6 คุ้น ๆ

6 คุ้น ๆ

จิดาภาที่เห็นตุลาเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาที่มีโต๊ะของเธออยู่ข้างในนี้ด้วย ท่านประธานในความคิดของเธอก็คือไม่หล่อและมีอายุที่มากกว่านี้แต่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอทั้งหล่อ ดูดีน่าทำงานด้วย

ในความหล่อของเขาสิ่งที่ทำให้เธอนึกแปลกใจนั่นก็คือ เธอรู้สึกคุ้น ๆ หน้าตาของเขามาก ๆ แต่เธอนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร

“จ้องนานอย่างนี้ ไม่อยากทำงานหรือไง อยากทำอย่างอื่นแทนอย่างนั้นสิ” ตุลาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเธอแล้วก็อมยิ้ม

จิดาภาได้แต่นั่งนิ่งเพราะเธอไม่กล้าโต้เถียงเขา ตุลาจึงยื่นกระดาษหนึ่งใบให้กับเธอ

“นี่คือหน้าที่ของเธอแล้วก็กฎที่เธอต้องปฏิบัติตามในการเป็นเลขาของฉัน เธอแค่อ่านทำความเข้าใจและปฏิบัติตามเท่านั้น” ตุลาบอกกับเธอพร้อมกับจ้องมองที่หน้าของเธอ

ตุลายิ่งมองหน้าของเธอก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าของเธอจนทำให้เขาต้องเอ่ยถามชื่อของเธอขึ้นมา

“ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ” ตุลาเอ่ยถามเธอแต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธออย่างนั้น

“ชื่อ จิดาภาค่ะ”

“ชื่อเล่นล่ะ”

“ขนมผิงค่ะ เรียกผิงเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” จิดาภาบอกกับเขาแล้วก็ก้มหน้าลงไปอ่านข้อความในกระดาษที่เขายื่นมันให้กับเธอ

“ชื่อคุ้น ๆ หน้าคุ้น ๆ เหมือนเราเคยเจอและเคยรู้จักมาก่อน” ตุลาที่ไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของเขาพร้อมกับพูดขึ้นมาคนเดียวสลับกับการครุ่นคิดพร้อมกับมองหน้าของเธอไปในเวลาเดียวกัน

ตุลาพยายามนึกว่าเขารู้จักเธอมาก่อนหรือเปล่าแต่ยิ่งนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่า

“บอสค่ะ วันนี้เรามีประชุมตอนบ่ายสามตามตารางที่ติดไว้ที่โต๊ะทำงานตรงนี้ค่ะ” จิดาภาที่เหลือบไปเห็นตารางที่ติดไว้ที่โต๊ะทำให้เธอรู้ตารางประชุมของเขา

“โอเค เธอก็เตรียมเอกสารไว้ให้พร้อม ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามฉันได้” ตุลาบอกกับเธอแต่สายตาและความคิดของเขาก็ยังคงนึกอยู่ตลอดว่าเขาเคยรู้จักเธอมาก่อนหรือเปล่าแต่ที่ทำให้เขาประทับใจนั่นก็คือเธอรู้หน้าที่ของเธอโดยที่ไม่ได้ให้เขาบอกเธอเลยสักนิด

“เอกสารทั้งหมดที่ต้องเตรียมคือที่ติดไว้ที่โต๊ะหรือเปล่าคะ” จิดาภาที่ช่างสังเกตเห็นเลขาคนก่อนได้เขียนติดที่โต๊ะไว้

“ใช่แล้ว” ตุลาบอกกับเธอได้แค่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องของทำงานของเขา

“ไปดูสิ ขนมผิงว่าใครมาเคาะประตูหน้าห้อง” ตุลาเอ่ยสั่งเธอให้เดินไปที่ประตู

“ได้ค่ะ” จิดาภาลุกไปตามคำสั่งของตุลาที่สั่งเธออย่างรวดเร็วทันใจ แม้ว่าเธอจะไม่อยากทำงานนี้แต่เมื่อเธอได้รับหน้าที่นี้แล้ว เธอก็เป็นคนที่ตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีที่สุด

จิดาภาเดินไปที่หน้าประตูห้องทำงาน เธอกำลังจะเปิดประตูเพื่อดูว่าเป็นใครแต่คนที่อยู่ข้างนอกกลับผลักประตูเข้ามาอย่างแรง จนตัวของเธอกระเด็นแล้วก็ล้มลงอย่างแรง

ตุลาที่เห็นเธอล้มลงก็ตกใจมาก ๆ แต่เมื่อเขามองไปที่หน้าประตูเขาก็แทบอยากหายตัวไปจากตรงนั้น

“พี่ตุลย์ขา คิดถึงจังเลยค่ะ” มธุรสเดินมาหาเขาพร้อมกับเดินไปนั่งที่ตักของตุลาโดยไม่ได้ถามความสมัครใจของเขาเลยสักนิด

“ให้ฉันออกไปก่อนหรือเปล่าคะ” จิดาภาถามขึ้นมาด้วยความใสซื่อเพราะเธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร

“ไม่ต้อง” ตุลาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเธอ จิดาภาจึงเดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอแล้วทำงานของเธอต่อไป

“นังนี่เป็นใครทำไมถึงได้มานั่งหน้าสลอนอยู่ในห้องนี้คะ อย่าบอกนะว่าพี่ตุลย์กับมัน” มธุรสคิดไปไกลมากกว่าที่เป็นโดยที่ยังไม่ได้คำตอบจากเขาหรือเธอ

