บทที่2.คัดเลือก 4/7

“หึ!!” แมทธิวกระแทกลมหายใจแรงๆ คำพูดของเขาไม่มีน้ำหนัก จนแม้แต่คนหัวอ่อนที่สุดอย่างมาดามแพชี่ยังลุกขึ้นมาต่อต้าน

“พอรู้ไหม ‘ใคร’ มาเป็นพี่เลี้ยง” ความอยากรู้ทำให้ชายหนุ่มหลุดคำถามออกมา เขาตีสีหน้านิ่งๆ และจาคอปก็ไม่ได้ทักท้วง

โทรศัพท์บางเฉียบถูกยื่นให้แมทธิว มีภาพเปิดค้างไว้ และนั่นคือคำตอบ จาคอปทำงานดี ทำได้เกินคำสั่ง

ปลายนิ้วเรียวสวยไสด์หน้าจอเลื่อนดูภาพของ ‘คนเลี้ยงเด็ก’ เขาเบ้ปาก บ่มพึม

“มาดามนั่น...ไปขุดยัยนี่มาจากไหนวะ ทำไม...ช่างเป็นผู้หญิงที่ดูแล้วเสียสายตาจริงๆ ว่ะ”

ภาพลักษณ์ใหม่ของทิพยอาภา แม้แต่แมทธิวยังจำไม่ได้ เขายื่นโทรศัพท์คืนให้จาคอป เม้มปากแน่น เมื่อคิดจะถามคำถามต่อไป...

“ตามตัวยัยนั่น!! เจอหรือยัง?”

เขาเค้นเสียงถาม นึกเจ็บใจทุกครั้งที่คิดถึงทิพยอาภา เพราะความผิดพลาด ‘เด็กนั่น’ จึงเกิดขึ้นมา หล่อนฉวยโอกาส และทำตัวน่ารังเกียจ เขาขยะแขยงหล่อน...ไม่คิดว่าผู้หญิงที่ดูใสซื่อในฉากหน้า...จะซ่อนความร้ายกาจเอาไว้เบื้องหลัง

จาคอปส่ายใบหน้า ทิพยอาภาแทบไม่มีคนรู้จักเลยในอเมริกา ครอบครัวเดิมของหล่อนก็ปฏิเสธการรับรู้เมื่อครั้งที่จาคอปแวะไปถามข่าวหล่อน คนพวกนั้นแสดงอาการน่ารังเกียจมากๆ จนแม้แต่คนเย็นชาอย่างจาคอปที่ผ่านการฝึกมาอย่างหนัก ยังรู้สึกรันทดแทนหญิงสาว หล่อนช่างเป็นคนอาภัพอับโชค...และยิ่งเธอได้มาเจอกับแมทธิวเจ้านายเขา มันเหมือนหล่อนตกลงมาในขุมนรก เมื่อตลอดระยะเวลาที่ติดตามแมทธิว จาคอปเชื่อว่าเจ้านายหนุ่มไม่มี ‘หัวใจ’

“ตามหล่อนให้เจอ ฉันอยากรู้ว่าหล่อนต้องการอะไรจากฉัน!!”

เสียงลอดไรฟันเย็นชาเหมือนเกล็ดหิมะกลางฤดูหนาว แมทธิวหยัดกายขึ้นยืน เขาติดกระดุมสูท ยกมือปัดรอยยับที่ชายเสื้อ สอดมือไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน...

ในความทรงจำของแมทธิว ทิพยอาภาคือสิ่งที่แสดงถึงความมีเมตตาของเขา หล่อนเป็นได้แค่นั้นสำหรับเขาจริงๆ แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมา เขาจึงโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง ใช่...แมทธิวเหมือนหนุ่มๆ ทั่วไปที่นิยม ชื่นชมกับความงามบนเรือนกายผู้หญิง...แต่เขาเลือก...ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะได้มานอนใต้ร่างกายเขา เพื่อเป็นเครื่องบันเทิงอารมณ์

เขาไม่อยากใส่ความหล่อน...ทิพยอาภาทำตัวเป็นนักตกทอง หล่อนหวังสบายทางลัด...

หล่อนเสนอสนองให้เขา ในตอนที่เขามีสติไม่เต็มร้อย...ถึงหล่อนจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง!!

แต่จะให้เขายอมรับหล่อน...ไม่มีวัน...

ผู้หญิงอย่างทิพยอาภาไม่ต่างอะไรกับตัวเหลือบ...ที่คอยเกาะดูดกินเลือด...เป็นกาฝากที่ไม่เคยคิดจะสร้างตัวเองอาศัยร่มไม้ใหญ่เพื่อดูดซึมอาหาร

เพื่อเป็นการตัดไฟแต่ต้นลม!! แมทธิวจึงสั่ง!! ให้หล่อน ‘ทำลาย’ สิ่งที่เกิดขึ้นทิ้ง...

ไม่คิดว่าหล่อนจะใจกล้า เก็บ ‘เด็ก’ ไว้ เขาตกใจแทบสิ้นสติ ตอนที่รู้ข่าวเข้า...

ทางเดียวที่จะรักษาหน้าตาตนเองเอาไว้ได้เหมือนเดิม เขาต้องตกลงกับหล่อนเสียใหม่ เขาไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างทิพยอาภาเป็นคนทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของเขา ที่สืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน เพราะความสำส่อนของหล่อนเอง...

ไม่มีวัน!!

กรามของแมทธิวบดกันไปมา เมื่อย้อนนึกถึงอดีต...เขาสะบัดหน้าแรงๆ พยายามทำเป็นลืมสายตาตัดพ้อของหล่อน...ทิพยอาภาไม่เคยเรียกร้อง...แต่จะให้เขาไว้ใจหล่อนอย่างนั้นเหรอ...ไม่มีทาง แมทธิว ดีแลนไม่ใช่ไก่อ่อนที่จะยอมให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งมาลูบคม ครั้งแรกหล่อนยังกล้า...คำสั่งเขาเหมือนลมปาก หาได้มีความศักดิ์สิทธิ์...ดังนั้นเขาไม่มีวันไว้ใจหล่อนเด็ดขาด

แมทธิวลืมไป...ทิพยอาภาแค่ทำตามสัญชาตญาณความเป็นแม่...

ชายหนุ่มถูกเลี้ยงมาท่ามกลางการแข่งขัน หัวใจแมทธิวจึงแห้งแร้ง...

เขาไม่รู้จัก ‘ความรัก’ ในสมองของแมทธิวบันทึกไว้แค่คำว่า ‘ผลประโยชน์’

Porsche Panameraสีขาวปรอท...รถยนต์คันล่าสุดที่หนุ่มไฮโซใช้เป็นยานพาหนะ รูปทรงโฉบเฉี่ยวสะกดสายตาคนมองได้ชะงัด เป็นรถยนต์รุ่นล่าที่คนมีสตางค์นิยมถอยออกมาวิ่งเล่นบนท้องถนน แมทธิวขับเคลื่อนรถยนต์ตรงกลับคฤหาสน์ดีแลน...ความคิดของเขาเลื่อนลอยเคว้งคว้าง...ชายหนุ่มสับสนในตัวเอง...ปากเขาบอกว่าเกลียดและขยะแขยงทิพยอาภา แต่ในความเป็นจริง...เงาอันรางเลือนของหล่อน ยังตามมาหลอกหล่อนเขาทุกค่ำคืน...จนอารมณ์สุนทรีย์ที่เคยมีหดหาย

เป็นความลับที่แมทธิวไม่เคยบอกใคร...