3.ต้องกลับแล้วค่ะ

สิ่งใดกันเล่าที่ทำให้มนุษย์นั้นยอมโง่เขลาและตาบอด หากสิ่งนั้นไม่ใช่ความรักแล้วจะมีความรู้สึกอันใดที่มีพลังทำลายล้างเช่นนั้นอีก..

ฉันเคยรอคอยผู้ชายคนหนึ่งด้วยความหวัง ทั้งหัวใจที่มียินยอมทุกอย่างเพื่อเขา ยินยอมยกร่างกายเฝ้าอุทิศและถวายให้ หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่หลั่งรินอาบแก้ม เพราะฉันได้รับความเอาใจใส่กลับมาไม่ได้ถึงครึ่งของความรักที่มอบให้เขาเสียด้วยซ้ำ การเฝ้ารอมันทรมานและยิ่งทรมานมากขึ้นไปอีกเมื่อการเฝ้ารอนั้นไม่ได้อะไรกลับมาเลย ไม่มีทั้งความรักและคนรักที่จะมาอยู่เคียงข้างกันเมื่อเขาเลือกที่จะรักผู้หญิงคนอื่น

หากมีคำถามว่าใครกันนะที่รู้ซึ้งถึงรสชาติแห่งความผิดหวังในรักได้อย่างลึกซึ้งที่สุด ฉันยินดีที่จะยกมือขึ้นมาแล้วบอกกล่าวออกไปว่าฉันนี่แหละที่เจ็บปวดกับความรักและเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าคนที่ใช่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย..คนที่ไม่ใช่พยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีวันได้ใจของเขากลับมา..

ไม่เอาอีกแล้วการเป็นของเล่นที่นอนรอความรักอยู่ในมุมมืด หากว่าการได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งมันคือพรหนึ่งข้อเช่นนั้นแล้ว ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครการทำให้เขาเป็นของเล่นของฉันแบบนั้นสิถึงจะสนุกมากกว่า..

ไม่บ่อยนักในชีวิตของมาริโอที่เขาจะถูกปฏิเสธ แล้วยิ่งถูกปฏิเสธจากสตรีที่เขาหมายตาเอาไว้ด้วยแล้ว เขายิ่งรู้สึกว่านี่มันยอมไม่ได้

เขาเอื้อมมือไปประคองใบหน้านั้นของเธอเอาไว้ด้วยหัวใจที่เต้นแรงมากยิ่งขึ้น

“เจ้าไม่ถูกใจข้าอย่างนั้นหรือ ถึงคิดปฏิเสธกันเช่นนี้”

เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ราวกับว่าเธอคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการในยามนี้

อีฟเอียงหน้าเล็กน้อยเพื่อที่จะมองสบตากับเขาได้ใกล้มากยิ่งขึ้น เธอชอบสายตาของเขามากทีเดียวเพราะมันแฝงไปด้วยความเร่าร้อนและแรงปรารถนา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกลืนกินไปทั้งตัว

“เพราะว่าข้ายังไม่ได้คิดเรื่องที่จะมีความรักเลยค่ะ ข้ามาที่นี่เพื่อขอบคุณท่านและ..นี่คงถึงเวลาที่ข้าจะต้องกลับแล้ว”

หางตาของมาริโอกระตุกในทันทีเมื่อเธอกล่าวถึง..ความรัก?

“ให้ตายสิ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยอีฟ เมื่อข้าได้ยินเจ้ากล่าวถึงเรื่องของความรักมันทำให้ข้า..ปวดหัวเล็กน้อย เราแค่ทำความรู้จักและนอนด้วยกันสักครั้งสองครั้ง..อย่าพึ่งกล่าวถึงเรื่องที่ยิ่งใหญ่อย่างเช่นการมีความรักเลย..ดูเหมือนมันจะข้ามขั้นตอนไปหน่อย”

ปลายนิ้วของเขาม้วนผมสีแดงของเธอเล่น ราวกับมาริโอกำลังสนุกสนานกับการได้มองหน้าของอีฟในระยะประชิดเช่นนี้ ลมหายใจของเธอเป่ารดอยู่ที่อกของเขา มันทั้งรู้สึกจั๊กจี้และ..ชวนให้รู้สึกถึงความวาบหวามที่ก่อตัวขึ้นมาในร่างกาย

“หากเป็นเช่นนั้นข้ายิ่งไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับท่านไปใหญ่เลยค่ะ ถึงแม้ว่าหน้าตาของท่านจะเป็นบุรุษในแบบที่ข้าชอบ แต่ทว่า..เพราะท่านไม่คิดจริงจังกับผู้ใดและกับข้า..ท่านก็คงจะไม่คิดจริงจังด้วย เช่นนั้นแล้วเราไม่ควรเริ่มเมื่อรู้ถึงจุดจบที่แน่นอน..”

