บทที่ 4

คนมันนิสัยไม่ดี

“อย่ามาสำออย และอย่ามาใช้มารยาหญิงกับฉัน มารยาของเธออาจจะทำให้พ่อของฉันสงสาร แต่สำหรับฉันนั้นไม่ใช่ มันใช้ไม่ได้ผลหรอกนะ” เขายังคงบีบลงน้ำหนักลงไป

“โอ้ย มนต์เจ็บนะคะ พี่เปรมปล่อยแขนมนต์เถอะค่ะ” ขอร้องเขาและแกะมือของเขาไปด้วย

เปรมมนัสกระชากร่างเล็ก ๆ ที่สั่นเทิ้มให้เข้าหา จนร่างบางปะทะเข้ากับแผงอกแกร่งของเขาอย่างแรง มืออีกข้างของเขาที่ว่างสวมกอดตรงเอวคอดแล้วดึงเข้าหาตัว

ใบหน้าสีเข้มแดงของเขาก้มลงไปจนชิด จนมนต์จันทร์ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่เขาหายใจเป่ารด ชายหนุ่มคงจะดื่มมันเข้าไปมาก จนกลิ่นลมหายใจที่พ่นออกมาปะทะกับจมูกของมนต์จันทร์ จนเธอต้องเบือนหน้าหนี

“ถ้าไม่อยากเจอดี เธอก็หนีไปเสีย ออกไปจากชีวิตของพ่อฉันและก็ฉัน และก็อย่ามาทับรอยของคุณแม่” เขาโกรธเธอจริง ๆ รังเกียจพฤติกรรมแย่ ๆ แบบนี้ด้วย

“ก็มนต์บอกแล้วว่ามนต์ไม่ได้ อึก...” กลั้นเสียงร้องไห้

ใบหน้าสวยหวานของเธอทำให้เขาอดใจที่จะสำรวจตรวจสอบให้ละเอียดไม่ได้ ที่เขาเสียอารมณ์ และหัวเสียกับเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะว่า เธอยังสาวและสวย และมนต์จันทร์หน้าตาละม้ายคล้ายแม่ของเขามาก ๆ ดวงตากลมโตใส ใบหน้ารูปไข่ คิ้วโก่งโค้งเหมือนดวงพระจันทร์ รับกับจมูกโด่งจนเป็นสัน และริมฝีปากหยักสีชมพูระเรื่อนี้ ช่างน่าจุมพิต

“ฉันไม่เชื่อหรอก”

“แต่... มนต์ไม่ได้คิด หรือว่า อยากมีอะไรกับคุณลุง พี่เปรมอย่าเข้าใจผิดเลยค่ะ”

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอมานับญาติกับฉัน อย่าเรียกฉันว่าพี่ เราสองคนไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกัน” เขาปาอารมณ์ฉุนเฉียวเข้าใส่เธอ

“ค่ะ มนต์จะจำเอาไว้ แต่... อึก... อ่า เอ่อ...” เธอตัวสั่นเป็นแมวน้อย ๆ ที่หนาวสั่น ปรกติก็พูดคุยเจรจาไม่เก่งอยู่แล้ว ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เข้าใจผิดอีก และคนที่อยู่ตรงข้ามไม่ยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆ เสียด้วย

ริมฝีปากที่เขาจ้องอยู่ขยับเนิบนาบ และสั่นระริก

“อย่ามาแก้ตัว” เขาก้มลงไปกระซิบที่ข้างใบหู ร่างบางถึงกับยืนแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับตัว มนต์จันทร์กำลังตะลึงกับฝ่ามือใหญ่ที่ขยำอยู่ที่ก้นงอนงามของเธออยู่หนัก ๆ ในขณะนี้ และรั้งร่างของเธอให้บดเบียดกับลำตัวของเขา

“ถ้าจะมาเป็นเมียของคุณพ่อ ฉันว่า เธอมาเป็นของฉันดีกว่า ลองดูกันหน่อยไหมว่ามันเป็นยังไง” อะไรทำให้เขาพูดแบบนั้นออกไป หรือแค่อยากแกล้ง

“คะ...” มนต์จันทร์ตกใจมาก

ทันใด

“อุบ...” ริมฝีปากหนาของเปรมมนัสบดขยี้ลงมาทันทีโดยที่มนต์จันทร์ไม่ทันได้เอ่ยอะไรอีก

ความกลัวที่เกิด ทำให้ใบหน้าของมนต์จันทร์ซีดจาง เธอรู้สึกโกรธเขาจนหน้าเข้มจัด อีกมือที่ว่างก็พยายามยกยันให้เขาออกห่าง แต่ก็ไร้กำลังและเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับคนที่กำลังโกรธ

ปลายลิ้นเรียวของเขาสอดแทรกและเข้ามาสำรวจในโพรงปากของเธออย่างชำนาญ ร่างน้อย ๆ แทบแดดิ้น รู้สึกกำลังจะตายเหมือนคนจมน้ำ หายใจไม่ออก แล้วเธอก็ปล่อยให้เขาย่ำยี

