บทที่ 4

“เฮ้ย! พวกมันอยู่ทางนี้” ก่อนที่ไบรอันจะได้พูดอะไรตอบกลับมา เสียงของคนที่ตามปลิดชีวิตพวกเขาก็ดังขึ้น

“คุณไบรอันรีบไปครับ รีบไป” จักรตะเบ็งเสียงบอก ก่อนจะผลักไบรอันให้ออกห่าง จากนั้นก็ปรากฏตัวออกไปเป็นเป้าเพื่อดึงความสนใจของชายชุดดำทั้งสามคนแทน

เมื่อเห็นว่าคนที่ตามเอาชีวิตไล่ตามจักรไป ไบรอันก็ออกจากที่ซ่อนแล้วรีบหนีเพื่อเอาตัวรอด แม้ใจหนึ่งอยากตามไปช่วยจักร แต่กลับมีสิ่งหนึ่งให้ห่วงจนต้องรีบหาทางกลับบ้าน

ห่วงว่าป่านนี้ลลิตาจะเป็นอย่างไรบ้าง ห่วงจน ไบรอันนั้นอยากมีประตูวิเศษเพื่อจะได้เปิดแล้วทะลุไปยังบ้านทันที ไบรอันเดินมาเรื่อยๆ ในขณะที่ตอนนี้เสียงปืนก็ได้หยุดลงไปแล้วเช่นกัน ถือว่าโชคยังเข้าข้างเพราะเมื่อเดินทะลุความมืดมาแล้วได้เจอกับถนน

ไบรอันโบกรถทุกคันที่ขับผ่านแต่ทว่ากลับไม่มีใครกล้าจอดรับ กระทั่งเจอกับรถแท็กซี่คันหนึ่ง เขาส่งเงินให้เป็นค่าโดยสารไปบึกใหญ่ นั่นก็เพื่อต้องการปิดคำปฏิเสธของคนขับ รวมถึงปิดปากคนขับไม่ให้เอ่ยถามเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ ซึ่งอำนาจเงินมันก็ชนะทุกสิ่งได้อย่างที่คิด

“จอดตรงนี้ก็พอ”

“ครับ” คนขับรถเอ่ยรับอย่างไม่มีข้อสงสัย ไบรอันก้าวลงไปจากรถพร้อมกับมองซ้ายมองขวา สาเหตุที่เขาสั่งให้รถแท็กซี่จอดส่งตรงนี้ทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงบ้านด้วยซ้ำ เพราะเขาอยากเข้าบ้านเงียบๆ เกิดคนกลุ่มนั้นส่งคนไปดักซุ่มหวังทำร้าย จะได้ไหวตัวทัน

และสิ่งที่ไบรอันคิดก็เกิดขึ้นจริง เพราะทันทีที่เดินมาจนถึงหน้าบ้านก็ต้องช็อค เมื่อเห็นชายชุดดำอีกสี่คนเดินวนไปวนมาอยู่แถวๆ กำแพงและรั้ว ซึ่งหากพวกมันเข้าไปข้างในได้ ชีวิตของลลิตาคงตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่

ไบรอันชะเง้อมองข้ามกำแพงสูงชันเข้าไปในบ้านแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะรู้สึกอับจนหนทางที่จะเข้าไปในบ้านของตัวเองในเวลานี้ หากตอนหนี้ตนคว้าโทรศัพท์มาไว้ในมือด้วยก็คงดี

“ตำรวจสายสืบกำลังมาทางนี้พี่”

“งั้นไปก่อน ค่อยแวะมาใหม่”

“ครับ” เสียงห้วนเอ่ยตอบ ก่อนที่ชายทั้งสี่จะกลับเข้าไปในรถแล้วขับออกไป เห็นแบบนั้นไบรอันจึงรีบเข้าบ้าน ตรงดิ่งไปยังห้องนอนของลูกสาวอย่างไม่ลังเล

ตึง ตึง

ปัง ปัง

เสียงเคาะประตูที่เคยทำเป็นปกติก่อนจะเข้าห้องอีกฝ่ายดังขึ้น แต่ทว่าเวลานี้เสียงเคาะในจังหวะปกติกลับเปลี่ยนเป็นเสียงทุบหนักๆ บ่งบอกถึงความรีบร้อนและรีบเร่ง จนทำให้ลลิตาที่ยังอยู่ในชุดนอนเกิดความตกใจตื่น

“เตยนี่พ่อเอง เปิดประตูหน่อยลูก”

