บทที่ 3

ที่พักพิงใจ

ที่ห้องนอนของมนต์จันทร์ เธอหยิบรูปคู่ของพ่อกับแม่ขึ้นมาดู น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ก็ค่อย ๆ ไหล

‘ป่านนี้ พ่อจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ ใครกันนะที่จับตัวพ่อไป พ่อจ๋า หนูเป็นห่วงพ่อมากนะคะ’ มือน้อย ๆ สั่นเทาลูบไปบนใบหน้าของผู้เป็นพ่อที่เธอไม่รู้เลยว่าจะเป็นหรือตาย

‘แม่จ๋า แม่ช่วยปกป้องพ่อด้วยนะจ๊ะ หนูอยากจะเจอพ่ออีกครั้ง พ่อต้องไม่เป็นอะไรนะคะ ฮือ...’ มนต์จันทร์คิดไป ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย

แม่เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน พ่อหายตัวไป และตอนนี้ที่บ้านของเธอก็มีแม่เลี้ยง คุณพัชรี ผู้หญิงคนใหม่ของพ่อครอบครอง พร้อมกับลูกชายของนาง ที่ชื่อว่า นายเรืองชาติ

สองคนที่จ้องล้างผลาญ และพยายามทำให้มนต์จันทร์พ้นออกไปจากชายคาบ้านของพ่อ และก่อนที่พ่อจะหายสาบสูญ พ่อก็ไม่เคยเห็นหัวเธออยู่แล้ว

อีกอย่างเรืองชาติมักจะมองมนต์จันทร์แปลก ๆ และลวนลามเธอทั้งสายตา และมือไม้เมื่อมีโอกาส

มนต์จันทร์ได้เจอกับคุณพงศักดิ์ ในวันที่เธอไปที่สถานีตำรวจเพื่อติดตามเรื่องของพ่อ เธอดีใจมากที่คุณพงศักดิ์เอ่ยปากและชักชวนเธอมาอยู่ใต้ปกครอง เพราะมันก็ดีกว่าที่ต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกับสองแม่ลูกนั่น

แต่ผีซ้ำด้ำพลอย หนีเสือปะจระเข้ เปรมมนัสไม่ชอบหน้าของเธอ ‘พยายามอยู่ให้ห่างเขาให้มากที่สุดก็แล้วกัน’

มนต์จันทร์เดินออกมาสูดอากาศหายใจที่ระเบียง สายตาของเธอมองไปยังฟ้าเบื้องบนสุดสายตา หญิงสาวได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างคลี่คลาย

มนต์จันทร์มองลงไปสวนดอกไม้ของบ้านพงศักดิ์ สายตาของเธอไปปะทะกับเรือนกระจก ที่คุณพงศักดิ์ได้เล่าเอาไว้ว่า เป็นสวนดอกไม้ที่ท่านยังคงเก็บรักษาและทำนุบำรุงอย่างดี เพราะว่าเป็นสิ่งที่คุณนวลแข ภรรยาของท่านรักมาก

มนต์จันทร์ชอบดอกไม้ และสนใจศึกษาเรื่องสวน เรื่องไร่ เรือนกระจกเหมือนส่องแสงชักชวนให้เธอต้องก้าวขาออกไปจากห้องนอน

คำพูดของคุณลุงดังก้องอยู่ในหู ท่านบอกว่าให้เธออยู่ที่นี่เสมือนเป็นบ้านของตัวเอง

เธอเดินออกไปทางประตูด้านข้าง ที่คุณผ่องแนะนำเอาไว้เมื่อแรกมาถึงว่าสามารถทะลุไปที่ยังสวน มนต์จันทร์สามารถไปนั่งเล่น อ่านหนังสือ และพักผ่อนหย่อนใจได้

วันนี้โชคดีหน่อย ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศหนาวเย็นที่พัดมาจากทางประเทศจีนมาถึงที่ประเทศไทย ทำให้ทุกพื้นที่เย็นสบาย

เมื่อเดินไปถึงที่กลางสวน ต้นไม้ใหญ่ปกคลุมจนทำให้ที่นี่ดูร่มรื่น คงจะเหลือไม่กี่ที่ในกรุงเทพฯ ที่ภายในบ้านและสวนยังคงสภาพแบบนี้ สีเขียวของใบไม้และร่มเงาของมันทำให้มนต์จันทร์สบายใจ

ในสวนบ้านของลุงพงศักดิ์ปลูกดอกไม้อยู่เต็มไปหมด หลากหลายสายพันธุ์ จนหญิงสาวแอบทึ่ง เพราะคงจะต้องใช้เงินในการดูแล และจ้างคนสวนมาทำงาน แต่เมื่อเธอเมียงมองก็ไม่เห็นใครในบริเวณนั้นเลย

มนต์จันทร์อดใจไม่ไหว ต้องก้มลงไปดอมดมดอกกุหลาบดอกใหญ่ คอเดตจูบิลี่ดอกหอมมาก เป็นดอกกุหลาบพุ่มสูงกึ่งเลื้อยกำลังเบ่งบานหลอกล่อทั้งเธอและฝูงแมลงให้มาดอมดม

