บทที่ 2 เรื่องที่เคยสัญญากันเอาไว้

“มีแขกกำลังจะเข้าพักด่วนค่ะ ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องไปดูแลก่อน เพื่อให้เป็นไปตามมาตรฐานที่คุณภีมวางไว้ จะให้คนอื่นแทนก็ไม่มีคนแทนได้เลย” เขาละสายตาจากเธอ แล้วหันไปยังพนักงานคนอื่น

“เอาล่ะ เรื่องที่เราประชุมกันขอยุติแต่เพียงเท่านี้นะครับ ผมต้องการความเรียบร้อยทั้งหมด ให้อยู่ในมาตรฐานของโรงแรม การประชุมใหญ่แบบนี้จะเกิดขึ้นเดือนละครั้ง หัวหน้าทุกแผนกเขียนรายงานปัญหาขึ้นมา แล้วผมจะจัดการทุกอย่างเอง” สิ้นเสียงของภีมวัจน์ทุกคนในที่นั้นขานรับโดยพร้อมเพรียง

หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่ง ทอดสายตาไปยังเบื้องหน้าด้วยไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก่อนเม้มปากแน่นแล้วตัดสินใจเอ่ยบางอย่างออกมา

“อาทิตย์ก่อนฉันซุ่มซ่ามเผลอทำกระจกห้องน้ำห้อง 3101แตก พี่วันวิสาบอกว่าคุณภีมจะแจ้งรายละเอียดความเสียหายให้ฉันรับผิดชอบในวันนี้” ท่ามกลางสายตาของเหล่าหัวหน้าแผนกต่าง ๆ นั่งนิ่ง ก่อนภีมวัจน์จะถอนหายใจออกมา แล้วกล่าวต่อหน้าพนักงานคนอื่น ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แค่การทำความสะอาดห้องพัก ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะผิดพลาดได้ขนาดนั้น ทำไมซุ่มซ่าม พนักงานทำความสะอาดหลายสิบคนยังไม่มีใครซุ่มซ่ามเท่าเธอมาก่อนเลย งานง่าย ๆ ไม่ต้องใช้สมองแค่นี้ ยังทำไม่ได้” เธอโดนเขาตำหนิกลางที่ประชุม ท่ามกลางสายตาของหัวหน้างานแผนกต่าง ๆ มองตรงมาด้วยสายตาเหยียดหยาม ปณิดาจำใจก้มหน้าลง แล้วค้อมตัวเล็กน้อย

“ดิฉันขอโทษค่ะ”

“พูดเป็นอยู่คำเดียว ท่องเป็นนกแก้วนกขุนทอง ไม่มีสมอง ผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ปรับปรุงตัวเอง” ในที่ประชุมเงียบกริบ พร้อมหญิงสาวพยายามข่มความอับอายไว้ไม่แสดงออกมา

“เอาล่ะเลิกประชุมได้” ภีมวัจน์พูดจบ ทุกคนพากันแยกย้ายออกจากห้องประชุมไป พร้อมปณิดามองหัวหน้าตาปริบ ๆ ก่อนอีกฝ่ายจะถอนหายใจแล้วเข้ามาตบบ่าหญิงสาวเบา ๆ

“สู้ ๆ นะ” วันวิสาให้กำลังใจก่อนจะเดินจากไป

ปณิดานิ่งเงียบท่ามกลางสายตาคมจับจ้องตรงมา สายตาที่เคยอบอุ่นในวันวาน ยามนี้เปลี่ยนเป็นคนละคนจนเธอจำแทบไม่ได้ หากแต่นั่นทำให้ปณิดาสลัดความคิดมากมายทิ้งไป แล้วเอ่ยกับเขาอีกครั้ง

“ค่าเสียหายเท่าไหร่คะ”

“มีปัญญาจ่ายเหรอ ลำพังเงินเดือนเธอยังไม่พอจะกิน” หญิงสาวชะงักนิ่ง

“งั้นคุณภีมพูดมาเถอะค่ะ ว่าความผิดครั้งนี้ ฉันต้องทำยังไง คุณถึงจะพอใจ” สองเท้าของภีมวัจน์ค่อย ๆ ย่างตรงมายังหญิงสาว พลันทอดสายตามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มมุมปาก