“ค่ะคุณพ่อ ตายจริง...บนตัวคุณพ่อมีเลือด” เมื่อเปิดประตูห้องออกแล้วเห็นผู้เป็นพ่อมีเลือดเลอะอยู่บนร่างกาย ก็ยิ่งทำให้ลลิตาตกใจ

“ไม่ใช่เลือดของพ่อลูก”

“แล้วเลือดของใครกันคะ”

“จักร...ตอนนี้อย่าพึ่งถามอะไรพ่อ ลูกรีบไปเก็บข้าวของที่จำเป็น เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” ไบรอันรีบบอก

“แล้วเราจะไปที่ไหนคะ”

“พ่อยังไม่รู้ รู้แค่ว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัยสำหรับเราอีกแล้ว”

“ค่ะๆ” ลลิตาพยักหน้ารับ ก่อนจะกลับเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็คว้ากระเป๋าเป้ลงมาจากหลังตู้ หยิบทุกอย่างที่จำเป็นยัดใส่แบบลวกๆ เพราะตอนนี้เธอไม่มีเวลามานั่งพับ

การที่พ่อกลับมาด้วยเสื้อผ้าเปื้อนเลือดแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ แถมยังบอกว่าต้องรีบไปจากที่นี่อีก แม้จะสงสัยแต่ลลิตาก็ทำได้เพียงเก็บความสงสัยพวกนั้นเอาไว้แล้วทำตามที่พ่อบอกอย่างรีบเร่ง

ในขณะที่ไบรอันเองก็กลับมาที่ห้องเพื่อเก็บของ ซึ่งหนึ่งในของที่ถูกยัดใส่กระเป๋าสะพายสีดำด้วยคือปืน โทรศัพท์สำรองที่จักรมีเบอร์อยู่แล้ว รวมถึงเงินสดก้อนสุดท้ายที่เขาเก็บไว้ในตู้เซฟ แล้วรีบไปสมทบกับลูกสาวทันที

“เสร็จหรือยังเตย”

“เสร็จแล้วค่ะคุณพ่อ” ลลิตาเอ่ยบอก ไบรอันเข้าไปจูงมือลูกสาวไว้แล้วพาลงไปจากบ้าน ซึ่งทันทีที่ลงมาถึงห้องโถงพวกเขาก็ได้เจอกับแม่บ้านรวมถึงคนสวนที่ยืนรออยู่ เพราะทั้งคู่เห็นท่าไม่ดีตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ จึงอยู่เฝ้าบ้านให้กระทั่งเห็นไบรอันกลับมา

“สองคนเอาเงินนี่ไปแบ่งกัน แล้วกลับไปอยู่กับญาติก่อนสักระยะ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วยังอยากกลับมาทำงานกับฉัน ก็ค่อยว่ากัน” ขณะเอ่ยบอกไบรอันก็หยิบเงินปึกใหญ่ส่งให้แม่บ้านไป

“ให้ป้าตามไปด้วยไม่ได้หรือคะ” ป้าสายที่ทำงานอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ยังสาวจนอายุย่างเข้าห้าสิบเอ่ยถามขึ้น เธอเองก็เป็นหนึ่งคนที่มองเห็นความเปลี่ยนแปลงของบ้านหลังนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากฝากชีวิตไว้ด้วย

“ผมก็ด้วย” คนสวนที่พ่วงตำแหน่งคนขับรถที่ตอนนี้อายุมากกว่าแม่บ้านเกือบสิบปีเอ่ยบอก

“อย่าเลย อันตรายเปล่าๆ” ไบรอันรีบห้าม เพราะไม่อยากพาทั้งคู่ไปลำบากด้วยนั่นเอง จากนั้นก็คว้ากุญแจรถคันสุดท้ายที่จอดอยู่มาไว้ในมือ แล้วรีบพาลลิตาออกไปจากบ้านทันที

“พี่จักรล่ะคะคุณพ่อ” ลลิตาเอ่ยถามถึงจักรคนสนิทของพ่อ ชายหนุ่มที่เธอสนิทจนเรียกพี่ได้อย่างเต็มปาก

“จะตามไปทีหลัง” ไบรอันตอบอย่างมั่นใจว่าจักรจะทำตามสัญญา เขาขับรถฝ่าความมืดเพื่อมุ่งหน้าไปยัง เซฟเฮาส์แห่งหนึ่ง ซึ่งเขาเคยตระเตรียมไว้เพื่อใช้หลบหนีจากเรื่องอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้น ซึ่งไบรอันมั่นใจว่าที่นั่นจะปลอดภัย แต่หารู้ไม่ว่าที่ที่ปลอดภัยกลับเป็นที่ซึ่งอันตรายที่สุด