2. เมื่อแรกพบ

ลำแสงจ้าส่องผ่านน้ำมากระทบตาบัว เรียกสติบัวกลับมาอีกครั้ง บัวรู้สึกว่า ช่วงเวลามันช่างยาวนานยิ่งนัก ตั้งแต่เธอตกลงมาในน้ำ เธอพยายามออกแรงอีกครั้ง แต่การจะพยุงร่างให้ลอยขึ้น มันช่างยากยิ่งนักกับการที่จะออกแรงจนโผล่พ้นผิวน้ำให้ได้นั้น ยากยิ่งนัก เพราะบัดนี้แขนขาเธอเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ บัวพยายามลืมตาในน้ำ สิ่งที่เธอเห็นคือสีของน้ำขุ่นข้นไม่ต่างจากสีของชานมไข่มุกที่เธอชอบ บัวพยายามหรี่ตาเพ่งมองไปรอบๆ ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย ไม่เพียงเท่านั้น บัดนี้เธอยังรู้สึกว่าน้ำยังเย็นจับขั้วหัวใจเลยทีเดียว โชคยังดีที่แสงสว่างนั้นส่องให้บัวเห็นได้แค่เพียงเงาเลือนลางบางอย่าง บัวพยายามออกแรงเอื้อมมือหมายจะคว้าบางอย่างตามสัญชาตญาณ และเหมือนโชคจะเข้าข้างเธอ เมื่อกระแสน้ำวนนั้นเริ่มอ่อนแรง ก่อนที่บัวจะพยายามออกแรงว่ายน้ำอีกครั้ง เงาของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ บัดนี้เรี่ยวแรงของเธอได้หมดลงแล้ว กระแสน้ำที่ฉุดรั้งเธอพัดพาร่างเธอจมดิ่งลงอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะหมดสติไปนั้น เธอก็รู้สึกถึงไออุ่นจากมือใครบางคนที่คว้าข้อมือเธอเอาไว้ และนั่นก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอรู้สึกได้ก่อนหมดสติไป

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวัน ตั้งแต่บัวหายลงไปในแม่น้ำ คนที่ยังคงร้อนใจ ไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าก็คือแทน อาม้ารีบตามมาสมทบด้วยความร้อนใจ เพราะเป็นห่วงหลานชายและบัว ตลอดครึ่งวันที่ผ่านมา แทนนั่งเขากอดกระเป๋าสะพายของบัวไว้แนบอก รอที่อยู่โป๊ะไม่ยอมไปไหนเพราะคิดว่าถ้าบัวขึ้นมาจากน้ำได้ เธอจะได้เจอเขาทันที เจ้าหน้าที่กู้ภัยทางน้ำยังคงช่วยกันหาไม่หยุดพัก แทนรออย่างใจจดจ่อ ถ้าเขาสามารถลงไปช่วยได้เขาก็ยินดีที่จะตามลงไป โจและคิวเพื่อนสนิทของแทน นั่งขนาบเขาทั้งสองข้าง ที่ด้านหลังคือฟ้า ดา น้องดรีม เพื่อนของบัว ขณะที่คุณยาย อาม้า น้าเล็กยังคงนั่งรออยู่ตรงบริเวณศาลาริมน้ำของวัด จนเวลาล่วงผ่านไป ผู้คนหายไปหมดแล้ว ยิ่งทำให้คุณยาย น้าเล็ก แทน และทุกคนแอบท้อใจ

กระทั่งเวลาเย็นใกล้ค่ำ เจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยทางน้ำก็เดินมาแจ้งข่าวยุติการค้นหา ความหวังที่จะได้เจอบัว แทบจะหมดลง เจ้าหน้าที่กู้ภัยผู้มาแจ้งข่าวนั้นพยายามปลอบใจแทน และคนอื่นๆ โดยสันนิษฐานจากเหตุการณ์ว่า

“คุณบัวอาจถูกกระแสน้ำพัดไปที่ไหนสักแห่ง ซึ่งไม่น่าจะไกลมากนัก และที่สำคัญเธอไม่น่าจะเป็นอะไร”

เจ้าหน้าที่กู้ภัยขอให้ทุกคนกลับบ้าน เพื่อรอฟังข่าวจากเจ้าหน้าที่ ก่อนกลับคุณยาย น้าเล็ก และแม่ชีต่างมองกันและกัน เหมือนจะเข้าใจเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันนี้ อย่างไรก็ตามคุณยายและน้าเล็กก็ยังอดเป็นห่วงบัวไม่ได้ แม้ว่าแม่ชีจะยืนยันว่าจะบัวปลอดภัย

