ตอนที่3

สองครอบครัวนัดเจอหน้ากันเพื่อพูดคุยเรื่องการสู้ขอลูกสาวคนโตของท่านสุธี ประธานบริษัทใหญ่ที่ใครๆ ก็ต่างรู้จัก ผู้เป็นพ่อยิ้มแย้มแจ่มใสที่ลูกสาวคนโตกำลังจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับคนรักที่ลูกเลือก

"พ่อดีใจที่ทั้งสองคนตกลงแต่งงานกันสักที พ่อก็อยากจะอุ้มหลานเร็วๆ แล้ว" ผู้เป็นพ่อลูบหัวบุตรสาวอย่างอ่อนโยน

"..แต่คุณพ่อครับ..เรื่องสินสอดผมคง.." ตณกฤษหรือต้นคนรักของสายฝนก้มหน้าเอ่ยเบาๆ ด้วยความกังวล

"เรื่องนั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพ่อจัดการให้เองแค่ต้นรับปากว่าจะดูแลลูกสาวพ่อไปตลอดก็พอ"

"ผมรับปากครับคุณพ่อ ขอบคุณมากนะครับ" ชายหนุ่มรีบยกมือไหว้ว่าพ่อตา ครอบครัวของเขาไม่ได้รวยเท่ากับครอบครัวของสายฝน แต่ยังโชคดีที่ท่านสุธีเข้าใจ

สายธารอมยิ้มน้อยๆ ร่วมแสดงความยินดีกับพี่สาวคนโต แต่ทว่ารอยยิ้มพิมพ์ใจของเธอดันไปเข้าตาของชายหนุ่มที่เพิ่งรับปากจะดูแลคนรักไปหมาดๆ

ตณกฤษเพ่งสายตามองสายธารไม่วางตา รูปร่าง ผิวพรรณของสายธารไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่น่ามอง ชายหนุ่มแอบยกยิ้มมุมปากมองหญิงสาวร่างเล็ก ดูไร้เดียงสาผู้เป็นน้องสาวของว่าที่เจ้าสาว เขาอยากที่จะลองสัมผัสผิวเนียนใสของเธอเข้าแล้ว

หญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง พอเบนสายตาก็เจอกับว่าที่พี่เขยที่กำลังจ้องเธอด้วยความน่ากลัว สายธารขนลุกซู่ไม่ได้รู้สึกดีกับสายตาที่สื่อความหมายได้อย่างชัดเจนของเขาเลย

"มองอะไรคะต้น"

"เปล่าครับที่รัก" ตณกฤษหันกลับมาสนใจคนรักอีกครั้ง แต่ก็ยังแอบเบี่ยงสายตาไปทางสายธารไม่เลิกรา

ขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายกำลังพูดคุยกันเรื่องสินสอดทองหมั้นว่าที่เจ้าบ่าวได้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กลุกขึ้นเดินออกจากวงสนทนาไป

สายธารเห็นว่าเรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกันไม่ใช่เรื่องของเธอและเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรรู้ เธอจึงตัดสินใจที่จะกลับเข้าห้องของตนเอง แต่ไม่รู้เลยว่ามีชายอีกคนเดินตามเธอมาด้วย

พลั่ก! จู่ๆ คนตัวโตก็ชนเข้าที่ด้านหลังเธออย่างแรงจนเธอเซล้มไปด้านหน้า

"ขอโทษนะครับน้องสายธาร พี่ไม่ได้ตั้งใจ" ตณกฤษช่วยพยุงเธอขึ้นมา แต่มือของเขากลับคว้าหมับเข้าที่ก้นชองเขาเต็มฝ่ามือ

"ไม่เป็นไรค่ะ" สายธารรีบผละตัวออกจากว่าที่พี่เขย เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยจากผู้ชายคนนี้ซึ่งเป็นคนรักของพี่สาว สายตาที่เขามองเธอช่างดูไม่น่าไว้ใจเสียเท่าไร

"น้องธารจะไปไหนเหรอครับ ไม่อยู่กินมื้อเย็นด้วยกันก่อนเหรอ" ตณกฤษใช้โอกาสนี้ในการชวนเธอคุยเพื่อสายสัมพันธ์กับน้องสาวของคนรัก

"ไม่ค่ะ ธารไม่ค่อยหิว" สายธารพยายามถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างจากชายตรงหน้า แต่เขากลับค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ

"อีกไม่นานพี่ก็จะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว เราคงได้เจอกันบ่อยๆ นะครับ" ชายหนุ่มใช้มือเกี่ยปอยผมที่หล่นปรกหน้าของเธอเบาๆ สายธารรีบปัดมือเขาออกด้วยความตกใจ

"จะทำอะไรคะ?"