“ว้าว! สวยจัง เคยเห็นแต่ในเว็บไซต์” เธอเคยพยายามซื้อเมล็ดมาปลูกแล้ว แต่ไม่ขึ้นต้น ตอนนั้นเธอคิดว่าถูกหลอก อาจจะเป็นเมล็ดปลอม หญิงสาวหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดถ่ายหน้าตัวเองกับดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ ใบหน้ามีรอยยิ้ม

ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของใครบางคน ในสวนนี้มีบาร์เล็ก ๆ ของเปรมมนัสที่เขาชอบมานั่งดื่มเวลาที่เขาคิดถึงแม่ ชายหนุ่มมองตามร่างของมนต์จันทร์ที่ย่างกรายอยู่ในสวนของแม่ ด้วยฟันกรามที่กัดกรอด ในใจและความเข้าใจของเขา ผู้หญิงคนนี้ คือเด็กเลี้ยงคนใหม่ของคุณพ่อ

น้ำสีเหลืองอำพันถูกเทรินลงไปในแก้วบรั่นดี และเปรมมนัสก็ส่งมันลงไปในลำคอ เขาโกรธทั้งคุณพ่อและผู้หญิงคนนี้ พ่อเคยสัญญากับเขาว่าจะเลิกทำพฤติกรรมแบบนี้ และจะหยุด แต่นี่ท่านกับพาผู้หญิงคนนี้มาอยู่ที่นี่อีก หล่อนคนนี้กำลังเหยียบหัวใจของเขาอยู่

ในขณะเดียวกัน มนต์จันทร์ใช้มือผลักประตูเรือนกระจกเข้าไป ในนั้นมีต้นไม้ และดอกไม้หายาก พวกมันถูกจัดวางเรียงรายอยู่ตามชั้นวาง และตกแต่งเป็นสวนสวยอย่างงดงาม หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้าง ตะลึงกับความสวยตรงหน้า มันเหมือนกับสวนของเจ้าหญิงในเทพนิยายมาก ๆ

“โอ้... เสียดายนะ ที่ทุกคนไม่ได้เห็น” พูดออกมา พร้อมกับกดถ่ายรูปรัว ๆ มนต์จันทร์ตกอยู่ในมนต์สะกดของสวนสวยแห่งนี้ เธอได้แต่เต้นระบำอยู่ท่ามกลางดอกไม้อย่างมีความสุข โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมาอยู่ใกล้ ๆ แล้ว

“ช่างมีความสุขจริงนะ ในที่ที่ไม่ใช่ที่ของตัวเอง”

เสียงทุ้มใหญ่ทำให้หญิงสาวต้องหยุดกิจกรรมทุกอย่าง แล้วหันมามองหน้าเขา ใบหน้าของเปรมมนัสแดงก่ำ สายตาของเขาดุเหมือนเหยี่ยวจ้องมองเธอแบบไร้ความปรานี

“ขอโทษค่ะ มนต์ได้รับอนุญาตจากคุณลุงแล้ว” ความรู้สึกภายในใจคือกริ่งเกรง หญิงสาวได้รู้แล้วว่าเขาไม่ชอบเธอ ตอบเขาไปอ้อมแอ้ม

“เหรอ” น้ำเสียงหยัน ๆ พลางขยับตัวเข้ามาใกล้เธอมากยิ่งขึ้น

ท่าทางของเขากับการล้วงกระเป๋ากางเกง และการทำสีหน้าท่าทางแบบนี้ ทำให้มนต์จันทร์เกลียดยิ่งนัก เธออยากขยับตัวถอยหนี แต่ด้านหลังของเธอก็ชนกับกระถางต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกว่านหางจระเข้พันธุ์ยักษ์เอาไว้ ทำให้เธอต้องยืนอยู่นิ่ง ๆ

เปรมมนัสก้าวเข้ามาหา พร้อมกับสายตาเอาเรื่อง

“หน้าตาก็ดี ไม่น่าคิดสั้น เธอคิดว่า การเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ตัวเองสุขสบายนั้นมันดีแล้วหรือ ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญนะ มีผู้หญิงร่านหลาย ๆ คนเข้ามาแบบนี้ และทำแบบนี้หลายสิบคน และจุดจบของพวกหล่อน ก็คือต้องกระเด็นไปจากชีวิตของพ่อ เมียเก็บวัยละอ่อน เธอน่าจะเก็บความสาว ความสวยของเธอเอาไว้ให้กับผู้ชายที่เธอรัก และรักเธอมากกว่า”

เขาหัวเราะหึ ๆ มองเธอแบบหยามหยัน เปรมมนัสมาหยุดอยู่ที่หน้าของเธอ เขาใช้สายตาสำรวจมนต์จันทร์มากกว่าเดิม จนหญิงสาวประหม่า และหัวใจเต้นเร็ว ทั้งโกรธและเสียใจที่ถูกเขากล่าวหา

“พี่เปรมกำลังเข้าใจผิด มนต์ไม่ใช่... โอ้ย” เธอร้องออกเสียงในทันทีที่มือหนาของเขาจับยึดข้อแขนของเธอเอาไว้ เธอบิดข้อมือ และพยายามใช้อีกมือแกะมือของเขาที่บีบอยู่ สายตาของมนต์จันทร์มองเขาแบบขอร้อง

ทว่าเขามองเธอแบบคนร้ายและผู้ทำลาย เขาบีบแขนของเธอแรงขึ้น จนมนต์จันทร์น้ำตาคลอ