ตอนที่3 ท้อแต่ไม่ถอย

กานพลู

“รอบแรกผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ หลังจากการทำเคมีบำบัดแล้ว ต้องดูแลผู้ป่วยอย่างใกล้ชิดนะครับ เพราะผลข้างเคียงค่อนข้างมาก” หมอพูดอธิบายถึงผลการทำเคมีบำบัดและผลข้างเคียงที่จะเกิดขึ้นให้ฉันฟังอย่างละเอียด และนั่นก็เป็นอีกเรื่องที่เริ่มทำให้ฉันหนักใจ

“ค่ะ แล้วทำอีกครั้งเมื่อไหร่คะ” ฉันถามหมอออกไปอีกครั้ง เพราะฉันจะได้เตรียมตัวได้ทันกับการหาเงิน

“สามสัปดาห์ครับ” สามอาทิตย์อย่างนั้นเหรอ

“ค่ะ”

“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไหว้หมอ ก่อนที่หมอจะเดินไปตรวจคนไข้รายอื่นๆ ส่วนฉันได้แต่ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหนักใจ

เวลาสามอาทิตย์กับการหาเงินสี่หมื่นในการทำเคมีบำบัดแต่ละครั้ง และการทำก็จะเกิดขึ้นทุกๆ สองถึงสี่อาทิตย์ต่อหนึ่งครั้ง

พูดง่ายๆ ฉันต้องหาเงินเพื่อให้ย่ารักษาเดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่าเจ็ดหมื่นคร่าวๆ ไม่รวมอย่างอื่นเลย แล้วถ้าเกิดว่าย่าต้องทำทุกๆ สองอาทิตย์อีกล่ะก็ ฉันต้องหาเงินกับค่ารักษาให้ได้เดือนละเท่าไหร่...เป็นแสน

แล้วที่สำคัญ ผลข้างเคียงของคนที่ทำเคมีบำบัดนั้น ค่อนข้างต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดและตลอดเวลา เพราะจะมีทั้งอาการเวียนหัว อาเจียน เบื่ออาหาร แต่ต้องทานอาหารให้ครบห้าหมู่ และต้องเลือกอาหารดีๆ ไม่ใช่ให้กินอะไรก็ได้

เหอะ! แปดหมื่นกับคนจนๆ อย่างฉัน แปดหมื่นกับชีวิตนักศึกษาปีสุดท้ายอย่างฉัน มันเป็นไปไม่ได้เลย ฉันจะหาเงินจากไหนได้เดือนละมากมายขนาดนี้ ที่ครั้งนี้มีเงินจ่าย เพราะว่าเป็นครั้งแรก แล้วก็ได้เงินจากการที่ฉันทำงานตลอดตั้งแต่เรียนมหา’ลัยแล้วเก็บออมไว้สำรองยามฉุกเฉินแบบนี้นี่แหละ ไม่งั้น ฉันเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันจะไปหาเงินจากไหนได้

ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะหางานทำเพิ่มแล้ว แต่มันก็แค่งานพาร์ทไทม์ที่ได้เงินไม่เต็มจำนวนเหมือนพนักงานประจำ ถึงแม้จะทำถึงสองที่แล้วก็ตาม แล้วถ้าจะให้ฉันออกจากเรียนตอนนี้ มันก็เหลือแค่เทอมสุดท้ายแล้ว และย่าก็หวังกับการเรียนของฉันมาก ฉันไม่อยากทำให้ย่าต้องผิดหวัง ฉันอยากให้ย่าได้เห็นวันที่ฉันสวมชุดครุย

อีกอย่างถึงฉันจะออกจากเรียนไปหางานทำ กว่าจะได้งานอีก มันก็ไม่ใช่ได้ทันที แล้วไหนจะวุฒิที่ต้องใช้สมัคร ฉันก็คงใช้ได้แค่วุฒิม.6 แล้วฉันจะได้งานดีๆ เงินเดือนดีๆ ได้ยังไง ขนาดหลายๆ คนที่รู้จักใช้วุฒิปริญญาได้งาน เงินเดือนเริ่มต้นยังแค่หมื่นนิดๆ เอง สุดท้ายมันก็ยังไม่พออยู่ดี

“ไม่ว่ายังไง กานจะไม่ยอมให้ย่าเป็นอะไรแน่นอน กานจะทำทุกอย่าง ให้ย่าอยู่กับกานให้ได้นานที่สุดนะ” ฉันพูดกับย่าที่นอนหลับไป ฉันไม่อยากให้ท่านเห็นว่าฉันเหนื่อย ฉันไม่อยากให้ย่ารู้ว่าฉันกำลังท้อ(แต่ไม่ถอย)

ฉันรู้ เหตุผลที่ย่าไม่เคยบอกฉันว่าท่านเป็นอะไร ก็เพราะแบบนี้ จากที่หมอบอกประวัติของย่า ย่ารู้ตัวเองมาสักพักใหญ่ๆ แล้วว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ท่านไม่ยอมรักษา ไม่ยอมบอกใคร เพราะย่าคงจะห่วงว่าถ้าฉันรู้ ก็คงหาทางรักษาย่าแบบนี้ และย่าก็คงไม่ต้องการให้ฉันทำ

และมีอย่างหนึ่งที่ฉันพึ่งมาเข้าใจหลังจากย่าเข้าโรงพยาบาลนี่เอง ว่าสิ่งที่ท่านคอยพูดกับฉันบ่อยๆ มันหมายถึงอะไร

“ย่าแกแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกกี่วันกี่เดือน แต่ย่าอยากเห็นกานของย่าได้สวมชุดครุยสักครั้ง ถึงตอนนั้นย่ารู้ว่าหลานของย่าต้องหางานดีๆ ได้ทำ เลี้ยงตัวเองได้แน่ๆ ...”

“แต่อย่างหนึ่งที่ย่าอยากบอกาน ถ้าวันหนึ่งย่าไม่อยู่แล้ว กานต้องเข้มแข็ง และอย่าเสียใจนานนะลูก อย่าให้ย่าต้องเป็นห่วง”

“ย่ายังแข็งแรง ย่าต้องอยู่กับกานไปนานๆ ไม่ใช่แค่ได้เห็นกานเรียนจบ แต่ย่าจะอยู่จนได้เห็นกานทำงานและเลี้ยงดูย่าได้อย่างดีนะ” ฉันพูดออกไปเหมือนทุกครั้งที่มักจะตอบย่าเวลาที่ท่านพูดถึงเรื่องความเป็นความตายแบบนี้ และฉันจะต้องทำให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทำยังไง ฉันก็ยอมแล้ว