บทที่ 3

“เราย้ายไปอยู่บ้านหลังเล็กๆ กว่านี้ก็ดีนะคะ เพราะถูบ้านทีไรเตยนี่หมดแรงรอเชียวค่ะ”

“เอาอย่างนั้นจริงๆ เหรอลูก”

“จริงค่ะ บ้านหลังใหญ่ รถคันหรู ผู้คนบริวารมากมายเหมือนแต่ก่อนหลังจากนี้ไม่ต้องมีก็ได้ เตยอยากอยู่กับคุณพ่อ กับคนที่เราคุ้นเคย” ลลิตาส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อเพื่อให้ท่านหายห่วง เพราะหนึ่งในเหตุผลที่ไบรอันยังไม่ตัดสินใจเรื่องนี้ให้เด็ดขาด เพราะห่วงว่าลูกสาวจะปรับตัวไม่ได้ แต่เท่าที่ฟังดูเหมือนลลิตาละเก่งกว่าที่เขาคิด

“อีกสองอาทิตย์เตยก็จะเริ่มงานแล้ว หลังจากนี้เตยจะขอดูแลพ่อบ้างนะคะ”

“จ้ะลูก” ไบรอันยิ้มรับอย่างสุขใจ รู้สึกตื้นตันจนอิ่มเอิบไปหมด ความรักอันบริสุทธิ์จากลลิตาช่างเหมือนหยาดน้ำทิพย์ที่คอยชโลมใจเขา

แต่แล้วจู่ๆ ไบรอันก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน เหตุการณ์ที่เขาตัดสินใจพรากหนึ่งความรักไปจากลลิตา แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเรื่องที่เกิดขึ้น

แต่แสงสว่างที่เคยมีกลับค่อยๆ ก้าวเข้าสู่ความมืดมนอย่างช้าๆ มันเป็นความมืดมนชนิดที่ผู้พบเจอนั้นไม่อาจคาดเดาได้เลยแม้แต่น้อย

ไบรอันยังคงใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความไม่ประมาท แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเปิดช่องโหว่ให้คนในที่มืดเล่นงานเอาได้ ซึ่งครั้งนี้มันร้ายแรงถึงขนาดที่ว่าจักรยังเพลี่ยงพล้ำ

“จักร...นายเป็นยังไงบ้าง” หลังจากขับรถเพื่อหลบหนีรถเก๋งสองคันที่ตามประกบพร้อมสาดกระสุนเข้าใส่อย่างไม่ปราณี สุดท้ายรถก็ไปต่อไม่ไหวเพราะถูกยิงเข้าที่ล้อหลังจนยางระเบิด แต่จักรก็สามารถเอารถเข้าข้างทางได้สำเร็จ ก่อนจะรีบพาไบรอันหนีไปในความมืด

แต่ระหว่างวิ่งหนีกันนั้น เสียงปืนก็ยังคงดังตามหลังมาไม่ได้หยุดเช่นเดียวกัน มีบางจังหวะที่จักรหันไปยิงตอบโต้ แต่ปืนขนาด 9 มม. ที่เป็นอาวุธคู่ตัวหรือจะสู้ปืนเถื่อนจากฝั่งตรงข้าม ที่สามารถรัวกระสุนได้ครั้งละสิบๆ นัด

“ผมยังไหวครับคุณไบรอัน” เพราะเห็นว่าจู่ๆ จักรก็ล้มไปต่อหน้าต่อตา นั่นทำให้ไบรอันรีบเข้าไปพยุง พร้อมเอ่ยถามอย่างด้วยความเป็นห่วง จักรไม่ใช่แค่ลูกน้องมือดีแต่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งลูกน้องและที่ปรึกษาในหลายๆ อย่างของเขา

“งั้นก็รีบไปกัน”

“คุณไบรอันไปก่อน ผมจะยื้อเวลาทางนี้ให้” เพราะรู้ตัวว่าหากไปด้วยกัน เขาจะเป็นตัวถ่วงนั่นเอง

“ไม่...ยังไงเราก็ต้องไปด้วยกัน ไปลุกขึ้น” ไบรอันยังคงยืนกรานคำเดิม ก่อนจะออกแรงดึงตัวจักรให้ลุกขึ้นอย่างเร็ว นั่นทำให้คนที่นั่งอยู่ถึงกลับร้องออกมา

“โอ๊ย!” เสียงอุทานของจักรทำให้ไบรอันเอะใจ บวกกับรู้สึกว่ามีอะไรเหนียวๆ เลอะตรงฝ่ามือ จึงพลิกขึ้นมาดู และสิ่งที่เห็นคือเลือดสดๆ

“จักร...นี่นายถูกยิงเหรอ”

