ตอนที่2 อวดดี

คิมทัน

“เด็กใหม่เหรอ” ผมถามไอ้ธามขึ้นหลังจากเห็นเด็กในร้านมันคนหนึ่งกำลังเดินเสิร์ฟอยู่ไม่ไกล

“เออ อยากได้?” ไอ้ธามตอมพร้อมหรี่ตาถามผมออกมาอย่างจับผิดหรือรู้ทันก็ไม่รู้

“หึ!” ผมไม่ตอบ แต่แค่นหัวเราะออกมาอย่างรู้กัน

“ที่มีอยู่ยังไม่พอ?” แล้วมันก็เลิกคิ้วถามผมอีกครั้ง

“.....” ผมไม่ตอบพร้อมกับหันกลับไปมองยังร่างบางที่เป็นเป้าสายตาของผมตอนนี้

ในเมื่อมันรู้แล้วไม่มีเหตุผลต้องตอบอะไรมาก อีกอย่างเวลากินข้าวมึงยังต้องหากับข้าวหลายๆ อย่างแล้วเปลี่ยนเมนูไปเรื่อยๆ เลย แล้วจะแปลกตรงไหนถ้าผมไม่กินอาหารจานเดิมซ้ำๆ ให้เอียน

“เด็กมันน่าสงสาร” แล้วไอ้ธามก็พูดขึ้นหลังจากผมเงียบไป นั่นทำให้ผมหันไปมองมันอีกครั้งหลังจากได้ยินสิ่งที่มันพูด

“ก็ดีไม่ใช่เหรอ” ยิ่งน่าสงสาร ก็ยิ่งน่าช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ

“พึ่งเข้ามาทำงานได้อาทิตย์หนึ่ง...” แล้วไอ้ธามก็เล่าให้ผมฟังถึงเรื่องของเด็กใหม่ของมันคร่าวๆ แต่ยิ่งได้ฟังเรื่องที่มันเล่าแค่คร่าวๆ ยังขนาดนี้ แล้วถ้าได้ฟังอย่างละเอียดล่ะ

“จัดการให้กูหน่อย” ผมบอกออกไปสั้นๆ ตามความต้องการของผม และมันก็รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดหมายถึงอะไร

“เอาจริงดิ”

“ไม่ดี?” ผมเลิกคิ้วถามมันออกไปอีกครั้ง ก็บอกแล้วว่ายิ่งลำบากก็ยิ่งต้องช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ

“เออๆ” แล้วไอ้ธามก็หันไปเรียกเด็กในร้านที่อยู่ใกล้ๆ มาบอกบางอย่างออกไป ก่อนเด็กนั่นจะเดินออกไป

ผม คิมทัน ตอนนี้อายุ 28 ปี ถ้าถามว่าผมเป็นคนยังไง ผมเองก็บอกไม่ได้ แล้วแต่พวกคุณจะตัดสินแล้วกัน ตอนนี้ผมก็ดูแลธุรกิจของครอบครัวผมแทนพ่อที่จากไปอยู่

ตอนนี้ครอบครัวผมมีผมกับแม่แค่สองคน เพราะว่าพ่อเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ตั้งแต่ผมยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แต่หลังจากนั้นผมก็เข้าไปดูแลงานของพ่อแทนท่านอย่างเต็มตัว ทั้งในบริษัทของท่าน และบริษัทในเครือของท่านด้วย ซึ่งมันก็ไม่ง่ายสำหรับหลายๆ คนที่ไม่เชื่อมั่นในตัวผม แต่สุดท้าย ผมก็ผ่านจุดนั้นมาได้จนตอนนี้ขึ้นแท่นประธานเต็มตัว

“คุณ มีอะไรกับฉันคะ” เสียงของผู้หญิงตรงหน้าถามผมขึ้นหลังจากผมรอเจอเธอหลังเลิกงาน

“มาเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดีทุกอย่าง” ผู้หญิงตรงหน้าเบิกตากว้างอย่างตกใจหลังจากผมพูดสิ่งที่ต้องการออกไปตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา

“ประสาทหรือไง! คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครมาพูดแบบนี้กับคนอื่น!” แล้วเธอก็พูดออกมาอย่างไม่พอใจทันที

“ฉันรู้ว่าเธอลำบาก” แล้วในเมื่อลำบากขนาดนี้ จะลีลาทำไมให้เสียเวลา

“ใช่ ฉันลำบาก! แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องรับข้อเสนอทุเรศๆ ของคุณ!”

“อวดดี” ผมว่าออกไปตรงๆ เรียกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าพูดออกมาแบบนี้ทั้งที่ตัวเองลำบากมากจนทำอะไรแทบไม่ได้แล้ว

ถึงแม้ว่าผมไม่เคยบังคับใคร ถ้าใครเต็มใจก็ตกลงข้อเสนอกัน แต่ถ้าใครไม่ต้องการก็แล้วแต่ เพียงแต่ผมไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะอวดดีเกินไปแบบนี้

“ฉันจะเป็นยังไงไม่ต้องยุ่งกับฉัน ไปดูตัวเองให้ดีก่อนเถอะ!” ว่าจบ เธอก็หันตัวเดินหนีออกไปทันที ผมได้แต่มองตามหลังเธอไปนิ่งๆ

“แล้วฉันจะคอยดู”