“อย่าพึ่งโวยวายได้มั้ยไหม พี่ยังไม่ได้พูดเลยนะ” ตุลาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเธอซึ่งมันบ่งบอกว่าเธอกำลังรำคาญใจที่เธอเข้ามาในห้องทำงานของเขา

“ก็ไหมไม่ชอบให้ใครมาอยู่ใกล้ ๆ พี่อย่างนี้ ไหมหวงพี่มาก ไม่อยากให้พี่เป็นของคนอื่นนอกจากไหมคนเดียวเท่านั้น” มธุรสไม่ได้พูดแค่อย่างเดียวแต่เธอกอดเขามือของเธอก็ลูบไล้ไปตามแขนตามกล้ามอกของเขาที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อน ๆ ของเขา

จิดาภาที่เห็นอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากแม้แต่จะมอง เห็นก็มีแต่มธุรสเท่านั้นที่พยายามอยากให้เธอมอง

“นี่ไหม อย่าทำอย่างนี้ได้มั้ย นี่มันที่ทำงานมันไม่เหมาะที่จะมาทำอย่างนี้”

“นี่พี่ตุลย์เพราะนังนี่ใช่มั้ยที่ทำให้พี่เป็นอย่างนี้” มธุรสไม่พอใจที่ตุลาพูดกับเธออย่างนั้น ทำให้เธอหาเรื่องจิดาภาทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด

“พอเลยไหม อย่ามาหาเรื่องคนอื่นอย่างนี้”

“มันต้องใช่แน่ ๆ ถ้าไม่อย่างนั้นพี่ตุลย์ไม่ไล่ไหมอย่างนี้แน่” มธุรสไม่โทษตัวเองว่าตัวเองน่ารำคาญแค่ไหนจนทำให้ตุลาอยากไล่ให้เธอออกไปจากห้องทำงานของเขา

“มันไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลยมั้ย พี่แค่เห็นว่าตรงนี้เป็นที่ทำงานไม่ได้เป็นที่ไหมจะมาทำอะไรอย่างนี้ พี่อยากทำงานและอีกอย่างพนักงานของพี่ก็ต้องการเวลาทำงาน ถ้าไหมมาวุ่นวายอย่างนี้แล้วจะมีสมาธิทำงานได้ยังไง”

“เมื่อก่อนพี่ไม่เห็นว่าอะไรเลยแล้วทำไมมีนังนี่เข้ามาพี่ตุลย์ไม่อยากให้ไหมอยู่ที่นี่”

“ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องพี่จะถือว่าเราไม่รู้จักกัน พี่จะเรียก รปภ. มาพาไหมออกไปจากห้องทำงานของพี่” ตุลาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก ๆ

“ไปก็ได้แต่พี่อย่าคิดว่าไหมจะยอมนังนี่นะคะ แกก็เหมือนกัน ทำท่าไหนล่ะถึงได้เข้ามาทำงานในห้องนี้ได้” มธุรสยังไม่หยุดที่จะไปแขวะจิกกัดและหาเรื่องให้กับเธอ

“ฉันไม่ได้เป็นอย่างคุณอย่าเอานิสัยอย่างนั้นมายัดเยียดให้คนอื่น เพราะนิสัยของฉันไม่ได้เหมือนคุณ” จิดาภาไม่ยอมใครง่าย ๆ ถ้ามาหาเรื่องเธอก่อนอย่างนี้

“นี่แกกล้ามากที่มาต่อปากกับฉัน”

“ทำไมจะไม่กล้าก็ที่คุณพูดมันไม่ใช่เรื่องจริงหรือคุณอยากให้ฉันแจ้งความข้อหาที่คุณมาหมิ่นประมาทฉันอย่างนี้” จิดาภาจ้องมองหน้าของมธุรสอย่างไม่ยอมเช่นกัน

“พอเลยไหมเลิกหาเรื่องคนของพี่สักที ออกไปได้แล้ว มีเรื่องอะไรจะคุยก็ไปคุยกันที่อื่น” ตุลาพาเธอออกไปจากห้องทำงานเพราะไม่อย่างนั้นต้องมีสังเวียนมวยกำเนิดขึ้นในห้องทำงานของเขาแน่ ๆ เพราะดูท่าทางของจิดาภาก็เอาจริงไม่ใช่ย่อย

“คนบ้าอะไรหาเรื่องคนอื่นทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเท่านั้น” จิดาภาพูดตามหลังของมธุรสอย่างไม่เข้าใจในนิสัยของเธอ

ตุลาพาเธอออกไปไม่นานเขาก็กลับเข้ามาในห้องทำงาน เขาเห็นเธอนั่งทำงานอย่างตั้งใจ ทั้ง ๆ ที่เธอพึ่งโดนหาเรื่องแต่พอผ่านไปเธอก็สามารถทำงานต่อได้โดยไม่รู้สึกอะไร

“ขอโทษด้วยนะ ที่ไหมทำนิสัยแย่ ๆ ใส่เธออย่างนั้น” ตุลาที่เดินเข้ามาก็เอ่ยขอโทษเธอในทันที

“แฟนของบอสก็คงหวงบอส ก็เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ” จิดาภาเข้าใจว่ามธุรสเป็นแฟนของตุลา

“ไม่ใช่” ตุลากำลังจะพูดต่อเขาก็ต้องหยุดพูดเพราะมีคนโทรเข้ามาที่มือถือของเขา

จิดาภาจึงทำงานของเธอต่อไปเพราะมันก็ไม่ใช่สาระสำคัญอะไรที่จะต้องสนใจในเรื่องนี้ หน้าที่ของเธอตอนนี้คือการทำงานมากกว่า