บทที่ 3 รับคำท้าทาย

กรุงเทพมหาคร

เด็กสาวกำลังวุ้นวายกับงานในร้านอาหาร เธอมาฝึกงานเพื่อเอาประสบการณ์ในการทำงาน เพื่อเตรียมตัวไปทำงานต่างประเทศ และเป็นมิชันนารีอยู่ที่นั้นทั้งเรียนภาษา ทำงาน สอนเรื่องศาสนาเพื่อทำตามฝันของตัวเอง เธอเลือกฝึกงานร้านอาหารต่างชาติ เน้นร้านที่พูดอาหรับแต่เธอก็มีครูที่สอนเธอดี เขาบอกว่าเป็นเจ้าชายแห่งอียิปต์ ตอนแรกก็อึ้งมากที่ได้รู้จักและคุยกันถูกคอ ไม่คิดว่าเจ้าชายจะคุยกับเธอ เพราะเธอเป็นคนธรรมดาไม่สวย ตัวก็เล็กพริกขี้หนู หลังจากที่คุยกันในเฟส ก็เปลี่ยนเป็นเมลส่วนตัว skype line และคุยทางโทรศัพท์ด้วย ทำให้เธอเก่งภาษามากขึ้น และดูเหมือนเจ้าชายจะคุยกับเธอทุกเรื่อง จนทำให้เธอรับรู้ทุกเรื่องในอียิปต์ก่อนข่าวออกเสียอีก

จนทำให้เธอโดนแซวตลอด หากมีใครมาถามเรื่องราวในอียิปต์ เพราะทุกคนรู้ว่าเธอคุุยกับใคร แต่ทุกคนก็คิดว่าเธอโกหกบ้าง คิดไปเองบ้าง จนทำให้เธอเหนือยใจ และไม่อยากอธิบาย ปล่อยให้เขาเชื่อตามที่เขาคิดไป เพราะเธอพูดความจริง ใครจะว่าอะไรก็ไม่สนใจคิดตามก็ปวดหัวเปล่าๆ สู้เอาเวลาคิดมากมาทำงาน อ่านหนังสือดีกว่า

"มานา วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ พอดีทางร้านเรากำลังปรับเปลี่ยนนิดหน่อยนะ สักพักก็ไม่เหนื่อยแล้วหละ ทนหน่อยนะ"

"คะหัวหน้าสบายมาก สนุกดี คนเยอะทำให้เราได้ฝึกภาษาไปในตัวด้วยคะ "

"มีเราอยู่ด้วยก็ดีนะเป็นทุกตำแหน่งเลย จ้างคนเดียวคุ้มเลยนะ"

"ไม่คะ ยังไม่ทุกตำแหน่งหรอกคะ ว่าแต่ทำไมถึงปรับเปลี่ยนคะ"

"ทุกอย่างก็ดีแล้วนี้คะ "

"ก็ร้านเรากำลังขยายเลยต้องปรับอะไรนิดหน่อยนะ"

"คะ มานาขอตัวกลับนะค่ะ มีเรียนต่อคะ พรุ่งนี้เจอกันคะ"

"ครับ พรุ่งนี้เจอกันนะ พระเจ้าอวยพรนะ"

"คะ พระเจ้าเสริมกำลังในการทำงาน สู้ๆนะค่ะหัวหน้า "

"เราก็เช่นกันสู้ๆนะ ขอบใจที่ช่วยงานอย่างดีเสมอ"

มหาลัยสอนภาษา ใจกลางมหานครใหญ่ ตอนนี้กำลังวุ้นๆกับการเตรียมสอบในแต่ละภาษา และเป็นอะไรที่เครียดกันสุดๆเลยยิ่งเพื่อนๆของเธอ แต่ละคนบ่นกันใหญ่ก็พวกเธอเอาแต่เที่ยวเล่น ทำให้ฉันต้องมาติ้วกันก่อนสอบ ในวันพรุ่งนี้โดนเพื่อนๆจับให้สอน ให้เหตุผลว่าฉันมีแฟนเป็นเจ้าชาย พวกเพื่อนๆต่างยกให้เจ้าชายเป็นแฟนฉัน แม้จะอธิบายยังไงก็ยังไม่เชื่อว่าไม่ใช่แฟน เล่นเอาเหนื่อยใจ

"โทษทีที่ร้านวุ้นๆนะ รอกันนานไหม "

"พวกเราก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน แล้วนี้มีเวลาสอนพวกเราจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่เอาเวลาคุยกับเจ้าชายมาสอนพวกเราพวกเราไม่อยากขัดความสุขเพื่อนนะ "