เขารีบพุ่งตัวลงไปในแม่น้ำหน้าวัดระฆัง หลังจากได้ยินเสียงคนตะโกนว่ามีคนตกน้ำเมื่อครู่ เขาดำน้ำลงไปไม่นานนัก เขาก็เห็นเงาลางๆ ขยับไปมาอยู่ใต้น้ำ เขาเอื้อมมือหมายจะคว้าเงานั้นไว้ให้ได้ มือเขาสัมผัสถึงเงานั้น ทำให้เขาตัดสินใจออกแรงดำให้ลึกลงไปเพื่อพยุงร่างนั้นขึ้นมาจากน้ำ เขาประคองกอดร่างนั้นพยุงขึ้นทางบันไดท่าน้ำ บรรจงวางร่างนั้นบนศาลาริมน้ำและพยายามปฐมพยาบาลในเบื้องต้น ทว่าหญิงสาวกลับไม่ได้สติ ลมหายใจรวยริน ท่านยาย คุณแม่ คุณน้า และน้องหญิง ต่างตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ณ บริเวณท่าน้ำหน้าวัดระฆัง ช่วงเวลานี้ช่างโกลาหลยิ่งนัก

ไม่ว่าเขาจะพยายามปฐมพยาบาลตามประสบการณ์ที่ร่ำเรียนอย่างไร หญิงสาวก็หามีแววหรือท่าทางจะฟื้นไม่ เขาจึงแจ้งกับท่านยาย คุณแม่ คุณน้า ทราบ ก่อนรีบอุ้มร่างของเธอตรงไปยังรถยนต์ของเขา ซึ่งจอดอยู่ไม่ห่างจากศาลาริมน้ำ ในใจเขารู้สึกร้อนรนยิ่งนัก เกรงว่าเธอจะเป็นอันตราย ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์บริเวณนั้น ต่างยืนซุบซิบพูดคุยไปต่างๆ นานา ถึงเรื่องที่มีหญิงสาวที่ตกท่าน้ำ ไม่ว่าจะเรื่องรูปร่างหน้าตาที่ดูไม่ละม้ายคล้ายคนในย่านนี้ ทรงผมของเจ้าหล่อนที่ยาวสลวย ผิวขาวราวกับชาวจีน หน้าตาคมเข้มเหมือนกับแขก จะว่าเป็นคนไทยก็ดูไม่คล้าย การแต่งกายหรือก็แปลกประหลาดนัก

รถยนต์ของเขาแล่นมาหยุด ณ หน้าตึกโรงพยาบาลในค่ายทหาร เหมือนว่าวันนี้ที่โรงพยาบาลจะจัดงานเนื่องในโอกาสพิเศษบางอย่าง เพราะภายในตึกนั้นเต็มไปด้วยทหารชั้นผู้น้อยกำลังประดับอาคารอยู่ เขารีบอุ้มหญิงสาวลงจากรถ แล้วตรงไปยังห้องตรวจที่คุ้นเคย ห้องของหมอมนูญ เพื่อนสนิทของเขา แต่ยังไม่ที่จะถึงห้อง เพื่อนหมอหนุ่มผิวขาว ตาชั้นเดียว รูปร่างสูงเพรียว ใส่แว่นกรอบสีดำ ผมรองทรงสั้น ในชุดกาวน์ขาว ก็ตรงมาจับไหล่เขา แล้วถามขึ้นว่า

“นี่ใครกัน เป็นอะไรมาหรือ”

“ตกน้ำที่หน้าวัด ไม่รู้เช่นเดียวกันว่าทำไมถึงไม่ฟื้นสักที”

“งั้นพากลับไปที่บ้านพักก่อน ที่นี่ไม่มีห้องว่างแล้ว สักประเดี๋ยวจะตามไปดูอาการ” หมอมนูญตรวจอาการหญิงสาว

“หล่อนยังไม่ได้สติ จะเป็นกระไรไหม” เขาถามสีหน้ากังวล

“ลองจับชีพจรแล้ว ยังมิเป็นกระไรดอก อาจจะเป็นลมหมดสติเพราะตกใจ” หมอมนูญตอบก่อน เขาก็รีบกลับไปที่รถ หมอมนูญแอบนึกประหลาดใจต่อพฤติกรรมของเพื่อนที่แสดงท่าทีห่วงใยหญิงสาวแปลกหน้าผู้นี้ยิ่งนัก