บทที่ 5 หนี

เสียงกรีดร้องเสียงดังทำให้ทุกคนต้องรีบวิ่งมาดูด้วยความตกใจ ทันทีที่ทุกคนเห็นภาพบนเตียง ชายหนุ่มกับหญิงสาวนอนเปลือยกอดกัน มีผ้าห่มคลุมแค่หน้าอกของทั้งคู่ เสื้อผ้าถอดเกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้อง ปีเตอร์เห็นดังนั้นก็รีบไปปลุกเจ้านายทันที

                "คุณชาร์ล คุณชาร์ลครับ"

                เสียงปลุกและแรงเขย่าของปีเตอร์ทำให้ชาร์ลรู้สึกตัวและตื่นขึ้นมาพร้อมกับภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ในขณะที่สาวน้อยยังนอนหลับอยู่อย่างอ่อนเพลีย โดยไม่รู้ว่ากำลังมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในห้องของตนเองในขณะนี้

                "ทุกคนออกไปก่อน แต่งตัวซะคุณชาร์ลผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวแน่ ผมจะรอคุณที่ห้องโถงด้านล่าง" นพดลกล่าวแล้วเดินออกไปทันทีพร้อมกับปิดประตู เมื่อชาร์ลลงมาถึงห้องโถงใหญ่พร้อมเผชิญหน้ากับนายนพดลด้วยใบหน้าที่โมโหจัด

               "นี่คงเป็นแผนการของคุณสินะคุณนพดล ผมไม่น่ามางานวันเกิดของคุณเลย ให้ตายสิ" ชาร์ลกล่าวด้วยความโมโหอย่างที่สุดที่เสียรู้ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์

                "คุณชาร์ล คุณอย่ามากล่าวหาผมมั่ว ๆ นะ คุณข่มขืนลูกสาวผมแบบนี้คุณจะปัดความรับผิดชอบหรือไง คุณต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับลูกสาวผม ไม่งั้นผมไม่ยอม" นพดลพูดสวนกลับอย่างไม่พอใจ

              "ผมไม่สงสัยเลยจริง ๆ ว่าทำไมลูกสาวคุณถึงหาผัวไม่ได้ อ้วนธิดาช้างแบบนี้ถึงนอนกับผมอีกร้อยครั้งผมก็ไม่เอาเป็นเมียหรอก"

               "คุณจะดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ หนูอันเป็นลูกสาวผมและคุณต้องรับผิดชอบ คุณจะมาทำกับลูกสาวผมแบบนี้ไม่ได้"

                "สำหรับเรื่องนี้ผมคงรับผิดชอบให้คุณไม่ได้หรอกคุณนพดล เพราะคุณและลูกสาวทำตัวพวกคุณเอง คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะจับผมได้งั้นหรือคุณคิดผิดแล้วล่ะ" ชาร์ลกล่าวด้วยใบหน้าที่เฉยชาและหันหลังเดินออกจากห้องทันทีอย่างไม่สนใจใคร

               "นี่คุณ…" ชายวัยกลางคนชี้นิ้วตามหลังชาร์ลอย่างโมโห

               "ได้… แล้วเราจะได้เห็นดีกัน คุณชาร์ล"

               ภายในห้องของคอนโดมิเนียมหรูที่ชาร์ลมาพักอาศัย

               "ปีเตอร์แกหายหัวไปไหนมาทั้งคืน"

                "เออ...เมื่อคืนหลังจากดื่มไวน์ไปหนึ่งแก้วแล้วผม

ก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยครับ รู้สึกตัวอีกทีตอนใกล้สว่างมีสาวใช้บ้านคุณนพดลมาปลุกผม ผมก็ยังสงสัยอยู่เลยครับ ว่ามานอนในรถได้ยังไง"

               "แกจะบอกว่าแกก็โดนวางยาด้วยงั้นหรอ"

               "น่าจะใช่ครับ เพราะเท่าที่ผมจำได้ครั้งสุดท้ายตอนสี่ทุ่มผมยังอยู่ในงานไม่ใช่ในรถครับ"

               "นายไปพักเถอะ ฉันก็จะพักเหมือนกัน"

               "ครับนาย"

คฤหาสน์อมรพิพัฒน์รัตนกุล

               "หนูอัน ลูกเป็นยังไงบ้าง"

               "คุณพ่อ ฮึก ฮือ ผู้ชายคนนั้นเค้า เออ..."

