EP 4 ความผิดที่ติดอยู่ในใจ

หลินฮวาได้แต่มองหน้าท่านฟู่อย่างเลิกลัก ในใจพลันคิดว่าถ้าหากเทียนหยูรู้เรื่องขึ้นมา นางคงต้องแย่เป็นแน่

ท่านฟู่พยักหน้าเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้นางออกไปจากห้องได้ หลินฮวาจึงเดินออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วกลับห้องของตนเองไป

“ลูกมีเรื่องที่ห้างการค้าจะคุยกับท่านพ่อหน่อย” เทียนหยูบอก

ฟู่เทียนเฉินเห็นสีหน้าของลูกชายที่ดูค่อนข้างเป็นกังวลก็พอจะมองออกแล้วว่ากิจการของตนเองต้องมีปัญหาเป็นแน่ จึงได้รีบเรียกให้ลูกชายเข้าห้องมา

บรรยากาศความรื่นรมย์ที่เกิดขึ้นระหว่างท่านฟู่กับหลินฮวาได้จบลงแล้ว เมื่อเทียนหยูก้าวเข้าไปในห้องก็รู้สึกเหมือนกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้นภายในห้องก่อนหน้านี้

ท่านฟู่จัดการเก็บหลักฐานทุกอย่างอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าเป็นเสื้อผ้าของเขาที่เคยถอดทิ้ง ข้าวของที่ตกกระจัดกระจายอันเนื่องมาจากแรงกระแทก หรือแม้แต่กลิ่นกายของหลินฮวาเขาก็จัดการเป็นที่เรียบร้อย

“ว่ามา เกิดอะไรขึ้น” ฟู่เทียนเฉินหันหน้าไปถามลูกชาย เขาดูท่าทางไม่มีความหนักใจแสดงออกมาทางสีหน้าเลยแม้แต่น้อย

ผิดกับลูกชายที่แบกความกังวลมาเต็มอก อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยู่ในวงการการค้ามานานจนไม่เกรงกลัวอะไรแล้วก็เป็นได้

เทียนหยูก้มหน้ามองพื้นอยู่ครู่หนึ่ง พยายามคิดเรียบเรียงคำพูดว่าจะพูดอย่างไรดี ไม่ใช่เพราะว่ากลัวท่านฟู่จะโมโห เพียงแต่เขาคิดว่าท่านฟู่จะคิดว่า มันเป็นปัญหาเล็กจนไม่เก็บมาใส่ใจต่างหาก และแล้วเขาก็พูดออกมา

“หลี่เฟิงมันไปยุแยงคู่ค้าของเราที่นานกิง มันบอกว่าเราไม่มีของจะส่งให้จนตอนนี้คู่ค้าของเราที่นานกิงยกเลิกการสั่งสินค้าไปแล้ว”

“ข้าก็นึกว่าเรื่องอะไรใหญ่โต” ฟู่เทียนเฉินว่า

เทียนหยูได้ยินคำตอบจากพ่อของตนก็ได้ถอนหายใจออกมา

“ไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะท่านพ่อ ลูกบอกกับทางคู่ค้าไปแล้วว่าเรามีสินค้าแน่นอน แต่ปัญหามันอยู่ที่หลี่เฟิง พวกมันไม่เคยหยุดระรานเราแม้แต่วันเดียว”

“เรื่องของหลี่เฟิงเดี๋ยวข้าจัดการเอง เจ้าออกไปเถอะ” ฟู่เทียนเฉินบอกกับลูกชาย

ห้างการค้าสกุลหลี่ของหลี่เฟิงเป็นปรปักษ์กับห้างการค้าสกุลฟู่มากว่าสองทศวรรษแล้ว ที่จริงจะว่าไปแล้วห้างการค้าทั้งสองนี้มีต้นตอมาจากที่เดียวกัน

เนื่องจากหลี่เฟิงเคยเป็นลูกน้องคนสนิทของฟู่เทียนเฉิน พอมีพวกอันธพาลมาหนุนหลังหลี่เฟิงก็ทรยศสกุลฟู่ไปเข้ากับพวกอันธพาลนั่น แล้วก่อตั้งห้างการค้าของตัวเองขึ้นมาซึ่งขายสินค้าเหมือนกับห้างการค้าสกุลฟู่ทุกประการ

