บทที่ 3 แผนการ

"ขอบคุณครับ ผมก็ขอให้พวกคุณมีความสุขความเจริญเช่นกันครับ เชิญๆ ด้านในเลยครับ" นพดลกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ภายหลังจากที่แขกชุดสุดท้ายเข้าไปในงานแล้ว นพดลก็ได้ถามสิงห์ว่า

               "ป่านนี้แล้วทำไมคุณชาร์ลยังไม่มาอีก ไหนแกว่าคุณชาร์ลรับปากที่จะมาร่วมงานวันเกิดฉันแล้วไง หวังว่าแผนของฉันจะไม่เสียนะไอ้สิงห์"

               "ใจเย็นก่อนครับนาย คนของเราที่เฝ้าอยู่ส่งข่าวมาว่าคุณชาร์ลมาใกล้ถึงแล้วครับ"

               "ฉันหวังว่าไอ้หนุ่มนั่นคงไม่คิดอยากแกล้งฉันให้เสียหน้าหรอกนะ ฉันอุตส่าห์บอกคนมากมายในงานว่าฉันเชิญนักธุรกิจระดับโลกมาด้วย" นพดลกล่าวด้วยใบหน้าอารมณ์เสียนิด ๆ

               "ครั้งนี้ผมทำงานไม่ผิดพลาดแน่นอนครับนาย"สิงห์พูด

               "ถ้างานนี้สำเร็จตามแผน ฉันมีรางวัลให้นายอย่างงามแน่ไอ้สิงห์"นพดลกล่าวด้วยใบหน้าที่แน่วแน่

                "นาย…นายครับ นั่นคุณชาร์ลมาแล้วครับ" สิงห์กล่าวด้วยใบหน้าที่เหมือนกำลังถูกหวย

นพดลถึงกับรีบไปต้อนรับถึงหน้าประตูรถยนต์คันหรูที่มีเพียงไม่ถึงสิบคันในโลก โดยวันนี้ชาลให้ปีเตอร์ติดตามมาเพียงคนเดียว

                ชาร์ล เวลล็อค หนุ่มสัญชาติอิตาลี ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาและร่างกายที่สมบูรณ์แบบราวเทพบุตรในฝันของสาว ๆ นันย์ตาคมดุราวตานกอินทรีย์ผู้จ้องเยื่อสีเขียวมรมตเข้ม รูปร่างสูงร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรเป็นเจ้าของธุรกิจมากมายทั้งโรงแรมหรูร้อยว่าสาขาทั่วโลก รวมทั้งเรือสำราญหรูลำใหญ่โตที่มีแต่มหาเศรษฐีเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปใช้บริการได้ ไม่เพียงเท่านั้น แต่ชาร์ลยังเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทอีกมากมาย ชาร์ลเป็นทายาทนักธุรกิจชาวอิตาลีที่เคยได้รับฉายานามว่า "เสืออัจฉริยะ" ไม่มีใครที่ไม่เคยรู้จักนักธุรกิจที่ชื่อเดวิด เวลล็อค แม้แต่ชาร์ลเองยังถูกสำนักพิมพิ์ด้านธุรกิจต่างๆตั้งฉายาให้ว่า "ยอดเสือ" เพราะทั้งพ่อและลูกเรียกได้ว่าฝีมือการบริหารธุรกิจไม่เป็นสองรองใครเลยทีเดียว

               "สวัสดีครับคุณชาร์ล ยินดีต้อนรับนะครับผม นึกว่าคุณจะไม่มาแล้วซะอีก" นพดลกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและยินดี

              "ในเมื่อผมรับปากแล้ว ผมก็ต้องมาสิครับในเมื่อข้อเสนอของคุณออกจะน่าสนใจ จริงมั้ยครับคุณนพดล" ชายหนุ่มตอบด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์และรู้เท่าทัน

                "เออ...ครับเชิญ เชิญด้านในเลยครับ" ชายวัยกลางคนได้ฟังถึงกับกัดกรามพร้อมหน้าถอดสีและรีบพูดเชื้อเชิญชายหนุ่มเข้างาน

ก๊อกๆ ๆ เสียงเคาะประตูที่หน้าห้อง

               "คุณหนูขา…แต่งตัวเรียบร้อยหรือยังคะ "

               "พี่ชบาเหรอคะ เข้ามาก่อนสิคะ" สาวน้อยกล่าวอนุญาติ

               "ทำไมคุณหนูยังไม่แต่งตัวอีกล่ะคะ พี่บอกคุณหนูแล้วนี่คะว่าให้รีบมาอาบน้ำแต่งตัว เรื่องอาหารการกินในงานเลี้ยงคุณท่านก็สั่งจากโรงแรมดังมาอยู่แล้ว คุณหนูอันไม่น่าไปช่วยทำอาหารเพิ่มในครัวเลยค่ะ" สาวใช้กล่าว

               "หนูอันลองชุดไหนก็ดูไม่สวยเลยค่ะ หนูอันชักไม่อยากลงไปที่งานเลี้ยงแล้วล่ะค่ะ กลัวทำให้คุณพ่อไขหน้าและอับอายแขกที่มาร่วมงาน ตอนนี้หนูอันเข้าใจคนอ้วนเลยนะคะ อยากใส่ชุดสวย ๆ เหมือนคนอื่นก็ยากแล้วค่ะ ในงานมีแต่ผู้หญิงสวย ๆ ทั้งนั้นเลย" สาวน้อยกล่าวด้วยความน้อยใจในหุ่นของตัวเอง

