บทที่ 4

พบกันแล้ว

ที่หน้าร้าน

“ฝน” วาว่าเดินมาเรียกเธอ

“ค่ะ” หยาดฝนรีบเดินเข้าไปหา วาว่ารีบก้มลงมากระซิบ

“แขกคนเมื่อกี้ เขาจะเอาฝนไปนั่งดริงก์ด้วย ทำตัวให้น่ารัก อย่าลืมออดอ้อน แล้วก็ทำอย่างไรก็ได้ให้เขาออฟฝนออกไปข้างนอกรู้ไหม ถ้าอยากได้เงินเยอะ ๆ เธอก็ต้องทำให้ได้ พยายามน่ะ”

หยาดฝนพยักหน้า เดินตามวาว่าไปด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก ในหัวใจก็ยังหวาดหวั่น

นี่คือครั้งแรกของเธอน่ะ เธอต้องทำใจแค่ไหน และต้องทำท่าทางให้เหมือนคนเจนจัดรอบเยอะ ทั้งที่เกิดมาในชีวิต เธอยังไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนเลย

ด้วยกฎของร้านที่จะไม่รับเด็กซิงเข้าทำงาน เธอได้เข้าไปท่องเว็บฯ และอ่านแบบทฤษฎีมาอย่างแน่น ก่อนเริ่มงานก็จริง แต่หยาดฝนไม่มั่นใจ

ก๊อก ก๊อก

“เฮลโหล พาน้องเรนนี่มาส่งค่ะ” วาว่าจีบปากจีบคอ ดันหลังของหยาดฝนให้เข้าไปด้านใน

“น้องชื่อเรนนี่ จะมาดูแลและบริการคุณค่ะ”

หลุยส์มองเธอด้วยความตะลึง เมื่อวานตอนที่เห็นหน้านั้นก็ยังเป็นแค่การเฉียดและผ่านไป เขายังคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนสวย

แต่เมื่อหญิงสาวอยู่ตรงหน้า เขากลับคิดว่า เธอเป็นคนสวยมาก

“คุณชื่ออะไรคะ” วาว่าถามต่อ

“หลุยส์”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” พูดจบ วาว่ากลับจับมือหยาดฝนส่งไปให้หลุยส์จับ แล้วผลักหลังเธอเบา ๆ ให้นั่งลงไป

ร่างเล็กที่ไม่ได้ตั้งตัว ถึงกลับเซ โชคดีที่หลุยส์รับร่างของเธอเอาไว้ได้ ตอนนี้หยาดฝนอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว

วาว่ายกมือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะ

“ขอให้มีความสุขด้วยกันทั้งคู่นะคะ” แล้วรีบออกไป ก่อนจะปิดประตูให้

หยาดฝนใจสั่น ตัวสั่น แต่ก็พยายามประคับประคองและสั่งตัวเองไม่ให้เกิดอาการอย่างนั้น

“ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไร” หลุยส์ยิ้มให้ เธอดันตัวเองออกห่าง

หยาดฝนหันไปเห็นแก้วเบียร์ของเขาว่างเปล่า เธอก็รีบรินให้ แล้วยกแก้วยื่นให้เขา

หลุยส์รับมันมาถือ จ้องมองใบหน้าที่เยาว์วัย แต่ฉาบไปด้วยสีจากเครื่องสำอาง

“มีใครบอกคุณว่า คุณสวยหากว่าคุณแต่งหน้าแบบนี้”

เขาถามเธอช้า ๆ เป็นภาษาอังกฤษ ทั้งที่หลุยส์พูดไทยได้ เพราะว่าคุณแม่เขาเป็นคนไทย แต่เขาเลือกที่จะพูดภาษาอังกฤษกับเธอ เขาอยากให้ทุกคนที่นี่เชื่อว่าเขาเป็นฝรั่งหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

หยาดฝนยกมือขึ้นลูบแก้มอย่างเขิน ๆ เธอเห็นตัวเองในกระจกแล้วยังว่ามันแจ๋นแปร๋นไป เขาก็ต้องเห็นแบบเดียวกัน

“พี่วาว่าค่ะ” เธอตอบเป็นภาษาอังกฤษ ในชั้นเรียนวิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาเดียวที่หยาดฝนสอบได้คะแนนเต็ม เธอชอบมาก เพราะคิดว่าสักวันเธอต้องได้ใช้ และเธอก็ได้ใช้มันจริง ๆ

“คนไหน”

“คนที่เพิ่งออกไปจากห้องเมื่อกี้น่ะค่ะ”

“อ๋อเหรอ” หลุยส์ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม โดยที่มีร่างกายอรชรของหยาดฝนคลอเคลียอยู่ข้าง ๆ เขายิ้มอย่างพอใจ เมื่อเธอหยิบเอาถั่วป้อนให้กับเขา หลุยส์อ้าปากรับเอา ก่อนจะแกล้งงับปลายนิ้วของเธอด้วย หญิงสาวทำเขิน

