คู่หมั้นในนาม (2)

ไป่เซียงหวินเงยหน้ามองคู่หมายของตน แสงแดดที่ส่องผ่านกระทบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เพิ่มความสง่างามและน่าเกรงขามขึ้นหลายส่วน

“นี่เจ้า จะร้องไห้อีกแล้วหรือ ทำไมตาแดงล่ะ”

ไป่เซียงหวินส่ายหน้า พยายามข่มอารมณ์ของตนไว้ สูดหายใจลึกหากแต่ช่างยากเย็นที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“ให้ตายสิ โตจนป่านนี้แล้ว ไยขี้แยเป็นเด็กไปได้ เจ้าน่ะเป็นบุตรสาวของท่านเจ้าเมืองไป่จริงๆ นะหรือ ทำไมไม่ได้เศษเสี้ยวความแข็งแกร่งจากผู้เป็นบิดามาบ้างเลย ช่างน่าเสียดายวาสนาที่ได้เกิดมาในตระกูลสูงส่งเช่นนี้”

จางฮุ่ยเหอมิใช่บุรุษที่มีความอดทนสูง ไม่ชอบการงอนง้อหรือพูดจาเอาใจใคร ด้วยความเป็นแม่ทัพ นิสัยส่วนตัวจึงแข็งกระด้างและเด็ดขาด ชอบเป็นผู้นำมากกว่าจะเป็นผู้ตาม โดยเฉพาะกับสตรี อย่าได้ริอาจมาตั้งตนเหนือเขาเป็นเด็ดขาด

ถ้อยคำเย้ยหยันราวยิ่งตอกย้ำความรู้สึกที่เขามีต่อหญิงสาว ไร้เยื่อใย ไม่มีใจ และมองว่านางช่างไร้ค่า

ไป่เซียงหวินไม่เข้าใจว่าเหตุใดจางฮุ่ยเหอถึงชิงชังนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่นางสู้อุตส่าห์ทุ่มเททำทุกอย่าง เอาอกเอาใจสารพัด แต่เขากลับนอกใจนางไปหลับนอนกับสตรีอื่น แล้วยังมาพูดจาร้ายกาจเช่นนี้อีก

ยิ่งสตรีสะอึกสะอื้นมากขึ้น จางฮุ่ยเหอก็ยิ่งทำหน้าเบื่อหน่ายยิ่งขึ้นไปอีก เขาพ่นลมหายใจ สะบัดแขนเสื้อและหมุนตัวเดินจากไป

ทิ้งคู่หมั้นให้ยืนร้องไห้ โดยไม่คิดจะหันกลับมามองแม้แต่น้อย

ผ่านไปพักใหญ่ ไป่เซียงหวินก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม หากแต่น้ำตานั่นหยุดไหลแล้ว ดวงตาเหม่อลอยเต็มไปด้วยความเศร้าและผิดหวัง

ลี่เหลียนที่แอบมองอยู่ไม่ไกล รู้สึกเป็นห่วงคุณหนูของตนยิ่งนัก ครั้นเห็นร่างเล็กค่อยทรุดตัวลงกับพื้นหญ้า นางก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ รีบวิ่งมาดูอาการไป่เซียงหวินโดยเร็ว

“คุณหนู คุณหนูไหวหรือไม่ คุณหนู...” เสียงของลี่เหลียนสั่นเครือ นางเอื้อมมือไปกระชับมือของอีกฝ่ายอย่างเห็นใจ

“ข้าไม่อยากแต่งกับฮุ่ยเหอแล้ว”

“คุณหนู...”

ลี่เหลียนสงสารนายของตนจับใจ นางรู้ดีว่าสิ่งที่ไป่เซียงหวินต้องการไม่มีทางเป็นไปได้ การหมั้นหมายถูกกำหนดมานานหลายเดือน ประกาศให้เป็นที่รู้อย่างกว้างขวาง ทั้งนี้เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ ลบคำครหาที่ว่าไป่เซียงหวินขึ้นเป็นเจ้าเมืองเมื่อใด เมืองฟูเฉิงคงได้ล่มจมเมื่อนั้น

ความไม่วางใจในตัวไป่เซียงหวินอาจเป็นช่องว่างที่ก่อให้เกิดการกบฏยึดอำนาจ กระทั่งทหารทุกนายในกองทัพต่างก็เลื่อมใสศรัทธาในตัวจางฮุ่ยเหอ หากไม่รวบหัวรวบหาง เกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกันกับตระกูลจาง ตระกูลไป่คงได้จบสิ้นเป็นแน่

“ข้าเข้าใจคุณหนูนะเจ้าค่ะ แต่เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ คุณหนูจะตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้”

“ข้าไม่ชอบคนที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อข้า”

“แต่บุรุษมีหลายภรรยานั่น...”

