บทที่ 6 หนีก็จะตาม

ประเทศไทย กรุงเทพมหานคร

        ในห้องทำงานท่านประธานบริษัท ตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นไอแห่งความเคร่งเครียด

        "เจ้านายจะทำยังไงต่อไปดีครับ คุณหนูน่าสงสารและเปลี่ยนไปมาก ผมว่า เออ… "

         "ฉันจะไปอิตาลีพรุ่งนี้เช้าจองตั๋วเครื่องบินสองที่โรงแรมที่โรมสองห้องด้วย"

         "ครับนาย"

         "ฉันจะไปกับหนูอันแค่สองคน ส่วนนายอยู่ดูแลที่นี่แล้วกัน"

         "แบบนี้คุณชาร์ลจะยอมรับผิดชอบคุณหนูเหรอครับ"

         "มันไม่ยอมก็ต้องยอม เพราะฉันจะไปพบพ่อแม่ของมัน"

         "ครับนาย"

         "นายออกไปจัดการงานที่ฉันสั่งเถอะ วันนี้ฉันจะเคลียร์งานก่อนไป"

         ด้านนอกหน้าระเบียงห้องนอนของสาวน้อยร่างอวบอ้วน ตอนนี้สาวน้อยนั่งหม่อลอยน้ำตาไหลเป็นทาง นึกถึงเรื่องราวของค่ำคืนนั้นอย่างเจ็บปวด ถึงแม้จะผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้วก็ตาม แต่สาวน้อยร่างอวบก็ไม่อาจลืมเหตูการณ์เหล่านั้นได้ลง ถึงเธอจะอวบอ้วนไม่เคยมีชายหนุ่มมาจีบ แต่เธอก็ต้องการมอบสิ่งสำคัญให้กับคนที่เธอรักและแต่งงานด้วย ถ้าคนที่ใช่สำหรับเธอมาถึง แต่คงไม่มีโอกาสแล้ว

         "คุณหนูขา..ยังคิดมากอยู่เหรอคะ" ป้านมสาย

ผู้ดูแลเลี้ยงดูเธอตั้งแต่มารดาจากไปจนโตเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

         "ป้านมสาย ฮือ ฮือ…"

         "คุณหนูอย่าร้องไห้อีกเลยนะคะ ป้าเป็นห่วงคุณหนูท่านเองก็เป็นห่วงคุณหนูมาก โทรมาเช็กตลอดกลัวคุณหนูจะคิดสั้น" มือเหี่ยวย่นช่วยเช็ดน้ำตาที่แก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน สาวน้อยได้ยินก็เริ่มหยุดร้องไห้

         กรุงโรม ประเทศอิตาลี

         โรงแรมหรูใจกลางกรุงโรม ภายในห้องสวยงามสมราคาห้องละเก้าหมื่นบาทไทย ห้องที่สาวน้อยกับบิดาเข้าพักสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ทั่วกรุงโรม

         "เป็นไงบ้างที่นี่สวยมั้ยลูก"

         "สวยมากเลยค่ะ เราจะอยู่เที่ยวด้วยได้มั้ยคะ"

         "ได้สิ พ่อจะพาหนูไปเที่ยวให้ทั่วอิตาลีเลยดีมั้ย"

         "คุณพ่อใจดีจังเลยค่ะ"

         "พ่อมีแค่หนูคนเดียวไม่ใจดีกับหนูแล้วพ่อควรใจดีกับใครล่ะ"

         "พ่อว่าเราลงไปหาอะไรทานดีกว่า จะได้ขึ้นมาพักผ่อนกัน"

         "ค่ะคุณพ่อ"

         วันรุ่งขึ้น นพดลกับบุตรสาวเรียกรถบริการของโรงแรมให้ไปส่งที่คฤหาสน์ตระกูลเวลล็อค

         "ขอโทษนะครับนี่ใช่บ้านคุณเดวิด เวลล็อคหรือเปล่าครับ"

         "ใช่ครับ" การ์ดร่างยักษ์หน้าตาโหด ๆ ตอบพร้อมกับมองสำรวจภายในรถ

         "คุณเดวิดกับภรรยาอยู่บ้านหรือเปล่า ฉันมีธุระสำคัญต้องการคุยด้วย ฉันชื่อนพดลมาจากประเทศไทย"

         "รอสักครู่นะครับ" การ์ดตอบพร้อมกับโทรศัพท์

เข้าไปรายงานเจ้านายใหญ่ทันที

         "นายใหญ่ครับ นายนพดลจากประเทศไทยต้องการพบนายใหญ่กับนายหญิงครับ บอกว่ามีธุระคุยด้วยครับ"

         หลังจากวางสาย การ์ดร่างยักษ์ก็สั่งให้การ์ดอีกสองคนเปิดประตู เพื่อให้รถผ่านเข้าไป

         "คุณพ่อคะหนูอันกลัว"

         "ไม่ต้องกลัว พ่อจะไม่ให้ใครทำอะไรหนูเป็นอันขาด เชื่อพ่อทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย"

