บทที่ 2

แกต้องเข้าใจ

“เจ้าเปรม นี่หนูมนต์ ลูกสาวของ...”

“เพื่อนพ่อ ชื่อว่า มนต์ชนะ” เปรมมนัสรีบสวนขึ้นมาทันที

“ใช่” คุณพงศักดิ์เอ่ยต่อ

“หนูมนต์จ๊ะ นี่เปรม ลูกชายของลุง”

มนต์จันทร์รีบยกมือไหว้เขา จังหวะที่ก้มหน้าลงไป เธอก็ได้ยินเขาเอ่ย

“จะเลื่อนสถานะจากลูกเพื่อน เป็นคู่นอนคนสูงวัยหรือไงจ๊ะ หล่อนไม่คิดจะหางานหาการทำที่มันดีกว่านี้ งานนี้มันได้เงินเยอะก็จริง แต่มันแลกด้วยศักดิ์ศรี หรือว่า หล่อนไม่แคร์”

น้ำเสียงเยาะหยันจนมนต์จันทร์ต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองเขา เขายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ มุมปากหยักจิกเข้ามุม จนมนต์จันทร์ต้องกำหมัดเอาไว้แน่น

“นี่เจ้าเปรม หนูมนต์เธอหนีร้อนมาพึ่งเย็น”

“ครับ ที่ผ่าน ๆ มา พวกผู้หญิงของคุณพ่อ ก็หนีร้อนมาพึ่งเย็นกันทุกคน ฮ่า...” ชายหนุ่มส่งเสียงหัวเราะในตอนท้ายอย่างน่าเกลียด

มนต์จันทร์รู้สึกโกรธ เริ่มมองเขาแบบพิจารณาบ้าง ทั้งคู่ปะสายตากัน

“เจ้าเปรม ถ้าแกจะมาหาเรื่องฉันละก็ แกออกไปเลย ไปจากห้องนี้เลย แต่แกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง หรือว่ากล่าวหนูมนต์” คุณพ่อก็เริ่มอารมณ์ขึ้นเช่นกัน และท่านขายหน้าหญิงสาวหน้าอ่อนที่นั่งอยู่ตรงนี้มากกว่า

“แหม... พูดแทงใจดำเข้าหน่อย คุณพ่อก็ทำเป็นโกรธ”

“ฉันไม่ได้โกรธแก แต่ฉันหน่าย เมื่อไรแกจะเชื่อฉันบ้าง”

“ผมเคยพูดกับคุณพ่อแล้วนี่ครับ จะทำอะไร ก็ให้เห็นแก่รูปของคุณแม่หน่อย ที่ติดหราอยู่ตรงนี้”

“ไอ้เปรม ฉันเป็นพ่อแกนะ”

“ก็ใช่นะสิครับ เพราะพ่อ คือพ่อของผม มันเปลี่ยนเป็นใครอีกไม่ได้แล้ว” นัยน์ตาของเปรมมนัสเต็มไปด้วยความเสียใจ วาจาสามหาวต่อว่าพ่อของตัวเอง

มนต์จันทร์ได้แต่นั่งนิ่ง เธอหน้าชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เกิดมาก็เพิ่งเคยถูกผู้ชายดูถูก เขาหมิ่นเกียรติของเธอนัก มนต์จันทร์ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขากล่าวหา

“คุณลุงค่ะ ถ้าพี่เปรมไม่สบายใจ มนต์คิดว่า มนต์จะขอไปอยู่ที่อื่นค่ะ” น้ำเสียงแผ่วสั่น

“ทำไม” แทนที่ผู้เป็นพ่อจะถาม เปรมมนัสกับตวาดเธอลั่น จนหญิงสาวสะดุ้ง

“หล่อนกล้าลากกระเป๋าตามพ่อฉันมาถึงที่นี่ ตอนนี้จะล่าถอย จะออกไปจากที่นี่ แล้วไปสำเริงสำราญกันที่อื่นหรือ หน้าไม่อายจริง ๆ” เขาชี้หน้าของเธอด้วย

“ไอ้เปรม ถ้าแกยังไม่หยุดปากของแกละก็ ฉันจะ...”

“พ่อจะทำอะไรผมครับ” ผู้เป็นลูกท้าทาย คุณพงศักดิ์ลุกขึ้นประจันหน้ากับลูกชายที่ยังทำเยาะ

เผียะ... ฝ่ามือใหญ่ของผู้เป็นพ่อตบลงมาที่ใบหน้าของเขาเต็มแรง

“คุณลุงคะ” มนต์จันทร์ตกใจมาก เธอถลาลุกขึ้นจับยึดแขนของท่านเอาไว้ เธอรับรู้ได้ถึงร่างของชายชราที่สั่นเทา

“คุณพ่อ” เปรมมนัสท่าทางเสียใจ หันไปมองใบหน้าหวานที่ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“คุณพ่อทำให้ผมผิดหวังมากเลยนะครับ โดยเฉพาะเรื่องยายผู้หญิงคนนี้”

“ฉันน่าจะเป็นคนพูดประโยคนี้มากกว่า แกทำให้ฉันผิดหวังเหมือนกันเจ้าเปรม แกทำตัวเป็นลูกผู้ชายหน่อย แล้วรู้จักให้เกียรติคนอื่น และที่สำคัญ ฉันคือพ่อของแก” เสียงของท่านแข็งทีเดียว พร้อมกับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

เปรมมนัสหันไปมองผู้หญิงที่ชื่อมนต์จันทร์ ก่อนที่เขาจะสะบัดทั้งตัว เดินฉับ ๆ ไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วด้วยอาการฉุนเฉียว

“คุณลุงคะ หนูว่า...”

