บทที่8

บ้านพัก

“ถ้าง่วงก็นอนไปก่อน พี่จะเข้าไปดูในครัวหน่อยว่าพอจะมีของสดอะไรที่จะทำข้าวเที่ยงให้พลอยทานได้บ้าง” รเมศเอ่ยขึ้นหลังจากอุ้มคนหน้างอมาส่งถึงโซฟาในบ้าน ที่เขาจัดเตรียมเอาไว้สำหรับเธอโดยเฉพาะ

“อย่าลำบากเลยค่ะ พลอยดูแลตัวเองได้” พลอยขวัญตอบโดยไม่มองหน้าอีกคนที่ข่มขู่เธอมาตลอดทางว่าหากเธอยังไม่เรียกเขาว่าพี่หรือแทนตัวเองว่าพลอย เขาจะป่าวประกาศเรื่องคืนนั้นให้คนอื่นๆ ได้รู้

“พี่รู้ว่าพลอยเก่ง แต่ไม่ดื้อกับพี่สักวันได้ไหม” รเมศไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้ปฏิเสธอะไรอีก เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ไม่นานก็กลับออกมา พร้อมข้าวไข่เจียวหอมกรุ่นที่จำได้ดีว่าเป็นของโปรดอีกคน

แต่เหมือนพลอยขวัญจะไม่รับรู้ถึงการมาของเขาเลย เพราะตอนนี้เธอกำลังนอนหลับสนิทอยู่ที่โซฟา ทำให้เขาต้องค่อยๆ ย่องเข้ามาหาเพราะกลัวจะทำให้เธอตื่น หากให้เขาเดาเธอคงตื่นเต้นกับงานใหม่จนนอนไม่หลับ ตอนนี้พอมีโอกาสได้นอนพักถึงได้หลับเป็นตายเอาอย่างนี้แน่นอน

รเมศถือโอกาสนี้ค่อยๆ นั่งลงสำรวจใบหน้าอ่อนหวานอย่างตั้งใจ ยอมรับว่าหลายเดือนที่ผ่านมาใจเขาไม่เคยคิดถึงอดีตคนรักอย่างฟ้าลดาเลยสักครั้ง แต่กลับเป็นคนนี้ที่ทำให้เขาคิดถึงจนต้องทำทุกวิถีทางให้เธอมาอยู่ใกล้ๆ คนที่อยู่นอกสายตาเขามาโดยตลอด แต่กลับเป็นคนเดียวที่เขาคิดถึง เป็นห่วงอยู่ทุกวันว่าเธอจะไปทำอะไร ที่ไหน หรือโดนใครหลอกเอารึเปล่า

มันจะใช่ ‘รัก’ ไหมเขาเองก็ไม่แน่ใจเพราะยอมรับว่ายังเข็ดอยู่หน่อยๆ กับความรักที่เพิ่งจะจบลงไปได้ไม่นาน กับฟ้าลดาเขาลงทุนไปหมดหน้าตัก ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าตัวเองจะไม่ดีพอให้เธอรักและซื่อสัตย์ ไม่คิดด้วยว่าจะถูกหักหลังแบบนั้นเพราะตลอดเวลาที่คบหากันเขาก็มีแค่เธอ ไม่เคยเผื่อสายตาไว้มองใครจนกระทั่งตอนนี้ ตอนที่สายตาเขามันมีแต่ภาพของพลอยขวัญเต็มไปหมด

“พี่คิดถึงพลอย”

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะก้มลงช้าๆ เป้าหมายคือแก้มป่องๆ ของคนขี้เซา อยากจะก้มลงหอมสักฟอดเผื่อว่าจะหายคิดถึง

“จะทำอะไรคะ!”แต่ก็เหมือนฟ้าฝนจะไม่เป็นเป็นใจเท่าไหร่นัก ยังไม่ทันจะได้ทำตามใจดวงตาคู่สวยกลับเบิกกว้างขึ้นเสียก่อน

พลอยขวัญร้องถามอย่างตกใจ ภาพเมื่อครู่ทำเธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เขาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายอุ่นๆ ที่กำลังจรดรดหน้าผากกัน

“พี่แค่จะปลุกพลอยให้ตื่นขึ้นมากินข้าวจะได้กินยา กินข้าวนะเดี๋ยวพี่ป้อน” รเมศกระแอมเบาๆเหมือนเรียกสติให้ตัวเองก่อนให้คำตอบกลับไป

