EP 3 ท่านพ่อ

“หลินเอ๋อร์รู้เพียงอย่างเดียว เจ้าอย่าขัดใจข้า”

เพียงเท่านั้นหลินฮวา ก็รู้แล้วว่าตนเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อะไร ท่านเทียนฟู่ซื้อนางมาจากพ่อด้วยเงินจำนวนมากพอดู คงจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ด้วย

ความปวดร้าวเกิดในจิตใจของหลินฮวาอีกครั้ง น้ำตาของหญิงสาวไหลซึมออกมาจากสองตาที่ปิดอยู่

‘ท่านฟู่จะให้ข้าเป็นนางอุ่นเตียงของท่านด้วย’

“อื้อ ท่านพ่อ ท่านเป็นพ่อของสามีนะ อ๊า… อื้อ...” หลินฮวาเผยออ้าปากตามแรงมือที่บีบเคล้น ผ่านไปเพียงครู่ ท่านฟู่จับตัวของหลินฮวาให้ลุกขึ้นยืน ส่วนเขานั่งอยู่กับที่ สายตาทรงอำนาจจ้องสบตาเข้มกร้าว

“ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น และมีกลิ่นหอมของบุปผาที่ล่องลอยมาตามสายลม ในวันที่อากาศดี ๆ สตรีเช่นเจ้าควรปรนนิบัติบุรุษสักคน อย่าให้ความงามที่เจ้ามี จะมีเพียงเจ้าคนเดียวที่ได้เชยชม ขอให้ข้าได้เห็นเถิดนะ หลินเอ๋อร์จงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเจ้าออกเสีย”

หลินฮวาเหมือนถูกมนตร์สะกด มือน้อย ๆ ของนางค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อแสงที่อยู่บนเรือนกาย สองก้อนขาวเนียนเหมือนก้อนซาลาเปาตอนนี้เริ่มสั่นไหว เพราะคนเป็นเจ้าของหายใจหอบแรง

ฟู่เทียนเฉินรีบจัดการอาภรณ์ของหลินฮวาออกไปให้พ้นตัวอย่างรวดเร็ว หลินฮวาหมดเรี่ยวแรงแทบไม่มีแรงยืน และไม่แม้จะขยับตัว นางปล่อยให้ท่านได้ทำตามอำเภอใจ ทำได้แค่เพียงหลับตาแน่น ขบเม้มริมฝีปาก

หลินฮวาได้ยินฟู่เทียนเฉินเป่าและพ่นลมออกจากปาก แค่เห็นความขาวผ่องเป็นยองใย

ความอวบอั๋นที่เต็มไม้เต็มมือ ใบหน้าของเขาซุกไซ้ฟอนเฟ้นลงไปกลางร่องอก และส่งมือหนาหยาบบีบเคล้นเนื้อสองก้อนกลมแน่น ๆ นั้น

ไม่กี่อึดใจต่อมา ยอดสีหวานบนก้อนซาลาเปาคู่นั้นก็ได้ตกอยู่ในอุ้งปากของท่าน แรงดูดดุนชวนซ่านจนหลินฮวาน้ำตาไหล

นางรับรู้ได้ถึงท่อนเหยียดแข็งของแกนบุรุษที่แทบจะทะลุจากผ้านุ่งอัดเข้ากับลำขาของตนเอง

“ข้าจะทำให้เจ้ามีลูก” ท่านฟู่เอ่ยบอกจุดประสงค์

ใจของหลินฮวานึก แล้วทำไมไม่เป็นหน้าที่ของฟู่เทียนหยู แต่นางก็หมดโอกาสที่จะพูดอีกต่อไป

ท่านฟู่ผลักพาร่างของหลินฮวานอนลงไปบนตั่งเตียง ตนเองรีบถอดชุดคลุมกายที่สวมใส่ เพียงประเดี๋ยวท่านฟู่ก็เปลือยกายล่อนจ้อน หลินฮวาถึงกับเบือนหน้าหนี จิตใจหดหู่ระทดท้อ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ร่างหนาของท่านฟู่ทาบทับความร้อนฉ่าลงมาบนกายของนางอย่างรวดเร็ว กลีบปากหนาประกบกลีบปากสีเย้ายวนของหลินฮวาอีกครั้ง

ทวนเนื้อใหญ่ของท่านฟู่เริ่มพองโตเขาอัดมันลงไปกับปลีกเนื้อขาที่อ่อนนุ่ม หลินฮวาหัวใจจะวายแล้ว กลัว... คำนี้ที่คิดออก ตั้งแต่แตกเนื้อสาวไม่เคยมีใครได้ชิดเชยชมร่างนวลของนางนี้

จมูกและกลีบปากของฟู่เทียนเฉินทั้งสูดกลิ่นกาย และไล่งับทำสัญลักษณ์ดอกกุ๋ยหลินจนเต็มไปหมด

ร่างกายของนางเริ่มร้อนและปั่นป่วน ทุกการกระทำสร้างความรัญจวนจนต้องงับกลีบปากขบเม้มเป็นเส้นตรง สุดท้ายหลิวฮวาก็ทนไม่ได้ นางเปล่งเสียงครางเสียวออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ท่านฟู่ยกยิ้มอย่างพออกพอใจ

