3 สัญญาณของการได้มีชีวิตต่อ

3

สัญญาณของการได้มีชีวิตต่อ

ล่วงเข้าคืนที่สาม นับจากโม่โฉวถูกหลี่เฉียงแทงจนตกหลังม้า นอนหายใจรวยระรินสิ้นสติอยู่บนพื้นหญ้ากลางสนามรบ ที่ไม่มีแม้แต่เงาของมนุษย์สักคนจะเดินทางผ่าน มีเพียงความเคลื่อนไหวจากเหล่าฝูงสัตว์ป่ากินเนื้อ ที่ต่างพากันมารุมแทะเนื้อและกระดูก จากซากศพของพวกทหาร ซึ่งนอนตายเกลื่อนพื้นที่บริเวณนั้น

ขณะที่สัตว์ปีกกินเนื้ออย่างพวกอีแร้งอีกา ก็ไม่พลาดงานเลี้ยงซากศพนี้เช่นกัน พวกมันบินร่อนลงมาจิกกินเนื้อที่เริ่มเน่า บ้างก็ลูกตาซึ่งถลนออกมานอกเบ้า

มีเพียงร่างของโม่โฉวเท่านั้นซึ่งยังดูสมประกอบอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเหมือนกัน ที่ฝูงสัตว์หิวโซพวกนั้นถึงไม่แวะเวียนกันมาหาเขา ทั้งๆ ที่สภาพของโม่โฉวก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากศพ

อีกเพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม (2 ชั่วโมง) จะข้ามพ้นวันใหม่ เวลาของโม่โฉวเหลือน้อยเข้าไปทุกที ทันทีที่ยามจื่อ (23.00-24.59 น.) เดินทางมาถึงครึ่ง ลมหายใจของเขาจะหมดลง ชีวิตโม่โฉวจะดับสูญไปชั่วกาล

ทว่าราวกับฟ้าเล่นตลกก็ไม่ใช่สวรรค์กลั่นแกล้งก็ไม่เชิง ไม่ยอมฟังคำร้องขอสุดท้ายจากเขา ที่ปรารถนาความตายมากกว่าชีวิตที่แม้จะเป็นอมตะ แต่ต้องทนทุกข์กับความรู้สึกเจ็บปวดที่มีมากกว่าผู้อื่น ไหนชีวิตที่ได้มาจะต้องถูกผูกกับผู้ที่ต่อลมหายใจให้อีก

มีความเคลื่อนไหวใกล้ๆ บริเวณที่โม่โฉวนอนอยู่ เสียงฝีเท้าหนักๆ ของสิ่งมีชีวิตสองขากำลังเดินใกล้เข้ามา สติที่คล้ายจะเลือนรางเต็มที่รับรู้ได้ ว่าสิ่งนั้นไม่ใช่สัตว์ป่าแต่เป็นมนุษย์อย่างแน่นอน

ชั่วขณะนั้นภาพใบหน้าหลี่เฉียงพลันปรากฏ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงโม่โฉวจำมันได้ดี ช่วงเวลาที่เพื่อนรักลงมือหักหลังฆ่าเขาอย่างเลือดเย็น

ชั่วเสี้ยวลมหายใจในตอนนั้น โม่โฉวไม่อยากยอมรับว่าตนเองได้เกิดความหวัง ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อล้างแค้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเขาเตรียมตัวเตรียมใจมาเต็มที่ ว่าจะยอมรับกับความตายที่ต้องเผชิญ

ใกล้เวลาแห่งความตายโม่โฉวก็ค่อยๆ สิ้นเรี่ยวแรงเข้าไปทุกที เขาพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อมองหาเจ้าของการเคลื่อนไหวนั้น ภาพของใครบางคนกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ไม่ห่างมากนัก

เมื่อเพ่งพินิจดูดีๆ จึงพบว่าเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง อายุอานามราวๆ สิบแปดเห็นจะได้ ผมเผ้าสีแดงเข้มแม้จะสั้นเพียงปลายคาง แต่กลับรุงรังจับกันเป็นก้อน ราวกับไม่ได้ผ่านการสระมาเป็นแรมเดือน เนื้อตัวกระดำกระด่างมอมแมม อาภรณ์ขาดวิ่นแถมยังสกปรก จนมองไม่ออกว่าชุดที่นางสวมใส่สีเดิมคือสีใด

