารสักครั้งก็ได้"

"พ่อคะอย่าไปฟังเลยค่ะ เดี๋ยวมันก็หาข้อแก้ตัวได้อีก" สายรุ้งลูกสาวคนรองเข้ามาร่วมผสมโรงด้วยอีกคน เธอสะใจที่น้องสาวถูกผู้เป็นพ่อตบเพราะเธอไม่เคยชอบสายธารมาตั้งแต่เด็ก

"ฮึก..ธารไม่ได้ทำแบบนั้นนะคะ ธารอยู่ของธารดีๆ คุณต้นก็เข้ามา"

"อย่ามาตอแหล! ผัวฉันจะเข้าไปหาแกทำไม!" สายฝนตรงเข้ามาจิกผมของน้องสาวจนใบหน้าสวยเงยขึ้น ความเจ็บที่ถูกตบและถูกจิกหัวยังไม่เท่ากับความเจ็บในใจที่ไม่มีใครเชื่อสิ่งที่เธอพูด

"จัดการมันไปให้พ้นๆ เถอะค่ะคุณพ่อ ขืนยังอยู่ที่นี่ก็มีแต่ความเดือดร้อน" สายรุ้งเสนอความเห็นให้ไล่สายธารออกจากบ้านไป

"คุณพ่อคะ..ฮือ..อย่าไล่ธารเลยนะ เชื่อสิ่งที่ธารพูดเถอะนะคะ" สายธารคลานเข้าไปกอดขาผู้เป็นพ่อหวังให้ท่านสงสารหรือเวทนาเธอบ้าง

"ฉันไม่ใช่พ่อแก ไม่เคยเป็นพ่อของแก" ท่านสุธีเอ่ยพร้อมกับน้ำเสียงเรียบนิ่ง พลางมองคนที่กอดขาอยู่ด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความรักที่คนเป็นพ่อควรมีให้ลูก

"คุณพ่อคะ..ได้โปรด..ฮือ"

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่พ่อของแก แกไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับฉัน" คำพูดผู้เป็นพ่อทำให้ลูกสาวทั้งสามคนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

"หมายความว่ายังไงคะพ่อ?" เป็นสายฝนที่เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

"ตอนนั้นฝนกังรุ้งยังเด็กมาก พ่อกับแม่เรามีปัญหาจึงแยกทางกันไปพักหนึ่ง แต่สุดท้ายแม่เขาก็กลับมาหาพ่อพร้อมกับลูกในท้องที่เป็นของผู้ชายคนอื่น" ท่านสุธีกำหมัดแน่น แค้นเคืองกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ตอนนั้นที่รู้ว่าภรรยาสุดที่รักตั้งครรภ์ลูกของชายอื่นที่ได้รู้จักกันเพียงไม่นาน หัวใจของเขาแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี ถึงจะแยกทางกันไป แต่ใจของท่านสุธีก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปแม้คนที่รักจะมอบใจให้ชายอีกคนก็ตาม

"ถ้างั้นแล้วพ่อของนังธารไปไหนล่ะคะ?" สายรุ้งโพรงถามด้วยความอยากรู้

"เสียด้วยอุบัติเหตุไปตั้งแต่แม่เขายังตั้งท้องอยู่ ตอนนั้นแม่ของลูกป่วย พ่อพยายามขอร้องให้เอาเด็กออก แต่แม่เขาก็ยังดื้อดึงที่จะเก็บเด็กเอาไว้จนตัวเองต้องจากไป ทิ้งไว้แต่กาฝากที่มีแต่สร้างภาระ!" ท่านสุธีตะคอกเสียงดังใส่หญิงสาวที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ไหล่สั่น

สายธารไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้มาก่อน ไม่เคยรู้เลยว่าเธอไม่ใช่ลูกของคนที่เธอเรียกว่าพ่อ ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมท่านถึงไม่เคยให้ความรักเธอเหมือนกับพี่ๆ อีกสองคน ไม่ใช่เพราะเธอทำให้แม่จากไป แต่เพราะเธอไม่ได้เป็นลูกของท่านตั้งแต่แรก

"ฮึก..ไม่จริงใช่ไหมคะ" สายธารภาวนาให้เรื่องที่ท่านพูดเป็นเพียงเรื่องโกหก

"ฉันไม่เคยโกหก และที่ฉันดูแลแกมาจนโตก็เพราะคำสัญญาก่อนเมียฉันจะเสียเท่านั้น ฉันไม่ได้นึกเอ็นดูแกเลยสักนิด" คำพูดของคนที่เธอเรียกว่าพ่อยิ่งตอกย้ำให้คนฟังน้ำตานอง

"ถึงแกจะเป็นลูกของผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด แต่แกเป็นตัวซวยที่ทำให้เมียฉันต้องตาย อยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่สร้างปัญหา แกไปเก็บของแล้วออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ ฉันถือว่าฉันเลี้ยงดูแกตามที่สัญญาเอาไว้แล้ว" ท่านสุธีเอ่ยโดยไม่มองหน้าคนที่นั่งก้มหน้าร้องไห้

สายธารสะอื้นไหล่สั่น น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างก่อนจะหยดลงบนพื้น เธอไร้ที่พึ่งทุกทาง ไม่มีใครช่วยเธอได้อีกแล้ว ตอนนี้สายตาของพี่สาวทั้งสองคนมองเธอด้วยความรังเกียจเหมือนกับเธอเป็นตัวเชื้อโรคที่ต้องกำจัดทิ้ง

"รีบไสหัวไปได้แล้ว ต่อจากนี้แกไม่ใช่คนของตระกูลเราอีกแล้ว อ้อ! ลืมไป แกไม่เคยเป็นอยู่แล้ว" สายรุ้งเน้นคำพูดให้เธอเจ็บถึงทรวง

สายธารไม่เคยนึกเอะใจเลยว่าทำไมถึงมีแค่เธอคนเดียวที่ใช้นามสกุลของแม่ทั้งที่พี่สาวทั้งสองคนใช้นามสกุลของพ่อ แต่ตอนนี้เธอรู้เหตุผลทั้งหมดแจ่มแจงแล้ว เพราะเธอไม่ได้มีสายเลือดของท่านอยู่เลยจึงใช้นามสกุลของท่านไม่ได้