“ครับ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่” สีหน้าของไบรอันบ่งบอกถึงความเป็นห่วง แม้รอบๆ ตัวจะสลัวเพราะแสงไฟดวงสุดท้ายอยู่ไกลออกไปหลายสิบเมตร แต่จักรก็สัมผัสมันได้ด้วยหัวใจของเขา

“ในรถ”

“แล้วทำไมถึงไม่รีบบอกฉันว่านายถูกยิง”

“ทีแรกผมคิดว่าแค่เฉียดๆ แต่ดูจากเลือดที่ไหลออกมาตอนนี้ ดูเหมือนผมจะคิดผิด” จักรคลี่ยิ้มออกมา แต่ไบรอันกลับยิ้มไม่ออก จักรต้องทนเจ็บมาเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อพาเขาหนี นั่นยิ่งทำให้ไบรอันรู้สึกผิด

“ยังจะยิ้มออกอีก เอาเสื้อนี้ไปกดซับเลือดไว้” เสื้อตัวนั้นคือเสื้อคลุมของไบรอัน เขาถอดมันออกเพื่อนำไปกดทับตรงแผลไม่ให้เลือดมันไหลนองออกจากตัวจักรไปมากกว่านี้

“มันเป็นคนของใครกัน ทำไมถึงกัดไม่ปล่อยแบบนี้” ไบรอันกัดฟันพูดอย่างโกรธแค้น ก่อนจะมองรอบๆ ตัวอย่างระแวดระวัง เพราะไม่รู้ว่าพวกนั้นจะโผล่มาอีกตอนไหน

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนที่ดังใกล้เข้ามาทำให้จักรต้องข่มความเจ็บเอาไว้ ในขณะที่ไบรอันก็มองหาทางหนีทีไล่ ยังไงเสียเขาก็ต้องรอด รวมถึงจักรเองก็ด้วย

“คุณไบรอันรีบหนีไปทางนี้ก่อน ไปสิครับ” จักรรีบบอก

“แล้วนายละ”

“ผมจะถ่วงเวลามันให้” น้ำเสียงหนักแน่นของจักรเอ่ยบอก ทั้งๆ ที่ตอนนี้ในปืนเขานั้น ไม่หลงเหลือกระสุนปืนแม้แต่นัดเดียวแล้วด้วยซ้ำ

“ไม่...ฉันไม่ทิ้งนายไว้ที่นี่คนเดียวเด็ดขาด”

“แต่ถ้าเราไม่แยกกันก็มีแต่จะตกเป็นเป้า”

“สัญญามาว่านายจะต้องรักษาตัวให้ปลอดภัย” ไบรอันบีบหัวไหล่ของจักรหนักๆ

“ครับ...แต่ถ้าผมทำตามสัญญาไม่ได้”

“อย่าพูดแบบนั้น” เสียงห้วนของไบรอันค้านขึ้น

“ถ้าภายในหนึ่งวันต่อจากนี้ยังติดต่อผมไมได้ ผมอยากให้คุณไบรอันไปหาพี่อคิณตามที่อยู่ที่นี่นะครับ” เอ่ยจบจักรก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยัดใส่มือของผู้เป็นนาย ซึ่งนั่นคือที่อยู่ของอคิณที่จักรพกติดตัวไว้เสมอ เพื่อหาจังหวะยื่นมันให้ไบรอัน แต่คิดไม่ถึงว่าจังหวะที่รอจะเป็นตอนนี้

ตอนที่ความเจ็บปวดจากกระสุนที่ทะลุผ่านช่วงท้องกำลังสร้างความเจ็บปวดให้จักรอย่างแสนสาหัส เลือดสดๆ ไหลออกจากรูกระสุนนั่นอย่างไม่ว่างเว้น ลมหายใจของจักรขาดหายเป็นช่วงๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกัดฟันเพื่อจะปกป้องผู้เป็นนายของตน

“จักร”

“ผมมั่นใจว่าใครก็ตามที่ส่งมือปืนพวกนี้มาคงกัดไม่ปล่อยแน่ๆ ผม...”

“นายอย่าฝืนพูด เดี๋ยวจะยิ่งเจ็บ” ไบรอันรีบห้าม แต่ทว่าจักรกลับเลือกที่จะพูดต่อ เพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้เขาจะมีโอกาสได้เอ่ยอะไรได้อีกไหม

“และผมก็มั่นใจว่าจะมีเพียงพี่อคิณคนเดียวเท่านั้นที่สามารถดูแลความปลอดภัยของคุณไบรอันรวมไปถึงของคุณเตยได้ ได้โปรดไปหาพี่อคิณนะครับ” จักรยกมือที่เต็มไปด้วยคราบเลือดบีบมือของไบรอันหนักๆ

“ฉัน...”