               "ไม่ต้องพูดแล้วลูก พ่อรู้ทุกอย่างแล้วพักผ่อนเถอะนะ พ่อจะทำให้เค้ารับผิดชอบลูกให้ได้"

               ชายวัยกลางคนยกมือลูบศีรษะของบุตรสาวอันเป็นที่รัก ตามเนื้อตัวของหญิงสาวเต็มไปด้วยรอยจูบเป็นจ้ำ ๆ สีแดง ริมฝีปากบวมช้ำ นันต์ตาบวมแดงจากการร้องไห้อย่างหนัก

               "อาบน้ำก่อนแล้วค่อยพักผ่อนนะลูก"

               "ค่ะ คุณพ่อ"

               "คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะคุณท่าน"

               "ขึ้นไปดูแลคุณหนูหน่อยไป"

               "ค่ะ คุณท่าน" นมสายตอบรับ แล้วรีบไปทันที

               แสงแดดยามเช้าที่ร้อนแรงและการจราจรที่ติดขัดของเมืองไทย ทำให้การไปดูทำเลที่ดินล่าช้ามากขึ้น

               "เสร็จจากงานนี้แล้ว เราจะกลับทันทีเตรียมเครื่องให้เรียบร้อยด้วย"

               "ครับนาย"

                เสียงเพลงรอสายจากโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นในเสื้อสูทของชาร์ล

               "ว่าไงราเชนทร์ นายมีอะไรหรือเปล่า"

               "ฉันโทรไปก็ต้องมีสิวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

               "ทำไม นายจะโทรมาเยาะเย้อฉันหรือไง"

               "เปล่า ก็แค่สงสารนายว่าจะโดนทับแบนไปแล้วหรือเปล่า แต่ฉันว่าน้องเค้าก็ยังเด็ก ผิวก็ขาว ทุกส่วนก็ออกจะล้นมือนาย หุ่นแบบนี้นายคงได้เจาะไข่แดงเป็นคนแรกแน่เลยว่ะ นายคงเปลี่ยนรสนิยมสเปกสาว ๆ ไปแล้วล่ะไม่งั้นคงไม่ถึงเช้าใช่มั้ยชาร์ล ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

               "ไอ้บ้าเชนทร์ ถ้าแกยังอยากเป็นเพื่อนกับฉันอยู่อย่าพูดถึงเด็กบ้านั่นอีก ฉันเกลียดทั้งพ่อทั้งลูกมันเลย”

                "โอเค โอเค ฉันไม่แซวนายแล้วก็ได้ มีอะไรอยากให้ฉันช่วยก็บอกแล้วกัน แค่นี้นะฉันต้องประชุมแล้ว"

                "อืม"

ประเทศอิตาลี กรุงโรม

               เครื่องบินส่วนตัวของตระกูลเวลล็อค กำลังร่อนลงจอดในสนามบินส่วนตัว พื้นที่กว้างขวางสมฐานะตระกูลเวลล็อค ทันทีที่เครื่องบินจอดลงรถคัสตอน Rolls-Royce Boat tail เป็นรถที่มีราคาแพงที่สุดในโลกขับเคลื่อนเข้ามาจอดรับชาร์ล

                "เชิญครับคุณชาร์ล"

                "อืม"

                "ที่นี่ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยโจ"

                "ไม่มีปัญหาครับคุณชาร์ล"

                คฤหาสน์ตระกูลเวลล็อค ตั้งอยู่นอกเมืองกรุงโรมพื้นที่กว้างขวาง คฤหาสน์ใหญ่โตราวราชวัง โอบล้อมด้วยต้นไม้และดอกไม้หายากสวยงามมากมาย ถนนทางเข้าสู่คฤหาสน์ประดับด้วยน้ำพุพุ่งเป็นทางตลอดทั้งสองข้างของถนน

               "สวัสดีครับมัม สวัสดีครับแด๊ด"

               "เป็นไงบ้าง ได้ที่หรือเปล่า"

               "ผมไปด้วยตัวเองแบบนี้ ไม่พลาดหรอกครับ"

               "ไหนมัมขอกอดหน่อย คิดถึงจังลูก"

               "ผมก็คิดถึงมัมครับ"

               "พอได้แล้ว นั่นเมียแด๊ดนะ อย่ากอดนานแด๊ดหวง"

              "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมกอดมัมตั้งแต่เล็กจนโต พึ่งเห็นแด๊ดหวงมัมแม้แต่ลูกของตัวเองก็วันนี้แหละครับ"

              "เอาล่ะ เลิกเถียงกันได้แล้วแม่ว่าลูกคงเหนื่อยไปพักผ่อนเถอะ"

              "ครับมัม"