บทที่4

“ลืมมันไปเถอะค่ะ พลอยรู้ว่าพี่ปราบไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น พลอยเองก็ไม่คิดจะเรียกร้องให้พี่ต้องมารับผิดชอบอะไร” พลอยขวัญพูดไปตามที่รู้สึก แม้จะรักเขามากแต่ก็ไม่ได้ต้องการให้เขามารับผิดชอบ เธอไม่ต้องการความรับผิดชอบอะไรจากเขาทั้งนั้น เพราะถ้าจะพูดกันตามหลักของความเป็นจริงที่เกิดขึ้นแล้วล่ะก็ เธอเองก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้ไม่น้อยเพราะแทนที่จะขัดขืนเขาให้มากกว่านั้น แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ทำมัน แล้วแบบนี้จะให้เธอกล้ารับความรับผิดชอบจากเขาได้อย่างไรกัน!

“พูดง่ายดีนี่!” รเมศกัดฟันพูดอย่างหงุดหงิด เขายอมรับว่าตกใจจนแทบบ้าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบกับสภาพเตียงที่ยับย่นจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม ไหนจะหยดเลือดบ้าๆ ที่เธอทิ้งเอาไว้ให้เขาดูต่างหน้านั่นอีก หลังจากนั่งคิดอยู่นานก็ถึงได้รู้ ว่าผู้หญิงที่ตัวเองขืนใจคือพลอยขวัญ ไม่ใช่ฟ้าลดา เมื่อรู้ก็ไม่คิดอยู่เฉย ออกตามหาเธอแต่ก็ไม่พบจนกระทั่งวันนี้วันที่เขาบังเอิญได้เจอกับฟ้าลดาอีกครั้ง สอบถามจากอีกฝ่ายถึงได้รู้ว่าพลอยขวัญเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ถึงได้ตามไปลากเธอออกมาเพื่อช่วยกันหาทางออก แต่พอได้ยินคำพูดที่เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นคือเรื่องเล็กๆ จากปากเธอเขาก็ยิ่งโกรธ เขาจะไปเสียหายอะไร ต่างจากเธอที่ต้องสูญเสียหมดทุกสิ่ง

“แล้วจะทำให้มันยากไปทำไมคะ พี่ปราบไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นพลอยผิดเอง”พลอยลดาตอบหลังจากเงียบไปนาน

“พลอยขวัญ!”

“ถ้าหมดเรื่องแล้ว พลอยขอตัวก่อนนะคะ หวังว่าเราสองคนคงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเจอกันอีก ลาก่อนค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจตัดบทก่อนจะพาตัวเองเดินหนีออกมาเมื่อพูดจบ

ให้เรื่องระหว่างเธอกับเขามันจบแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยก็ดีกว่าที่ต้องแอบรักเขาข้างเดียว สู้ให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้

คงดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยก็ดีกับเธอ...

รเมศไม่ได้เดินตามอีกคนไป เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองแผ่นหลังของเธอจนในที่สุดมันก็หายลับสายตาไปพร้อมกับเจ้าของใบหน้าเศร้าหมองที่เขาเป็นสาเหตุทำให้เกิดขึ้น ยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับพลอยขวัญเป็นความผิดพลาดที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเขาก็อยากจะรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองให้ถึงที่สุด เขาคิดถึงขั้นว่าจะขอเธอแต่งงานด้วยซ้ำเพราะนั่นมันคงเป็นทางออกที่ดีสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่คิดเลยว่าอีกคนจะปิดกั้นความรับผิดชอบถึงขนาดยอมพูดจาทำให้ตัวเองต้องเสื่อมเสียทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

คนที่ผิดมันคือเขา…

เขาเองที่เป็นคนเริ่มทุกอย่างและก็ไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไงต่อไป ไหนจะเรื่องของฟ้าลดาที่จู่ๆ ก็มาขอเลิกกัน ไหนจะเรื่องของพลอยขวัญ ไม่ว่าเรื่องไหนก็ดูเหมือนจะยากไปหมด จนไม่รู้แล้วว่าเขาควรแก้ไขเรื่องไหนก่อนดี

หรือว่าเขา ควรจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามโชคชะตาดี

พลอยขวัญไม่ได้หันกลับไปมองคนที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เธอมีความสุขได้ทุกครั้งที่เจอหน้าอีกเลย เธอรู้ว่าที่เขาต้องการรับผิดชอบก็เพราะแค่รู้สึกผิด มันไม่ใช่ความรักอย่างที่เธอเพ้อฝันมาตลอดหลายปี

“อย่ารู้สึกผิดกับพลอยเลยนะคะพี่ปราบ…เพราะยิ่งพี่ปราบรู้สึกผิดกับพลอยมากเท่าไหร่ พลอยก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น” เสียงหวานเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ หลังจากเดินหอบหิ้วเอาความเจ็บปวดกลับมาถึงห้องพักได้สำเร็จ เธอได้แต่จ้องมองรูปถ่ายเขาและเธอที่ถูกวางเอาไว้ข้างเตียงด้วยรอยยิ้มที่อาบไปด้วยน้ำตา มันคงจะดีกว่านี้มากหากที่ว่างระหว่างเธอและเขาในรูปไม่ได้มีใครอีกคนยืนยิ้มคั่นกลางเอาไว้อยู่

และเธอไม่มีวันเข้าไปแทรกกลางได้เลยต่อให้จะพยายามทำดีสักแค่ไหน สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นได้แค่คนนอกสายตา หรือไม่ก็สะพานเชื่อความรักสำหรับเขาเท่านั้น ไม่ใช่คนที่เขารัก และคงไม่มีวันใช่!

