ตอนที่5

สายธารรีบวิ่งขึ้นรถประจำทางกลัวจะไปเรียนสาย ขาเรียวก้าวฉับๆ เร่งให้ทันรถประจำทางที่เข้าจอดเทียบฟุตบาท

ปึก! ร่างเล็กถูกคนข้างๆ ที่รีบพอกันชนเข้าอย่างแรงล้มลุกคุกคลานกับพื้น

"โอ๊ย!" เสียงหวานร้องเบาๆ พยายามลุกขึ้นเพื่อขึ้นรถให้ทัน แต่ขาของเธอกระแทกกับพื้นจนมีเลือดซึมออกมา

"ลุกไหวไหมครับ" ฝ่ามือหนาของใครบางคนช่วยพยุงเธอขึ้นด้วยความอ่อนโยน

"จะไปไหมแม่หนู!" เสียงกระเป๋ารถเมล์ตะโกนเรียกเธอเสียงดัง ทำให้สายธารรีบปัดกระโปรงแล้ววิ่งขึ้นรถไปโดยไม่ทันได้มองหน้าคนที่เข้ามาช่วยเธอ

"ลืมขอบคุณเขาจนได้" เมื่อขึ้นรถมาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอลืมขอบคุณผู้ชายคนนั้น หน้าเขาก็ยังไม่ทันได้เห็นเพราะมัวแต่รีบวิ่งขึ้นรถกลัวจะไม่ทันเวลาเช็คชื่อ

ทางด้านชายหนุ่มมัวแต่ยืนเกาหัวแกรกๆ เขาเพิ่งจะออกจากโรงแรมแถวนั้น ก็ดันเจอผู้หญิงคนหนึ่งถูกชนกระเด็นจนล้มลงไปนั่งกับพื้น ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษก็เลยเข้าไปช่วย แต่หญิงสาวคนนั้นพอลุกขึ้นได้ก็สบัดมือเขาแล้ววิ่งขึ้นรถไปทันทีไม่ทันได้เห็นหน้าค่าตา

"จะรีบไปไหนของเขา ทำของตกอีก" ชายหนุ่มก้มเก็บปากการูปหมีสีชมพูขึ้นมาใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ หากได้เจอกันอีกจะได้คืนให้เธอ

"คุณลันขา ทำไมทิ้งวินนี่ไว้คนเดียวล่ะคะ" เสียงแหลมตะโกนเรียกก่อนที่จะเข้ามากอดแขนเขาไว้แน่น

"ฉันวางเงินไว้ให้แล้วไงวินนี่ ไม่เห็นหรือไง" อลันตอบปัดๆ พร้อมกับพยายามแกะแขนที่เกาะหนึบของเธอออก

"วินนี่ไม่อยากได้เงินนี่คะ วินนี่อยากได้คุณลันค่ะ" หญิงสาวยังคงกอดรัดแขนของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย เมื่อคืนเธอกับเขาละเลงสวาทกันอย่างเมามัน แต่พอตื่นมาเขาก็หายไป ทิ้งไว้แค่เงินจำนวนหนึ่งเท่านั้น

"เราคุยกันแล้วไงวินนี่ ปล่อยได้แล้ว" อลันไม่เคยคิดจะสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนโดยเฉพาะผู้หญิงที่เอาตัวแลกเงิน

"ทำไมใจร้ายแบบนี้ล่ะคะ"

"เงินไม่พอใช่ไหม จะเอาอีกเท่าไหร่ว่ามา"

"วินนี่บอกแล้วไงคะว่าไม่อยากได้เงิน" ร่างบางยังปฏิเสธที่จะรับเงินจากเขา เพราะสิ่งที่เธออยากได้คือตัวเขามากกว่า จะหาผู้ชายที่หล่อ รวยและแซ่บแบบนี้ที่ไหนได้อีก

"อย่าไร้สาระวินนี่ ปล่อย!"

