บทที่7

ด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เริ่มงานเป็นวันแรกทำให้พลอยขวัญตื่นนอนแต่เช้า เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์มประจำตำแหน่งก่อนจะออกจากบ้านด้วยจักรยานตามคำแนะนำของดวงเดือนที่ได้บอกเอาไว้เมื่อคืนว่าพนักงานทุกคนที่นี่ล้วนแล้วแต่มีเครื่องทุนแรงไว้ติดตัวคนละคัน แต่ปัญหาหนักใจของเธอในตอนนี้ เห็นจะหนีไม่พ้นเรื่องที่เธอปั่นจักรยานเป็น

แต่ปั่นทีไรก็มีอันต้องได้แผลทุกที!

“เอาน่าพลอย ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถแกหรอกน่า ตั้งสติให้ดี ห้ามวอกแวกเด็ดขาด!” พลอยขวัญให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเริ่มต้นปั่นจักรยานมุ่งหน้าสู่ที่ทำงานใหม่แห่งแรกหลังเรียนจบอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่เหมือนว่าบรรยากาศยามเช้าของทั้งสองข้างทางจะทำให้เธอเสียสมาธิไปไม่น้อย เพราะไม่ว่าจะเป็นวิวทิวทัศน์ในยามเช้า ไหนจะม่านหมอกจางๆ รอบด้านมันช่างสวย สวยจนเธอเผลอมองจนลืมไปว่ากำลังทำอะไรอยู่

กว่าจะได้สติก็ตอนที่หันมาเห็นจักรยานอีกคันที่กำลังตรงเข้ามาใกล้นั่นแล้ว…

“กรี๊ดดด/ เฮ้ย!” สองเสียงประสานกันก่อนที่จักรยานทั้งสองคันจะชนกันอย่างแรงทำให้ทั้งคู่ต่างกระเด็นไปคนละทิศคนละทางจากแรงกระแทกเป็นพลอยขวัญที่ได้สติก่อนรีบพาตัวเองลุกขึ้นไปหาอีกคน

“คุณเจ็บตรงไหนไหมคะ ฉันต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ที่ไม่ระวัง!” คราแรกชายหนุ่มผู้โชคร้ายสะบัดหน้ากลับมาเหมือนจะเอาเรื่อง แต่แล้วเขากลับส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองเพราะกลัวจะเสียฟอร์มต่อหน้าสาว ทั้งยังเป็นสาวสวยที่เขาไม่เคยพบมาก่อนอีกด้วยสิ

“ไม่ครับ ไม่เจ็บ คุณต่างหากที่น่าจะเจ็บ มีเลือดออกที่หัวเข่าด้วยนี่ ผมว่าให้ผมพาไปทำแผลก่อนดีกว่า” เจสันเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ ความเจ็บก่อนหน้ามันหายวับไปทันตา เมื่อเขาได้สบกับดวงตาคู่สวยของอีกคน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สัมผัสตัวเธอเสียงแข็งกร้าวของใครบางคน ก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน…

“นั่นแกคิดจะทำอะไร!” เขาตวาดเมื่อผ่านมาเห็นภาพที่กำลังกรามกระตุก ยอมรับว่าไม่ชอบใจที่เห็นพลอยขวัญอยู่กับคนอื่นแบบนี้

“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ ผมเลยจะพาเธอคนนี้ไปทำแผลที่ห้องพยาบาล” คำตอบที่ได้รับทำให้ปราบต้องมองสำรวจพลอยขวัญแทบจะทันทีก่อนจะพบว่าเธอมีแผลถลอกที่หัวเข่าทั้งสองข้าง หากให้เดาสองคนนี้คงปั่นจักรยานประสานงากันอย่างแน่นอน

ซึ่งมันก็ไม่แปลก

เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่อีกคนได้แผลเพราะจักรยานบ้าๆ นั่น!

“ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันจัดการเอง” สิ้นคำร่างของพลอยขวัญก็ถูกช้อนขึ้นแนบอกท่ามกลางสายตาตกอกตกใจของใครต่อใครที่ผ่านมาเห็น เพราะนี่นับว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่รเมศแสดงท่าทีห่วงใยใครสักคนอย่างเปิดเผย ซ้ำยังไม่สนเลยสักนิดว่าการกระทำของตัวเองจะเป็นที่ฮือฮา

“วางพลอยลงเถอะค่ะ พลอยเดินเองได้” เป็นพลอยขวัญที่ร้องขึ้น อับอายสายตาของใครต่อใครก็พากันจ้องมองเธอไม่ยอมหยุด แต่แทนที่รเมศจะฟังคำขอ เขากลับกระชับวงแขนให้ยิ่งแน่นขึ้น ทำราวกับจะบอกให้เธอได้รู้ ว่าถ้าเขาไม่ปล่อยคำพูดของเธอก็ไร้ความหมาย

“คุณ!”

“ถ้ายังไม่หยุดพูด พี่จะจูบพลอยต่อหน้ามันให้ดู! พลอยจะลองดูก็ได้นะ จะได้รู้ว่าพี่กล้าทำอย่างที่พูดจริงๆ รึเปล่า” คำขู่ของเขาได้ผลแทบจะทันทีเมื่ออีกคนยอมเงียบเสียงด้วยกลัวว่าเขาจะบ้าเลือกทำอย่างที่ขู่กันจริงๆ

ใช้เวลาไม่นานรเมศก็พาคนตัวเล็กมาถึงห้องพยาบาลที่มีคุณหมออย่างสาวิตรีอยู่ประจำตลอด สายตาที่แสดงความห่วงใยคนตัวเล็กสร้างความสงสัยแก่คุณหมอที่เป็นญาติห่างๆ อยู่มาก แต่ท่านก็ไม่ได้คิดที่จะถาม เพราะรู้ว่าเจ้าตัวเป็นคนปากหนักแค่ไหน แต่ก็เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ น่าจะเป็นคนสำคัญต่อหลานชายอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

“จะเป็นแผลเป็นรึเปล่าครับน้าสา”

รเมศเอ่ยถามน้าสาวอย่างสงสัย อย่างที่รู้ว่าผิวของพลอยขวัญบอบบางมาก เป็นอะไรนิดหน่อยก็เกิดแผลได้ง่าย แต่น่าแปลกที่เจ้าตัวกลับไม่ค่อยระวังชอบทำให้ตัวเองเจ็บเรื่อย

“ไม่หรอก แผลถลอกแค่นี้หมั่นทายาบ่อยๆ เดี๋ยวก็หายไปเองแหละจ๊ะ ถ้ายังไงเดี๋ยวน้าจัดยาแก้อักเสบให้ไปด้วยเลย เผื่อรู้สึกปวดขึ้นมาจะได้ทานดักไว้” ชายหนุ่มตอบตกลงโดยไม่ต้องหันไปถามคนเจ็บให้มากความก่อนที่จะขอบคุณน้าสาวพร้อมพยุงพลอยขวัญออกมาด้านนอกด้วยตัวเอง

“จะไปไหน!” แต่ไม่นานก็ต้องร้องถามเมื่ออีกคนทำท่าจะเดินหนีกัน

“สายแล้วค่ะ ดิฉันจะไปทำงาน” ซึ่งพลอยขวัญก็ให้คำตอบไปตามความจริง เริ่มงานวันแรกก็สายแล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าคนอื่นจะมองเธอยังไง ไหนจะเรื่องที่รเมศเพิ่งทำลงไปนั่นอีก ป่านนี้คงมีแต่คนซุบซิบไปแล้วแน่ๆ ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้นหากเลือกได้ขอทำงานอย่างสงบดีกว่า

“พี่โทรไปลาคุณเดือนให้แล้วสองวัน ไปขึ้นรถ พี่จะไปส่งที่บ้านพัก”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ดิฉันขอไปทำงานดีกว่า แผลแค่นี้เอง” อีกคนยังคงดื้อดึง ในขณะที่อีกคนเริ่มชักจะหมดความอดทน เขาไม่เคยเห็นพลอยขวัญแสดงท่าทีดื้อเงียบแบบนี้มาก่อน คนที่พูดง่ายเข้าใจอะไรง่ายๆ คนเดิมของเขาหายไป! เหลือไว้แต่คนดื้อเงียบที่ยิ่งได้เห็นก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด

“ตกลงจะไม่ดื้อกับพี่สักเรื่องไม่ได้จริงๆ เลยใช่ไหม!” ชายหนุ่มตวาดลั่นก่อนจะช้อนอุ้มเอาคนดื้อเงียบมาที่รถก่อนจะข่มขู่ให้เธอนั่งนิ่งๆ ด้วยสายตาดุดันของตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อเจอสายตาเอาเรื่องของเขาเข้าไปพลอยขวัญก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหน สุดท้ายก็ทำได้แค่ยอมนั่งนิ่งๆ

ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองต่อไป…