Chapter 4 เด็กคุณติณณ์

Chapter

4

เด็กคุณติณณ์

มิรินทร์เดินเข้ามาในคลับแต่ไม่ใช่ตรงที่ผู้คนมาเที่ยว เขาพาเธอเดินมายังที่ทำงานของเขาแต่ก็ต้องเดินผ่านพนักงานตำแหน่งต่าง ๆ ที่กำลังนั่งฟังการพูดของผู้จัดการร้านที่มีการประชุมประจำวันก่อนจะกลับไปทำงานแต่ที่นั่งอยู่ตรงนี้คือพนักงานส่วนหนึ่งเท่านั้น อีกส่วนหนึ่งกำลังทำงานแล้วจะมาสลับเพื่อเข้าประชุมอีกกลุ่ม

เมื่อธีรติณณ์เดินเข้ามาพนักงานต่างมองเขาเป็นสายตาเดียวกัน และจ้องมองมิรินทร์ด้วยเช่นเดียวกัน แต่ที่มองมิรินทร์ด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใครแล้วทำไมถึงได้เดินข้าง ๆ เจ้านายที่เธอหมายปองอยากครอบครองเป็นของเธอคนเดียวนั่นก็คือ พิชญ์อร หญิงสาวหน้าตา รูปร่างสุดเซ็กซี่ เป็นตัวเด่นที่ไม่ว่าใครมาที่นี่ต้องอยากได้เธอไปบริการที่โต๊ะโดยเฉพาะชายหนุ่มแต่ใครอยากได้เธอไปก็ต้องจ่ายเงินค่าตัวของเธอด้วยราคาที่ค่อนข้างสูงแต่ในทุก ๆ คืนก็พร้อมที่จะจ่ายเพื่ออยากอยู่ใกล้ชิดกับเธอ

“พายฉันว่าแกมีคู่แข่งแล้วว่ะ” ดารินเพื่อนสนิทของพิชญ์อรเอ่ยขึ้นมาแล้วก็มองไปที่ใบหน้าของเพื่อนสาว

“ไม่กลัวไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ตาม แต่ยัยนั่นมันต้องโดนสั่งสอนที่กล้าเข้ายุ่งกับคุณติณณ์ของฉัน” พิชญ์อรเอ่ยขึ้นมาแล้วก็มองไปที่ใบหน้าของมิรินทร์อย่างไม่พอใจ

“แต่คนนี้สวยนะ และอีกอย่างฉันยังไม่เคยเห็นคุณติณณ์พาผู้หญิงคนไหนเข้ามาที่คลับเลยนอกจากแกคนแรกที่บอสพาเข้ามาทำงาน” ดารินเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัยเช่นกัน

“ดีดี้แกต้องช่วยฉัน ไม่ว่ายังไงเราต้องกำจัดยัยนั่นให้ออกห่างจากคุณติณณ์ให้ได้”

“ก็ได้ ๆ ยังไงแกก็เป็นเพื่อนแต่ถ้ามันเสี่ยงต่อเรื่องงานฉันไม่เอาด้วยนะ แม่ของฉันยิ่งไม่ค่อยสบาย ไม่อยากหางานใหม่” ดารินเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะกลับไปตั้งใจฟังผู้จัดการต่อ

“ทุกคนวันนี้ท่านประธานมีเรื่องจะพูดคุยด้วยนิดหน่อย ส่วนเรื่องกฎระเบียบต่าง ๆ ก็อย่าลืมปฏิบัติตามด้วย” ผู้จัดการร้านเอ่ยจบธีรติณณ์ก็เดินมายืนแทนที่พร้อมกับจับมือของมิรินทร์ให้มายืนอยู่ข้าง ๆ เขาอีกด้วย

“ก่อนอื่นเลยก็อยากชื่นชมพนักงานทุกคนที่ทำงานอย่างหนักเพื่อองค์กรของเรา และวันนี้ผมก็อยากแนะนำให้กับทุกคนรู้จักผู้หญิงคนนี้ เธอชื่อมิรินทร์หรือเรียกมินก็ได้ เขาจะมาเป็นหัวหน้าของสาว ๆ ที่เป็นสาวเชียร์ดื่ม ยังไงก็อยากให้ทุกคนทำความรู้จักเธอไว้” ธีรติณณ์เอ่ยขึ้นมาสาว ๆ ที่ทำงานในแผนกนี้ก็ต่างมองหน้ากันแล้วก็มีเสียงซุบซิบว่าเธอเป็นเด็กของธีรติณณ์เพราะอยู่ ๆ ก็ได้เป็นหัวหน้าแทนพิชญ์อร

