บทที่3

“อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะฟ้า พี่รักฟ้า…”

คำพูดที่ดังขึ้นทำมือของเธอชะงัก แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรอีกฝ่ายกลับกระชากข้อมือของเธออย่างแรงจนเธอล้มลงไปทับอกของเขา แต่นั่นก็เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นเพราะทันทีที่ได้สติ รเมศก็จัดการพลิกเธอลงไปอยู่ใต้ร่างโดยมีเขาขึ้นมาคร่อม

“พี่ปราบ!”

“พี่รักฟ้านะครับ พี่ไม่ยอมให้ฟ้าไปไหนทั้งนั้น ฟ้าต้องเป็นของพี่คนเดียว...” สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง รเมศไม่ปล่อยให้คนใต้ร่างที่เขากำลังเข้าใจผิดคิดว่าเป็นอดีตคนรักได้เอ่ยห้าม สติที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดทำให้เขามองภาพทุกอย่างตรงหน้าอย่างสับสน สิ่งเดียวที่รับรู้ได้อย่างชัดเจนที่สุดตอนนี้คือแรงดิ้นน้อยๆ ของเจ้าของเรือนร่างหอมกรุ่น ที่ไม่ว่าจะจับต้องตรงไหนก็แสนถูกใจเขาไปหมด

ขณะที่อีกคนกำลังตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากเรียวสวย พลอยขวัญกลับกำลังต่อสู้กับเขาสุดกำลัง เธอรู้ว่าเขาไม่มีสติ เขาไม่ได้จูบเธอเพราะอยากจูบ แต่จูบเพราะคิดว่าเธอเป็นใครอีกคนที่เขารักมากกว่าอะไรทั้งหมดในโลก คิดถึงความจริงข้อนี้หัวใจดวงน้อยก็แสนชอกช้ำ แค่เขาไม่รักก็เจ็บมากพออยู่แล้ว แต่นี่เธอยังต้องมานอนให้เขาจูบเพียงเพราะเขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือฟ้าลดาอย่างนั้นหรือ มันคงไม่มีอะไรเจ็บปวดได้เท่านี้อีกแล้ว

“พี่ปราบนี่พลอยนะคะไม่ใช่ฟ้า! อื้อ”

ข้อมือบอบบางที่พยายามผลักไสถูกรวบขึ้นทันทีที่เธอทำท่าจะผลักเขาออกไปจากร่างกาย

“ฟ้าของพี่ คืนนี้จะมีแค่เรา พี่รักฟ้านะครับ พี่รักฟ้า” รเมศตอกย้ำความจริงที่แสนเจ็บปวดใส่หน้ากันก่อนเขาจะก้มลงมาปิดเสียงร้องห้ามของเธออีกครั้งพร้อมๆ เสื้อผ้าที่ค่อยๆ ถูกเขากระชากออกไปจากร่างกายทีละชิ้นอย่างไม่เบามือนัก การกระทำนั้นทำเอาคนอ่อนประสบการณ์น้ำตาคลอ แม้จะไม่เคยผ่านมือชายแต่เธอก็ไม่โง่ที่จะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

“พี่ปราบอย่าทำพลอย ปล่อยค่ะ…อ๊ะ! พลอยเจ็บ!” หญิงสาวสะดุ้งขึ้นเมื่อมือหนาเอื้อมมาบีบเค้นที่ทรวงอกของเธอเบาๆ ก่อนที่เขาจะปลดตะขอชั้นในของเธอออกแล้วโยนมันทิ้งที่ข้างเตียงอย่างไม่ใส่ใจ

“ขอพี่เถอะนะครับฟ้า ให้พี่ได้รักฟ้า นะครับคนดี”

รเมศกระซิบบอกเสียงอ่อน ยอมรับว่าหน้าอกคู่สวยตรงหน้าคือภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาเลยก็ว่าได้ นั่นยิ่งทำให้ความยับยั้งชั่งใจของเขาหมดสิ้นลง ฟ้าลดาคือผู้หญิงที่เขารัก แล้วจะผิดตรงไหนถ้าเขาจะรั้งเธอไว้ด้วยวิธีแบบนี้

ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะอาศัยจังหวะที่อีกคนกำลังเผลอก้มลงดูดแรงๆ ที่ปลายถันท่ามกลางเสียงครางกระเส่าที่ดังขึ้น

“อื้อ พี่ปราบ…อย่าค่ะ อย่าทำพลอย” พลอยขวัญกรีดร้องขึ้นยามเมื่อเขามอบสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกเสียวซ่านจนไม่อาจสะกลัดกลั้นเสียงครางเอาไว้ได้ แม้ร่างกายจะปฏิเสธแต่หัวใจกลับยินยอมให้เขาอย่างหน้าไม่อาย

รเมศไม่เคยรู้สึกดีกับอะไรเท่านี้มาก่อน ยอมรับว่าท่าทีไร้เดียงสาที่ดูยังไงก็ไม่ได้ปั้นแต่งขึ้นมาของคนใต้ร่างทำให้เขาสุขสมจนแทบทนไม่ไหว คิดเช่นนั้นชายหนุ่มจึงผละออกเพื่อจัดการกับตัวเองก่อนจะวกกลับมาอีกครั้ง ไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้ทักท้วง จับเรียวขาสวยของเธอแยกออกจากกันก่อนค่อยๆ เคลื่อนตัวต่ำลงไปหาพุ่มดอกไม้ที่สวยเสียจนเขาลืมหายใจ

“สวย…ขอพี่ชิมนะครับ”

พลอยขวัญไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ กระทั่งเมื่อปลายลิ้นของเขาค่อยๆ สัมผัสกับส่วนซ่อนเร้นของร่างกายก็ทำเอาเธอกรีดร้องไม่เป็นภาษา ไม่เคยคิดเลยว่าการร่วมรักกันระหว่างชายหญิงนั้นจะต้องถึงขั้นนี้

“อ่าห์ พี่ปราบ…หยุดเถอะค่ะ พลอยขอร้อง อย่าทรมานพลอยแบบนี้ อื้อ!” ร่างกายที่บัดนี้กำลังทรยศต่อทุกสิ่งตามหัวใจไปติดๆ ทำให้เธอเผลอแอ่นกายให้เขาอย่างลืมตัว สิ่งนั้นยิ่งทำให้รเมศได้ใจ เขาระรัวลิ้นเข้าหาใจกลางสาวอย่างบ้าคลั่ง ปรนเปรอจนกระทั่งส่งอีกฝ่ายแตะขอบสวรรค์ได้สำเร็จจึงค่อยๆ ผละตัวออก จ้องมองเรือนร่างขาวผ่องอย่างพออกพอใจ

“ฟ้าของพี่หวานที่สุด ถึงตาพี่บ้างนะครับคนดี” เสียงเข้มร้องบอกพร้อมก้มลงจูบหนักๆ ที่เรียวปากบวมเห่อ มือหนาค่อยๆ จับเรียวขาสวยของคนที่กำลังนอนหอบอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรงให้แยกจากกันก่อนจะแทนที่ด้วยบางสิ่งที่แข็งขืนเต็มลำราวกับจะบอกให้รู้ว่ามันพร้อมรบแค่ไหน

“โอ้ย! เจ็บค่ะ พลอยเจ็บ!!” ทว่าแค่เพียงส่วนปลายเท่านั้นก็ทำเอาอีกคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พลอยขวัญพยายามขยับหนีแต่ก็ไม่อาจทำได้ดั่งใจเพราะอีกคนคว้าเอวของเธอไว้ ก่อนที่เขาจะปิดปากกันด้วยจูบที่เร้าร้อนกว่าครั้งไหนๆ

ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันหยุดสิ่งที่ทำอยู่

“พี่ขอโทษครับ พี่น่าจะรู้ว่าฟ้ายังใหม่อยู่ เราจะไปกันอย่างช้าๆ นะครับคนดี” รเมศกล่อมอีกคนที่กำลังอยู่ในอาการขวัญเสียก่อนจะค่อยๆ รอเวลาให้เธอพร้อมสำหรับเขา ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลยที่จะทำให้เธอพร้อม เขาแทบไม่ต้องพยายามเลยด้วยซ้ำก็สามารถทำลายเยื้อบางๆ ของเธอได้สำเร็จท่ามกลางเสียงกรีดร้องที่มาพร้อมรอยขีดข่วนเต็มแผ่นหลัง แต่มันกลับคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม…เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเพิ่งจะได้ครอบครอง

“พี่ดีใจที่ได้เป็นผู้ชายคนแรกของฟ้านะครับ” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่พลอยขวัญได้ยินก่อนที่ ‘เขา’ ผู้ชายที่เธอรักจะชักจูงเธอไปยังโลกใบใหม่ที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนหลายต่อหลายครั้ง มันคงไม่เจ็บหากเขาไม่พร่ำบอกคำๆ หนึ่งใส่หูกันไม่รู้จบคำที่มันกำลังค่อยๆ ฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นอย่างช้าๆ

“พี่รักฟ้านะ…”

ตลอดสามวันที่ผ่านมาพลอยขวัญพยายามไม่กลับไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นอีก เพราะยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่ หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดเจียนตายมากขึ้นเท่านั้น มันไม่มีประโยชน์ที่ต้องไปคิดถึง เพราะรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด ความผิดพลาดที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น

โชคดีของเธอที่ทำเรื่องเรียนจบแล้ว จึงไม่ต้องเข้าไปที่มหาลัยช่วงนี้ เธอรู้มาจากเพื่อนๆ ว่าตลอดสามวันที่ผ่านมารเมศพยายามตามหาตัวเธอไม่ยอมหยุด แต่ก็เป็นเธอเองที่ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้

แต่ก็เหมือนความตั้งใจนี้จะไม่ได้ผลในเช้าวันที่สี่เมื่อจู่ๆ ภาพของร่างสูงโปร่งของคนที่พยายามหลบหน้ามาตลอดหลายวันก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้ากัน สีหน้าของเขาบอกให้รู้ว่าไม่ได้อยู่ในสภาพที่อารมณ์เท่าไหร่

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”

รเมศตวาดลั่นพร้อมกระชากต้นแขนของคนตรงหน้าเข้าหาตัวอย่างแรงเมื่อมาถึง ไม่สนเลยสักนิดว่าการกระทำของตัวเองมันจะทำให้เขาและเธอตกอยู่ในสายตาของคนนับสิบๆ คนไปแทบจะทันที

สิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับเธอนั่นต่างหากที่สำคัญว่าอะไรทั้งหมด!

“พี่ปราบ พลอยกำลังทำงานอยู่นะคะ!” พลอยขวัญร้องบอกพร้อมพยายามดึงตัวเองให้ออกห่างจากเขาให้ได้มากที่สุดแต่ก็ไร้ผลเพราะเขาไม่ยอมปล่อย

“เลือกเอาว่าจะให้ฉันคุยกับเธอที่นี่ตรงนี้ หรือว่าจะออกไปหาที่เงียบๆ คุยกันตามลำพัง!” สรรพนามที่ห่างเหินกัดกินหัวใจคนฟังไปไม่น้อย แต่จะโทษใครได้ ในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาส่วนหนึ่งมันก็เป็นความผิดเธอ

หากวันนี้เขาจะเกลียดกันจนไม่อยากมองหน้า…

ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมตามใจเขาอีกจนได้เพราะไม่ว่าจะพูดยังไงรเมศก็ไม่ยอมกลับออกมาจากร้านโดยที่ไม่มีเธอออกมาด้วยกัน ตลอดการเดินทางเป็นไปอย่างเงียบงันจนน่ากลัว กระทั่งเมื่อรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของเขาค่อยๆ จอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเขาถึงได้เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น

“เรื่องคืนนั้น…”