บทที่ 2 เดินทางกัน

"ตาจ๋ายายจ๋า หนูต้องไปแล้วนะ อยู่บ้านตากับยายต้องกินข้าวกินยาเวลาไม่สบาย ห้ามเก็ยเงียบไม่บอกใครอีกรู้ไหมคะ หลานสาวคนนี้เป็นห่วงไม่อยากห่างจากตากับยายเลยจริงๆ"

"หลานรัก หลานมีพรสวรรค์ด้านนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว การที่หลานได้ทุนฟรีกินฟรีอยู่ฟรีแบบนี้ ถือเป็นพรที่พระเจ้าอวยพรหลานไม่ใช่หรือไงจ๊ะ หลานก็ต้องดูแลตัวเองดีๆห้ามหักโหมจนไม่สบายรู้ไหมเอ๋ย ตากับยายเป็นห่วงกลัวหลานจะบ้าเรียนเหมือนทุกทีจนลืมเวลากินข้าวกินปลาอีกนะรู้ไหม อย่าลืมกินข้าวกินปลาหละ"

"คะคุณยาย งั้นหนูไปก่อนนะคะ"

"จ้าขอพระเจ้าคุ้มครองและอวยพรหลานรักของยายกับตานะ"

"คะยาย ขอพระเจ้าอวยพรและปกป้องดูแลยายกับตาแทนหลานสาวคนนี้ด้วยนะคะ"

"จ้า เดินทางปลอดภัยนะหลาน ฝากบอกเพื่อนๆของพวกเราด้วยว่า ยายคิดถึงและขอให้พวกเขาสมหวังในการเรียนนะหลาน"

"คะยาย"

"เอาหละ ในเมื่อมากันครบแล้ว เมเน่ นานา ทาทา ญาญ่า พวกเราสี่คนถือเป็นเด็กที่โรงเรียนพวกเราคาดหวังมาตลอด พวกเราไม่เคยทำให้โรงเรียนผิดหวังจริงๆ ได้เข้ามหาลัยที่พวกเราต้องการกันแล้ว และยังได้ทุนเรียนกันด้วยอาจารย์ทุกคนดีใจกับพวกเรามากจริงๆ อาจารย์ขอเป็นตัวแทนทุกคนในโรงเรียนของพวกเรา ขออวยพรให้พวกเราประสบความสำเร็จในการเรียน และสามารถทำฝันของพวกเราให้สำเร็จกันหละรู้ไหม ถ้าจะไปเป็นดาราหรือนักร้อง นักอต่งเพลงก็ขอให้ดังๆนะ"

"ขอบคุณคะ อาจารย์ที่คอยสอนพวกเราจนพวกเราเก่งได้แบบนี้ เพราะมีอาจารย์ที่ดีอย่างพวกท่านยังไงหละคะ ขอบคุณมากคะที่คอยสอนคนดื้อๆอย่างพวกเรา จนกลายเป็นเด็กที่เรียนเก่งได้นะคะอาจารย์"

"เราก็นะญาญ่า ยังชอบแกล้งอาจารย์เหมือนเดิมเลยนะ ไปอยู่ที่นั้นก็อย่าดื้อกันหละ เดียวจะไม่มีใครคอยดุเหมือนอาจารย์อีก"

"ไม่ต้องห่วงคะ เรื่องนั้นเมเน่เป็นตัวแทนของอาจารย์แล้วหละคะ รายนี้เทศนาจนพวกเราไม่กล้าทำผิดอีกเลยหละคะ"

"เราก็ว่าเพื่อนเหมือนเดิมจริงๆเลย ทาทาที่เมเน่เขาบอกพวกเราไป เพราะรักพวกเราไม่ใช่หรือไงเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เขาย่อมอยากให้เราได้ไปอยู่ด้วยกันกับเขา ไม่อย่างนั้นจะเขี้ยวเข็ญพวกเราให้ขยันเรียนขยันฝีกกันเหรอ จริงไหมหละ"

"คะ เพราะมีเพื่อนที่ดีพวกเราถึงมีวันนี้ได้นะคะอาจารย์"

