บทที่ 3 รูมแมทที่คาดไม่ถึง

"ตื่นกันได้แล้วพวกแก่ ถึงที่พักกันแล้วนะ ยังจะนอนกันอีกเหรอ"

"อืมถึงแล้วเหรอ ไวจังขอนอนต่ออีกนิดได้ไหมแก่"

"ไม่ได้หรอก พี่คนขับรถเขารอพวกเราตื่นนอนนานแล้วนะ พีเขาต้องไปทำงานอย่างอื่นต่ออีกพวกแก่จะทำให้พี่เขาลำบากนะรู้ไหม"

"ตื่นก็ได้เจอแก่พูดแบบนี้พวกเราตาสว่างเลยหละ ไหนขอดูหน่อยสิว่ามันพิเศษยังไงทำไมถึงอยากให้พวกเรามาอยู่ที่นี้กันจังเลย"

"โหพวกแก่รีบลงมาดูสิ โหนีัมันห้องพักหรือวังกันแน่นะ ใหญ่จังพวกเราอยู่กันแค่สี่คนจริงๆเหรอ ทไมมหาลัยถึงได้ลงทุนขนาดนี้กัน"

"ไม่ครับ ที่นี้มีคนพักก่อนพวกคุณหนูอยู่ก่อนแล้วครับ แค่เพิ่มพวกคุณหนูมาอีกก็เป็นแปดคนนะครับ ที่นี้เป็นที่พิเศษสำหรับนักเรียนพิเศษแบบคุณหนูกันนะครับ เดียวพวกเราช่วยข่นของเข้าห้องพักนะครับ จะได้แนะนำพวกคุณหนูด้วยว่า ตรงไหนคือห้องนอน ห้องอาหารห้องซ้อม ห้องออกกำลังกาย ห้องอัดเสียงห้องเขียนเพลงและอีกหลสยๆห้องนะครับ"

"พวกเราเองก็ตื่นเต้นเหมือนคุณหนูเลยครับ เพราะที่พักแห่งนี้ไม่ได้ต้อนรับสาวๆมานานแล้ว ไม่มีใครมีคุณสมบัติที่เหมาะสมจะพักที่นี้เลยนอกจากพวกเขาสี่คน ก็ไม่เห็นอาจารย์ใหญ่ให้ใครเข้ามาพักที่นี้เลย ทั้งสี่คนถือว่าโชคดีมากๆที่ได้อยู่ใกล้ชิดพวกเขาแบบนี้นะครับ พวกเขาโด่งดังมากๆเป็ที่รักของทุกคนเสมอด้วยนะครับ"

"พอเลยพวกนายจะคุยถึงพวกเขาแบบนี้ไม่ได้นะ เดียวพวกเขามาได้ยินจะเป็นเรื่องเอาได้นะ รีบข่นของกันดีกว่าจะได้ให้พวกคุณหนูได้พักผ่อนกันก่อน เดียวบ่ายๆพวกเราจะมารับไปพบอาจารย์ใหญ่กันนะครับ"

"ขอบคุณมากคะที่เป็นธุระให้พวกเขาขนาดนี้นะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของพวกเรา ที่ต้องดูแลนักเรียนทุนทุกคนอยู่แล้วหละครับ"

"โหข้างนอกว่าใหญ่แล้วนะ ข้างในใหญ่กว่าอีกนะ พวกแก่ดูสิสวยและน่าอยู่สุดๆเลยว่าไหม พวกแก่พูดอะไรบ้างสิไม่ตื่นเต้นกันหรือไงที่ได้อยู่ที่สวยๆแบบนี้กันนะ"

"พวกเราตื่นเต้นก็จริง แต่ไม่โอเวอร์เหมือนแก่หรอกนะ ยายทาทาทำเหมือนเด็กบ้านนอกเข้ากรุงจริงๆเลยนะแก่นี้"

"ก็พวกเราเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงจริงๆนี้นะ หรือว่าไม่ใช่หละ"

"พอเลยพวกแก่สองคนนี้นะ หยุดทะเลาะกันแล้วข่นของเข้าห้องของตัวเองกันได้แล้ว พวกเราไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะรู้ไหม"

"อ้าวเหรอ แล้วแบบนี้ก็เหงานะสิ ฉันอยากนอนกับพวกแก่มากกว่านะ"

"ที่อย่างนี้มาทำหน้าเศร้านะ ก็มันเป็นกฎของที่นี้เขานี้นะ พวกเขาต้องการความเป็นส่วนตัวและสงบเพื่อที่พวกเขาจะสามารถ เขียนเพลงหรือทำอะไรที่ต้องใช้สมาธิในการเรียนนะ ไม่เหมือนแก่ที่ชอบเสียงดังตลอดเวลาแบบนี้ไงหละ"

"แล้วแบบนี้พวกเราต้องนอนกับรูมแมท ที่พวกเราไม่รู้จักแล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนี้นะแก่"

"ก็ตามนั้น อาจารย์เขาแจ้งพวกแก่แล้วไม่ใช่หรืองไง หรือว่าพวกแก่ไม่ได้อ่านเลยใช่ไหม"

"ฉันอ่านแต่ไม่ได้อ่านละเอียดว่า พวกเราต้องอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พวกแก่นะ"

"นั้นเขาเรียกว่าอ่านเหรอ เฮ้อ เอาเป็นว่าพวกแก่ได้อ่านอยู่ใช่ไหมว่า พวกแก่ได้อยู่ห้องไหนกันบ้างนะ"

"อืม อ่านแล้วก็ได้กุญแจกับคีย์กาดแล้วด้วยหละ"

"อืม งั้นก็แยกย้ายเข้าไปจัดห้องนอนของพวกเรากันเถอะ"

"อืม ว่าแต่พวกเราไม่เห็นรูมแมทเลย หรือว่าพวกเขายังไม่มากัน"

"พวกเขาไปทำงานนะครับ กลับมาคงดึกเลยเป็นดาราดังก็นี้แหละครับ"

"เอ้อแล้วพอจะบอกพวกเราได้ไหมคะว่า พวกเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันคะ"

"เรื่องนี้รออาจารย์ใหญ่บอกเองดีกว่าครับ"

"ก็ได้คะ ขอบคุณพวกพี่ๆที่ช่วยพวกเราข่นของมานะคะ"

"ยินดีครับ แล้วตอนบ่ายพวกเราจะมารับนะครับ อ้อลืมบอกไปว่าต่อไปพวกเราจะเป็นคนไปรับส่ง ทุกคนที่พักอยู่ที่นี้ในการไปเรียนหรือไปทำงานนะครับ"

"คะขอบคุณมากคะ"

"ยินดีครับ ขอให้มีความสุขกับห้องพักและการอยู่ในมหาลัยนะครับ"

"ขอบคุณมากกคะ"

"งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปรายงานอาจารย์ก่อนว่า พวกเราส่งคุณหนูถึงที่พักกันแล้วนะครับ แล้วต้องไปสอบถามท่านด้วยว่า พวกเราต้องไปรับพวกเขาเวลาไหนนะครับ เพราะคืนนี้อาจารย์จะมากินข้าวกับพวกคุณหนูและพวกเขากันนะครับ"

"เอ้อคะ งั้นพวกเราไม่รบกวนพวกพี่ๆในการทำงานแล้วหละคะ ขอบคุณอีกครั้งที่เป็นธุระให้พวกเราวนนี้นะคะ"

"ด้วยความยินดีครับ เพราะพวกคุณหนูเป็นคนพิเศษของอาจารย์ใหญ่นี่ครับ พวกเราก็ต้องดูแลเป็นอย่างดีครับ"

"ขอบคุณคะ"