เด็กสาวคนนั้นกำลังค้นหาอะไรบางอย่างจากซากศพทหาร และเมื่อนางเจอสิ่งที่ต้องการ จึงยกขึ้นส่องกับแสงจันทร์พร้อมรอยยิ้มสดใส สิ่งที่นางตามหาอยู่มันคือเครื่องประดับและของมีค่า เด็กคนนี้หาเลี้ยงชีพด้วยการคุ้ยหาของจากศพไปขาย และนำเงินมาซื้ออาหารกินประทังชีวิต

นางคุ้ยหาจากศพนั้นเสร็จก็ขยับไปที่ศพต่อไป ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ เจอบ้างไม่เจอบ้าง และในระหว่างนั้น หางตาของเด็กคนนั้นดันเหลือบไปเห็นโม่โฉว ซึ่งนอนหลับตาแน่นิ่งอยู่ไม่ห่างจากนางมากนัก

สภาพร่างกายของเขายังดูครบสามสิบสอง ไร้ร่องรอยการถูกกัดแทะจากสัตว์ใดๆ เป็นศพซึ่งสภาพสมบูรณ์มากที่สุด ตั้งแต่นางเคยพบเห็นมา และที่สำคัญคือหล่อเหลามากอีกด้วย

แน่นอนว่าเกิดมาเป็นสตรี รูปลักษณ์บุรุษดูดีปานนี้มีหรือจะเมินเฉยได้ เพราะนอกจากหน้าตาของคนคนนี้ จะหล่อราวเทพเซียนที่เคยจินตนาการถึงแล้ว หุ่นก้านยังกำยำล่ำสันอีกต่างหาก

ไม่รอช้าเด็กสาวผู้นั้นรีบปรี่เข้าหาโม่โฉวอย่างไว ทรุดกายนั่งคุกเข่าข้างๆ เขา พินิจพิจารณาใบหน้าราวกับสวรรค์สรรค์สร้างตรงหน้า ออกอาการเพ้อฝันอย่างชัดเจน

“เสียดายของจัง หล่อขนาดนี้ไม่น่ารีบตายเลย”

เสียงแหลมเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองในลำคอ แต่เพราะเวลานี้เป็นยามวิกาล บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด มีเพียงจักจั่นที่ส่งเสียงร้องระงม ส่งผลให้คนที่นอนคล้ายไม่มีลมหายใจอยู่ต่อหน้า ได้ยินทุกคำที่นางเอื้อนเอ่ยอย่างชัดเจน

และเหมือนว่าเด็กสาวผู้นั้นจะมีความคิดบางอย่าง สายตาของนางดูเจ้าเล่ห์ล่อแหลม

สิ่งที่นางคิดดูคล้ายจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับโม่โฉว เมื่อจู่ๆ มือที่วางอยู่บนหน้าขา ค่อยๆ ยกขึ้นเลื่อนเข้าหาร่างใหญ่ ก่อนจัดการแกะชุดเกราะและถอดมันโยนออกทีละชิ้นๆ จนในที่สุดโม่โฉว ก็เหลือเพียงเสื้อและกางเกงซับในสีขาว ที่ส่วนลำตัวเปรอะเปื้อนคราบเลือดแห้งกรังจากการถูกแทง

โม่โฉวเข้าใจว่านางเพียงรื้อหาของมีค่า และเมื่อพบเจอคงปล่อยเขาทิ้งไว้เช่นเดิม ทว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ เด็กสาวไม่ได้จะหยุดอยู่เพียงเท่านั้น

สองมือบางที่เพิ่งจัดการถอดชุดเกราะของเขาออกจนหมดเมื่อครู่ ค่อยๆ เลื่อนเข้าหาโม่โฉวอีกครั้ง มุ่งตรงไปยังปมเชือกของเสื้อซับใน ออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อยมันก็คลายหลุดออก

และในที่สุดสาบเสื้อก็ถูกแหวกออก เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวกระจ่างสะท้อนแสงจันทร์ แผ่นอกกว้างกำยำล่ำสัน รับกับลอนกล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆ บ่งบอกว่าเจ้าของดูแลร่างกายตัวเองเป็นอย่างดี

“โอ้แม่เจ้า! พลังทำลายล้างสูงลิ่วเลย”

เสียงกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกมาจากเด็กสาวด้านข้าง พร้อมเสียงพึมพำดังตามมา เมื่อโม่โฉวหรี่ตาสอดส่องสถานการณ์ จึงพบว่านางกำลังเลียริมฝีปากคล้ายกับหิวกระหาย

และการกระทำของเด็กสาวหลังจากนั้น ทำให้โม่โฉวไม่อาจทนนอนนิ่งได้อีกต่อไป เมื่อมือบางเตรียมเลื่อนเข้าหาปมเชือก ซึ่งผูกไว้บริเวณขอบกางเกงของเขา

ตั้งแต่เกิดจวบจนอายุสิบแปดปีเต็ม ‘ซีซวน’ ไม่เคยมีโอกาสได้ยลความงดงามของร่างกายบุรุษเลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นใกล้ถึงเพียงนี้ และแน่นอนว่าแค่ส่วนบนย่อมไม่เพียงพอ

มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้หยุดอยู่ที่แผ่นอกและกล้ามหน้าท้องเท่านั้นหรือ ไม่มีทางเสียหรอก เพราะขนาดส่วนบนยังน่ามองน่าสัมผัสถึงเพียงนี้ แล้วส่วนล่างภายใต้กางเกงซับในตัวนั้น มันจะน่ามองขนาดไหนกันนะ

ไว้เท่าความคิด ซีซวนยื่นมือเข้าไปหาปมเชือก ที่ผูกแน่นอยู่บริเวณขอบกางเกง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้ง่ายดายเหมือนการแกะปมเชือกของเสื้อ เมื่อจู่ๆ บุรุษที่คิดว่าได้กลายเป็นศพไปแล้ว กลับยื่นมือมาคว้าข้อมือของนางเอาไว้แน่น

“กรี๊ด!!”

ด้วยความตื่นตกใจระคนหวาดกลัว ซีซวนจึงแผดเสียงร้องลั่น สะบัดมือหยาบกร้านแถมเย็นเฉียบออกจากข้อมือตน ถอยหลังกรูดไปตั้งหลักราวๆ ห้าช่วงแขน

นางยกมืออีกข้างขึ้นสัมผัสบริเวณข้อมือที่ถูกจับ ความรู้สึกนั้นยังคงชัดเจน เท่ากับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ มันไม่ใช่การคิดไปเองอย่างแน่นอน

ทว่าเมื่อเพ่งสายตามองร่างของคนผู้นั้น กลับไร้การเคลื่อนไหวใดๆ ต่อ เขายังคงนอนแน่นิ่งราวกับศพที่ไร้วิญญาณ แล้วสิ่งที่นางเจอก่อนหน้านั้นเล่า มันคือสิ่งใดกันแน่

ด้วยความอยากรู้ที่มีมากกว่าความหวาดกลัว ซีซวนจึงค่อยๆ กระเถิบกาย เข้าไปใกล้โม่โฉวทีละนิดอย่างเก้ๆ กังๆ และในที่สุดระยะห่างของทั้งคู่ ก็ร่นเข้ามาใกล้จนเหลือเพียงหนึ่งช่วงแขน

ซีซวนพินิจพิจารณาอยู่สักพัก เมื่อตั้งใจมองจึงสังเกตเห็นว่า บริเวณหน้าท้องที่มีลอนกล้ามเป็นมัดนอนเรียงกันอยู่ มีการเคลื่อนไหวตามจังหวะหายใจเข้าออก นางจึงเข้าใจได้ในทันทีว่าบุรุษผู้นี้ยังมีชีวิตอยู่ ก่อนยืนยันให้มั่นใจอีกทีด้วยการเอานิ้วมือไปอังบริเวณจมูก

“ยังไม่ตายนี่นา”

เมื่อตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนและมั่นใจแล้วว่า ศพซึ่งนอนอยู่ตรงหน้า แท้จริงแล้วคือมนุษย์ซึ่งยังมีลมหายใจ ซีซวนจึงเอ่ยออกมากับตัวเองเบาๆ แต่ยังไม่ทันได้ทำสิ่งใดต่อ กลับมีเสียงแหบแห้งแผ่วเบา ดังออกมาจากริมฝีปากแห้งผากจนแตกแยะ ของบุรุษที่นอนอยู่ตรงหน้านาง

“ไปซะ... อย่า...มายุ่ง...กับข้า”