เด็กคุณเต 05

สองวันต่อมาป้าปลีมาบอกฉันว่าคุณเตไม่อนุญาตให้ฉันไปอยู่คอนโด เผื่อใจไว้อยู่นะคิดว่าอาจจะไม่ได้ไป แต่เมื่อได้คำตอบก็รู้สึกผิดหวังอยู่ดี

“คุณเตอยู่ที่ห้องทำงานเหรอคะ” ฉันถามป้าปลีหลังจากที่ได้คำตอบไม่น่าดีใจ และยังได้รับคำสั่งให้เข้าไปคุยกับคุณเตที่ห้องทำงาน หกสิบเปอร์เซ็นต์ฉันอาจจะถูกคุณเตดุ

“ใช่ค่ะ”

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพริ้งเข้าไปหาตอนนี้ได้เลยใช่ไหมคะ”

“ได้เลยค่ะ คุณเตบอกว่าคุณพริ้งกลับมาเมื่อไหร่ให้ขึ้นไปหาได้ทันที” สีหน้าป้าปลีไม่สู้ดีนัก ป้าปลีมีท่าทีลังเลก่อนจะเอ่ย “คุณพริ้งเข้าไปต้องใจเย็น ๆ อย่าวู่วามนะคะ คุณเตเขาดูอารมณ์ไม่ดี อย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อนนะคะคุณพริ้ง คุณพริ้งเป็นเด็กต้องรู้จักอ่อนน้อมนะคะ”

“ค่ะป้า ขอบคุณนะคะ” คำเตือนล่าสุดของป้าปลีที่บอกฉันด้วยสีหน้าแบบนี้คือเมื่อตอนที่ฉันอายุ 11 ปี ครั้งที่ฉันแอบเข้าไปในห้องนอนของคุณเต ครั้งที่เห็นเขาจู๋จี๋กับผู้หญิงแล้วจากนั้นฉันก็ถูกส่งเข้าโรงเรียนประจำ

ครั้งนี้จะโดนอะไรอีกนะ

แล้วฉันก็มาหยุดที่หน้าห้องทำงานของคุณเต ครั้งนี้ประตูห้องทำงานคุณเตเปิดกว้าง ฉันยื่นมือไปเคาะประตูเพื่อให้คุณเตอนุญาตให้เข้าไป

“เข้ามาสิ” มองเข้าไปด้านในคุณเตยืนหันหลัง พูดให้เข้าใจง่าย ๆ เขากำลังยืนมองวิวด้านนอกทางระเบียง

“ป้าปลีบอกว่าคุณเตเรียกพริ้งใช่ไหมคะ” ฉันเดินมายืนด้านหลังของคุณเตห่างจากเขาพอสมควร ฉันไม่กล้าเข้าใกล้เขามาก กลัวว่าถ้าใกล้เกินไปจะกลายเป็นเรื่องน่ารำคาญ

“ใช่” คุณเตหันกลับมา

“...” ฉันที่จ้องแผ่นหลังเขาอยู่รีบก้มหน้ามองพื้นทันที ไม่คิดว่าเขาจะหันกลับมาเร็วขนาดนี้

“ป้าปลีมาบอกอาว่าหนูพริ้งอยากไปอยู่คอนโด” เสียงเข้มเอ่ย

“...ใช่ค่ะ”

“เหตุผล” ป้าปลีไม่ได้บอกคุณเตเหรอ ทำไมถึงได้มาถามฉันซ้ำล่ะ น้ำเสียงคุณเตน่ากลัวจะตาย ถ้าเกิดฉันพูดอะไรผิดขึ้นมาจะทำยังไง

“ไปมาลำบากค่ะ บางทีก็มีกิจกรรมทำให้กลับดึก หนูก็เลยคิดว่าอยู่คอนโดสะดวกกว่า ไม่ต้องรบกวนคนที่บ้านคอยเปิดประตูให้” ฉันแทบจะหยิบยกเหตุผลที่ฟังขึ้นมาทั้งหมด

ทว่าคำตอบของคุณเตเด็ดขาดมาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าเข้มขรึม “ไม่อนุญาต”

“...เหตุผลละคะ”

“ถามได้ดี”

“...” พลั้งปากต่างหาก พูดออกไปแล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรจะถามอะไรแบบนี้ ฉันเหรอจะมีสิทธิ์ถามหาเหตุผลจากคุณเต ฉันมีสิทธิ์นั้นเมื่อไหร่กัน

“เพราะว่าอาไม่อนุญาตให้หนูพริ้งไปอยู่คอนโดไง”

“นี่เรียกเหตุผลเหรอคะ” มันไม่ใช่เหตุผลเลยด้วยซ้ำแล้วฉันก็พลั้งปากพูดความคิดในใจไปอีกรอบ

“เดี๋ยวนี้หนูพริ้งไม่เชื่อคำพูดอางั้นเหรอ”

“...”

“เพราะโตแล้วถึงได้สงสัยในคำพูดของอาอย่างนั้นเหรอ”

“ไม่ใช่นะคะ” ทำไมคุณเตถึงได้จี้ฉันขนาดนี้ล่ะ ฉันว่าคนที่ไม่มีเหตุผลคือเขานะ

“ถ้าไม่ใช่แล้วมันยังไง ทำไมถึงได้มาถามหาเหตุผลทั้งที่อาบอกว่าไม่ได้ก็ควรที่จะจบที่ตรงนั้น”

“หนูควรรู้ไม่ใช่เหรอคะว่าทำไมไม่ได้”

“เพราะว่าอาเป็นผู้ปกครองของหนูพริ้ง เรื่องไหนที่อาเห็นว่าไม่ดีอาก็จะไม่อนุญาต”

“พูดแบบนี้แปลว่าถ้าหนูอายุ 20 ปีเมื่อไหร่หนูสามารถตัดสินใจเรื่องในชีวิตของหนูได้ใช่ไหมคะ”

“อาผิดหวังนะ อาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากของหนูพริ้งที่น่ารักมาตลอด”

“...” ฉันเองก็ไม่คิดว่าวันนี้จะพูดอะไรที่มันไม่เข้าท่าแบบนี้

ฉันใจร้อนเอง ฉันเพียงแค่อยากออกไปจากที่นี่ ฉันไม่อยากเป็นส่วนเกินของคุณเต แรกเริ่มเดิมทีที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ของฉันอยู่แล้ว ความใจร้อนทำให้ฉันเผลอแสดงความก้าวร้าว

“เอาล่ะ หนูพริ้งของอาโตแล้ว อาเข้าใจหนูพริ้งไม่ใช่เด็กน้อยที่เชื่อฟังคำพูดของอาเหมือนเมื่อก่อน” ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคำพูดของคุณเตเหมือนตัดพ้อล่ะ หรือว่าฉันจะผิดจริง ๆ

ฉันทำตัวไม่น่ารักใส่เขาสินะ