        ทันทีที่รถจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์ สาวใช้แต่งกายในชุดเครื่องแบบกระโปรงทรงเอยาวถึงหัวเข่า สวมเสื้อแขนตุ๊กตาผ้ารื่น

      "เชิญค่ะ นายใหญ่รออยู่ด้านในแล้วค่ะ"

        "ขอบคุณครับ"

        ด้านในห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่สามารถรับแขกได้จำนวนมาก ประดับด้วยฟอร์นิเจอร์หรูราคาแสนแพงสวยงาม

        "สวัสดีครับคุณเดวิด สวัสดีครับมาดาม"

        "สวัสดีเช่นกันครับ ค่ะ" นายใหญ่และนายหญิง

ตระกูลเวลล็อคลุกขึ้นจับมือกับนพดลเพื่อทักทายกันแบบสากล

        "แล้วสาวน้อยคนนั้นคือใครหรือคะ"

        "ออ… ลูกสาวผมเองครับ"

        "สวัสดีค่ะ คุณลุงคุณป้า" สาวน้อยยกมือไหว้แบบไทย ๆ อย่างนอบน้อม

นายใหญ่ทั้งสองเห็นกิริยาน่ารักจึงเผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมาให้สาวน้อยร่างอวบแต่น่ารัก

         "เชิญนั่งก่อนสิจ๊ะ"

         "ขอบคุณค่ะ"สาวน้อยตอบแล้วนั่งข้างบิดา

         "ว่าแต่คุณมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ"

         "ลูกชายคุณข่มขืนลูกสาวผม"

         "เด็กสาวคนนี้เหรอคะ" มาดามถึงกับตกใจไม่คิดว่าลูกชายตนเองจะเปลี่ยนสเปกผู้หญิงไปขนาดนี้

         "ใช่ครับ เหตุเกิดที่บ้านของผมเอง" นพดลกล่าวพร้อมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองฟัง

         ตึกสูงเด่นสำนักงานใหญ่ตระกูลเวลล็อค ตั้งอยู่ใจกลางกรุงโรมตัวตึกล้อมรอบด้วยกระจกสวยหรู ด้านหน้าสำนักงานมีสวนหย่อมจัดสวยงามให้พนักงานนั่งพักผ่อน ระหว่างชายหนุ่มเดินออกมาจากบริษัทโทรศัพท์ของชาร์ลดังขึ้น

         "ฮัลโล สวัสดีครับแด๊ด อะไรนะครับ บ้าจริงครับ ๆ ผมอยู่หน้าบริษัทอยู่ครับ โอเค ผมจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ครับ"

         "ปีเตอร์ นายโทรไปเลื่อนนัดมิสเตอร์ไบรอันเป็นพรุ่งนี้แล้วกัน ฉันขอไปจัดการเฒ่าเจ้าเล่ห์ก่อน วันนี้ฉันจะขับรถเอง ถอยไป" ชายหนุ่มกล่าวอย่างโมโหแทบจะฆ่าคนได้ พอกล่าวเสร็จก็ก้าวขึ้นรถออกไปพร้อมการ์ดอีกสี่คน

         "นายนพดลวอนหาเรื่องซะแล้ว สงสัยรู้จักนายน้อยน้อยเกินไปจริงจริง” ปีเตอร์บ่นพึมพำหลังชาร์ลจากไป

         เสียงรถยนต์ดังกระหึ่มที่มาแต่ไกล บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนขับได้เป็นอย่างดี แม้แต่การ์ดที่ขับตามหลังเพื่อรักษาความปลอดภัยเองก็ยังขับตามแทบไม่ทัน

ส่วนการ์ดที่เฝ้าประตูอยู่ต้องรีบเปิดประตูรอรับเพราะได้รับสายจากเพื่อนการ์ดแล้ว ทันทีที่รถจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์ด้วยเสียงเบรกดังสนั่นตามอารมย์คนขับ เหล่าบอดี้การ์ดและคนใช้ในบ้านต่างก็รู้แล้วว่าวันนี้พายุลูกโตจะลงแน่นอน

         "มาแล้วเหรอชาร์ล นั่งสิ" บิดากล่าว

         "ครับแด๊ด" ชาร์ลตอบรับบิดาพร้อมกับมองสองพ่อลูกด้วยสายตาความเครียดแค้น ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆบิดามารดา

         "คุณนพดลบอกว่าแกข่มขืนลูกสาวเค้าจริงหรือเปล่า"

         "หึ…สารรูปแบบนี้ถ้าไม่ใช่เพราะผมโดนมอมยา

ผมไม่มีอารมย์จะนอนด้วยหรอกครับแด๊ด" ชาร์ลตอบบิดาแล้วหันไปมองนพดลอย่างท้าทาย

         "ผมไม่รู้หรอกนะว่าใครมอมยาคุณ แต่ที่ผมรู้

คุณต้องรับผิดชอบลูกสาวผม" นพดลพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ชาร์ลด้วยเช่นกัน