"ไม่ค่ะ!" ทั้งคู่ฉุดยื้อกันอยู่สองคนท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองด้วยความสงสัย

กริ๊ง~..กริ๊ง~ เสียงโทรศัพท์ช่วยชีวิตดังขัดจังหวะความวุ่นวายของเขากับเธอ

"ฉันต้องรับโทรศัพท์ ปล่อยก่อน" อลันปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงเพื่อให้อีกคนยอมปล่อยแขนเขาออก

ชายหนุ่มถูกปล่อยเป็นอิสระก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับทันควัน พลางส่งสายตามองที่คนข้างๆ รอโอกาสที่เธอเผลอจะได้รีบชิ่งหนี

"ครับคุณป้า ใกล้จะกลับแล้วครับ" อลันคุยกับคนในสายด้วยความสุภาพพร้อมทั้งพยายามขยับตัวหนีคนข้างๆ ไม่ให้อีกคนรู้ตัว

"อีกสิบห้านาทีถึงร้านแน่นอนครับ" ชายหนุ่มเห็นโอกาสเหมาะเจาะตอนที่หญิงสาวกำลังเล่นโทรศัพท์และรถแท็กซี่เข้าจอดพอดีจึงรีบวิ่งขึ้นรถอย่างไม่ต้องคิด

"ออกรถเลยครับพี่" อลันเร่งคนขับให้ออกรถก่อนที่หญิงสาวอีกคนจะรู้ตัวว่าเขากำลังหนี

"อ้าว! คุณลัน! อย่าหนีวินนี่สิคะ!" เสียงแหลมตะโกนไล่หลังรถแท็กซี่ที่เคลื่อนตัวออกไปไกล เธอแค่เผลอก้มหนาแค่ไม่ถึงนาทีเขาก็หนีไปจนได้

[ร้านอาหารxx]

รถแท็กซี่จอดเทียบหน้าร้านอาหารสุดหรูที่มีคาเฟ่ภายในร้าน ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงลงจากรถแล้วจัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเองให้อยู่ในสภาพที่ดีกว่าก่อนหน้านี้

"ตาลัน! ไปไหนมาทั้งคืน" เสียงทรงอำนาจของผู้เป็นป้าเอ่ยถามหลานชายที่ไม่ยอมกลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน

"ผมไปเยี่ยมลูกแฝดของไอ้ชินมาไงครับคุณป้ากานดา"

"รถก็จอดอยู่ที่ร้าน รู้ไหมว่าป้าเป็นห่วงเราแค่ไหน" กานดารีบตรงดิ่งเข้ามาจับตัวหลานชายหันซ้าย หันขวาด้วยความเป็นห่วง

"รถผมเสียน่ะครับ ก็เลยให้ไอ้คีมารับที่ร้านเมื่อวาน" อลันกอดป้าด้วยท่าทีออดอ้อน

"แล้วทำไมเยี่ยมเพื่อนเสร็จแล้วไม่ยอมกลับบ้าน ไปนอนกับผู้หญิงมาอีกแล้วใช่ไหม"

"แหะๆ ผมแค่แวะดื่มเหล้าย้อมใจนิดหน่อยเองครับ" ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆ ไม่คิดว่าจะถูกผู้เป็นป้าจับได้

"เรานี่นะตาลัน! ถ้าแค่ฉาบฉวยป้าไม่ว่าหรอกนะ แต่ถ้าเอาผู้หญิงพรรค์นั้นมาป้าไม่รับนะ ไม่รับเด็ดขาด"

"ครับๆ ผมทราบดีครับ ไม่มีพลาดแน่นอนครับคุณป้า" อลันเข้าใจผู้เป็นป้าดี ที่ท่านไม่ยอมรับเพราะเรื่องราวในอดีตของท่านยังคงจำฝังใจทำให้ท่านไม่สามารถยอมรับผู้หญิงเหล่านี้ได้ และเขาก็ไม่ได้คิดจะรักใครอยู่แล้วก็แค่ให้เงินแล้วจบไป

"ดีจ้ะ รีบไปอาบน้ำ แต่งตัวให้มันดีๆ จะได้มาทำงานที่ร้านสักที"