“เจ้าห้ามใจไหวอย่างนั้นหรืออีฟ แม้แต่อดัมที่อยู่ในสวนอีเดนเขายังไม่อาจห้ามใจกับการเอื้อมมือไปเด็ดแอปเปิลผลนั้นมากัดกินเลย แล้ว..เจ้าห้ามใจที่จะไม่ลิ้มลองรสชาติแสนหวานจากข้าได้อย่างไรกัน”

เขาจับมือของเธอไปวางเอาไว้ที่กล้ามท้องของเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนมั่นใจ

เธอสั่นเล็กน้อยเมื่อสายตาที่เขามองเธอมันเข้มข้นมากยิ่งขึ้น ด้วยรูปลักษณ์ของเขา การไม่แสดงอาการประหม่าออกมานั้นดูเหมือนจะยากเย็นเต็มที

“ข้าจัดการกับความต้องการของตัวเองได้ดีเสมอค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงแต่ทว่าข้าจะไม่เอื้อมมือไปเด็ดแอปเปิลผลนั้นมากัดกินแน่นอน ถึงแม้ว่ามันจะน่าอร่อยสักแค่ไหน เพราะข้าไม่อยากให้ตัวเองมอดไหม้ภายใต้ความพิโรธของพระเจ้า..”

เธอเลื่อนฝ่ามือลงไปที่ใต้สะดือของเขาก่อนที่ปลายนิ้วจะจมหายลงไปใต้อาภรณ์ที่เขาสวมอยู่

มาริโอแสยะยิ้มพร้อมกับจับข้อมือของ อีฟเพื่อให้มันกดลงไปในตำแหน่งที่ต่ำมากกว่าเดิม เธอไม่ได้ขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว อีฟไม่ได้แสดงอาการประหม่าออกมาเลยถึงแม้ว่าฝ่ามือของเธอจะสัมผัสลงไปบน..แท่งร้อนของเขาแล้วก็ตามที

“ต่ำอีกนิดเถอะอีฟ..อ่า ได้โปรดสัมผัสมัน”

สิ่งที่ตื่นจากการหลับใหลถูกกอบกุมอย่างเบามือ มือเล็กๆ ของเธอคล้ายจะสำรวจให้ทั่วด้วยการลงน้ำหนักเพิ่ม ทั้งความแข็ง ความร้อน ผิวสัมผัส กระทั่งความเปียกชื้นตรงส่วนปลายล้วนแล้วแต่ทำให้เธอประหลาดใจทั้งสิ้น

เขาสับสนไปหมดทั้งเรื่องที่เธอปฏิเสธแต่กลับเริ่มต้นสัมผัสเขาอย่างเร่าร้อนเช่นนี้ นี่มันให้ความรู้สึกแตกต่างจากที่เขาเคยได้รับอย่างสิ้นเชิง เธอทำให้เขารู้ว่าบางทีการได้อะไรมาง่ายๆ มันไม่สนุก..

เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อมองใบหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้มของเขา ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์

“....อีฟเจ้าหยุดมันทำไมกัน?”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา เมื่อสัมผัสได้ถึงความเปียกชุ่มจากส่วนปลาย

“เพราะมันถึงเวลาที่ข้าจะต้องกลับแล้วค่ะ เชื่อเถอะว่าการได้ดั่งใจในทุกสิ่งอย่างมันน่าเบื่อและ..ท่านมาริโอกำลังพึงพอใจอยู่แน่ๆ ที่ข้ากำลังจะกลับ..”

เธอเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อกระซิบเข้าที่ข้างหูของเขา

“หลังจากที่ข้าออกไป ใช้เจ้าสิ่งนี้เพื่อจัดการกับตัวเองสิคะ..ข้าเองก็จะใช้มือนี่เพื่อสัมผัสตัวเองเช่นกัน”

เธอส่งกางเกงซับในที่ถอดออกมาให้เขา ก่อนจะชูปลายนิ้วที่เปียกชุ่มไปด้วยลาวาร้อนให้เขาดู

หัวใจของมาริโอเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่เคยมีสตรีใดที่ทำเช่นนี้กับเขา สตรีทุกนางของเมืองบอนด์วินล้วนแล้วแต่รอคอยเพื่อที่จะได้รับเกียรติให้เขาชี้นิ้วไปที่พวกนาง เพื่อให้ได้นอนกับเขาแล้วพวกนางพยายามมากทีเดียว แต่กับ..สตรีผู้นี้นาช่างงกล้ายั่วยวนเขาถึงเพียงนี้แล้วมาบอกให้เขาจัดการเรื่องหลังจากนี้ด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?

“หากว่าท่านไม่รับข้าจะใส่มันกลับเข้าไป..”

มาริโอรีบคว้ากางเกงซับในในมือของ อีฟมาถือครองเอาไว้ในทันที

“ข้าจะเอาเจ้าสิ่งนี้ไปคืนอย่างแน่นอน และในครั้งหน้า..บางอย่างของข้าจะต้องเข้าไปในร่างกายเจ้าแน่ๆ ข้าให้คำมั่น”

เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

“บางอย่างที่ว่านั่นอาจจะเป็นแค่ลิ้นหรือว่านิ้วก็ได้นะคะท่านมาริโอ..อย่าลืมว่าท่านจะต้องสานต่อเรื่องที่เราทำค้างเอาไว้แล้วร้องครางออกมาเป็นชื่อของข้า..”

ไม่เคยถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนอย่างนั้นสินะ เพราะเป็นผู้ที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร เพราะเคยชินกับการได้ทุกอย่างดั่งใจหวัง ก็เลยคิดว่าเธอมาที่นี่เพื่อเอาร่างกายของตัวเองมาตอบแทนเขางั้นสิ..

เล่นผิดคนแล้วเจ้าแกะตัวน้อย พี่สาวคนนี้ไม่ได้คิดจะยอมนายเหมือนกับสตรีคนที่แล้วมาหรอกนะ..

“ลาก่อนนะคะท่านมาริโอ ได้เวลาที่ข้าจะต้องกลับแล้ว”