“พลอยกินเองได้ค่ะ”

“ก็ได้ พี่ตามใจพลอย” หนนี้รเมศยอมที่จะตามใจเพราะไม่อยากสร้างความอึดอัดให้ แต่กระนั้นเขาก็ยังนั่งมองจนเธอทานข้าวจนหมดจาน

“พี่ปราบไม่ต้องไปทำงานหรือคะ”

คนถูกถามอมยิ้มน้อยๆ ให้กับประโยคที่เหมือนจะไล่กันเบาๆ ของอีกคน แม้จะยังไม่ชินกับท่าทีแสดงความห่างเหินที่อีกฝ่ายขยันแสดงออกมาให้ได้เห็น แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าทั้งหมดเป็นเพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น แล้วมันจะแปลกอะไรที่พลอยขวัญจะเปลี่ยนไป

“วันนี้พี่ว่างทั้งวัน อยู่เป็นเพื่อนพลอยที่นี่ดีกว่า” คำตอบนั้นทำเอาพลอยขวัญไปต่อไม่ถูกยอมรับว่าเธอไม่ชินกับการกระทำของเขาเลยสักนิด

“พลอยอยู่คนเดียวได้จริงๆ ค่ะ”

“พี่ชักง่วงแล้วสิ ขอหลับสักงีบนะ” คนเอาแต่ใจตัวเองเปลี่ยนเรื่องก่อนทิ้งหัวนอนหนุนตักคนช่างไล่ไปอย่างหน้าตาเฉย ไม่สนแล้วว่าเธอจะพยายามต่อว่าเพียงใด ลองเขาไม่ไปซะอย่าง ต่อให้เป็นเธอก็ไล่เขาไปไม่ได้

โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะมีเข้ามาบ่อยๆ เสียที่ไหน

เป็นพลอยขวัญเสียเองที่เริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าจู่ๆ คนที่เธอพยายามจะไล่ทางอ้อมจะทิ้งตัวมานอนหนุนตักกันหน้าตาเฉยเอาแบบนี้ เธอทั้งเรียกทั้งโวยวายจนเหนื่อยใจแต่เขาก็ยังหลับเป็นตายไม่ยอมลุกออกไปเสียทีจนสุดท้ายก็ยอมแพ้ ปล่อยให้เขาทำตามใจของตัวเองต่อไป

หญิงสาวใช้เวลานี้มองสำรวจใบหน้าคมคายอย่างลืมตัว หลายเดือนที่ผ่านมาเธอแทบไม่รู้เลยว่าเขาใช้ชีวิตแบบไหน ยังไง หรือกับใคร

แต่สำหรับเธอกว่าจะพาตัวเองผ่านไปแต่ละวันนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะไม่ว่าจะทำอะไรหัวใจไม่รักดีก็คอยแต่จะหาโอกาสคิดถึงเขาอยู่เรื่อง ทั้งๆ สั่งห้ามก็แล้ว พยายามทำทุกอย่างที่คิดว่าจะลืมเขาได้ก็แล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ค้นพบความจริงบางอย่าง ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำมัน

การรักเขามันง่ายแสนง่ายโดยไม่ต้องพึ่งความพยายามใดๆ แต่เลิกยากเขาสิยาก

ยากเหลือเกิน!

หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของรเมศในครั้งนั้น พลอยขวัญก็พยายามหลบหน้าหลบตาเขามาตลอด ซึ่งมันก็ผ่านมาเกือบสามวันแล้วที่เธอทำได้สำเร็จ แต่จะสำเร็จได้ทุกวันไหมไม่อาจจะรู้ได้ เพราะเท่าที่ได้เห็นเขาก็ยังพยายามเข้าหากันอยู่เรื่อย

ส่วนเรื่องขี้ปากคนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทุกครั้งที่เขาแวะมาหาเธอมักจะถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ จากเพื่อนร่วมงานอยู่เสมอ จะมีก็แต่ดวงเดือนคนเดียวเท่านั้นที่คอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ทำให้พอจะมีแรงพาตัวเองผ่านพ้นเรื่องบ้าๆ พวกนี้ไปได้ในแต่ละวัน

“พบกันอีกแล้วนะครับ” คนที่กำลังยืนคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆ ก็ถูกทักจากใครบางคน ที่พอได้พบหน้าก็จำเขาได้ทันที