"ครับ" อลันรับคำแล้วรีบกลับคอนโดไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ร้านแห่งนี้เป็นของเขาโดยสมบูรณ์แบบแล้ว แต่ผู้เป็นป้าก็ยังมาช่วยอยู่บ้างเป็นครั้งคราว

อลันมองคนที่มีพระคุณที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่จำความได้ หากไม่มีป้าเขาก็คงไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อแม่ของอลันเสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก คนที่คอยดูแลเขามาตลอดก็คือป้ากานดา อลันจึงไม่อยากทำให้ป้าต้องเสียใจและผิดหวังในตัวเขา เขาไม่เคยเชื่อฟังใครนอกจากผู้เป็นป้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

"ยินดีต้อนรับครับ" เสียงทุ้มเอ่ยทักทายลูกค้าที่เข้ามาใหม่ด้วยความสุภาพ หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน น้ำหอมกลิ่นอ่อนๆ ชวนให้ชื่นใจ ทรงผมเซตเข้ารูปเป็นระเบียบ ทำให้เรียกความสนใจจากลูกค้าสาวๆ ได้ไม่น้อย

ลูกค้าเริ่มทยอยเข้าร้านทันทีที่เจ้าของร้านออกมาบริการด้วยตัวเอง ไม่แน่ใจว่าเป็นที่รสชาติอาหารหรือเพราะใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของร้านกันแน่ที่ทำให้ลูกค้าผู้หญิงทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่พากันเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้

"เพลาๆ หน่อยตาลัน อย่าเล่นหูเล่นตาเยอะ นั่นลูกค้านะ" ผู้เป็นป้ารีบปรามหลานชายที่หว่านเสน่ห์ให้ลูกค้าสาวไม่หยุดหย่อน

"ก็คนมันหล่อนี่ครับ" อลันยังทำหน้าเป็น เขาไม่ได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

"เดี๋ยวเถอะนะเรา"

"แล้วไม่ดีเหรอครับ ดูสิครับคุณป้าลูกค้าเต็มร้านจนโต๊ะไม่พอแล้ว"

"ไอ้ดีน่ะมันก็ดีอยู่ แต่อย่าให้เกินงามนักล่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าร้านเราไม่ได้มีดีที่อาหาร"

"รับทราบครับคุณป้า แต่ลูกค้าก็ชมอาหารกันไม่ขาดปากเลยนะครับ แถมวันนี้ยังมีลูกค้าใหม่ๆ มากันอีกเยอะด้วย"

"ก็จริง งั้นดูหน้าร้านไปก่อนนะ เดี๋ยวป้าขอไปตรวจดูในห้องครัวสักหน่อย" กานดามองรอบๆ ร้านแล้วรอยยิ้มผุดขึ้นทันที หากลูกค้าเข้าร้านเยอะขนาดนี้ผลกำไรของวันนี้คงไม่น้อยเป็นแน่

"คุณลันคะ" ทันทีที่ผู้เป็นป้าเดินพ้นสายตาไป ลูกค้าสาวที่อยู่ไม่ไกลก็เอ่ยเรียกเจ้าของร้านสุดหล่อด้วยเสียงหวานแหวว

"ครับผม" อลันขานรับก่อนจะรีบตรงปรี่เข้าไปหาลูกค้าสาวสวยตามแบบฉบับผู้ชายเจ้าชู้ที่เห็นเหยื่อที่ถูกใจไม่ค่อยได้

"ไม่ทราบว่ามีบริการหลังจากนี้ด้วยไหมคะ"

"คุณลูกค้าอยากได้บริการแบบไหนดีล่ะครับ" แค่มองตาก็รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าต้องการสิ่งใดจากเขา

"ตามใจคุณลันเลยค่ะ ไม่ว่าจะบริการแบบไหนเดียร์ก็รับได้หมดเลยค่ะ" เสียงหวานเอ่ยพลางยัดคีย์การ์ดคอนโดใส่มือให้เขาเป็นอันว่ารู้กัน อลันขยิบตาให้ก่อนจะเดินจากไปไม่ให้เป็นที่สงสัยของคนอื่น