“ลุงต้องขอโทษหนูมนต์แทนเจ้าเปรมด้วยนะ อาจจะเป็นเพราะเรื่องราวที่ลุงทำแย่ ๆ เอาไว้ในอดีต ทำให้เจ้าเปรมมันฝังใจ แต่มันก็นานแล้ว เฮ้อ... อย่างไงก็ตาม ลุงบอกว่าจะช่วยป้องปกหนู ลุงจะช่วยให้ถึงที่สุด”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณลุง คือมนต์เข้าใจค่ะ บางที มนต์อาจจะต้อง...”

“อย่าพูดอะไรอีกเลย ลุงอยากให้หนูอยู่ที่นี่ และอยู่อย่างสบายใจ ทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเอง ลุงไม่มีอะไรจะตอบแทนพ่อของหนูได้มากกว่าการช่วยเหลือหนูในครั้งนี้ อยู่ที่นี่และมาเป็นลูกสาวของลุงอีกคน”

ท่านนั่งลงข้าง ๆ เธอ พร้อมกับวางมือไปบนศีรษะของหญิงสาวที่ก้มลงและพนมมือไหว้คุณพงศักดิ์ด้วยความซาบซึ้งใจ

“หนูจะระวังตัว ไม่ทำตัวให้รกสายตาของพี่เปรมก็แล้วกันค่ะ เพื่อคุณลุง และถ้าหนูมีที่ไปที่ปลอดภัย หนูจะไป...” น้ำเสียงสั่นเครือ ตัวสั่นเป็นลูกนก ความรู้สึกที่ว่าที่นี่จะปลอดภัยเพิ่งหายไปหมดสิ้น สีหน้าและแววตาของเปรมมนัสที่มองเธอ คือศัตรู

“อย่าคิดมากนะหนูมนต์ แล้วอีกอย่างหนูเตรียมตัวไปทำงานกับลุงได้เลย บริษัทของลุงต้องการคนรุ่นใหม่มาพัฒนาบริษัทอยู่แล้ว” ทั้งเอ็นดูและเห็นใจมนต์จันทร์มาก ๆ

“ค่ะคุณลุง” หญิงสาวยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเองที่ไหล

แม่บ้านผ่องเดินเข้ามา

“ผ่อง ช่วยพาคุณมนต์ไปพักที่ห้องที่ได้เตรียมเอาไว้ด้วยนะ”

“ค่ะ คุณผู้ชาย” ผ่องยิ้มให้กับมนต์จันทร์

“ไปเถอะ ไปพักได้แล้วหนูมนต์ หากว่าหนูมีเรื่องอะไร หรือต้องการสิ่งใด ก็สอบถามเอากับผ่องได้เลยนะ”

“ค่ะ” มนต์จันทร์ลุกเดินตามผ่องไป ผ่องพามนต์จันทร์เดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ที่เป็นห้องพักของเธอ

คุณพงศักดิ์มองตามหลังมนต์จันทร์ไปด้วยความรู้สึกหนักใจ ถ้าท่านจะออกเงินทองให้มนต์จันทร์ไปอยู่ลำพังก็ได้ แต่อย่างไรก็ไม่พ้นคำครหาอยู่ดี สู้ให้มาอยู่ในสายตา เพราะดีกว่าให้มนต์จันทร์ไปผจญชีวิตเพียงลำพังอยู่ข้างนอก

อีกอย่างหลังจากที่คุณมนต์ชนะหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อหกเดือนที่แล้ว ทำให้คุณพงศักดิ์เกรงว่า มนต์จันทร์จะได้รับอันตรายไปอีกคน ตอนนี้ตำรวจก็ยังสืบไม่รู้ว่าคุณมนต์ชนะอยู่ที่ไหน หรือว่าได้เสียชีวิตไปแล้ว

“นายกลับมาได้เสียทีเถอะนะ มาดูลูกสาวของแกเอง เฮ้อ...”คิ้วของท่านขมวดหากันด้วยความหนักอึ้งในหัวใจ

คุณพงศักดิ์ตั้งปณิธานเอาไว้ว่า ท่านจะเร่งตามหาตัวของมนต์ชนะให้เจอเร็ว ๆ แต่โอกาสก็มีน้อยเหลือเกิน ท่านเกรงว่าเพื่อนรักของท่านจะตายไปแล้ว

เรื่องหนักใจกับการตามหามนต์ชนะก็เรื่องหนึ่ง ดันมามีเรื่องกับเจ้าลูกชายอีกเสียนี่ ทั้ง ๆ ที่เรื่องทั้งหมดที่เปรมมนัสกล่าวหาท่าน มันก็ผ่านมานานแล้ว คุณพงศักดิ์ได้แต่นั่งถอนหายใจกับความคิดแสนแย่ของลูกชายเพียงคนเดียวของท่าน

“ฉันจะทำอย่างไรดีกับแก หึ... เจ้าเปรม หรือว่า จะจับให้มันแต่งงานกับหนูมนต์เสียให้รู้แล้วรู้รอด”

เมื่อคิดได้ดังนั้น ท่านก็ยิ้มร่า ตบมือลงไปบนหัวเข่าฉาดใหญ่ ถ้าท่านทำให้ทั้งสองคนแต่งงานกันจริง ๆ ได้ คงจะหมดห่วง