ตอนที่6

ทุกวันหยุดสายธารจะนั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนในห้องของตัวเองเงียบๆ ส่วนคนอื่นๆ ในครอบครัวก็ได้ใช้ช่วงเวลานี้ในการออกไปเที่ยวเพื่อพักผ่อน แต่เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนทั้งนั้น

สายธารเงยหน้าจากหนังสือมองนาฬิกาบ่งบอกถึงเวลาอาหารเย็น หากเป็นทุกวันโต๊ะอาหารคงถูกจัดเตรียมพร้อมรับประทาน แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้ที่สายธารต้องอยู่บ้านคนเดียว เธอเหมือนส่วนเกินของครอบครัว เป็นคนที่ถูกลืมราวกับไม่มีตัวตน

"หิวจัง ในห้องครัวมีอะไรกินบ้างหรือเปล่านะ" มือเล็กยกมือขึ้นลูบท้องที่เริ่มร้องเบาๆ เธอไม่รู้ว่าแม่บ้านจะทำอาหารอะไรทิ้งไว้ให้หรือเปล่า เพราะวันนี้เปรียบเสมือนวันหยุดที่ทุกคนไม่ต้องทำงาน

"อ๊ะ! คุณพ่อยังไม่ได้จ่ายค่าเทอมนี่นา สงสัยต้องบอกท่านแล้ว" สายธารนั่งมองปฏิทินแล้วนึกขึ้นได้ว่าผู้เป็นพ่อยังไม่ได้ชำระค่าเทอมให้เธอ และทุกครั้งเธอก็ต้องเป็นคนเตือนท่านอยู่เสมอ

"ตอนนี้ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า"

แกร๊ก! ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเท้าออกจากห้อง เสียงประตูห้องถูกไขจากทางด้านนอกด้วยกุญแจสำรองที่ถูกเก็บไว้ในยามฉุกเฉิน

ไม่นานนักร่างหนาของชายบางคนก็ปรากฎขึ้นพร้อมกับมุมปากที่แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ขาเรียวยาวก้าวเข้าห้องก่อนจะค่อยๆ เดินตรงปรี่เข้ามาหาหญิงสาวเจ้าของห้องที่ยืนตาโตค้าง

"คะ..คุณต้น คุณเข้ามาห้องฉันทำไมคะ" สายธารที่กำลังมึนงงรีบเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

"ละ..แล้วทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่คะ ไหนบอกว่าจะไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดไงคะ" สายธารถามคำถามเขารัวๆ แต่ก็ไร้คำตอบจากคนรักของพี่สาวคนโต

"พี่เห็นน้องธารอยู่บ้านคนเดียวก็เลยเป็นห่วงน่ะสิ" ตณกฤษเอ่ยพลางย่างสามขุมเข้ามาหาเธอช้าๆ โดยที่หญิงสาวพยายามถอยหลังกู่เพื่อหนีเขา

"ออกจากห้องฉันไปนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องของฉัน" สายธารชี้นิ้วไล่พี่เขยให้ออกไป แต่ทว่าคนตรงหน้ากลับทำยักไหล่ไม่ยี่หระ ไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด

"พี่ไม่ออก พี่รู้นะว่าน้องธารก็ชอบพี่เหมือนกัน"

"คุณคิดไปเองแล้วค่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณเลยสักนิด" สายธารตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด เธอเห็นเขาเป็นเพียงพี่เขย เป็นคนรักของพี่สาว ไม่เคยคิดเกินเลยไปมากกว่าเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ต้องโกหกหรอก เรารู้กันแค่สองคนก็ได้ เก็บเรื่องของเราเป็นความลับก็ได้ ดีไหม"

"หยุดเพ้อเจ้อสักทีค่ะ แล้วออกจากห้องฉันไปก่อนที่ฉันจะตะโกนเรียกให้คนช่วย" สายธารพูดขู่แม้ในใจจะกลัวจนอยากร้องไห้ เวลาแบบนี้จะมีใครมาช่วยเธอได้บ้างไหม

"หึ! คิดว่าจะมีใครอยู่หรือไง วันนี้คุณพ่อสั่งให้คนงานทุกคนพักผ่อน ตอนนี้ทั้งบ้านมีแค่เราเท่านั้นแหละ" ชายหนุ่มลอบยิ้มร้ายกาจ เขาไม่คิดเลยว่าเวลาเผด็จศึกน้องเมียจะรวดเร็วดั่งใจหวังเช่นนี้