"ไม่หรอกจ้า เราโทรคุยกันแล้ว สอนพวกนายเสร็จ ก็ค่อยคุยกันได้จะ"

"หวานจริงๆนะ แล้วเมื่อไรเจ้าชายจะมาหาหละ เป็นแฟนกันไม่คิดถึงกันหรือไง เป็นเราคงบินมาหาแล้ว"

"ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนี้ แค่คุยกันถูกคอเท่านั้น"

"ตกลงจะเรียนหรือจะถามเรื่องเจ้าชายกันแน่"

"แหม่ ก็อยากรู้ว่าพัฒนาไปถึงไหน "

"แล้วสอบเสร็จจะไปไหนกันดี พักตั้งหลายเดือน "

"ก็คงทำงาน กับสอนนะ"

"ส่วนพวกเราก็กลับบ้าน ไปเที่ยวด้วยกันไหมมานา"

"ไม่หรอกขอบใจนะทุกคน แต่เรามีงานต้องทำนะ มีสอนอีก"

"นี้ไม่คิดจะมีแฟนหรือคบกับเจ้าชายจริงๆเลยหรือไง หรือกลัวพวกเราจะจับได้ว่า มานาไม่ได้คุยกับเจ้าชายจริงๆ ขอโทษนะที่พูดตรง ฝนแค่สงสัย เพราะเห็นใครๆพูด เลยอดคิดตามไม่ได้ เราแค่อยากให้มานา พิสูตรให้ทุกคนรู้ว่า มันเป็นเรื่องจริง มานาคุยกับเจ้าชายจริงๆ และเป็นแฟนกันด้วยนะ"

"ก็แล้วแต่พวกเขา แค่ทุกคนเชื่อมานาก็พอนะ"

"ไม่ๆ พวกเราอยากให้ทุกคนเชื่อเหมือนเรา มานาคิดดีๆนะ มันเสียหายนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ทุกคนเขาจะคิดว่า มานาโกหกและหนีความจริง ทำให้ความน่าเชื่อถือหมดไปนะ อย่าลืมว่ามานาเป็นคนสอนศาสนานะ แล้วพวกเขาจะคิดว่ามานาไม่ควรสอนต่อไป เพราะมีแต่เรื่องหลอกลวงนะ"

"เค เดียวขอไปคิดไปคุยกับมิคาเอลก่อนนะ ว่าเขาคิดยังไงจะให้ทำอย่างไงต่อตอนนี้เรามาติ้วกันดีกว่านะ"

"อ้อยว่า มานารีบทำนะ รีบคุยกันเลย เขาคงมีทางช่วยที่ดีแน่นอน"

"รับคำท้าเขาเถอะ พวกเขาจะได้เลิกนินทาในทางไม่ดีนะ"

"ขอบใจนะฝน แค่พวกนายเข้าใจเราก็พอแล้วละ"

"แต่ กวางว่ารับคำท้าเถอะนะ พวกเราไม่ชอบให้ใครว่าเพื่อนรักของเราแบบนี้ ไปคุยกับเจ้าชายเลย เขายินดีช่วยแน่คิดว่าเขาคงเต็มใจ รับเพื่อนเราเป็นแฟนแน่นอน เชื่อสิ"

"จ้าก็ได้ เดียวเลิกสอนมิคาเอลคงโทรมานะ ค่อยคุยกับเขา"

"อันแน่ เรียกแบบนี้ได้แสดงว่าเขาให้เราเป็นคนสำคัญมากนะ"

"ใช่ๆ เพราะถ้าใครเรียกแบบมานาคงตายหมดแล้ว เพราะเขาถือว่าเป็นเรื่องสำคัญ เพราะเขาเป็นเจ้าชาย ไม่มีใครเรียกสนิทสนมได้ ถ้าไม่ใช่เชื่อพระวงศ์เหมือนกัน รับรองถ้าเอาเรื่องนี้ไปคุย เขารับผิดชอบชีวิตมานาแน่ อาจได้เป็นฉายาเจ้าชายเลยนะ"

"เรายังไงก็ได้ เราชินแล้วแต่จะทำตามที่ขอนะ เพราะไม่อยากให้ยายคิดมากเเหมือนกัน ถ้าแก่รู้คงเครียดจนไม่สบายแน่นอน"

"ดีมากพวกเราค่อยหายห่วงหน่อย ที่นี้เราก็ติ้วกันแบบสบายใจสักที หมดห่วงเรื่องเพื่อนรักสักที"