หลินฮวากลับมาที่ห้องแล้วจัดแจงเครื่องแต่งกายของตนเองเสียใหม่ นางจะปล่อยให้ตัวเองดูผิดปกติไม่ได้ประเดี๋ยวสามีของนางจะสงสัยเอา

หลินฮวาดึงชุดกี่เพ้าสีชมพูที่สวมอยู่ให้เข้าที่ ขณะที่กำลังจัดการกับปิ่นปักผมอยู่นั้น นางก็คิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับพ่อสามี

‘เหตุใดข้าจึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้นะ ทั้ง ๆ ที่นั่นคือพ่อสามีของข้าแท้ ๆ ข้าได้ทำเรื่องที่ผิดประเพณีลงไปแล้ว’

นางนั่งคิดราวกับว่าสิ่งที่นางทำลงไปนั้นเป็นสิ่งที่ผิดบาป แต่ทว่าในใจกลับมีความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกแทรกเข้ามา

ถึงแม้ว่ามันจะทำให้นางรู้สึกผิดก็จริง แต่ภายใต้ความรู้สึกผิดนั้นมีความสุขอย่างแปลกประหลาด ตั้งแต่นางแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลฟู่ นางยังไม่เคยรู้สึกมีความสุขอย่างนี้มาก่อนเลย

ฟู่เทียนหยูแต่งงานกับนางเขาก็ไม่เคยแตะต้องนาง แต่ว่าวันนี้ท่านฟู่กลับทำให้สิ่งที่นางปรารถนานั้นเกิดขึ้น

ตอนที่นางกำลังมีสัมพันธ์อยู่กับท่านฟู่นั้นนางรู้สึกมีความสุขมาก มีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เล็กจนโตนางไม่เคยได้รับการสัมผัสแบบนี้มาก่อน

เด็กสาวบริสุทธิ์อย่างนางเมื่อได้ลองครั้งแรกแล้วมีหรือจะไม่โหยหาครั้งต่อไป

ประเทศจีนตอนนี้อยู่ในช่วงสิ้นสุดสงครามแล้ว เนื่องจากประเทศติดอยู่ในสภาวะสงครามมานาน ที่ผ่านมาประชาชนยากจน

ตอนนี้ชาวจีนต่างกำลังพากันขยันขันแข็งทำงานเพื่อฟื้นฟูสถานะของตนเอง รัฐบาลเองก็มีนโยบายที่จะฟื้นฟูเศรษฐกิจให้ดีขึ้นเช่นกัน

ตระกูลฟู่ก็เป็นอีกตระกูลหนึ่งที่ใช้น้ำพักน้ำแรงทุ่มเทอย่างหนักเพื่อที่จะขยับฐานะ ตระกูลฟู่ถือว่าเป็นตระกูลที่ค่อนข้างรวย

บ้านที่หลินฮวาเข้ามาอยู่เป็นบ้านหลังใหญ่ แต่บ้านหลังนี้ดูออกจะใหญ่เกินไปด้วยซ้ำสำหรับการอยู่อาศัยของสามคน

ส่วนป้าหวังแม่บ้านที่ดูแลบ้านหลังนี้นางไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย

หลินฮวาเดินลงมาในครัวเพื่อที่จะช่วยป้าหวังจัดอาหารเย็นขึ้นโต๊ะ นางทำอย่างนี้เป็นประจำ เนื่องจากนางไม่อยากให้ป้าหวังที่แก่แล้วทำงานหนักจนเกินไป

ถึงแม้ว่านางจะเป็นถึงสะใภ้คนเดียวของตระกูลฟู่ก็จริง แต่ด้วยความที่เคยเป็นเด็กยากจนมาก่อนจึงได้เข้าใจความลำบากของการทำงานหนักว่ามันเหนื่อยมากแค่ไหน

“ป้าหวัง เดี๋ยวข้ายกไปให้เองเจ้าค่ะ” หลินฮวาพูด มือทั้งสองข้างก็เอื้อมไปยกจานกับข้าวที่ป้าหวังตักใส่ไว้เรียบร้อยแล้ว”

ป้าหวังหันมาพูดตอบอย่างเกรงใจ

“คุณผู้หญิง เดี๋ยวป้ายกขึ้นไปเอง คุณผู้หญิงไปนั่งรอเถอะ”

หลินฮวาไม่ฟังคำที่ป้าหวังพูดนางเพียงแค่หันมายิ้มให้แล้วยกจานกับข้าวขึ้นไปเหมือนเดิม