5 ทำงานวันแรก

5

ทำงานวันแรก

จิดาภาตื่นเช้ามาในวันนี้ เธอไม่ได้ตื่นเต้นในการไปฝึกงานอย่างเช่นเมื่อวานเพราะวันนี้เธอรู้แล้วว่าหน้าที่ที่เธอได้รับมอบหมายมันคืออะไร การได้เป็นเลขาของท่านประธานไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการแต่อย่างใด สิ่งที่เธอต้องการคือการได้ไปฝึกงานธรรมดา ๆ เท่านั้น

“ทำไมต้องเป็นเราด้วยที่ได้เป็นเลขา ถ้ารู้ตั้งแต่แรกจะกามั่วเข้าให้” จิดาภาพูดคนเดียวพึมพำแต่เธอก็ต้องไปทำหน้าที่ของเธออยู่ดีเพราะเธอเป็นนักศึกษาไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว

“ยังไงเราก็ต้องทำอยู่ดี บ่นไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น” จิดาภาลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปฝึกงานโดยวันนี้เพื่อนรักของเธออย่างชญาภรณ์ก็อาสามารับเธอเช่นเคย

จิดาภาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จยังไม่ได้กินข้าวเพราะวันนี้เธอตื่นสายกว่าเมื่อวาน รถของชญาภรณ์ก็มาจอดรอรับเธอที่หน้าบ้าน

สร้อยจันทร์วันนี้ออกไปเรียนก่อนที่จิดาภาจะลงมาข้างล่างทำให้ทั้งสองไม่ได้ทักทายกัน

“มาแล้วค่ะเพื่อน” จิดาภากึ่งวิ่งกึ่งเดินพลางตะโกนไปบอกกับเพื่อนของเธอว่าเธอมาแล้ว

“วันนี้สร้อยจันทร์ไปไหนทำไมไม่เห็นอยู่ในบ้านเลย” ชญาภรณ์เอ่ยถามขึ้นมาพลางมองเข้าไปในบ้านของจิดาภา

“ทำไมต้องอยากรู้ด้วย แกมีอะไรกับสร้อยจันทร์หรือเปล่า ฝากให้ฉันบอกให้ก็ได้นะ”

“ไม่ได้มีอะไรหรอกแค่ไม่เห็นก็เลยสงสัยแค่นั้นเอง” ชญาภรณ์พูดแค่นั้นก็เตรียมเหยียบคันเร่งเพื่อพาเพื่อนของเธอไปยังบริษัทเพื่อไปฝึกงาน

จิดาภามองหน้าของเพื่อนแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรขึ้นมา เธอนั่งไปกับเพื่อนของเธอเงียบ ๆ แต่ความคิดของเธอมันก็ไม่วายคิดไปถึงเรื่องที่เธอต้องไปทำงานเป็นเลขาของท่านประธาน

“ว่าแต่แกกินข้าวเช้ามาหรือยังขนมผิง”

“ยังเลยวันนี้ตื่นสายไปหน่อย เลยไม่ได้ลงมากินข้าวเช้ากับสร้อยจันทร์”

“ถ้าอย่างนั้นเราแวะกินข้าวเช้ากันก่อนดีมั้ย”

“ก็ดีเหมือนกัน ยิ่งต้องไปทำงานกับท่านประธาน เดี๋ยวก็ท้องร้องหิวข้าวแล้วเขาไม่ให้กินขึ้นมาเดี๋ยวปวดท้องขึ้นมาก็แย่เลยทีนี้” จิดาภาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเพื่อน

“นี่แกเป็นกังวลเรื่องที่จะได้เป็นเลขามากใช่มั้ย ถึงได้มีสีหน้าที่เครียด ๆ ขนาดนี้” ชญาภรณ์ที่รู้ทันเพื่อนของเธอเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้ทัน

“ก็กังวลอยู่แหละ ก็ฉันไม่ได้เตรียมใจมาเป็นเลขาของใครนี่นา สิ่งที่ฉันเตรียมใจเตรียมตัวมาก็แค่เด็กฝึกงานเท่านั้นเอง

“ก็จริงของแก ถ้าเป็นฉันก็คงกังวลไม่ต่างกันหรอก กินก๋วยจั๊บญวนร้อน ๆ มั้ย น่าจะทำให้ร่างกายสดชื่นขึ้นมาได้”

“ก็ดีเหมือนกันไม่ได้กินนานแล้ว” เมื่อจิดาภาเห็นด้วย ชญาภรณ์ก็เปิดไฟเลี้ยวซ้ายแล้วก็ชิดไปจอดที่หน้าร้านทันที