“แล้วพายล่ะคะ บอสจะให้พายทำหน้าที่อะไร” พิชญ์อรยกมือขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยถามธีรติณณ์ในทันที

“ก็ทำหน้าที่ของเธอเหมือนเดิมเพราะมินไม่ได้มาทำทุกวันแค่จะมาสัปดาห์ล่ะสามวันเท่านั้น ก็ถือว่ามินคือหัวหน้าสูงสุดของแผนกที่จะคอยเช็กเรื่องระเบียบการแต่งกายต่าง ๆ ก็เท่านั้น” ธีรติณณ์เอ่ยขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของมิรินทร์ที่ตอนนี้เหมือนกำลังกังวลกับบทบาทใหม่ของเธอ

“แต่...” พิชญ์อรกำลังจะเอ่ยขึ้นมาแต่โดนธีรติณณ์พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกันไปทำงานอีกกลุ่มจะได้มาประชุมต่อ” ธีรติณณ์พูดจบเขาก็จับมือของมิรินทร์เดินออกไปจากตรงนั้น ทันทีที่ธีรติณณ์และมิรินทร์เดินออกไปแน่นอนว่ามีเสียงซุบซิบนินทาเรื่องของมิรินทร์ขึ้นมาว่าเธอคือเด็กคนใหม่ของธีรติณณ์ซึ่งเหมือนกับตอนที่พิชญ์อรเข้ามาทำงานในวันแรกที่อยู่ ๆ ก็ได้มาเป็นหัวหน้าแผนกในทันที

“พายฉันว่ามันแปลก ๆ หรือเปล่า ฉันว่าแกอย่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนใหม่ของบอสเลยนะ ฉันว่ามันไม่เหมือนตอนที่บอสพาแกเข้ามา บอสดูใกล้ชิดกับผู้หญิงที่ชื่อมินนั่นมาก ๆ สายตาของบอสก็บอกว่ากำลังหลงสาวคนนั้น” ดารินเอ่ยขึ้นมาตามความจริงและอยากให้เพื่อนทำใจเพราะเธอคิดว่าเธอดูไม่ผิด

“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่ยอมแพ้ใครทั้งนั้น แกไม่อยากช่วยฉันก็ไม่เป็นไร แต่เวลาแกลำบากมาฉันก็ช่วยแกมาตลอด แต่ตอนนี้แกกลับไม่คิดแม้จะอยู่ข้าง ๆ ฉัน” พิชญ์อรเอ่ยขึ้นมาอย่างน้อยใจเพื่อนที่ไม่คิดเข้าข้างเธอแล้วยังไม่อยากช่วยเธออีก

“อย่าพูดอย่างนั้นได้มั้ย ฉันก็แค่อยากให้แกยอมรับความจริงไงพาย เพราะเรื่องอย่างนี้ดันทุรังไปอาจจะทำให้เธอเดือดร้อนได้ แต่ถ้าแกอยากให้ฉันช่วย ฉันก็จะช่วยถือซะว่าแกเคยช่วยเหลือฉันก็แล้วกัน”

“ดีมากเพื่อนรัก ฉันคิดไม่ผิดจริง ๆ ว่าแกจะอยู่ข้าง ๆ ฉัน” พิชญ์อรเอ่ยขึ้นมาแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

มิรินทร์ที่ได้ทำความรู้จักกับพนักงานทั้งหมด เธอก็ได้ยินหลายคนพูดถึงเธอไปต่าง ๆ นานา ส่วนมากก็จะบอกว่าเธอเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของธีรติณณ์