แต่แท้ที่จริงแล้ว หยาดฝนใจเต้นโครมครามแทบจะทะลุออกมาข้างนอกอยู่แล้ว ยิ่งได้อยู่ใกล้ชิดเขา ผู้ชายคนนี้โคตรหล่อ และโคตรเท่ อย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายต้องเที่ยวและหาเศษหาเลยกับผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ผิดนี่ เพราะเขาเสียเงินมาซื้อบริการไม่ได้ขอกันฟรี ๆ

แก้วเบียร์ที่ถูกยกมาจรดริมฝีปากของหลุยส์ทำให้เขาหันไปมองหน้าเธอ มือที่ถือแก้วสั่นเทา จนคนตัวโตจับอาการได้ หลุยส์จับแก้วในมือของเธอแล้วถือเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นดื่มกินจนหมด

‘บ้าจริง ขืนพี่แกดื่มเข้าไปมึก ๆ แบบนี้ คงมีหวังเมา’ เด็กสาวคิด

หลุยส์วางแก้วลง แล้วหันมาจับมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง “มือของเรนนี่เล็กมากนะ ทำไมถึงชอบทำงานแบบนี้”

เมื่อถูกถามแบบนี้ หยาดฝนถึงกับหน้าชา ไปไม่เป็น ทั้งที่เตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่คำถามมันน่าหัวเสีย เขาไม่น่าจะชวนคุยแบบนี้ หยาดฝนถึงกับไม่รู้จะตอบคำถามเขาได้อย่างไร คำพูดของวาว่าดังก้องเข้ามาในหู ให้เธอชวนเขาออกไปนอนข้างนอก

“ถ้าเลือกได้เรนนี่ก็ไม่อยากจะทำงานแบบนี้หรอกค่ะ แต่มันไม่มีทางเลือก” น้ำเสียงที่ตอบทั้งสั่นและแปร่ง ๆ เหมือนเจ้าตัวระงับความอึดอัดเอาไว้เต็มที่

หลุยส์ใช้ฝ่ามือของเขาลูบหลัง แล้วดึงเธอมากอด ในแวบนั้น มันช่างสร้างความอบอุ่นในหัวใจให้กับเรนนี่ได้อย่างประหลาด เธอไม่ได้รับอ้อมกอดที่แสนอ่อนโยนแบบนี้มานานมาก นานจนจำไม่ได้ว่าการกอดสามารถเยียวยาได้ทุกอย่าง

“คุณหลุยส์คะ คุณอยากนอนกับเรนนี่ไหม” สาวน้อยเอ่ยปากทั้งที่ก้มหน้าลงไปกับซอกอกของเขา

“หื้อ นอนแบบไหน” น้ำเสียงของเขาทั้งนุ่มและอ่อนโยนกระซิบอยู่ที่ข้างหู

“Make Love” คำอธิบายสั้น แต่กินความหมายเยอะ หลุยส์ยกนิ้วขึ้นมาจับปลายคางของเรนนี่ให้ยกหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ชายหนุ่มหยิบทิชชูที่อยู่ใกล้มือแล้วเช็ดลิปสติกสีแปร๋นนั้นออกไปจากริมฝีปากของเธอจนหมด

ตอนที่เขาชิดใบหน้าเข้ามาหา และก้มต่ำมาใกล้เรื่อย ๆ สาวน้อยถึงกับหลับตาปี๋ หัวใจเต้นแรงเหมือนเสียงระเบิดเวลา แม้ในห้องนั้นจะมีเสียงดังของเพลงกระหึ่ม แต่หยาดฝนยังได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง

ริมฝีปากของหลุยส์ประทับลงมาประกบแน่น แล้วเขาก็บดคลึง ก่อนที่จะใช้นิ้วบีบปลายคางของเธอนิด ๆ เป็นสัญญาณให้สาวน้อยเปิดริมฝีปาก หยาดฝนจำต้องทำตาม

ปลายลิ้นเรียวของหลุยส์สอดแทรกเข้ามา แล้วจูบแรกที่ดึงดูดและชวนเคลิ้มก็ทำให้หยาดฝนหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง มันเหมือนกลุ่มผีเสื้อนับร้อยตัววนเวียนกันอยู่ในช่องท้องของเธอ

‘หวานจัง’ จุมพิตที่แสนอร่อย รสหวานลิ้น ยิ่งเขาส่งปลายลิ้นเรียวเข้ามาพันเกี่ยว เธอก็แทบสิ้นเรี่ยวแรง หยาดฝนรับรู้ได้ถึงปลายมือที่รุกรานครอบคลุมสองเต้า เขาล้วงเข้าไปในด้านในเสื้อชั้นในตัวบาง จนมือหยาบ ๆ สาก ๆ ของหลุยส์ได้สัมผัสเนื้อหนังที่อ่อนยวบ

ร่างของหยาดฝนถูกเขาผลักลงไปนอนที่บนโซฟา โดยมีร่างหนาของหลุยส์ทาบทับลงไป ริมฝีปากของเขายังคงประกบดูดดุนริมฝีปากของเธอไม่ห่าง