"เอาหละลำลากันพอแล้ว ได้เวลาเดินทางกันแล้วเดียวจะสายกันพอดี พวกเราต้องไปถึงมหาลัยแล้วก็ต้องไปจัดเข้าของให้เรียบร้อยก่อนที่จะเปิดเทอมในวันพรุ่งนี้นะ อย่าลิมเอาของฝากที่อาจารย์ฝากไปให้อาจารย์ใหญ่ด้วยหละ รู้ไหมเดียวเขาจะงอนอาจารย์อีกที่ไม่เอาไปให้เขาเลยสักทีนะ รู้ไหมเมเน่อาจารย์คาดหวังในตัวพวกเรามากเลยรู้ไหม"

"คะ อาจารย์พวกเราจัดห้องพักกันเสร็จแล้ว จะรีบไปหาพี่ชายของอาจารย์ทันทีเลยคะ เพราะพวกเขาเองก็เรียกพวกเราไปหาทันทีที่พวกเราจัดของเสร็จนะคะ บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยนะคะ"

"เอ้อ อาจารย์พอจะเข้าใจแล้วว่าเรื่องอะไร พวกเราก็อย่าทำให้อาจารย์ผิดหวังงกันหละรู้ไหม"

"คะ"

"ในที่สุดพวกเราก็ได้เข้ามหาลัยที่พวกเราชื่นขอบแล้วแก่ นี้ไม่ไใช่ความฝันใช่ไหม"

"โอ้ยเจ็บนะ หยิกฉันทำไม มันเจ็บนะยายนานา"

"ก็ฉันอยากให้แก่รู้ว่ามัน ไม่ใช่ความฝันยังไงหละ จริงไหมว่าแต่อาจารย์ใหญ่เรียกพบพวกเราสี่คนทำไม แก่รู้ไหมเมเน่"

"ไม่รู้เหมือนกันคงจะเป็นเรื่องการเรียนในมหาลัยของพวกเรานี้แหละ ฉันว่าท่านเองก็คงเป็นห่วงพวหเราเหมือนที่น้องชายท่านเป็นห่วงพวกเรามั่งนะ หรือไม่ก็อยากได้ของฝากจากน้องชายเร็วๆหรือเปล่า"

"ฉันว่าอันหลังน่าจะใช่นะ อิๆๆ"

"พอเลยพวกแก่นินทาอาจารย์ใหญ่ของมหาลัยไม่ดีนะ รู้ไหมท่านคงอยากบอกพวกเราเกียวกับมหาลัยแหละฉันว่านะ"

"อืม แก่ว่ายังไงพวกเรา็อย่างนั้นหละ ว่าแต่พวกเราได้อยู่ด้วยกันจริงๆใช่ไหมแก่"

"อืม แค่แยกห้องเรียน แต่ไม่แยกห้องพักอาจารย์บอกว่าห้องพักพวกเรา ค่อนข้างพิเศษซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าพิเศษยังไงเหมือนกัน"

"อืม ไปถึงพวกเราก็คงจะรู้เองแหละ จริงไหมขอให้น่าอยู่หรือไม่ก็ขอให้ได้อยู่กับหนุ่มๆหล่อๆด้วยนะคะ"

"แก่นี้นะ ทาทาขออะไรให้มันดีหน่อยๆ ดูหน้าตาพวกเราก่อนนะ ค่อยขอแบบนั้นหน้าตาบ้านนอกอย่างพวกเรา ใครเขาจะมองคนหล่อก็ต้องคูากับคนสวยสิจริงไหม"

"มันก็ไม่แน่หรอกนะ เผื่อพวกเขาชอบของแปลกขึ้นมาใครจะไปรู้หละจริงไหม"

"พอเลย พวกเราไม่ใช่ของปลกสักหน่อย เอาเป็นว่าค่อยลุ้นกันตอนถึงมหาลัยก็แล้วกัน อาจารย์ให้พวกเราเข้าไปห้องพักเลย หลังจากจัดห้องเสร็จก็จะมีคนมารับพวกเราไปหาท่านนะ ฉันรู้มาแค่นี้นะ"

"มันออกจะแปลกๆอยู่นิดหนึ่งว่าไหม"

"พอเลยไม่ต้องคิดแล้ว พักผ่อนกันก่อนดีกว่า เมื่อคืนตื่เต้นจนนอนไม่หลับฉันขอนอนก่อนนะ"

"ฉันก็เหมือนกัน ค่อยคิดตอนถึงที่พักกันดีกว่านะ ว่าไหมเมเน่"

"อืม ฝันดี"

"ฝันดีนะ"