“ท่านพ่อของข้าก็เป็นบุรุษ ยังมีท่านแม่เป็นภรรยาคนเดียว แม้ท่านแม่จะจากไปหลายปี แต่ก็ไม่เคยมีหญิงอื่น”

ของแบบนี้มันอยู่ที่สันดานมากกว่า!!

“แต่ท่านแม่ทัพสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก ข้าว่า...”

“เจ้าคิดว่าคำสัญญาที่กล่าวอย่างเลื่อนลอยนั้นเชื่อถือได้อย่างนั้นหรือ ทั้งๆ ที่เขาทำผิดต่อข้า แต่กลับคุกเข่าขอโทษท่านพ่อแทนที่จะขอโอกาสจากข้า เห็นได้ชัดว่าฮุ่ยเหอไม่ได้มีใจให้ข้าเลย แล้วหากข้าแต่งงานออกเรือนไปกับเขา ข้าจะมีความสุขได้อย่างไร”

ไป่เซียงหวินยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาของตน ริมฝีปากแดงเม้มเป็นเส้นตรงคล้ายเป็นรอยยิ้มบางที่แฝงความขมขื่นไว้หลายส่วน

“แต่ก็ได้ หากเขายืนกรานจะไม่ทำเช่นนั้นอีก ข้าก็จะให้โอกาส แต่หากนั่นเป็นคำโป้ปด ข้ามีวิธีจัดการในแบบของข้า”

ไป่เซียงหวินสั่งให้ลี่เหลียนผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้ตน เป็นชุดที่ดูเรียบๆ สีสันไม่เด่นสะดุดตา จนดูคล้ายจะกลมกลืนไปกับสตรีทั่วไป

แต่อันที่จริงถึงนางจะแต่งกายสวยงามเพียงใด ผู้คนก็คงไม่มีทางรู้ว่านางเป็นบุตรสาวของท่านเจ้าเมืองไป่ คงคิดว่าเป็นคุณหนูลูกขุนนางใครสักคนเสียมากกว่า

เพราะถึงแม้จะซุกซนแต่ก็คร้านจะออกไปเที่ยวเล่นด้านนอก จึงเพียงวิ่งเล่นอยู่ภายในจวนของตน หมดเวลาไปกับการกินและนอนเสียเป็นส่วนใหญ่

“คุณหนู... ลี่เหลียนว่าไม่เหมาะนักที่เราจะมาในสถานที่แบบนี้” ลี่เหลียนกระซิบบอกอย่างหวาดๆ

“หากอยากพิสูจน์ว่าสิ่งที่ฮุ่ยเหอกล่าวต่อหน้าท่านพ่อมีความจริงใจอยู่กี่มากน้อย ก็จำต้องมาดูให้เห็นกับตาเช่นนี้แหละ”

หอคณิกาเหลียงซีเหยียน เป็นหอคณิกาขนาดใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดของเมืองฟูเฉิง บรรยากาศภายในตกแต่งหรูหราราวโรงเตี๊ยมชั้นดี เหล่าสตรีมากหน้าหลายตาต่างเอาอกเอาใจ บีบนวดและรินเหล้าให้บุรุษด้วยรอยยิ้มเย้ายวนชวนมอง

เบื้องหน้าบนเวทีสูง สตรีใบหน้างดงามนางหนึ่งกำลังบรรเลงพิณด้วยท่าทีอ่อนช้อย ดวงตายาวเรียวเชิดขึ้นคล้ายดวงตาของหงส์งาม จมูกโค้งได้รูป ดูเข้ากันริมฝีปากอวบอิ่มสีแดง ผิวพรรณนั่นเปล่งประกายขาวราวหยกเนื้อดี งดงามราวนางฟ้านางสวรรค์ลงมาเดินดินก็ไม่ปาน

ซึ่งสตรีนางนี้ก็คือ สตรีที่ร่วมรักกับจางฮุ่ยเหอในคืนนั้น

ม่านฟางหรง หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาเหลียงซีเหยียน