บทที่ 4 ทนไม่ไวแล้ว

"พอดีผมได้จากเพื่อนชาวต่างชาติคนหนึ่งน่ะครับ เอาเป็นว่าใครอยากได้ค่อยมาเอาคำตอบแบบส่วนตัวแล้วกันครับ มา...เรามาดื่มให้หมดแก้วกันเลยดีกว่าครับ เชียร์..." เสียงชนแก้วพร้อมกับที่ทุกคนยกแก้วขึ้นดื่ม ในขณะที่นายนพดลแอบมองชาร์ลดื่มแก้วไวน์จนหมดแก้วด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เพียงชั่วครู่

               "คุณชาร์ลถ้าคุณสนใจที่ดินที่ผมบอก ผมยินดีขายให้คุณนะ เพราะผมเชื่อว่าถ้าคุณเห็นคุณต้องไม่ปล่อยให้หลุดไปให้คนอื่นแน่"

                "ทำไมคุณถึงคิดขายให้ผมล่ะในเมื่อวันพรุ่งนี้ก็จะมีคนมาดูแล้ว" ชาร์ลถามนายนพดลแบบหยั่งเชิง

               "ที่ผมอยากให้คุณได้ที่ตรงนั้น เพราะผมคิดว่ามันเหมาะกับโครงการของคุณมากกว่า แต่ถ้าคุณไม่สนใจก็ไม่เป็นไรนะครับคุณชาร์ล"

               "คุณโฆษณามาขนาดนี้แล้ว สงสัยผมคงต้องขอดูภาพและข้อมูลหน่อยแล้วมั้ง" ชาร์ลกล่าว

               "ด้วยความยินดีเลยครับ เชิญ... " นายนพดลกล่าวพร้อมผายมือเชิญ

                ภายในคฤหาสน์ที่ตกแต่งด้วยเครื่องประดับหรูหรา ตลอดทั้งคฤหาสน์แต่งด้วยโทนสีขาว ในจังหวะที่ทั้งคู่กำลังจะขึ้นบรรไดนั่นเอง ลูกน้องของนพดลก็เข้ามารายงานว่า

               "นายครับ เสี่ยสมศักดิ์ขอคุยธุระด่วนด้วยสิบนาทีครับ ตอนนี้เสี่ยรออยู่ด้านหน้าแล้วครับ"

               "อืม... เดี๋ยวแกพาคุณชาร์ลเข้าไปรอฉันที่ห้องทำงานก่อนก็แล้วกัน เสร็จธุระเดี๋ยวฉันมา" นายนพดลกล่าวกับลูกน้อง

                "รบกวนคุณชาร์ลรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมมา"

                "เชิญทางนี้ครับคุณชาร์ล" ลูกน้องของนพดลกล่าวเชิญ

                เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าประตูหน้าห้องหนึ่ง ชาร์ลก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับอุณหภูมิที่เหมือนจะเริ่มร้อนขึ้นในร่างกายของชาร์ล

               "เชิญครับคุณชาร์ล"

ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับเปิดประตูให้กับชาร์ลอย่างนอบน้อม หลังชาร์ลเดินเข้าไปภายในห้องแล้ว ก็ต้องตกใจกับภาพสาวน้อยรูปร่างอวบอ้วน สายตาเชิญชวนหยาดเยิ้มสวมเพียงผ้าชิ้นน้อยเพียงสองชิ้น กำลังยืนลูบไล้บิดตัวไปมาด้วยท่าทางยั่วยวนอยู่ปลายเตียง ชายหนุ่มรีบหันกลับไปที่ประตูห้องพร้อมกับดึงประตูเพื่อเปิดออก แต่ประตูกลับถูกล็อคจากด้านนอกห้อง

               "บ้าชิบ… ให้ตายสิ" ชายหนุ่มบ่นอย่างโมโหและโกรธแค้นที่โดนเฒ่าเจ้าเล่ห์หลอกเอาได้  แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลัง

               "ช่วย… ช่วยหนูอันด้วยค่ะ ช่วยหนูอันด้วยได้โปรด หนูอันจะไม่ไหวแล้ว" เสียงกระเส่าปนขอร้องบอกกล่าวจากสาวน้อยร่างเนื้อนมไข่ ที่ตอนนี้ตามร่างกายเริ่มมีเหงื่อยออกตามตัวมากขึ้น พร้อมอาการความต้องการแปลก ๆ ที่เหมือนจะทวีขึ้นเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับชาร์ลที่มีอาการไม่แตกต่างกันเลย เพียงแค่ได้สัมผัสลูบไล้ชายหนุ่ม สาวน้อยก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกถึงกับครางเบา ๆ ออกมา

               "อย่ามาแตะต้องฉันนะยัยเด็กบ้าหน้าซาลาเปา ปล่อย ฉันบอกว่าให้ปล่อยไง โธ่เว้ย…"

