บทที่2.คัดเลือก 3/7

เด็กน้อยโผเข้าใส่เมื่อได้มองสบตากับมารดา ใบหน้าเล็กซุกแนบอกอิ่ม มือป้อมๆ วางแนบเนินอก ปากอิ่มย้อยดูดจุ๊บจับ!! ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง...อิงใบหน้ากับอกอิ่มของคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แบบไม่หวงตัว สร้างความแปลกใจให้กับมาดามแพชี่เป็นอย่างมาก...

นางมองทิพยอาภาซ้ำ...ผู้หญิงหน้าตาขี้ริ้ว ผมสั้นกุดไม่เป็นทรง แว่นตาอันใหญ่เทอะทะ...เสื้อผ้าหลวมโพลกจนไม่สามารถประเมินรูปร่างได้ แต่ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีทางที่จะทำให้แมทธิวสนใจ อย่าแค่มองเลย เดินผ่านชายหนุ่มอาจจะผลักหล่อนจนกระเด็น เมื่อไม่มีส่วนไหนเจริญตา เป็นไปไม่ได้ที่หล่อนจะมีความผูกพันกับหลานของนางมาก่อน

“เหมือนว่าหลานฉันจะเลือกแล้วนะ”

นางกล่าว กวาดตามองไปรอบๆ ตัว สีหน้าแต่ละคนที่มารอ แสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน เพราะหากพลาดงานนี้ ก็คงไม่มีโอกาสเจาะเข้ามาในคฤหาสน์ดีแลนได้ และคงไม่มีโอกาสได้ ‘อ่อย’ แมทธิว

“เออ...” หลายคนพยายามจะท้วง แต่ก็อย่างที่เห็น

เด็กน้อยนั่นหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงเฉิ่มเบอะ!! ที่มองหาความงดงามไม่เจอ เอาน่าหล่อนคงเหมาะกับการเลี้ยงเด็ก แต่ไม่ใช่คู่แข่งตัวฉกาจของตัวเอง เพราะสภาพของหล่อน คงไม่ทำให้ผู้ชายสุดหยิ่งอย่างแมทธิวเหลียวมอง...

คนที่ผิดหวังทยอยออกไปทีละคน เมื่อหมดประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ...

อีกอย่างแรงดึงดูดที่ทำให้พวกหล่อนมา...เขาไม่ได้อยู่ที่นี่

“เอาละจ้ะ เธอชื่ออะไร?” มาดามแพชี่เริ่มถาม หลังจากทิพยอาภาค่อยๆ วางเด็กหญิงในอ้อมกอดลงบนเบาะนอนที่สาวใช้คนหนึ่งวิ่งไปหยิบมาให้

“คุณหนูนอนง่ายๆ เนอะคุณท่าน เธอมีมนต์บทไหนเหรอ? ทำไมถึงกล่อมเด็กนอนหลับได้ง่ายดายจัง?” สวีทตี้ไม่ได้ดูแลแองเจลิน่าโดยตรง เธอเป็นตัวสำรองที่รับมือกับแองเจลิน่าแทบไม่ไหว เห็นเงียบๆ น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ เวลาพยศขึ้นมา คุณหนูตัวน้อยก็แผดเสียงแบบไม่ยอมใครเช่นกัน...

ทิพยอาภาช้อนสายตามองไทรีส...

“อริสฮ่ะ...เธอเป็นสาวเวียดนามที่ภาษาอังกฤษใช้ได้เลย ว่าแต่... เงินเดือนของเธอได้ยังไงฮะ? กินนอนที่ไหนฮะ?” ชายหนุ่มหัวใจสีชมพูพยายามบีบเสียงและพูดจาอย่างสำรวม เขาต้องทำให้สมจริงเพราะหากมีใครสะกิดใจมันจะเป็นการเสียเปล่า ไทรีสตีหน้านิ่งๆ ทั้งๆ ที่นึกอยากจะร้องกรี๊ดๆ เมื่อส้มหล่นใส่เพื่อนแบบง่ายๆ

“เธอเป็นใครล่ะ?” มาดามแพชี่เอียงคอมอง “สามีหล่อนเหรอ?”

“ปะ เปล่าฮ่ะ...ฮั้นมีสำนักจัดหาคนงานส่งตามบ้าน และอริสเป็นหนึ่งในคนงานของฮั้น”

ไทรีสโบกมือปฏิเสธ เขาเตี๊ยมกับทิพอาภามาบ้างแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย

“อ๋อ...เรื่องเงินเดือนตามสัญญานี่เลยจ้ะ เรื่องที่พักก็ตามที่ระบุ...ในสัญญา...แต่หากเธอทำงานดีฉันจะเพิ่มให้อีกนะจ๊ะ”

เพราะทิพยอาภาไม่ได้สนใจสิ่งที่ตัวเองควรได้ เธอเฝ้ามองใบหน้าเล็กๆ ของบุตรสาวที่นอนหลับสนิทในเบาะนอน

“โอ้!! เป็นเงินเดือนที่เยอะมากเลยครับ อริสคงดีใจ...บ้านเธอยากจนครับและต้องส่งเงินกลับไปเพื่อเลี้ยงน้องๆ”

เพื่อความสมจริงไทรีสจะพูดเป็นตุเป็นตะ...

“เริ่มงานเมื่อไรฮ้า?” ชายหนุ่มยิงตรงประเด็น!!

“สะดวกเริ่มตอนนี้เลยไหมล่ะจ้ะ เธอน่าจะเข้ากับหลานฉันเป็นอย่างดี...”

เป็นการตกลงเริ่มงานแบบไร้อุปสรรค ผู้ชายคนนั้นไม่เห็นแม้แต่เงา แต่ก็ทำให้ทิพอาภาพลอยโล่งใจ...

ไทรีสกลับไปหลังจากย้ำให้ทิพยอาภาอดทน...เมื่อหล่อนเลือกที่จะเป็นแบบนี้...

“สู้นะทิพ ฉันรู้ว่าแกทำได้...”

ก่อนกลับไทรีสย้ำ เขาจะเอาของใช้ส่วนตัวมาส่งให้เธออีกครั้ง พร้อมกับกำลังใจเต็มเปี่ยม

ดีแลนคอมเพล็กซ์...

เบื้องหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ บนชั้นสูงสุดของตึกดีแลน...มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งหน้าตึงเปลี๊ยะ!! เขายกขาขึ้นพาดขอบโต๊ะ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตามองแชนเดอเรียกลางห้องแบบเลื่อนลอย...หัวคิ้วขมวดเป็นระยะๆ เพราะในขณะนี้สมองของแมทธิวกำลังทำงานหนัก...เขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ...

“เจ้านายครับ?”

จาคอปค้อมตัวลง เขายกมือกุมอยู่ที่เป้ากางเกงหลังเอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่ม

เปลือกตาเปิดฉับ!! เหมือนกับว่าแมทธิวกำลังรอการ์ดส่วนตัวอยู่แบบตั้งตารอ...

“ว่าไง? มาดามจัดการยังไงกับ ‘เด็กนั่น’ !!” ชายหนุ่มกระเด้งตัวนั่งตรงๆ เขาวาดปลายเท้าลงมาจากขอบโต๊ะ

“มาดามประกาศหาคนเลี้ยงเด็ก และเลี้ยง ‘เธอ’ ไว้ที่ดีแลนครับ”

จาคอปตอบตามที่สืบมา...