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวต้องรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะเดินตรงไปเปิดประตู ภาพแรกที่เห็นคือเพื่อนรักกับคนรักใหม่ของเธอ

“ฟ้า…”

“เราโทรหาพลอยตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับโทรศัพท์ แล้วนี่เป็นอะไรทำไมหน้าแดงๆ” ฟ้าลดาเอ่ยถามทันทีที่พบหน้า สายตาของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยความจับผิดเริ่มทำให้พลอยขวัญวางตัวไม่ถูก แต่กระนั้นก็เลือกที่จะส่งยิ้มกลับไปให้ ไม่อยากทำให้เพื่อนที่กำลังมีความสุขต้องมาวุ่นวายเพราะเธอ อีกอย่างเธอคงไม่มีวันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟ้าลดาได้รับรู้แน่นอน

“เราไม่สบายนิดหน่อย ช่วงที่ฟ้าโทรมาเราคงหลับเลยไม่ได้ยิน”

“แล้วเป็นไรมากรึเปล่า ไปหาหมอมารึยัง”

“เราค่อยยังชั่วแล้ว ว่าแต่ฟ้ามาหาเรามีอะไรรึเปล่า” คนถูกถามยิ้มรับก่อนจะเอ่ยตอบอย่างมีความสุขและเชื่อว่าเพื่อนจะมีความสุขไปกับเธอ

“เราอยากฝากของพวกนี้ไปคืนพี่ปราบน่ะ แต่ก็ไม่กล้าไปเจอหน้าเขาตรงๆ พลอยช่วยเราหน่อยนะ เราไม่อยากติดค้างอะไรกับเขา อีกไม่นานเราสองคนก็ต้องบินไปเรียนต่อแล้ว เราอยากเริ่มต้นใหม่โดยไม่ต้องมีอะไรค้างคาในใจอีก” ฟ้าลดาไม่พูด แต่เลือกที่จะหยิบกล่องๆ หนึ่งใส่มือเพื่อนรักเมื่อพูดจบ เป็นพลอยขวัญที่เริ่มรู้สึกลำบากใจ เพราะเธอก็ไม่อยากเจอรเมศเหมือนกัน แต่หากจะให้ปฏิเสธเพื่อนรัก ก็ไม่รู้เลยว่าจะเอาเหตุผลไหนไปอ้างให้อีกฝ่ายเข้าดี

“ฟ้า…คือว่าเรา…”

“ช่วยเราหน่อยเถอะนะพลอย ระหว่างเรากับพลอยพี่ปราบคงโกรธพลอยน้อยกว่าเราแน่ๆ ช่วยเราเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะพลอย” คนถูกขอร้องมีสีหน้าลำบากใจอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้าตอบตกลงกลับไปในที่สุด

คอนโด X

สถานที่เดิมๆ ที่แสนคุ้นเคยกลับเป็นที่ที่ทำให้พลอยขวัญรู้สึกลำบากใจไม่น้อยที่ต้องมาปรากฏตัวที่นี่อีกครั้งพร้อมกับกล่องที่เต็มไปด้วยของขวัญมากมาย ที่รเมศเคยมอบให้กับฟ้าลดาเพื่อนรักของเธอเนื่องในโอกาสต่างๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากมาที่นี่สักเท่าไหร่ แต่เพราะเผลอตบปากรับคำเพื่อนไปแล้วจึงไม่มีทางเลือก หากเลือกได้ก็ไม่อยากเจอหน้าเขาอีก

หญิงสาวเคาะประตูอยู่นานก่อนที่มันจะเปิดออก หากแต่คนที่มาเปิดให้นั้นกลับไม่ใช่เจ้าของห้อง แต่กลับเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง

“มาหาพี่ปราบเหรอคะ พี่ปราบอาบน้ำอยู่ค่ะ จะเข้ามาก่อนไหม” คำถามที่มาพร้อมคำตอบทำใบหน้าอ่อนหวานตกตะลึง เธอได้แต่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าที่มีเพียงผ้าคลุมอาบน้ำคลุมตัวเอาไว้หลวมๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกไป

“รบกวนฝากของพวกนี้ให้พี่ปราบหน่อยนะคะ บอกเขาว่าฟ้าลดาฝากมาคืนให้” พลอยขวัญตอบก่อนจะส่งกล่องให้อีกฝ่ายไปแล้วรีบหมุนตัวเดินออกมา ด้วยกลัวว่าหากยืนอยู่ตรงนั้นนานไปมากกว่านี้ น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ มันจะไหลออกมาตอกย้ำความน่าสมเพชของตัวเธอเอง…

สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคงเป็นเขา ไม่เคยคิดจริงจังกับผู้หญิงคนไหนนอกจากฟ้าลดา ส่วนเธอกับผู้หญิงเมื่อครู่ก็คงเป็นได้มากสุดแค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น ไม่มีค่า ไม่มีความหมายในชีวิตของเขาเลย!

แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่ต้องมารักคนที่ไม่มีวันมารักเรา สู้ตัดใจจากเขาในวันที่หัวใจยังเข้มแข็งและเธอก็เชื่อว่าตัวเองจะทำได้

แม้ว่าอาจจะไม่ใช่วันนี้…

แต่คงมีสักวันที่เธอจะลืมเขาได้

มันต้องมีสักวัน!