ชายหนุ่มตะคอกใส่สาวน้อยร่างอวบ ในขณะที่พลิกหันกายตัวเองกลับไปเพื่อเผชิญหน้ากัน สาวน้อยเอื้อมมือโอบรอบคอแกร่งโน้มลง พร้อมกับแนบริมฝีปากถูกไถไปมา ชาร์ลเองเมื่อได้แตะต้องสัมผัสร่างนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมยั่วยวนความอดทนของชายหนุ่มก็หมดลงทันทีเช่นกัน แม้จะพยายามห้ามตัวเองแล้วก็เถอะ แต่ร่างกายกำลังต้องการการปลดปล่อยอย่างเร่งด่วน ชาร์ลจึงไม่อาจฝืนทนได้อีก

                "แล้วเธอจะต้องเสียใจแม่ธิดาช้างน้อย ถึงเธอจะไม่ใช่สเปกแบบที่ฉันชอบ ฉันจะไม่รับผิดชอบเธอใด ๆ เป็นอันขาด จำไว้"

ชายหนุ่มกล่าวด้วยใบหน้าที่กำลังทรมานจากส่วนล่างของร่างกายที่กำลังแข็งชันพร้อมที่จะใช้งาน ก่อนจะผลักเธอล้มลงไปที่เตียงกว้าง แล้วตนเองตามลงมาทาบทับก้มลงจูบริมฝีปากบางอย่างต้องการปลดปล่อย และเริ่มลงทัณฑ์สวาทเธออย่างดิบเถื่อน เพราะคิดว่าสาวน้อยร่วมมือกับบิดาของตนเองหลอกลวงชายหนุ่ม

               "คุณ คุณคะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" แรงเขย่าและเสียงปลุกทำให้  ปีเตอร์สดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ด้วยใบหน้าที่อ่อนเพลียและยังมึนงง

                "เออ…ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ ว่าแต่งานเลี้ยงเลิกแล้วหรอครับ ทำไมเงียบจัง" ปีเตอร์เปิดประตูรถยนต์ลงมาถามพร้อมสังเกตรอบ ๆ ไปด้วย

               "ตอนนี้ใกล้สว่างแล้วค่ะ งานเลี้ยงเลิกตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วนะคะ" สาวใช้ตอบด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษแบบเพี้ยนนิดๆ ปีเตอร์ได้ฟังถึงกับอึ้งในคำตอบ

                "คุณเห็นเจ้านายผมหรือเปล่า"

                "แขกในงานตั้งเยอะ ฉันไม่รู้จักว่าเจ้านายของคุณคือใครหรอกค่ะ"

                ปีเตอร์รีบหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อติดต่อหาชาร์ลทันที  แต่กลับไม่มีคนรับสาย

               "คุณนพดลอยู่ไหน ผมต้องการพบคุณนพดลเดี๋ยวนี้ คุณนำทางไปเลยผมรีบ" ชายหนุ่มกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งเครียดปนข่มขู่สาวใช้

               "แต่ตอนนี้คุณท่านยังไม่ตื่นนะคะ" สาวใช้ตอบด้วยใบหน้าหวาดกลัวปีเตอร์

               "หรือจะให้ผมฆ่าคุณก่อนถึงจะพาไปได้ห้ะ"

               "ค่ะ ค่ะ ไปแล้วค่ะอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ" สาวใช้ตอบพร้อมวิ่งเดินนำไปทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องนอนของคุณนพดล

               "มีอะไรหรือเปล่า อ้าว...คุณปีเตอร์อย่าบอกนะว่าคุณกับคุณชาร์ลยังไม่ได้กลับบ้านน่ะครับ"

               "ใช่ครับ เมื่อคืนคุณชาร์ลอยู่ในงานเลี้ยงกับคุณ

คุณเห็นคุณชาร์ลหรือเปล่า"

               "ตอนแรกผมนัดคุณชาร์ลมาดูเอกสารในห้องทำงานของผม แต่พอผมมาถึงกลับไม่เห็นคุณชาร์ลผมให้ลูกน้องไปดูในงานเลี้ยงก็ไม่เจออีก ผมเลยคิดว่าพวกคุณน่าจะกลับกันแล้วซะอีก" นพดลตอบด้วยใบหน้าเหมือนจะเป็นห่วงพร้อมกับพูดว่า

                "เอาล่ะ เพื่อความสบายใจของคุณ เรามาช่วยกันหาทุกห้องเลยแล้วกัน"

                "คุณท่านคะหาทุกห้องหมดแล้วค่ะ ตอนนี้เหลือแต่ห้องคุณหนูคุณท่านจะให้ไปปลุกคุณหนูมั้ยคะ"

สาวใช้รายงานพร้อมกับสอบถาม

                "เพื่อความสบายใจของคุณปีเตอร์ ไปปลุกคุณหนูเถอะ"

                "ค่ะ" สาวใช้ตอบรับและรีบไปทำตามทันที

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                "คุณหนูคะคุณหนูพี่ใจขอเข้าห้องหน่อยนะคะ" สาวใช้ตะโกนบอกและเปิดประตูเข้าไปด้านใน

               "กรี๊ด…"