บทที่2

“ฟ้าพูดความจริงค่ะ ฟ้าขอโทษนะคะพี่ปราบ แต่ว่าฟ้ามีคนรักใหม่แล้ว และเราสองคนก็กำลังทำเรื่องไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยกัน เราเลิกกันเถอะนะคะ” น้ำเสียงของอีกคนไม่ได้มีท่าทีที่จะพูดเล่นเหมือนแม้แต่น้อย และไหนจะเรื่องคนรักใหม่นั่นอีก นี่มันหมายความว่ายังไง ยังมีอะไรอีกบ้างที่เขายังไม่รู้!

“ตั้งแต่เมื่อไหร่!” คนถูกตวาดสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เชิดหน้าโต้กลับไป ในเมื่อเขาอยากรู้นักเธอก็จะบอกให้ เขาจะได้เลิกตอแยกันเสียที!

“สักพักแล้วค่ะ ฟ้าขอโทษที่ทำให้พี่ปราบเสียใจ แต่ฟ้ารักเขาค่ะ ถ้าฟ้าจะต้องเลือกใครสักคนมาเป็นคู่ชีวิต ก็ต้องเป็นแค่เขาคนนั้นคนเดียวเท่านั้น พี่ปราบอย่าโกรธฟ้าเลยนะคะ ฟ้าขอโทษ ฟ้ายอมรับผิดเองทั้งหมด” รเมศไม่มีคำใดจะมอบให้คนรักที่กำลังจะกลายเป็นอดีตในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทุกๆ อย่างมันมืดบอดไปหมดยามที่ต้องมานั่งรับรู้ความจริงที่เขาไม่เคยเคลือบแคลงสงสัยในตัวของผู้หญิงคนนี้เลยสักครั้ง แต่เธอกลับทำร้ายความรักของเขาด้วยการคบซ้อนก่อนจะเลือกคนใหม่แทนที่จะเป็นเขา เขาทำผิดอะไร ตลอดเวลาที่คบกันเขามีแค่เพียงเธอ เธอเท่านั้นที่เขารักและอยากจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วย แล้วนี่น่ะหรือคือสิ่งที่เขาควรได้รับ!

“พลอยขวัญก็รู้เรื่องนี้ด้วยใช่ไหม!” เมื่อคิดถึงใครบางคนขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามเสียงแข็ง ใครบางคนที่เขาเชื่อว่าเธอจะต้องรู้ และรู้มาตั้งแต่ต้นแน่ แต่กลับไม่ยอมบอกเขาสักคำ

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพลอยค่ะ ฟ้าเองที่เป็นคนขอร้องให้พลอยช่วยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถ้าพี่ปราบจะโกรธหรือเกลียดใครสักคน... ก็ขอให้เป็นฟ้าแค่คนเดียวเถอะนะคะ” คำตอบนั้นชัดเจนจนไม่ต้องถามอะไรต่อ ผู้หญิงคนนั้นรู้เรื่องทั้งหมด แต่ก็ยังโกหกหน้าตายกันทุกครั้งที่เจอกัน ทั้งๆ ที่ถ้าเธอคิดจะบอกความจริงให้เขาได้รู้ เธอก็สามารถทำมันได้ง่ายๆ แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ทำ!

“พี่เข้าใจแล้ว ในเมื่อฟ้าเลือกแล้วพี่ก็หมดคำพูด พี่ขอให้ฟ้าโชคดีกับคนที่ฟ้าเลือกนะครับ ลาก่อนครับ!” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยขึ้นก่อนจะขอร้องให้อีกคนกลับไปก่อนเพราะเขาในตอนนี้ยังไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกไปไหนซึ่งฟ้าลดาก็ยอมกลับไปแต่โดยดีแต่ยังไม่ทันจะได้เดินออกไปไหนไกล เธอก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าโดยบังเอิญ ถึงได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหา

“เรายกพี่ปราบให้ เรารู้ว่าพลอยรักเขา แล้วเราก็เชื่อว่าพี่ปราบจะรักพลอย เราขอโทษนะพลอยที่เห็นแก่ตัว ขอโทษจริงๆ” พลอยขวัญตกใจจนพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเพื่อนรักจะดูเธอออกขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะแก้ตัวอะไรออกไป อีกคนก็เดินจากกันไปเข้าซะก่อน

