บทที่ 15 ข้อแลกเปลี่ยน

“ใช่ค่ะ ดูเหมือนคุณอาทิตย์จะดื้อยาตัวเดิมซะแล้วล่ะค่ะ เห็นคุณหมอบอกว่า คงต้องหายาตัวอื่นมาแทนดูอีกที ซึ่งทั้งหมดก็จะมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมอีก”

“พอแล้วครับคุณพยาบาล ผมขอกลับไปใช้สิทธิ์บัตรทองเหมือนเดิม ค่ายาอะไรที่นอกเหนือจากสิทธิ์นี้ผมไม่เอาแล้วครับ” ชายกลางคนรีบปฏิเสธทันที ด้วยกลัวจะทำให้ปณิดาเดือดร้อน ก่อนหญิงสาวจะนิ่งอึ้งกับอาการของบิดาที่ดูเหมือนจะแย่ลง

“หมายความว่ายาตัวใหม่ใช้ไม่ได้ผลกับคุณพ่องั้นเหรอคะ”

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นค่ะ รายละเอียดทุกอย่างรอถามคุณหมออีกทีนะคะ จะได้ข้อมูลครบถ้วนมากกว่านี้”

“รบกวนคุณพยาบาลแจ้งคุณหมอได้เลยนะครับ ว่าให้สั่งยาตัวใหม่เข้ามาได้เลย ผมยินดีจ่ายค่ายาทั้งหมดให้คุณอาทิตย์เอง ให้เขา...มีลมหายใจเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้อีกนาน ๆ” เสียงคุ้นหูทำให้ปณิดาเลื่อนสายตาไปยังประตูทางเข้า พบภีมวัจน์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดังเดิม

“ไม่ครับ ผมไม่รักษาแล้ว” ชายกลางคนรีบปฏิเสธทันที ก่อนที่พยาบาลจะอึกอัก ด้วยความเห็นทั้งสองฝ่ายไม่ตรงกัน

“งั้นรบกวนพวกคุณปรึกษากันก่อนดีไหมคะ ถ้าได้ข้อตกลงยังไง ค่อยรายงานให้คุณหมอทราบอีกที ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วพยาบาลสาวก็เบี่ยงตัวเดินจากไป ปล่อยให้ทั้งหมดมองหน้ากันด้วยความอึดอัด

“มาคุยกับผมหน่อย” ชายหนุ่มเดินเข้าไปดึงมือหญิงสาว ก่อนสายตาของนายอาทิตย์จะเบิกกว้าง แล้วเอ่ยห้ามด้วยความเป็นห่วง

“ปล่อยลูกสาวผม”

“เต็มใจไปกับผมหรือเปล่า” เขาหันมายังหญิงสาว แกมบังคับให้เธอกล่าวคำสมยอมออกมา

“พ่อคะ ณิดาขอไปคุยกับคุณภีมสักครู่นะ”

“ไม่ต้องคุยอะไรแล้ว พ่อรักษาเท่านี้แหละ ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาแล้ว” คำขอร้องของบิดาทำให้ปณิดาเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก เธอแน่นิ่งไปครู่หนึ่ง พร้อมกลั้นน้ำแห่งความอัดอั้นไว้ภายใน

“ณิดาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อค่ะ” คำตอบของหญิงสาวทำให้ชายกลางคนถึงกับพูดไม่ออก ก่อนภีมวัจน์จะจูงมือหญิงสาวเดินออกจากห้องไป แล้วหันมายังชายกลางคนเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เพียงเสี้ยวนาทีนายอาทิตย์รับรู้ได้ว่าปณิดากำลังเผชิญอยู่กับอันตรายที่ไม่อาจเข้าไปปกป้องได้

“ปล่อยได้แล้วค่ะ” หญิงสาวสะบัดมือออก

“ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะหยิ่งอีกเหรอ” เขายกมือขึ้นกอดอก พลางทอดสายตามองคนเก่งตรงหน้า

“มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม ก่อนชายหนุ่มจะทอดสายตามองเธออย่างมีความหมาย

“ทำไมคุณถึงไปยืนกอดกับนายเอกภพได้”

