บทที่ 2 ชาร์ล เวลล็อค

"สิงห์ แกพยายามติดต่อเชิญคุณชาร์ลมาร่วมงานวันเกิดของฉันให้ได้ บอกเค้าว่าขอแค่เค้ามาร่วมงานวันเกิดของฉันครั้งนี้ต่อไปฉันจะไม่เซ้าซี้ให้มาร่วมหุ้นกับฉันอีก ครั้งนี้ฉันหวังว่าแกจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ" นพดลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

               "ครับคุณท่าน" สิงห์ตอบรับพร้อมก้มหัวทำความเคารพแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

               คอนโดมิเนียมหรู ใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร อยู่ติดแม่น้ำเจ้าพระยาและตึกสูงมากมาย

คอนโดมิเนียมหรูแห่งนี้เป็นของราเชนทร์ ตรีพลไพศาลประธานบริษัทนำเข้ารถหรู บุตรชายคนเดียวของคุณหญิงกมล และคุณพินิจ ตรีพลไพศาล

ราเชนทร์เป็นเพื่อนเรียนทั้งปริญญาตรีและปริญญาโทกับชาลที่สหรัฐอเมริกา ปัจจุบันทั้งสองมีอายุสามสิบสองปีเท่ากันและครั้งนี้ที่

ชาร์ลมาเมืองไทยก็เพราะต้องการมาดูทำเลสร้างโรงแรมแห่งใหม่ทั้ง ๆ ที่ผ่านมา ชาร์ลไม่เคยคิดที่จะมาประเทศไทยเลยสักครั้งเพราะไม่ค่อยชอบอากาศร้อน และภาวะการจราจรที่ติดขัดของกรุงเทพเท่าไรนัก ถึงแม้ราเชนทร์จะชวนให้มาเที่ยวตั้งแต่สมัยเรียนก็เถิด ตั้งแต่เรียนจบทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับบ้านเกิดของตนเอง เพื่อสืบสานต่อธุรกิจของครอบครัว แต่ทั้งคู่ก็ยังติดต่อผ่านโทรศัพท์เรื่อยมา

"เฮ้… ปีเตอร์นายสบายดีนะ"ราเชนทร์ถามมือซ้ายของชาร์ลด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ แถมกวนนิด ๆ ปีเตอร์เป็นทั้งหัวหน้าบอดี้การ์ดของตระกูลเวลล็อคเป็นเลขาและเป็นมือซ้ายคอยช่วยทุกเรื่องที่ชาร์ลสั่ง

"ผมสบายดีครับคุณราเชนทร์ เจ้านายกำลังรอคุณอยู่ในห้องครับ"ปีเตอร์กล่าวด้วยความนอบน้อม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ราเชนทร์รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องโดยไม่รอให้เพื่อนตอบอนุญาติก่อน

"เฮ้... ชาร์ล ฉันคิดถึงนายโครต ๆ เลยว่ะ" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับผวาเข้ากอดเพื่อนรัก

"ไอ้บ้าเชนทร์ นายอย่ามากอดฉันนะฉันอนุญาตให้สาว ๆ กอดได้อย่างเดียวโว้ย ดูสิเนี่ยขนฉันลุกหมดแล้ว" ชายหนุ่มแกล้งโวยวายใส่เพื่อนด้วยน้ำเสียงดุ ๆ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า... พูดได้น่าขำว่ะชาร์ล เดี๋ยวนี้ทำเป็นหวงตัวแค่กอดก็ไม่ได้ โอเค ฉันไม่แกล้งนายแล้วก็ได้ วันนี้ฉันว่างไปเที่ยวกับนายแล้วโว้ย พ่อแม่ฉันยังฝากความคิดถึงมาถึงนายด้วยว่ะ พรุ่งนี้แม่ฉันขอเชิญอภิมหาเศรษฐีอย่างนายไปทานข้าวที่บ้านฉันหวังว่านายไม่ปฎิเสธนะโว้ย พ่อแม่ฉันอยากเจอนายมานานแล้วล่ะ สมัยเรียนท่านมาเยี่ยมฉันแต่ไม่เคยเจอนายซะที พอรู้ว่านายจะมาเมืองไทยท่านตื่นเต้นยิ่งกว่าฉันกลับมาจากเมืองนอกสักอีก พูดแล้วน่าอิจฉาคนอย่างนายจริง ๆ "

                คฤหาสน์ตรีพลไพศาล รถยนต์หรูสามคันขับเคลื่อนเข้ามาจอดโดยมีราเชนทร์กับคุณหญิงกมลมารอรับ