"ผมของน้องธารมันหล่นลงมา พี่ก็แค่จับให้เท่านั้นเอง"

"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ" สายธารมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่สื่อถึงความไม่ไว้วางใจ เธอกลัวเขาเหลือเกิน ทั้งที่มีคนรักเป็นพี่สาวของเธอ แต่เขาก็ยังทำรุ่มร่ามกับเธอ

"เราเพิ่งจะได้เจอกันครั้งแรก พี่อยากทำความรู้จักกับน้องธารนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงธารก็ไม่ได้สำคัญกับใครอยู่แล้ว" สายธารปฏิเสธที่จะทำความรู้จักกับเขา อย่างไรเสียเธอก็เป็นแค่สมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวที่ไม่ได่มีความสำคัญกับใคร

"ต้นคะ คุณทำอะไรอยู่?" สายฝนมาตามคนรักที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนานเกินไปจนอดเป็นห่วงไม่ได้

"พอดีผมเจอกับน้องธารเลยแวะคุยกันน่ะครับ" ตณกฤษทำทียิ้มเป็นมิตรส่งให้สายธาร แต่หญิงสาวกลับเมินหน้าหนีไม่ยอมยิ้มตอบให้เขา

"อย่าไปยุ่งกับยัยธารเลยค่ะ ยัยนี่ไม่ค่อยจะมีมนุษย์สัมพันธ์กับใครหรอกค่ะ ไปกันเถอะที่รัก" สายฝนจับจูงคนรักให้ออกไป ส่วนสายธารพอพี่สาวเดินไปพร้อมกับคนรักเธอก็รีบกลับเข้าห้องของตัวเอง ล็อกประตูแน่นหนาด้วยความหวาดระแวง

"แม่คะ พรุ่งนี้จะถึงวันเกิดธารแล้วนะคะ" เสียงหวานเอ่ยกับคนในรูปถ่ายที่จากไปในวันที่เธอเกิด

"ธารไม่เคยได้เป่าเค้กเหมือนพี่ๆ เลย แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แบบนี้คงดีกว่า" เธอไม่กล้าที่จะยิ้มหรือมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ เพราะยังรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ต้องจากไป ทุกครั้งที่เธอหัวเราะก็มักจะได้ยินคำพูดเสียดแทงของผู้เป็นพ่ออยู่เสมอ

"ขอบคุณที่ทำให้ธารได้เกิดมานะคะ" สายธารวางรูปถ่ายของแม่ไว้หัวเตียง แม้จะไม่เคยเห็นหน้าแต่เธอรู้ว่าแม่รักเธอมาก เพราะท่านยอมสละชีวิตเพื่อให้เธอได้เกิดมาบนโลกนี้

เช้าวันใหม่มาเยือน หญิงสาวในชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมที่จะไปเรียนจำเป็นต้องชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อกำลังยืนมองรูปของแม่พร้อมน้ำตา

"ทำไมคุณถึงจากผมไปล่ะริสา" น้ำเสียงสะอื้นของพ่อยิ่งทำให้สายธารรู้สึกผิดกว่าเดิม พ่อคงรักแม่มากท่านถึงได้ร้องไห้ในวันที่แม่จากไปทุกปี

"เฮ้อ..แล้วเราจะกล้ามีความสุขได้ยังไง" สายธารมองผู้เป็นพ่อทั้งน้ำตา เธอไม่ได้อยากทำให้แม่จากไป เธอก็แค่อยากมีงานเลี้ยงวันเกิดที่เหมือนพี่ทั้งสองคนบ้าง

ตั้งแต่เกิดมาสายธารไม่เคยได้เป่าเค้กหรือได้ของขวัญจากใคร วันเกิดของเธอเป็นวันที่ทุกคนต้องสูญเสียคนที่รักไปเพื่อแลกกับชีวิตที่ไร้ค่าอย่างเธอ นับตั้งแต่วันนั้นมาพ่อไม่เคยจัดงานวันเกิดให้เธอ ท่านย้ำเตือนกับเธอเสมอว่าเป็นเพราะเธอที่ทำให้แม่ต้องจากไป

"จะไปไหน?" เสียงเข้มเอ่ยถามลูกสาวคนเล็กที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตา

"ไปเรียนค่ะ คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"หึ! เมื่อไหร่แกจะเรียนจบแล้วไสหัวออกไปสักที ถ้าฉันไม่รับปากกับริสาไว้ ฉันไม่ส่งเสียเลี้ยงดูแกหรอก" คำพูดของคนเป็นพ่อที่ไม่เคยมีแม้แต่คำชม

"การที่ธารเกิดมามันผิดขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"ผิดสิ เพราะแกทำให้เมียฉันต้องตาย ถ้าไม่มีแกริสาก็ยังอยู่ รีบไปให้พ้นหน้าฉันซะไป" ท่านสุธีไล่ลูกสาวคนเล็กราวกับไล่หมู ไล่หมา สายธารมองหน้าพ่อสลับกับรูปถ่ายของแม่ที่ติดอยู่ข้างผนังก่อนจะก้มหน้าเดินจากไปทั้งน้ำตา

ขาเรียวก้าวเดินอย่างไร้จุดหมาย แววตาเหม่อลอยไม่เห็นอนาคตเบื้องหน้า เธอไม่รู้ว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร บ้านหลังใหญ่แต่ไร้ซึ่งความอบอุ่น ครอบครัวไม่ใช่ที่พึ่งพิงสำหรับเธอ

สายธารตัดสินใจเดินตรงไปที่ถนนใหญ่ รถมากมายหลายร้อยคันกำลังขับด้วยความเร่งรีบกลัวจะสาย เธออยากปลิดชีวิตตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด แต่สุดท้ายความกลัวก็เรียกสติให้เธอหยุดความคิดชั่ววูบ

"แกจะตายแล้วสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นไม่ได้นะสายธาร"

หญิงสาวได้สติรีบหันหลังเดินกลับไปทางเดิม เธอไม่กล้าที่จะเดินออกไปให้รถชน เธอไม่อยากทำให้ใครต้องเดือดร้อน คนที่ชนเธอเขาคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเหมือนที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าตัวตาย