เชื่อมรักดวงใจราชันย์

เมืองโคโร อียิปต์

ต่อให้หมดยุคฟาโรห์ แต่ก็ยังเป็นมหานครที่มีกษัติย์ปกครองอยู่ ยังคงไว้ซึ่งวัฒนธรรมที่งดงาม น่าค้นหาทุกยุคทุกสมัยเป็นมหนาครที่เป็นเอกลักษณ์ของประเทศ ที่เต็มไปด้วยอารยธรรมที่เก่าแก่เป็นประเทศที่รำ่รวย แต่ราชาผู้ปกครองก็ยังเป็นห่วงประเทศ เลยทำให้ต้องทำงานหนักกว่าประเทศอื่น ที่ตอนนี้เพื่อนๆของพระองค์ ต่างยกให้ลูกชายดูแลต่อจากตนซึ่งแตกต่างจากตน เพราะลูกชายคนเดียวที่ทำให้เขาหนักใจ กับนิสัยที่ดิบ เถือน ไร้หัวใจ ไม่มีความอ่อนโยนหากยังเป็น เช่นนี้สงสัยเขาต้องยกตำแหน่งให้หลานชาย แทนมั่ง

"เมื่อไรเจ้าลูกชายตัวดีของเรา จะเข้าใจชีวิตและอ่อนโยนกับเขาเป็นสักที เพราะมีแม่ที่คอยตามใจเช่นเจ้า เลยเสียคนแบบนี้"

"ทรงตรัสเช่นนั้นก็ไม่ถูกนะเพคะ ท่านพี่ก็ตามใจลูกเช่นกัน"

"ไม่เถียงกับเจ้าแล้ว ตอนนี้ลูกชายตัวดีไปอยู่ไหน ทำไมไม่มาเข้าเฝ้า ปกติต้องมาแล้วนี้ไปทำอะไรที่ไหนอีก"

"ก็คงไปล่าสัตว์ ไม่ก็ไปป่วนชาวบ้านเล่น หรือไม่ก็นอนอยู่กับสาวๆเพคะ "

"เฮ้อ แล้วอย่างนี้ฉันจะกล้ายกประเทศให้มันดูแลต่อไหม เห็นทีต้องคิดใหม่ยกให้หลานชายน่าจะดีกว่ายกให้

ไอ้ลูกเสเพล"

"ไม่ได้นะเพคะ ลูกเราเป็นรัชทายาทนะเพคะ ไม่ใช่หลานท่านพี่"

"ก็มันสมควรได้รับไหม มันเคยคิดจะช่วยงานพ่อมันไหม เห็นแต่เที่ยวรังแกประชานเหมือนเป็นพักปลา ไม่นึกถึงหัวอกพ่อแม่ คิดว่าเป็นเจ้าชาย อยากจะทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครทำอะไรมันได้ เพราะมันเป็นลูกเรา ทุกคนเลยชิน แต่ลูกสาวชาวบ้านที่มันชอบฉุดมาทำเมีย พอสมใจก็เขียทิ้งไม่สนใจ ว่าพวกนางจะเจ็บปวดเสียใจขนาดไหน นี้ก็เพิ่งฉุดมา คงยังสนุกกับนางจนไม่ยอมมาเฝ้าเรา แล้วอย่างนี้บ้านเมืองจะเป็นเช่นไร หากลูกชายเราปกครอง "

"ถ้าเขาเบื่อ เขาก็เลิกเองเพคะ เชื่อว่าเขาต้องเป็นราชาที่ดีเช่นพระองค์ได้แน่เพคะ แต่ต้องรอสักหน่อยเพคะ"

"รอจนเราตายก่อนใช่ไหม ถึงจะเห็นไอ้ลูกชายเป็นผู้เป็นคนกับเขาสักทีนะ"

"หม่อมฉันคิดว่า เราต้องดัดนิสัยลูกใหม่เพคะ ต้องคัดใจเขาสักหน่อย ก็คงเปลี่ยนเขาได้เพคะ"

"เราก็เคยทำไปแล้ว ผลที่ได้ เจ้าก็รู้ว่ายิ่งทำให้ลูกเราดื้อกว่าเดิม"

"ก็ต้องใช้หมายตายสุดท้าย ถึงจะไม่เห็นด้วยเรื่องยกตำแหน่ง ให้หลานชายท่านพี่ แต่ก็คิดว่ามีวิธีนี้ วิธีเดี่ยวที่จะทำให้ลูกเรายอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพราะเขากลัวการถูกปลดจากตำ่แหน่งเจ้าชายรัชทายาทเพคะ ทรงคิดว่าไงเพคะ"