“เธอต้องทำงานล่วงเวลาเพิ่มเป็นสองชั่วโมงในทุกวัน จนกว่าจะชดใช้ค่าเสียหายที่เกิดขึ้นได้หมด”

“คุณก็รู้ ว่าฉันต้องไปดูแลคุณพ่อที่โรงพยาบาล”

“คุณมีทางเลือกด้วยเหรอณิดา?” หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาแน่นิ่ง ก่อนจะนึกได้ ว่าความดีงามในอดีตของเขาเลือนหายไปนานแล้ว ต่อให้เธอคุกเข่าขอร้อง คนใจร้ายตรงหน้าจะไม่มีวันมองเห็น

“เงียบแบบนี้ คิดอะไรอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนหญิงสาวจะได้สติกลับมาแล้วอึกอักครู่หนึ่ง

“ถ้าคุณภีมต้องการแบบนั้น ดิฉันก็ไม่มีข้อโต้แย้งค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยสายตาแน่นิ่ง ก่อนร่างสูงของภีมวัจน์จะย่างเท้าจากไป ทิ้งให้หญิงสาวในชุดพนักงานทำความสะอาดยืนนิ่งอยู่กลางห้องประชุมเพียงผู้เดียว หากแต่เมื่อนึกบางอย่างได้ ปณิดาจึงรีบวิ่งตามผู้บริหารออกไป

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เสียงเรียกอ่อนหวานของเธอ ทำให้เขาหันใบหน้าหล่อเหลากลับมา

“มีอะไร”

“ฉันอยากทราบค่ะ เรื่องที่คุณเคยสัญญาว่าหากฉันมาทำงานกับคุณที่โรงแรม คุณจะช่วยค่าใช้จ่ายในการรักษาคุณพ่อของฉัน จนถึงตอนนี้แล้วคุณยังยืนยันคำเดิมอยู่ไหมคะ” ภีมวัจน์จับจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางสายตาของพนักงานคนอื่น ๆ ที่แอบมองอยู่ไกล ๆ

“ตอนนี้สถานะของคุณคือพนักงานทำความสะอาดในโรงแรมของผม และก็กำลังอยู่ในเวลางาน ทำไมไม่ใช้สมองคิดว่าใช่เวลาจะมาถามอะไรแบบนี้หรือเปล่า” คำพูดแดกดันนั้นทำให้ปณิดากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ไม่ได้ทำให้เธอละความตั้งใจลงได้

“ฉันก็แค่ต้องการความมั่นใจ ว่าคุณจะทำตามสัญญาของเรา” ก่อนภีมวัจน์จะเบี่ยงตัวเดินจากไปโดยไม่สนใจอีกฝ่าย หญิงสาววิ่งตามเขาไปได้อีกเพียงสองสามก้าว ก่อนพนักงานคนอื่นจะเดินเข้ามาขวางเธอไว้ ปณิดาทำได้เพียงมองตามหลังภีมวัจน์เดินจากไปด้วยความผิดหวัง ก่อนพนักงานทำความสะอาดอีกสองคนที่อยู่ตรงหน้าจะพากันหัวเราะเยาะเบา ๆ

“โถ ๆ คิดจะจับเจ้าของโรงแรมเลยเหรอยะ พึ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน ก่อเรื่องจนถูกเรียกพบไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็เข้าใจอะนะว่าเจ้าของโรงแรมทั้งหนุ่มทั้งหล่อ ใคร ๆ ก็อยากกินทั้งนั้นแหละ แต่ช่วยสำรวจสภาพตัวเองหน่อย ว่าคู่ควรกับคุณภีมหรือเปล่า อย่าคิดว่าผู้ชายชอบเธอเยอะแยะ และจะเอาความสวยมาจับคุณภีม ใฝ่สูงเกินไปจ้ะ” ปณิดาเลือกเงียบ ปล่อยให้พวกเธอพากันหัวเราะเยาะ ก่อนจะเบี่ยงตัวเดินจากมาด้วยท่าทีเหนื่อยล้าเต็มแรง