                "สวัสดีครับคุณแม่" ชาร์ลยกมือไหว้ทักทายแบบ

คนไทยอย่างนอบน้อม

                "ไหว้พระเถิดพ่อชาร์ล ในที่สุดแม่ก็ได้เจอเราสักทีนะเป็นเพื่อนกับตาเชนทร์มาตั้งนาน แต่แม่กลับไม่เคยได้เจอเราสักที เสียดายคุณพ่อตาเชนทร์ไม่อยู่ขึ้นไปธุระที่เชียงใหม่กับเพื่อน" คุณหญิงรับไหว้พร้อมกล่าวอย่างยิ้มแย้ม

                "ไป… แม่ว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่าแดดยามเช้าเริ่มร้อนแล้ว "

                ตึง…ตึง…ตึง… เสียงคนวิ่งมาทางห้องครัวพร้อมกับโพล่หน้าเข้ามา

                "ป้าอิน ๆ ชบา ๆ เพื่อนคุณราเชนทร์หล่อมาก เท่ห์ระเบิดเลยอ่ะ แถมยังมีบอดี้การ์ดหน้าตาหล่อ ๆ ทั้งนั้นเลย มาตั้งสองคันรถแน่ะ" มะลิสาวใช้วัยยี่สิบปีเล่าอวดด้วยใบหน้าเพ้อฝัน

                "นี่แนะ เอามะแงกไปกินก่อนดีมั้ย รีบช่วยฉันกับชบาเอาของว่างไปเสิร์ฟคุณๆก่อนเลย ออ… นังมะลิแกเอาไปเสิร์ฟคุณ ๆ ที่ติดตามเพื่อนคุณราเชนทร์มาหน่อยไป"

“ได้เลยจ๊ะป้าอิน หนูจะได้ไปดูคุณ ๆ สุดหล่อในระยะใกล้ ๆ หัวใจของหนูด้วย ว้า…แค่คิดว่าจะได้ยืนใกล้ ๆ คนหล่อหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้วอ่ะ" มะลิพูดไปเขินไป

               "ไปได้แล้วนังมะลิ เดี๋ยวคุณหญิงก็ได้ตัดเงินเดือนแกหรอก เอ้ย…คนสาวสมัยนี้นี่นะมันน่านักเชียว" ป้าอินแม่บ้านใหญ่ของบ้านตรีพลไพศาลบ่นแบบเหนื่อยใจนิด ๆ ภายหลังจากชาร์ลร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัวของเชนทร์เสร็จแล้ว ชาร์ลและราเชนทร์ก็ขอออกไปคุยธุระกันแถวริมสระว่ายน้ำ ซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังคฤหาสน์ตรีพลไพศาล

                "สรุปแล้ว ตกลงชาร์ลแกจะไปงานวันเกิดคุณนพดลจริงเหรอวะ "

               "จริงสิ นายจะไปกับฉันมั้ยล่ะ" ชาร์ลตอบและถามออกไป

               "ฉันคงไปกับนายไม่ได้หรอก พอดีวันนั้นฉันเช็คตารางกับเลขาแล้วไม่ว่างไปจริง ๆ ว่ะ โทษทีนะเพื่อนตาเฒ่านั่นมีแผนอะไรหรือเปล่าวะ หรือว่ายังไม่ถอดใจอีกจะพยายามให้แกร่วมหุ้นให้ได้เลยหรือไง มันไม่รู้เลยหรือว่าแกทราบฐานะทางการเงินของบริษัทมันอยู่แล้ว ถ้าจะให้แกร่วมหุ้นสู้ขายบริษัทให้แกดีกว่ามั้ง หรือแกว่าไงชาร์ล" ราเชนทร์กล่าวอย่างน่าสงสัยในตัวของนายนพดล

               "ไม่ว่าจะมาไม้ไหน ฉันก็ไม่กลัวหรอก ลองมันคิดเล่นตุกติกกับฉันคงได้เห็นดีแน่ ในเมื่อมันขอพบฉันเป็นครั้งสุดท้ายฉันก็ต้องไปสิ จะให้ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นมาว่าฉันตาขาวหรือไง" ชาร์ลพูดด้วยวาจามั่นใจในตนเองและไม่หวาดกลัวใด ๆ

หน้าคฤหาสน์อมรพิพัฒน์รัตนกุล

              ตอนนี้ถูกจัดเป็นงานที่เลิศหรูสมกับนักธุรกิจอันดับต้นๆของไทย พร้อมทัพนักข่าวหลายสำนักที่ถูกเชิญมาเพื่อทำข่าว นายนพดลสวมเสื้อผ้าด้วยชุดสูทแบบเต็มยศเสื้อผ้าแบรนด์เนมชื่อดัง กำลังยืนคุยกับเหล่านักธุรกิจสี่ห้าคนหน้าทางประตูเข้างานวันเกิดของท่าน โดยมีสิงห์ยืนอยู่ด้านหลังห่าง ๆ

               "สวัสดีครับคุณนพดล พวกผมก็ขออวยพรให้ปีนี้ของคุณมีแต่ความสุขความเจริญนะครับ"