“ฉันจะไปยืนกอดกับใครก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของฉันค่ะ” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงเดินเข้าไปประชิดกายของอีกฝ่าย ก่อนที่ปณิดาจะถอยหลังจนชิดกำแพง ดวงตากลมสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา จึงเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น เพียงแค่เธอทำหน้าเง้า นั่นทำให้ภีมวัจน์หัวใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกเก่าก่อนไม่เคยจากหายไปจากหัวใจ ก่อนชายหนุ่มจะตั้งสติ แล้วถอนหายใจออกมา

“คุณช่วยเลือกผู้ชายให้มันดี ๆ หน่อยได้ไหม เอกภพเป็นคนเจ้าชู้แค่ไหนคุณรู้หรือเปล่า”

“เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่พี่ภีม เพราะอย่างน้อยเขาก็มีเหตุผลมากกว่าพี่ ตอนนี้ต่อให้เป็นผู้ชายคนไหนที่เดินเข้ามา ณิดาก็จะไม่ปฏิเสธทั้งนั้น ให้อยู่ห่างจากพี่ได้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี” เธอเอ่ยพร้อมน้ำตารินไหลออกมา ก่อนเขาจะกำแขนของเธอทั้งสองข้างด้วยความโกรธ

“พูดอะไรหัดคิดบ้าง คุณเล่นกับไฟ ไฟมันก็จะเผาคุณ และอย่าคิด ว่านายเอกภพมันจะปกป้องคุณจากผมได้ ไม่มีวัน” คำยืนยันของเขาทำให้หญิงสาวกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ ก่อนน้ำตาที่กลั้นไว้ จะรินไหลออกมาช้า ๆ

“รู้ไหมว่าน้ำตาของคุณ คือสิ่งที่ผมต้องการ” เขากระซิบ ก่อนหญิงสาวจะตั้งสติพลางปาดน้ำตาแล้วเอ่ยถามเขาในที่สุด

“เรื่องที่คุณภีมจะพูดมีเท่านี้ใช่ไหมคะ ณิดาจะได้เข้าไปดูแลคุณพ่อ” หญิงสาวเตรียมเบี่ยงตัวเดินจากไป

“เดี๋ยวก่อน” ปณิดาหยุดเดิน

“การที่ผมช่วยเหลือพ่อคุณ ผมไม่ได้ทำให้ฟรี ๆ หรอกนะ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” ปณิดาขมวดคิ้วพลันหันกลับมายังชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรอีกคะ ณิดาก็ไปทำงานให้คุณที่โรงแรมแล้วไง” คำถามของเธอ ทำให้เขาเลื่อนสายตามองรูปร่าง อรชรบอบบางนั้นอย่างมีความหมาย

“เท่านั้นมันยังไม่สมกับค่าใช้จ่ายหรอกนะ”

“แล้วพี่ภีมต้องการอะไร”

“ผู้ชายต้องการอะไรจากผู้หญิง นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมต้องการเหมือนกัน” ปณิดาได้ยินดังนั้นเธอแทบประคองตัวไม่อยู่

“พี่ภีมพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า ณิดาไม่เคยคิดเลยนะคะ ว่าพี่จะมีจิตใจสกปรกได้มากมายขนาดนี้ พี่ยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่าคะ” ปณิดาพลางส่ายศีรษะไปไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกฝ่ายจะเผยออกมาอย่างไม่สะท้าน

“คุณจะคิด จะรู้สึกอะไรก็เรื่องของคุณ ตัวคุณแลกชีวิตของพ่อคุณ ผมต้องการแบบนี้” เขาสบตามองใบหน้าของหญิงสาว ที่ทอดมองมาด้วยความผิดหวัง

“ไม่มีทาง ณิดาไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น”

“หมายความว่าคุณปฏิเสธ” เขาเลิกคิ้วถาม ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงแน่นิ่ง

“ถ้าคุณปฏิเสธ ผมก็จะยกเลิกการรักษาของนายอาทิตย์ทันที แล้วดูเขาตายจากโลกนี้ไปช้า ๆ คุณต้องการแบบนั้นใช่ไหม” ปณิดายืนนิ่งพร้อมน้ำตารินไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนภีมวัจน์จะยกมือลูบศีรษะหญิงสาวช้า ๆ ด้วยแผนการเลวร้ายในสมองเต็มไปหมด