“หลินเอ๋อร์พร้อมจะเป็นของข้าไหม”

พร้อมหรือไม่พร้อมนางจะปฏิเสธได้อย่างไร เรื่องเหมือนจะเกินเลยมามากแล้ว เขาพูดไปและจรดปลายจมูกและละเลงปลายลิ้นเรียวลงไปเนื้อกายนวล

แล้วหยุดที่ของสวยสงวนกลางตัว เขายิ้มใหญ่ที่โหนกเนียนใส ๆ ของนางไร้ขน เขาละเลงและใช้ปลายชิวหาเขี่ยเม็ดรัญจวนที่แอบหลบอยู่ในกลีบดอกไม้อูมอวบงาม

“อ๊า ซี้ด...” ร่างบางสะดุ้งพยายามเคลื่อนย้ายสะโพกหลบหนี แต่มือหนาของท่านฟู่ล็อกเอาไว้แล้ว

เขากระหน่ำจ้วงลวงแทงปลายลิ้นลงลึก ทั้งแซะ ทั้งแงะ จนหลินฮวาน้ำตาไหลพราก ๆ

การกระทำดังกล่าวถึงกับทำให้หลินฮวาหลับตาสนิท นางไม่อาจสบสายตากับท่านพ่อได้

ร่องสาวที่ถูกท่านฟู่กระตุ้นได้มีสายธารใส ๆ ไหลออกมาอย่างมากมาย

ท่านเคลื่อนกายประกบ จับสองขาของนางอ้ากว้าง หลินฮวาได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดหน้า กัดปาก

“หลินเอ๋อร์ลืมตา และกอดคอข้า” ท่านฟู่ออกคำสั่ง หลินฮวาจำใจต้องทำตาม

นางขายหน้ากระดากอับอาย แต่คงไม่สามารถหยุดการกระทำของท่านได้ สองมือของหลินฮวาสอดขึ้นไปรัดรอบลำคอของท่านเอาไว้

“อื้อ อ๊า ซี้ด...” ท่านพ่อครางคำรามอย่างพอใจอยู่ในลำคอเมื่อเขาได้กดท่อนกลมมนใหญ่โตเข้าไปในร่องสาวของหลินฮวา ใบหน้าของท่านแดงก่ำ ฤทธิ์ร่องสาวที่บีบเคล้นแน่นจนเหมือนจะหักท่อนบุรุษของท่านฟู่คารู

หลินฮวาผวาหายใจเฮือก กัดปากข่มความเจ็บ ร่างกายของนางราวจะถูกท่านฟู่แหกแหวกแยกออกเป็นสองส่วน

เพียงอึดใจเดียวท่านฟู่ก็กระแทกอัดฝ่าพรหมจรรย์ของหลินฮวาเข้าไป

นางเจ็บร้าวแทบขาดใจตาย สองมือจิกลงไปบนเนื้อแขนของท่านฟู่ที่วางอยู่ข้างลำตัว

“เจ็บ ฮือ... ท่านพ่อข้าเจ็บ”

จากนั้นไม่มีเสียงอะไรที่จะเล็ดลอดออกมาอีก นอกจากเสียงความสุขที่สมปรารถนาของท่านฟู่ และเสียงเนื้อหนังมนุษย์ที่กระทบกันดังลั่นไปทั้งห้อง

ความสุขของท่านฟู่เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ ใครจะขัดได้ หลินฮวาต้องโลดแล่นเล่นไปตามเกมรักของท่านฟู่ที่ไม่รู้เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน จัดกระหน่ำยัดเยียดความเป็นสามีแทนลูกชาย และฉีดส่งความสุขสีขุ่นข้นเข้าไปในตัวของนาง

ใครจะพอใจได้กันเล่า ข้าเป็นลูกสะใภ้ท่าน แต่ท่านพ่อกลับย่ำยี

หลินฮวาเดินออกจากห้องมาในสภาพที่เส้นผมหลุดลุ่ยเล็กน้อย พอเปิดประตูออกไปก็พบกับสามีของนางที่กำลังยกมือขึ้นจะเคาะประตูอยู่พอดี นางถึงกับตกใจจนเผลออ้าปากค้าง

หลินฮวายืนตัวแข็งทื่อราวกับว่ามีความผิดอะไรซ่อนอยู่อย่างไรอย่างนั้น

“เจ้ามาทำอะไรที่ห้องนี้” เทียนหยูเอ่ยถาม สีหน้าเขางุนงง คิ้วทั้งสองข้างขมวดมุ่น

หลินฮวาได้แต่อึกอักจนพูดไม่ออก

ในระหว่างที่กำลังกระอักกระอ่วนอยู่นั้นท่านฟู่ก็มายืนอยู่ข้างหลังนางแล้วบอกกับเทียนหยูว่า

“พ่อให้หลินเอ๋อร์มาชงชาให้เอง ว่าแต่มีธุระอะไรกับพ่อหรืออาหยู”