บทที่ 7 คุณต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน

ในขณะที่สาวน้อยร่างอวบอ้วนได้แต่นั่งก้มหน้าอับอายและหวาดกลัว มือทั้งสองประสานวางที่ตักจิกลงที่ขาอย่างเจ็บปวดกับคำดูถูกในรูปร่างของตนเอง น้ำตาเริ่มเต็มกระบอกตาโตแสนสวย สาวน้อยพยายามกลั้นน้ำตาของตนเองอย่างสุดความสามารถ ไม่ให้ไหลออกมาประจานความพ่ายแพ้ให้บิดาและความอับอายให้กับตนเอง ต่อหน้าคนในตระกูลเวลล็อค

               "เอาล่ะ ๆ อย่าเถียงกันเลยนะคะ เมื่อชาร์ลเองก็ทำผิดต่อหนูอันนาดาจริง งั้นดิฉันว่าคุณจะให้ทางเรารับผิดชอบยังไงคะ" มาดามใหญ่เอ่ยถามนพดลพร้อมมองสาวน้อยที่ก้มหน้าตลอดเวลาอย่างน่าสงสาร

               "คุณชาร์ลต้องแต่งงานกับหนูอันเท่านั้นครับ

สำหรับพวกคุณอาจไม่ถือเรื่องแบบนี้ แต่ที่ประเทศไทยเป็นธรรมเนียมยึดถือมาโดยตลอด หากยังไม่แต่งงานแต่ได้เสียกันแล้ว ฝ่ายชายต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานเท่านั้น หรือว่าพวกคุณอยากให้ผมแจ้งความจับคุณชาร์ลในข้อหาข่มขืนกันล่ะครับ"

               "ผมไม่แต่ง เพราะผมก็ไม่ใช่คนไทย ธรรมเนียมบ้าบออะไรกัน ธรรมเนียมของคุณๆ ก็ถือคนเดียวแล้วกัน" ชายหนุ่มกล่าวอย่างโมโหทันทีที่นายนพดลพูดจบ

               "ผมรู้ว่าแจ้งความก็คงจับคุณไม่ได้ แต่อย่าลืมนะครับว่าชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือในตัวคุณก็จะหมดไปด้วย"

               "คุณต้องการเงินเท่าไร" ชาร์ลถามพร้อมหยิบเช็คจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมา

               "ผมไม่ได้มาขายสินค้านะคุณชาร์ล" นพดลพูดอย่างโมโหกับการไม่ให้เกียรติของชาร์ล

              "เอาเถอะเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แด๊ดว่าชาร์ลพอเถอะที่เหลือแด๊ดกับมัมจะพูดต่อเอง ว่าแต่ลูกสาวคุณอายุเท่าไรแล้ว" เดวิดห้ามปรามทั้งสองคนและถาม

               "สิบแปดปีแล้วครับ คุณเดวิด"

               "ถึงว่าหน้าตายังเด็กอยู่มาก คงยังเรียนอยู่สินะ"

               " ใช่ครับ แกยังเรียนไม่จบ แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้วหากแต่งงานกันไปแล้ว ค่อยเรียนต่อก็ได้ครับ อยู่ที่คนเป็นสามีจะอนุญาติ" นพดลตอบพร้อมลูบศีรษะบุตรสาวอย่างแสนรัก

               "เฮ่อ… เอาแบบนี้ดีมั้ยคุณนพดลให้พวกเค้าหมั้นกันไว้ก่อน เรียนจบแล้วค่อยแต่งงานกัน หรือคุณมีความคิดเห็นว่าไง"

               "สำหรับผม ๆ อยากให้แต่งงานจดทะเบียนสมรสเลยดีกว่า ผมมีลูกสาวแค่คนเดียว ผมเองก็แก่แล้วผมจะได้หมั่นใจว่าคุณชาร์ลจะรับผิดชอบหนูอันจริง"

               เมื่อชาร์ลได้ฟังก็พูดออกมาทันทีเช่นกันว่า

               "ผมยอมได้แค่จดทะเบียนสมรสเท่านั้น จะไม่มีการจัดงานแต่งออกไปเป็นอันขาด จะเอาหรือไม่เอาก็แล้วแต่คุณ ผมให้ได้แค่นั้น"

               เมื่อทุกคนได้ฟังก็ถึงกับอึ้ง แม้แต่สาวน้อยที่เอาแต่นั่งก้มหน้ามองมือบนตักของตนเองตลอดเวลายังต้องเงยหน้าขึ้นมามอง และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าของชาร์ลอย่างชัด ๆ และอย่างมีสติครบถ้วน

              ทันทีที่ทั้งสองได้มองสบตากันหัวใจของสาวน้อยก็เต้นอย่างโคมครามราวกับกำลังต้องมนต์เสน่หา ราวชายหนุ่มคือรักแรกพบที่กำลังเฝ้ารอมานาน ในขณะที่ชาร์ลมีแต่ความเกลียดชังและว่างเปล่าในสายตา มองสาวน้อยราวอากาศธาตุไร้ซึ่งตัวตน

