เด็กคุณเต 03

เลิกเรียนตอนบ่ายฉันไม่ได้ตรงกลับบ้านเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ เนื่องจากตัดสินใจที่จะยอมรับความจริงสักที ฉันโตแล้ว โตพอที่จะเข้าใจได้ว่าตัวฉันคือส่วนเกินในชีวิตของคุณเต

มาคิดดูแล้วการที่คุณเตให้ฉันไปอยู่โรงเรียนประจำก็เพราะฉันเป็นส่วนเกินในบ้านของเขา ฉันอยู่ทำให้เขาไม่สะดวกพาผู้หญิงเข้าบ้าน

ฉันไม่ได้คิดไปเอง เรื่องมันมีมูลเหตุนะ เรื่องมีอยู่ว่าตอนนั้นฉันอายุ 11 ปี ฉันที่ยังเด็กไม่ได้รู้เรื่องอะไรเปิดประตูห้องนอนคุณเตเข้าไปโดยไม่ได้ขออนุญาต ความตั้งใจของฉันคือตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ให้คุณเตตกใจเล่น กลับกลายเป็นว่าคุณเตไม่ได้กลับเข้าห้องคนเดียว เขามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งคู่จูบกัน ผลัดกันถอดเสื้อผ้าตั้งแต่หน้าประตูจนถึงเตียงนอน ทว่าทั้งสองผละออกจากกันเมื่อเห็นฉันยืนหลบหลังผ้าม่านตรงระเบียง

ตั้งแต่นั้นมาคุณเตสั่งห้ามให้ฉันเข้าห้องนอนของเขาเด็ดขาด

และนั่นคือเหตุผลที่ฉันถูกส่งเข้าโรงเรียนประจำ สาเหตุที่คุณเตทำแบบนั้นก็เพื่อตัดความรำคาญ ฉันมันเป็นแค่ส่วนเกินมาตลอดเพียงแต่ฉันไม่เคยยอมรับความจริง

ทว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดมันอยู่ตรงนี้ คือว่าฉันน่ะรู้มาว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาคุณเตไม่ได้ไปอยู่ต่างประเทศอย่างที่เขาบอกฉันไว้ เขาแค่ไปอยู่ที่อื่นเพราะฉันอยู่ที่บ้าน ฉันรู้เรื่องนี้เพราะแอบได้ยินแม่บ้านคุยกัน ฉันเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่อง

“ร้องไห้อีกแล้ว ร้องเยอะไม่ดีรู้ไหม” ได้ยินเสียงเพื่อนพูดฉันก็รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เปื้อนใบหน้า

“ไม่ได้อยากร้อง น้ำตามันไหลเอง” พอคิดถึงเรื่องเหล่านี้น้ำตาฉันมันก็ไหล ฉันเป็นแค่ส่วนเกินในชีวิตของคุณเตคือเรื่องจริงที่ต้องยอมรับ

“ถ้าแกไม่อยากอยู่บ้านงั้นออกมาอยู่กับฉันไหม มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน” ตอนนี้ฉันอยู่คอนโดของพะแพง พ่อแม่พะแพงทำแต่งาน หาแต่เงินมาให้พะแพง พะแพงมีหน้าที่อย่างเดียวคือเรียนให้จบ

“เกรงใจ”

“เกรงใจอะไร เมื่อก่อนเราก็อยู่ด้วยกัน”

“มันไม่เหมือนกัน แกพาแฟนมาจะไม่สะดวกน่ะสิ ไม่ดีหรอก” พะแพงมีแฟนมาหลายคนขณะที่ฉันรักมั่นคงแค่คุณเต รักที่ไม่มีหวังแต่ก็ยังให้ความหวังด้วยการหลอกตัวเอง

“ไอ้พริ้ง จะคิดอะไรเยอะแยะขนาดนั้น ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าแกไม่ก้าวขาออกจากกรอบที่คุณเตวางไว้แกจะไม่มีวันมีชีวิตเป็นของตัวเอง เขาทำเหมือนให้อิสระแกก็จริง แต่ความจริงไม่ใช่แบบนั้นเลย แกเองก็รู้ แค่แกแกล้งมองไม่เห็นเท่านั้นเอง หรือแกจะบอกว่าไม่จริง”

“…จริง”

“เห็นไหมล่ะ ถ้างั้นวันนี้เริ่มจากดื่มเหล้า แกอายุ 19 จะ 20 ปีแล้ว แกต้องดื่มเหล้าให้เป็น ไม่อย่างนั้นจะมีปัญหาเวลาไปเที่ยว”

