2

“จุลินทรีย์พวกนี้ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอกครับ”

เขายกน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่ใส่ใจ เหลือบมองกระดาษทิชชูที่เธอวางไว้บนโต๊ะ ขอบแก้วน้ำดื่มมันก็ดำจริงๆ นั่นแหละ

นี่เขาเพิ่งรู้นะนี่ พนักงานล้างแก้วยังไง ถูหรือเปล่าวะ!

“ความประมาทเป็นหนทางสู่ความตายนะคะพี่ชา”

“ครับ พริ้งไม่กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันเหรอ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม จู่ๆ ก็เอ็นดูเธอขึ้นมาเสียไม่ได้ สีหน้าของเธอ แววตาของเธอมันบ่งบอกถึงความใส่ใจและเป็นห่วงเป็นใยเขาเสียเหลือเกิน ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ เขาเองก็ไม่เข้าใจเธอเหมือนกัน คนเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ

“พริ้งกินไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวท้องเสีย”

เธอพูดแล้วใบหน้าเหยเก เขาหยิบทิชชูสีชมพูขึ้นมาเช็ดช้อนเหมือนหาอะไรทำ

“ตายแล้ว! พี่ชากำลังทำอะไรคะนั่น?”

“เช็ดช้อนครับ”

เขาอยากถามกลับว่าตาบอดเหรอ แต่เขาก็เก็บปากหมาๆ ของตัวเองเอาไว้

“พี่ชารู้ไหมคะ กระดาษทิชชูสีชมพูมันไม่สะอาด พี่ชาต้องสังเกตสิ่งรอบกายบ้างนะคะ”

“ครับ?” เขาเลิกคิ้วทำหน้าสงสัย

“กระดาษดูสีชมพูน่ารักก็จริงค่ะ แต่เขาทำจากกระดาษเอสี่เปื้อนหมึกค่ะ เราต้องใช้กระดาษทิชชูที่มีคุณภาพเช็ดสิ่งที่เราจะทานเข้าปาก ถึงมันจะผ่านขั้นตอนต่างๆ มาแล้ว แต่พี่ดูนั่นสิคะ ฝุ่นเกาะที่กระดาษเต็มเลย ร้านนี้อยู่ริมถนน เขาไม่สนใจจะเอาฝาชีหรืออะไรมาครอบปิดกระดาษทิชชูหรืออุปกรณ์อื่นๆ ที่จะทำให้ปลอดภัยสำหรับผู้บริโภคเลยนะคะ”

“ครับ”

อาชาใบ้กิน มองหญิงสาวพูดตาปริบๆ เธอไม่ได้พูดรัวเร็ว กลับพูดเสียงนุ่มน่าฟัง แต่ประโยคของเธอทำให้เขาเลิกหิวไปโดยปริยาย

“ได้แล้วครับ”

พนักงานนำหมี่เหลืองแห้งมาวางที่โต๊ะ และน้ำซุปร้อนๆ อีกหนึ่งถ้วย ก่อนเดินไปรับออร์เดอร์ที่โต๊ะอื่นๆ อีก

“พี่ชาคะ”

“ครับ”

เสียงเรียกของเธอทำให้เขาหลอนอย่างไม่น่าเชื่อ ทำท่าจะตักพริกใส่ในชามก๋วยเตี๋ยว

ต้องชะงักค้างกลางอากาศ…

“พี่ชาดูพริกในกระปุกสิคะ มันน่ากลัวมากๆ เลยนะคะ น่าจะมีราผสมอยู่ ถ้าพี่ชากินเข้าไปอาจจะเป็นสารก่อมะเร็งได้นะคะ พวกสารอะฟลาทอกซิน โรคมะเร็งเดี๋ยวนี้น่ากลัวมาก คนที่ป่วยเป็นโรคนี้เจ็บปวดทรมานและตายเร็วกว่าคนเป็นเอดส์อีกนะคะ”

“แค่กๆๆๆ”

อาชาสำลักหูตาแดงไปหมด เขายกน้ำขึ้นดื่มในขณะฟังเธอสาธยายสรรพคุณของเชื้อราในพริก

“น้ำซุปนั่นใช้กระดูกหมูเคี่ยวก็จริง แต่ต้องมีผงชูรสเยอะแน่ๆ การกินผงชูรสเยอะจะทำให้ภูมิต้านทานในร่างกายเราลดลง กินเยอะๆ ต่อไปจะเป็นโรคไตค่ะ เพราะไตต้องทำงานหนัก โรคความดันโลหินสูง โรคหัวใจ เป็นหมัน เสื่อมสมรรถภาพทางเพศและผมร่วงได้นะคะ”

“เอ่อ... เหรอครับพริ้ง” อาชาใบหน้าเหลอหลา

นี่เขาต้องเสื่อมสมรรถภาพเพศเพราะน้ำซุปถ้วยนี้เชียวหรือ?

“ร้านนี้เขาทำไม่ค่อยสะอาดนะคะ พี่ดูสิ ขวดใส่พริกดองน้ำส้มดองเป็นพลาสติก ซึ่งมีส่วนประกอบของน้ำส้มสายชูอยู่ด้วย แต่ใช้พลาสติกมันจะกัดสีของพลาสติกทำให้ผู้บริโภคอย่างเราๆ เกิดอันตรายได้ค่ะ และมันก็เป็นสารก่อมะเร็งด้วย”

“ครับ”

อาชาแค่อยากแกล้ง พาเธอมากินร้านแบบนี้ แต่กลายเป็นว่าเขานั่งทำตาปริบๆ มองเธอพูดเสียงนิ่มๆ ไม่หยุดปาก

“พวกผงชูรสเป็นสารสังเคราะห์ มันเกิดอันตรายต่อร่างกายนะคะ ถ้าเรากินอะไรไม่ระวังต่อไปเราจะป่วยได้นะคะ”

เธอวกกลับไปที่ผงชูรสอีกครั้ง

“ลูกชิ้นนั่นเด้งได้ มันต้องมีส่วนผสมของสารบอแรกซ์แน่ๆ เลยค่ะพี่ชา มันอาจจะกรอบอร่อย แต่เคลือบไปด้วยสารพิษ เด้งดึ๋งแบบนั้นอันตรายนะคะ เผลอๆ อาจจะมีสารกันบูดปนเปื้อนอยู่ด้วยค่ะ”

“เมื่อกี้พี่ชายังไม่ได้ล้างมือเลยนะคะ เวลาจะกินอะไรเราต้องล้างมือก่อนค่ะ เพราะมือของเราเป็นแหล่งเชื้อโรค”

“พริ้งครับ พี่ว่าเราไปกันเถอะ”

อาชาเห็นหน้าคนที่นั่งอยู่โต๊ะรอบข้างและแม่ค้าที่มองเขม็งมาทางเขากับเธอ ทำให้เขาเสียวสันหลังวาบ

“พี่ชาไม่กินเหรอคะ”

เธอรู้สึกผิดที่พูดเยอะไป ทำให้เขากินอะไรไม่ลง สีหน้าของเธอทำให้เขายิ้มอ่อน...

“พริ้งครับ พูดเสียขนาดนี้จะให้พี่กินลงเหรอครับ”