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะมิน ออกไปทำงานตามหน้าที่ของเธอได้แล้ว เพราะเธอจะได้มาที่นี่สองวันครั้ง ส่วนรายละเอียดการทำงานก็อยู่ในกระดาษแผ่นนั้น ไปกับผู้จัดการร้าน พี่เขาจะเป็นคนสอนงานเธอเอง” ธีรติณณ์เอ่ยขึ้นมาก่อนจะชี้ไปที่กระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ ตรงหน้าของเธอกับเขา

“ได้ค่ะ ทำงานนี้แล้วต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเสียตัวขัดดอกแล้วใช่มั้ยคะ” มิรินทร์เอ่ยขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของเขาอย่างมีความหวัง

“งานที่คลับของเธอมีเพียงสามวัน หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวันเพราะฉะนั้นอีกสี่วันงานของเธอคือที่บ้านและส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นที่ห้อง” ธีรติณณ์เอ่ยขึ้นมาแล้วก็ทำหน้ากรุ้มกริ่มขึ้นมา สายตาของเขาไม่ได้โลมเลียร่างกายของเธอเพียงอย่างเดียวแต่มือของเขาก็เริ่มลูบไล้ไปตามขาเรียว ๆ ขาว ๆ ของเธอแล้วค่อย ๆ เลื่อนมันสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนทำให้เธอขนลุกซู่ขึ้นมา

“แต่ตอนนี้ก็จะอดใจไม่ไหวแล้ว คนบ้าทั้งขาว ทั้งอึ๋มอย่างนี้” ธีรติณณ์เอ่ยขึ้นมาแล้วก็เผลอเอามือของเขาเลื่อนขึ้นไปสูงจนมุดเข้าไปในชุดเดรสสั้น ๆ ของมิรินทร์

“กรี๊ด!!! อย่านะคะ” มิรินทร์กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจเธอกำลังจะลุกขึ้นแต่เธอสะดุดกับขาของธีรติณณ์ทำให้เธอล้มลงไปทับตัวของเขา เรือนร่างนุ่มนิ่มของเธอทาบทับบนตัวของเขา

ธีรติณณ์ได้โอกาสยกตัวของเธอขึ้นมานั่งคล่อมบนตักของเขายิ่งทำให้ชุดเดรสของเธอล่นลงเผยเรียวขาขาวเนียนของเธอ มือของเขาจับที่ขาของเธอแล้วก็ลูบเบา ๆ หน้าของมิรินทร์แดงก่ำขึ้นมาเหมือนกินมะเขือเทศ้เข้าไปทั้งสวน

“อุ้ย!!! ขอโทษครับพอดีว่าจะพาคุณมินไปเรียนรู้งาน ขอโทษที่เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตูนะครับ” ผู้จัดการที่เดินเข้ามารีบเอ่ยขอโทษเมื่อเห็นว่ามิรินทร์นั่งคล่อมบนตักของเขาซึ่งเป็นท่าทางที่ล่อแหลมและไม่ว่ามองอย่างไรก็เหมือนว่ากำลังจะทำเรื่องอย่างว่า มิรินทร์อายจนไม่กล้าสบตาของผู้จัดการร้านและยิ่งอยากลงไปจากตรงนั้น ธีรติณณ์กลับกอดเอวของเธอไว้

“ไม่เป็นไรผู้จัดการ เราแค่สัมผัสกันเล็กน้อยไม่มีอะไรมาก” ธีรติณณ์พูดจบก็กระซิบที่ข้างหูของเธอแผ่วเบา “กลับบ้านเธอไม่รอดแน่ เธอทำฉันแข็งแล้วเนี่ย”

เมื่อมิรินทร์ได้ยินอย่างนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรแข็ง ๆ ดันขึ้นมาชนกับร่างกายของเธอ ยิ่งทำให้เธอหน้าแดงหนักขึ้นกว่าเดิม

“เอาล่ะ ไปทำงานกับผู้จัดการได้” ธีรติณณ์ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ มิรินทร์จัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตามหลังของผู้จัดการแต่ไม่กล้าสบตากับเขาเพราะอายที่เข้ามาเห็นเธอนั่งคล่อมธีรติณณ์ถึงแม้จะไม่มีอะไรเกินเลยแต่เธอมั่นใจว่าใครเห็นก็ต้องคิดไปไกลมากแน่ ๆ