“ฉันไม่คิดจะเที่ยวกลางคืน” ฉันไม่ดื่มไม่เที่ยวเพราะคิดว่าไม่ดี สิ่งที่คิดว่าไม่ดีฉันจะไม่ทำเพราะว่าฉันอยากให้คุณเตภูมิใจในตัวฉัน ฉันอยากเป็นเด็กดีของคุณเต

“ไอ้พริ้ง... ชีวิตแกไม่ได้มีแค่คุณเตและถึงแกไม่ชอบดื่มแต่ก็ควรลองเพื่อให้รู้ว่า...อ๋อนี่คือเหล้า รสชาติเหล้ามันเป็นแบบนี้นี่เอง แกต้องรู้ไว้” พะแพงพูดพลางผสมเหล้าแล้วยื่นแก้วมาตรงหน้าฉัน ไม่แคล้วกล่อมให้ฉันยอมกินเหล้า “แต่ฉันอยากให้แกดื่มเป็น แกจะได้ไม่ถูกคนมอม เวลาเจออันตรายไม่ได้มีคนคอยช่วยแกได้ตลอดนะพริ้ง แกต้องรู้จักวิธีหลบเลี่ยง รู้จักช่วยเหลือตัวเอง”

“ฉันก็ไม่เอาตัวฉันไปอยู่ในพื้นที่อันตรายไงพะแพง”

“ฉันรู้ว่าแกไม่เอาตัวเองไปอยู่ในพื้นที่เสี่ยง แต่ถ้าหากว่าแกบังเอิญตกอยู่ในเหตุการณ์อันตราย โดนคนมอมเหล้าจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แกจะเอาแต่บีบน้ำตาไม่ได้โว้ยพริ้ง น้ำตาของแกมีค่าเฉพาะคนที่เห็นว่าแกสำคัญ ถ้ากับพวกไม่สนศีลธรรมมันคือเรื่องไร้ค่านะพริ้ง ทุกวันนี้สังคมเรามันน่ากลัวแค่ไหนเราไม่มีทางรู้หรอก ทางที่ดีเราต้องรู้จักปกป้องและเซฟตัวเอง”

“สรุปแล้ววันนี้แกอยากให้ฉันดื่มเหล้าให้ได้เลยใช่ไหม”

“ใช่ ฉันพูดเยอะขนาดนี้แกต้องดื่มแล้วไหม”

“ก็ได้ วันนี้ฉันตามใจแกพะแพง” ฉันยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม กลั้นหายใจกระดกดื่มจนหมดแก้ว “ไม่อร่อย”

“ไอ้พริ้งบ้า ฉันให้ดื่มทีละนิด แกดื่มรวดเดียวหมดได้ไง”

“อยากให้ดื่มฉันก็ดื่มแล้ว แกจะบ่นอะไรอีก”

“แกมันบ้าจริง ๆ พริ้ง” พะแพงที่ว่าฉันบ้ากำลังชงเหล้าใส่แก้วมาให้ฉันอีกรอบ หาว่าฉันบ้าแต่ชงมาเรื่อย ๆ แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ

“แกว่าเหลียนฮวาจะคิดถึงฉันไหมแพง” เริ่มคิดถึงเหลียนฮวาอีกแล้วสิ เมื่อวานก็ไม่ได้อุ้มกันเลย เหลียนฮวาจะคิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงไหมนะ

“แกอยู่กับมันมาเป็นปี มันก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว”

“แต่ฉันไม่ใช่เจ้าของเหลียนฮวา ฉันไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว เจ้าของตัวจริงกลับมาฉันควรจะทำยังไงดี”

“ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกันเรื่องแบบนี้แนะนำยาก”

“...”

“แต่ว่าแกไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวก็ต้องมีทางออก”

“...” ก็จริง ทุกเรื่องต้องมีทางออก อยู่ที่ว่าจะหาเจอเมื่อไหร่ “พะแพง”

“หืม”

“แกว่าถ้าพ่อแม่ฉันยังอยู่จะดีแค่ไหนกันนะ แกว่าฉันจะเป็นยังไงจะมีความสุขไหม”

“แกก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว พ่อแม่แกต้องรักแกมาก หวงแหนแกมาก ๆ” พะแพงยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแล้วเอ่ยน้ำเสียงหม่นหมอง “คงจะดีกว่าพ่อแม่ฉันที่หาแต่เงินไม่สนใจว่าฉันจะเป็นยังไง”