"ขอร้องนะคะ ช่วยออกจากห้องของฉันไปเถอะค่ะ แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน เราต่างคนต่างอยู่กันดีกว่านะคะ" เมื่อใช้คำขู่แล้วอีกคนไม่กลัวเธอจึงต้องใช้วิธีอ้อนวอนแทน

"โธ่ๆ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พี่จะไม่บอกใครเรื่องของเราวันนี้ เรามาสนุกกันเถอะนะ" ว่าจบก็กระโจนผลักเธอลงเตียงอย่างแรงก่อนที่จะกดร่างเล็กของเธอเอาไว้ให้อยู่ใต้ล่าง

"กรี๊ดดด! ปล่อยนะ!" หญิงสาวพยายามดีดดิ้นให้หลุดเป็นอิสระ แต่แรงของเธอจะไปสู้แรงผู้ชายตัวโตอย่างเขาได้อย่างไร

"ชู่ว! อย่าเสียงดังสิ หรือว่าน้องธารชอบแบบรุนแรง..อ๊าส์..แบบนี้ก็ยิ่งดีเลยสิ" คนตัวโตทำน้ำเสียงหื่นกระหาย ใบหน้าซุกไซร้เข้าที่ซอกคอหอมๆ ของเธอหวังจะให้อีกคนเคลิ้มตาม

"ปล่อย! อย่ามายุ่งกับฉัน!" สายธารพยายามผลักไสเต็มกำลัง เธอทั้งทุบทั้งตีที่แผ่นหลังของอีกคน แต่ก็ไร้วี่แววทางรอด

มือหนาจับรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้าวด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างจับกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางออกจนกระดุกกระเด็นกระจัดกระจายคนละทิศละทาง

"ซี้ด..ซ่อนรูปเหมือนกันนี่หว่า" เพียงแค่เห็นเนินอกโผล่พ้นขอบชั้นในตัวจิ๋ว ความเป็นชายที่แข็งขืนก็เริ่มผงาดออกมา

"ฮึก..ขอร้อง..ฮือ..ปล่อยเถอะนะ" คนไร้ทางสู้ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง เธอแค่อยากให้ใครสักคนเปิดประตูเข้ามา ใครก็ได้ในเวลานี้

"ไม่ต้องร้องไห้นะ เก็บแรงไว้ร้องครางดีกว่า" มือหนาแสนหยาบโลนค่อยๆ ลูบไล้เนินอกขาวเนียนด้วยความใจเย็นแม้จะอยากกระชากชั้นในทิ้งให้พ้นทางเสีย

"ช่วยด้วย! ใครก็ได้..ฮือ" เสียงหวานร้องตะโกนลั่นสุดเสียงในใจภาวนาขอให้มีใครสักคนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเธอ

"บอกว่าให้เงียบไง!" คนตัวโตเริ่มไม่สบอารมณ์ที่เธอไม่ว่านอนสอนง่ายเหมือนอย่างที่คิด ตณกฤษปลดเนกไทที่คอออกมามัดที่ข้อแขนของสายธารทั้งสองข้างไว้กับหัวเตียง

"ช่วยด้วย! อื้อ.." ปากเล็กถูกมือหนาปิดปากจนไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา

สายธารพยายามแกะเนกไทที่ผูกด้วยความเร่งรีบออกให้มือเป็นอิสระ และในที่สุดแขนทั้งสองข้างหลุดออกจากพันธนาการได้สำเร็จ

พลั่ก! เธอรวบแรงฮึดสุดท้ายปล่อยหมัดต่อยเข้าที่หน้าของคนที่คร่อมร่างเธอไว้

"โอ๊ย! จมูกฉัน" ตณกฤษเผลอปล่อยมือรีบกุมจมูกตัวเองแน่น สายธารเห็นจังหวะนี้จึงรีบผลักเขาให้พ้นทางตั้งท่าหนีไม่คิดชีวิต

"จะหนีไปไหน!" คนตัวโตรู้สึกตัวได้ไวลุกขึ้นคว้ารอบเอวเธอไว้แน่น ทั้งคู่ฉุดกระชากกันอยู่นานสองนาน ครั้งนี้สายธารเกร็งตัวแน่นไม่ยอมถูกเหวี่ยไปที่เตียงเป็นครั้งที่สอง

พรึ่บ! ราวกับสวรรค์มาโปรด จู่ๆ ประตูห้องของเธอก็ถูกเปิดออกกว้างโดยฝีมือของพี่สาวคนโตที่กำลังยืนอึ้งตะลึงงันกับเหตุการณ์ตรงหน้า