               "ก็ได้ ได้จดทะเบียนสมรสก็ถือว่าได้แต่งแล้ว ผมจะถือว่าเรามาคนละครึ่งทางก็แล้วกัน" นพดลตอบรับแบบแบ่งรับแบ่งสู้

               "งั้นเอาตามนี้แล้วกันนะคะ พรุ่งนี้หลังจดทะเบียนแล้ว ก็ให้หนูอันอยู่กับตาชาร์ลที่นี่เลย ทั้งสองคนจะได้ทำความรู้จักคุ้นเคยกันด้วย"

               "แล้วแต่ทางคุณเลยครับ จดทะเบียนแล้วหนูอันก็ถือว่าเป็นคนในตระกูลของพวกคุณแล้ว"

               "อืมงั้นก็ดีค่ะ"

               เมื่อชาร์ลได้ฟังก็พูดออกมาทันทีเช่นกันว่า

               "ผมยอมได้แค่จดทะเบียนสมรสเท่านั้น จะไม่มีการจัดงานแต่งออกไปเป็นอันขาด"

               "ก็ได้ผมถือว่าพบกันคนละครึ่งทาง ถึงแม้สิ่งที่คุณทำจะเป็นการไม่ให้เกียรติผมและหนูอันก็ตาม"

               "ผมยอมได้ขนาดนี้แล้วคุณควรพอใจแล้วสินะ คุณนพดล"

               "ถึงไม่พอใจแต่ผมก็คงต้องพอใจเพราะคุณให้สิ่งที่ผมเรียกร้องได้แค่นี้นี่ครับ งั้นผมกับลูกสาวขอตัวลากลับก่อน"

              หลังนพดลกับบุตรสาวกลับไปแล้ว ชาร์ลก็ขอตัวขึ้นห้องของตัวเองทันที

               "ฮัลโหล…ราเชนทร์ ฉันมีเรื่องต้องการให้นายช่วย"

               "ว้าว ๆ  ระดับนายนี่นะมีเรื่องให้ฉันช่วย ลูกน้องนายก็ออกเยอะแยะ คนรู้จักก็ช่างมากมายสงสัยวันนี้ไอ้ราเชนทร์คงได้เห็นหิมะตกเมืองไทยแน่เลยว่ะ ชาร์ล"

              "อย่ามามัวล้อเล่นกับฉันนะเชนทร์ ฉันไม่มีอารมณ์จะเล่นกับนายด้วยหรอกนะ นายฟังเสียงฉันให้ดีแล้วนายจะรู้ว่าฉันกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน" ชาร์ลบอกกลับไปให้เชนทร์อย่างอารมณ์ฉุนเฉียว

              "โอเค ๆ ฉันไม่เล่นแล้วก็ได้ ก็แค่อยากแกล้งนายเล่นๆ ทำเป็นโกรธไปได้ อ่ะ… บอกมาได้เลยจะให้ช่วยอะไร ราเชนทร์พร้อมรับบัญชาแล้วครับผม หึ หึ" ชายหนุ่มไม่วายยังกล่าวแบบกวน ๆ ให้กับชาร์ล

               "ฉันต้องการให้นายทำยังไงก็ได้ให้ธุรกิจของไอ้นพดลล้มละลายไปซะ ในเมื่อมันอยากบีบบังคับฉันถึงที่สุด ให้จดทะเบียนกับลูกสาวของมัน ฉันก็จะช่วยสงเคราะห์ให้มันล้มละลายให้ไวขึ้นยิ่งไวยิ่งดี"

               "อะไรนะ ไอ้เฒ่านั่นพาลูกสาวไปหานายถึงอิตาลีเลยเหรอ ให้ตายสิ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ แต่ก็อย่างว่านะนายมันทั้งหล่อ ทั้งรวย ใครที่ไหนจะไม่อยากได้นายเป็นเขย มีนายก็เหมือนมีเอทีเอ็มให้เบิกเงินได้ตลอดเลยนี่ ชาตินี้ทั้งชาติไม่ต้องทำอะไรก็กินสมบัติตระกูลเวลล็อคไม่หมดหรอก"

               "ราเชนทร์… นายพล่ามพอหรือยังวะ ทำไมวันนี้นายกวนประสาทชิบ"

               "โอเค ๆ แต่บอกตรงๆ เลยนะ ฉันไม่อยากสร้างบาปกับคนแก่เลยว่ะ แต่กับสาว ๆ หลอกฟันแล้วทิ้งถึงตกนรกฉันก็ยอมว่ะ”

              "สรุปแล้วนายจะช่วยหรือไม่ช่วย" ครั้งนี้ชาร์ลกล่าวถามอย่างจริงจัง

               "ช่วยสิครับ คุณชาร์ลอุตส่าห์ขอร้องทั้งที ไม่เกินหนึ่งเดือนนายรอดูผลได้เลย"

               "โอเคขอบใจมากเพื่อน" ชาร์ลกล่าวพร้อมวางสายทันที

               ในขณะที่นพดลกับบุตรสาวกำลังเดินท่องเที่ยวอยู่ใกล้ๆ โรงแรมที่พักอาศัยอย่างเพลิดเพลินกับความแปลกตาของบ้านเมืองกรุงโรม

               "หายเครียดบ้างหรือยังลูก"