หลังจากที่ทั้งสองทานก๋วยจั๊บญวนกันเสร็จก็รีบตรงไปที่บริษัททันทีเพราะเหลือเวลาอีกไม่นานก็ถึงเวลาที่ทั้งสองต้องเริ่มทำงานแล้ว

“จิดาภาตามพี่มาทางนี้ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ตามพี่อีกคนไป” จิดาภามองตามเพื่อนของเธอตาละห้อยเพราะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้เดินไปกับคนอื่น ๆ

“ทำไมต้องเป็นเราด้วยที่ต้องเดินมาทางนี้คนเดียวด้วยเนี่ย” จิดาภาบ่นคนเดียวในขณะที่เดินตามพี่คนหนึ่งไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ข้างในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความสับสนอลหม่านในความคิดของเธอ

“นี่คือห้องของท่านประธาน พี่มาส่งแค่นี้ พรุ่งนี้มาถึงก็มาที่ห้องนี้ได้เลย ส่วนหน้าที่ต่าง ๆ บอสจะเป็นคนจัดการให้เอง พี่ไปล่ะ” พี่คนนั้นพูดจบก็เดินไปจากตรงนั้นโดยไม่ได้ให้เธอถามเลยสักนิด

“มาส่งเราแล้วก็ไปไม่สนใจเราเลยว่าเราอยากถามอะไรหรือเปล่า” จิดาภาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองไปข้างหน้าที่เป็นห้องทำงานของตุลา

จิดาภาเดินไปเคาะที่ประตูหน้าห้องสามทีเพื่อเป็นการขออนุญาติในการเข้าไปในห้อง เธอยืนรอสักพักแต่ไม่ได้มีเสียงตอบรับจากข้างในห้องนอกจากความเงียบเท่านั้น

“พี่ลืมบอกไปว่าเข้าไปรอข้างในได้เลย เพราะโต๊ะทำงานอยู่ข้างใน” พี่คนนั้นเดินย้อนกลับมาแล้วก็บอกกับเธอแล้วก็เดินไปจากเธออีกเช่นเคย โดยไม่รอให้เธอถามอะไรทั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่เธอมีคำถามมากมายที่อยากถาม

“มาแล้วก็ไปไม่รอให้เราถามเลยสักนิด” จิดาภาได้แต่บ่นตามหลังแล้วเธอก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของเธอซึ่งก็เป็นห้องเดียวกันกับท่านประธานสุดหล่อที่เธอยังไม่ได้เห็นหน้าเลยสักครั้ง

จิดาภาเปิดประตูเข้าไปในห้อง ทันทีที่เดินเข้าไปเธอก็เห็นโต๊ะทำงานสองโต๊ะซึ่งเธอคาดว่าโต๊ะที่อยู่ซ้ายมือน่าจะเป็นโต๊ะที่เธอต้องนั่งทำงานและถัดไปอีกไม่ห่างกันมากนักน่าจะเป็นโต๊ะของท่านประธาน

“นี่เราต้องมานั่งทำงานในห้องนี้โดยมีเจ้านายอยู่ในห้องนี้ด้วยหรอเนี่ย มันจะต้องอึดอัดแน่ ๆ เลย” จิดาภาพูดขึ้นมาพร้อมกับเดินสำรวจห้องของเธอไปเรื่อย ๆ

จิดาภาที่กำลังจะหยิบกรอบรูปเล็ก ๆ ขึ้นมาดูใกล้ ๆ แต่เธอได้ยินเสียงที่หน้าประตูทำให้เธอไม่ได้จับแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ โต๊ะทำงานที่น่าจะเป็นของเธอ

ตุลาเดินมาที่หน้าห้องเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานที่เขาต้องมาทำงานทุกวันโดยที่เขาลืมไปว่าวันนี้เป็นวันแรกที่เลขาคนใหม่ของเขาจะเข้ามาทำงานเป็นวันแรก

ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปก็สบสายตาเข้ากับจิดาภาที่นั่งอยู่ในห้อง เขาไม่รู้ว่าเธอคือใครแต่เขาก็พอเดาได้ว่านี่คือเลขาคนใหม่ของเขา

ความคิดแรกที่เขาเห็นเธอนั่นก็คือ เขาไม่คิดว่าเลขาคนใหม่คนนี้จะน่ารักขนาดนี้

“ทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย อยู่ใกล้จะไม่หวั่นไหวหรือไงนะ”

จิดาภาเองที่เห็นตุลาก็เริ่มหวั่นไหวเหมือนกันเพราะเธอไม่คิดว่าท่านประธานที่เธอจะต้องทำงานด้วยจะหล่อขนาดนี้

“ทำไมหล่อย่างนี้ ถึงว่าสิมีแต่คนอยากเป็นเลขา”