“แต่อย่างน้อยแกก็มีนะ ถึงพวกท่านจะไม่มีเวลาให้ แต่พวกท่านคอยซัพพอร์ตแกได้เสมอ แกหันไปเมื่อไหร่ก็เจอ ไม่เหมือนฉันที่ไม่มีใคร”

ความรู้สึกที่คิดถึงใครสักคน อยากคุยกับใครสักคนแต่ไม่รู้จะโทรหาใครมันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก หลายครั้งที่ฉันอยากได้กำลังใจจากคนในครอบครัว แต่ก็ไม่มีเลย เคยมีหลายครั้งที่อยากกดโทรหาคุณเต ทว่าเรื่องในอดีตคอยย้ำเตือนว่าฉันมันแค่ส่วนเกิน อย่าได้ระรานชีวิตของเขา

“ฉันนี่ไง แกมีฉัน ฉันมีแก เรามีกัน” พะแพงยกแก้วเหล้ารอ ฉันจึงยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับแก้วเหล้าของเพื่อน

อืม ดื่มก็ดื่ม ถึงมันไม่อร่อยแต่ว่าฉันจะดื่ม

พะแพงเห็นว่าฉันดื่มลำบากแก้วถัด ๆ มาเธอจึงใช้โค้กผสม ซึ่งมันอร่อยกว่าเดิมมาก ฉันยกดื่ม ยกดื่ม ยกดื่มยกดื่มไปกี่แก้วก็ไม่รู้

รู้สึกตัวอีกทีคือเช้าวันใหม่ ลุกเดินออกจากห้องเพราะกลิ่นหอมของข้าวต้ม

“มอนิ่ง”

“ปวดหัวไหม”

“งง ๆ มึน ๆ นิดหน่อย เมื่อคืนฉันจำอะไรไม่ได้เลย ทำไมฉันนอนห้องแกอะ”

“แกดื่มจนดื่มไม่ไหว แล้วก็เดินเข้าห้องไปนอน แกบอกว่าแกจะอยู่กับฉัน งอแงบอกว่าห้ามฉันทิ้งแก”

“หืม” ฉันเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ

“อะ กินข้าวไปด้วยดูไปด้วยนะเพื่อนรัก” พะแพงยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดูภาพวงจรปิดเหตุการณ์เมื่อคืน

ดูจบแล้วถึงได้รู้ว่า อืม เป็นอย่างที่เพื่อนพูดจริงและอาการหนักกว่าที่เพื่อนพูดด้วย

“ไม่แตะของมึนเมาอีกจะดีกว่าเนอะ”

“ใช่ ถ้าจะกินต้องมีฉันอยู่ ไม่งั้นแกห้ามแตะเด็ดขาด เข้าใจไหม”

“อืม เข้าใจ” จากสภาพที่ทิ้งตัวขนาดนั้นฉันเองก็ไม่กล้าดื่มอีกเหมือนกัน “ว่าแต่ฉันเอาโทรศัพท์ไปไว้ไหนวะแก ไม่รู้ป้าแม่บ้านโทรหาไหม”

“นู่น” พะแพงหันหน้าไปทางตู้ปลาทอง

“อยากว่ายน้ำเหรอวะน่ะ” นอนแอ้งแม้งอยู่ในตู้ปลาเลย คงนอนมาทั้งคืน ไม่น่าจะซ่อมไหว

“แกว่ามันไร้ประโยชน์ ถ้าไม่เชื่อก็ย้อนไปดูก่อนหน้านี้สักชั่วโมงนะเพื่อนรัก”

“เชื่อสิ ถ้าถึงขนาดที่ชงเหล้าเองก็คงไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” ใช่ค่ะ ในคลิปฉันชงเหล้าเองด้วย ส่วนเรื่องฟูมฟายไม่ต้องพูดถึง มีแน่นอน มีเยอะมากด้วย อย่าไปพูดถึงมันเลย อับอายเปล่า ๆ เห็นแล้วเอือมระอาตัวเอง ไม่คิดเลยว่าเมาครั้งแรกก็จะหลุดขนาดนี้

ตักข้าวต้มกินได้สี่ห้าคำฉันก็เริ่มกลืนไม่ลง รู้สึกเวียนหัวจึงบอกเพื่อนว่าขอนอนอีกหน่อย พะแพงก็โอเค ฉันจึงเดินเข้ามานอน หัวถึงหมอนก็หลับเลย หลับแบบสนิทมาก