                "ถ้าคุณท่านไม่เห็นคุณหนูในงาน ท่านจะดุและน้อยใจคุณหนูได้นะคะ"

               "ของขวัญหนูก็ให้คุณพ่อเมื่อเช้าแล้ว เดี๋ยวหนูโทรบอกท่านดีกว่าว่าหนูไม่ค่อยสบายขอไม่ลงไปร่วมงานดีกว่าค่ะ อีกอย่างหนูอยากนอนแล้วด้วยเพราะตอนนี้สามทุ่มเกือบสี่ทุ่มแล้ว หาว…"สาวน้อยกล่าวพร้อมแกล้งหาวนอนออกมา

               "งั้นพี่ชบาไม่กวนคุณหนูแล้วนะคะ" ชบาพูดพร้อมเดินออกจากห้องไป

               เสียงเพลงรอสายและเสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่ดังมาจากกระเป๋าเสื้อสูทนพดล ทำให้นายนพดลต้องขอตัวไปหามุมคุยโทรศัพท์ส่วนตัว

                "ขอตัวสักครู่นะครับคุณชาร์ล"

               "ฮัลโล… หนูอัน หนูอยู่ไหน ทำไมพ่อยังไม่เห็นหนูในงานอีก"

               "หนูอันง่วงแล้วค่ะอีกอย่างหนูรู้สึกไม่ค่อยสบายด้วยค่ะ คุณพ่ออย่าโกรธหนูอันเลยนะคะ เบิร์ดเดย์อีกครั้งค่ะหนูรักคุณพ่อนะคะ"

               "อืม… งั้นเดี๋ยวพ่อให้คนเอานมขึ้นไปให้ที่ห้องแล้วกัน ดื่มนมให้หมดแก้วด้วยนะไม่งั้นพ่อจะโกรธหนูอันจริง ๆ ด้วย" นพดลพูดกับบุตรสาวด้วยสีหน้าที่มองเห็นความหวังอยู่ใกล้ ๆ

               "ค่ะ หนูจะดื่มให้หมดแก้วชนิดไม่ให้เหลือสักหยดเลยค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ" สาวน้อยกล่าวอย่างยิ้ม ๆ พร้อมกับวางสายโทรศัพท์

               ขณะที่ในงานกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ในอีกมุมหนึ่งของงาน

               "นายจัดการตามแผนได้เลย คุณหนูอยู่บนห้องแล้วให้คนเอานมตามแผนไปให้คุณหนูด้วย อย่าลืมจัดการการ์ดของคุณชาร์ลด้วย ฉันไม่อยากให้ทุกอย่างผิดแผน" นพดลกล่าวพร้อมคิดในใจว่าทำไมวันนี้ช่างโชคดีจริง ๆ ที่ชาร์ลนำการ์ดมาแค่คนเดียว

                "ครับนาย" สิงห์ตอบรับก่อนเดินจากไป

                "ขอโทษด้วยนะครับคุณชาร์ล พอดีเพื่อนผมอยู่ต่างประเทศโทรมาอวยพรวันเกิดน่ะครับ"

                "ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะผมก็มีเพื่อนนักธุรกิจของคุณคุยเป็นเพื่อนอยู่แล้ว จริงมั้ยครับ" ชาร์ลพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้เพื่อนร่วมโต๊ะ

               "ขอโทษครับ ขออนุญาติเสิร์ฟไวน์ครับ" บริกรกล่าวพร้อมกับสับเปลี่ยนแก้วไวน์ใบใหม่แทนแก้วใบเก่าที่เหลือเพียงก้นแก้วน้อยนิด

                "คุณชาร์ล ผมได้ยินมาว่าคุณกำลังหาทำเลสร้างโรงแรมอยู่เหรอครับ พอดีผมมีอยู่ที่หนึ่ง ข้อมูลและรูปภาพถ่ายของพื้นที่นั้นอยู่ในห้องทำงานในบ้านของผมเอง รับรองได้ว่าถ้าคุณเห็นคุณต้องสนใจแน่นอน แต่คุณชาร์ลคงต้องรีบตัดสินใจหน่อยนะครับ เพราะวันนี้เห็นเลขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมีคนเข้าไปดูพื้นที่นั้นด้วย ไม่แน่ถ้าเค้าถูกใจและเค้าเสนอราคามาดีผมอาจจะทำสัญญาซื้อขายกันไปเลยก็ได้นะครับ " นพดลถามและบอกกล่าว

                "เป็นยังไงบ้างครับทุกท่าน ไวน์ที่ผมนำมาในงานอร่อยหรือเปล่า หวังว่าจะถูกใจทุกท่านนะครับ"

                "ว่าแต่ไวน์นี้สั่งซื้อมาจากไหนเหรอครับคุณนพดล รสชาติดีจริงๆเลย เผื่อวันหน้าผมมีงานจะได้ไปหาซื้อมาเลี้ยงแขกบ้าง" แขกท่านหนึ่งในงานถาม