มันทำให้เธอต้องหันกลับไปมองรเมศอีกครั้งอย่างชั่งใจ…

แม้ใจจะห่วงคนที่กำลังนั่งกระดกเหล้าเข้าปากเป็นว่าเล่นมากแค่ไหน แต่พลอยขวัญก็ไม่กล้าพอที่จะพาตัวเองเดินเข้าไปใกล้เขาเพราะรู้ดีแก่ใจว่าป่านนี้เขาคงจะเกลียดกันจนไม่อยากมองหน้าไปแล้วเมื่อรู้ความจริงว่าเธอปิดบังเรื่องของเพื่อนรักมาโดยตลอด อีกทั้งก็ยังรู้ดีแก่ใจว่าที่เขาเข้ามาใกล้ชิดด้วยก็เพราะเรื่องของเพื่อนรักทั้งนั้น หากลองไม่มีฟ้าลดาสักคน เธอก็คงเป็นได้แค่เศษฝุ่นในสายตาของเขา ไม่มีค่า ไม่ได้น่าจดจำอะไร

แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ไม่อาจทนมองดูภาพตรงหน้าอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไปเมื่อเห็นรเมศพยายามที่จะลุกขึ้นแต่แล้วเขาก็กลับล้มลงไปกองกับพื้น นั่นเองที่ทำให้เธอตัดสินใจวิ่งเข้าไปใกล้ พร้อมช่วยพยุงให้เขายืนขึ้น

“มาทำไม! หรือจะมาดูให้เห็นกับตาว่าเพื่อนรักของเธอบอกเลิกฉันยังไง!” สรรพนามที่เขาใช้เรียกกันเปลี่ยนไปจนน่าใจหาย

แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังช่วยพยุงเขาจนออกมาจากร้านได้สำเร็จ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เต็มใจให้เธอช่วยเลยก็ตามที แต่เธอก็อยากช่วยอย่างน้อยก็เพื่อลบความผิดในใจ

“ปล่อย!”

“ไม่ปล่อยค่ะ! พลอยรู้ว่าพี่ปราบเกลียดพลอย แต่ให้พลอยช่วยเถอะนะคะ แล้วพลอยจะไม่มาให้พี่ปราบรำคาญอีก ถ้านั่นมันเป็นสิ่งที่พี่ปราบต้องการ” คำพูดของคนตัวเล็กทำให้รเมศยอมอ่อนลงในที่สุด เขายอมที่จะยืนนิ่งๆ ปล่อยให้เธอโบกแท็กซี่เพื่อพามาส่งที่คอนโดที่ซื้อเอาไว้ตอนเข้าปีหนึ่ง

พลอยขวัญไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไหร่นักเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมีโอกาสเข้ามาในห้องของเขา แต่มันกลับเป็นครั้งแรกที่ในห้องมีแค่เธอกับเขาเพราะปกติแล้วจะมีฟ้าลดามาด้วย เพื่อให้เขาช่วยติวหนังสือให้ก่อนวันสอบ หญิงสาวพยุงคงเมามาส่งที่เตียงก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างถือวิสาสะ ใช้เวลาไม่นานเธอก็เดินกลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กในมือ อย่างน้อยก่อนกลับเธออยากเช็ดตัวให้เพื่อเขาจะได้หลับสบาย

“อื้อ! หนาว!”

“ทนหน่อยนะคะ แค่นิดเดียวค่ะ” พลอยขวัญเอ่ยบอกคนเมาเสียงแผ่ว ยิ่งได้เห็นว่าผลของการตัดสินใจของเพื่อนมันส่งผลเช่นไรกับเขาบ้างเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องช่วยฟ้าลดาปิดบังความจริงมานานหลายเดือนไม่ได้บอกให้เขาได้รับรู้ตามความต้องการของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนใจไปรักคนอื่น

“อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะฟ้า พี่รักฟ้า…”