ฝ่ามือร้าย ๆ ของเปรมมนัสระรานไปตามแผ่นหลัง สะโพก และต้นขา เขาคำรามออกมาจากลำคอด้วยความพึงพอใจกับหญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในอาณัติของเขา มนต์จันทร์ตัวหวิวเหมือนจะเป็นลม ตัวลอย ๆ เท้าไม่ติดพื้น ขาแข้งเริ่มอ่อน

นี่เป็นการจูบครั้งแรกกับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย เพิ่งเคยเห็นหน้ากัน และเขาเกลียดเธอ

“อื้อ... อึก...” น้ำตาของเธอไหลริน เมื่อประคองสติได้

เปรมมนัสผละริมฝีปากของตัวเองออก เขาคลายอ้อมแขน

เพียะ... มนต์จันทร์ตบหน้าเขา แรงมือน้อย ๆ ทำให้ใบหน้าของเขายกแดงเป็นปื้นขึ้นมาได้เหมือนกัน

“คนสารเลว” ด่าและจ้องหน้าเขา แบบเดียวกับที่เขาจ้องมองเธอ เปรมมนัสยกมือขึ้นแตะรอยร้อนบนแก้ม

“หึ-หึ รสจูบของฉันกับของคุณพ่อนะ ของใครดีกว่ากัน แต่จากที่ฉันได้สัมผัส เธอคงชอบจูบของคนแก่ ๆ ผิวกายเหี่ยว ๆ และเหม็นเขียว ฮ่า...” เปรมมนัสหัวเราะด้วยความสะใจ

“ในหัวของคุณคงจะมีแต่ความคิดร้าย ๆ และความคิดอุบาทว์”

“หึ... อย่ามาปฏิเสธเลยน่า ฉันรู้ว่า เธอก็เหมือนกับผู้หญิงก่อนหน้าของคุณพ่อทุกคน แพศยา ร่าน อยาก และชอบงานขายบริการ” คำพูดดูถูกพ่นออกมา

เปรมมนัสหมั่นไส้มนต์จันทร์เป็นอย่างมาก ผู้หญิงคนนี้ทำตัวเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลก แต่ในสายตาของเขา ผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายนัก แท้จริงมนต์จันทร์คงหวังอะไร ๆ จากพ่อของเขาแน่นอน ถึงกับเอาตัวเข้าแลก และย้ายตัวเองมาอยู่ที่นี่

แต่...ไม่ว่าหล่อนจะหวังอะไร มันไม่มีทางจะเกิดขึ้น เพราะว่า เขาคนนี้แหละที่จะขัดขวางเธอเอง

“อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสา ทำดวงหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ความจริง เธอน่ะมีแผนการอะไรกันแน่ ถึงได้มาอยู่ที่นี่ เธอต้องการอะไร อย่าคิดนะ ว่าฉันไม่รู้”

น้ำเสียงกระด้าง และสายตาดุ จ้องมองเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ยังมิวาย เปรมมนัสยังคงใช้สายตาของเขาจ้องเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

ปากพร่ำย้ำถามและกล่าวหา แต่สายตายังคงสำรวจมองร่างบางอย่างเสียดาย ผู้หญิงที่ทั้งสวยและน่ารัก รูปร่างสมสัดส่วน เธอคนนี้ยอมเอาตัวเข้าแลก และนอนกับคุณพ่อของเขา แม้ส่วนลึกของใจ เขาจะปรารถนาและอยากสัมผัสเธอเพียงใด แต่เขาจะไม่มีวันซ้ำรอยของคุณพ่อของเขาอย่างเด็ดขาด

“...” มนต์จันทร์จุกกับคำพูดของเขาจนพูดไม่ออก ทำไมเปรมมนัสถึงมองเธอร้าย ๆ และอยากจะทำร้ายเธอนัก

“ฉันไม่เคยกินกากเดนของพ่อ สำหรับเธอ ฉันยอมก็ได้นะ”

เพียะ... มนต์จันทร์ทนไม่ไหวแล้วกับคำพูดแบบนี้ เธอฟาดฝ่ามือลงไปบนริมฝีปากของเขาเต็มแรง แรงกว่าเดิม

แต่มนต์จันทร์พลาดไปแล้ว ร่างหนาของเปรมมนัสกระโจนเข้ามาหาเธอ พร้อมกับกระชากรั้งร่างของเธอพาไปยังศาลาจิบน้ำชาหลังน้อยของคุณแม่ที่ตั้งอยู่ในเรือนกระจกนั้นด้วย

ผลัก... ร่างกายของมนต์จันทร์ถูกเขาจับโยนลงไปบนเบาะรองนั่งตั้งอยู่ในศาลานั้น ก่อนที่ร่างใหญ่ของเขาจะโผเข้าไปทาบทับ

“อ๊ะ...” เสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากบาง

“อื้อ...” เขาฉกริมฝีปากปิดปากของเธอที่จะร้องห้าม และขอความช่วยเหลือ เปรมมนัสกระทำกับเธอเหมือนกับโกรธกับเธอมาพันชาติ จูบที่หนักหน่วงและบดขยี้ ฝ่ามือที่ระร้ายไปตามร่างกายของเธอ ขยี้ขยำจนมนต์จันทร์รู้สึกเจ็บ เธอพยายามส่ายดิ้นเอาตัวรอด แต่ก็สู้กำลังของฝ่ายชายไม่ได้