"ก็ดี งั้นเราก็ต้องวางแผนดีๆ ห้ามใจอ่อนด้วยรู้ไหม "

"เพคะ หม่อมฉันอยากมีหลานอุ้มเหมือนคนอื่นเขา หม่อมฉันจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาดเพคะ "

"เราก็อยากมีหลานเช่นกัน แต่ดูๆแล้วไม่มีใครอยากเป็นเมียไอ้ลูกชายตัวดีเลยสักคน มันจะมีหลานให้เราได้หรือเปล่า เฮ้อ"

"ต้องมีเพคะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องยกสมบัติให่เพคะ "

"เจ้ากล้าทำหรือ ไม่กลัวลูกลำบากหรือไง "

"กลัวเพคะ แต่ต้องคัดใจบ้าง จะได้เป็นคนกับเขาบ้างเพคะ"

"ดี ทหารไปตามหลานชายเรากับลูกเรามาหาเรา มีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้พวกเขารู้ "

"พะยะคะ ฝ่าบาท"

ทางด้านเจ้าชาย ทรงกำลังสนุกกับเรือนร่างที่น่าค้นหา กำลังเพลินกับของเล่นชิ้นใหม่ที่ไปล่าสัตว์ กลับมาก็พบสาวสวยเล ฉุดมาบำเรอตนเอง ไม่เคยคิดรักใคร สนใจใครเป็นพิเศษ เพราะคิดว่าเป็นของเล่น เป็นของที่ไว้ระบายอารมณ์เท่านั้น มีลูกชายของน้องพ่อที่เป็นเพื่อนคุย ถึงจะไม่ใช่พ่อแม่เดียวกันแต่ก็รักกัน เช่นพ่อแม่เดียวกัน กำลังสำราญกับสาวงามและอาหารจนลืมไปเฝ้าพ่อ

"มิคาเอล เราว่าพอเถอะ นางนะชำ่ไปทั้งตัวแล้ว เจ้าเลิกทำแบบนี้เถอะ ถ้าพ่อของนายรู้พวกเราโดนทำโทษแน่ "

"ฟาคาเอล เจ้าจะกลัวไปทำไหม ท่านพ่อไม่เคยขัดใจเราเช่นเจ้าเลยจะบอกให้ "

"เจ้าเลยเป็นคนแบบนี้ใช่ไหม แล้วไม่คุยกับสาวต่างชาติคนนั้นหรือไง เห็นมีนางคนเดียวที่ทำให้เจ้ายิ้มได้ นางสวยไหมขอเราดูรูปนางหน่อย เห็นองครักษ์นายบอกว่า นางเป็นแม่ชีใช่ไหมนายเปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือไง"

"ก็เดียวคุย ยังสนุกอยู่เลย เจ้าไม่ต้องรู้จักนางนะดีแล้ว เดียวเจ้าจะมาแย่งนางไปจากเราหากเจ้าได้รู้จักนาง เห็นหน้านางเจ้าอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบนาง เราไม่ยอมหรอกเรายกพวกนางในฮาเล็มเราทั้งหมดให้นายก็ได้ แต่คนเดียวที่เราไม่ยกให้ คือนางคนที่เจ้าเรียกว่าแม่ชีนั้นแหละ "

"เราไม่แย่งนางก็ได้ แค่ขอดูรูป อยากรู้ว่านางมีอะไรดีถึงทำให้ เจ้าชายรัชทายาทเปลี่ยนไปขนาดนี้ "

"งั้นก็ได้ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ต่อไปพวกเจ้าต้องไปอยู่กับฟาคาเอล เรายกพวกเจ้าทุกคนให้เพื่อนเราแล้ว "

"ขอบพระทัยเพคะ เจ้าชาย"

"เอ้าหละ ถ้าเจ้ายกพวกนางให้เรา เรามีสิทธิ์ที่จะให้นางไปไหน ก็ได้ตามใจเรา งั้นให้พวกนางกลับบ้านของพวกนาง และเราจะให้มิคาเอลส่งของกำนัลไปขอโทษพวกเจ้าก็แล้วกันไปกันได้แล้วก่อนที่เพื่อนเราจะเปลี่ยนใจ "

"เป็นพระคุณมากเพคะ เจ้าชาย ขอบพระทัยเพคะ"

"ขอบใจมิคาเอลเถอะ "

"ขอบพระทัยองค์ชายเพคะ"

"ไปกันได้แล้ว อย่ามาทำให้เราโกรธ รู้นะว่าจะเจออะไร"

"เพคะพวกเราทูลลาเพคะ"

"พวกนางน่ารำคาญจริงไปสะได้ก็ดี ไม่มีใครทำให้เราหายเบื่อได้สักคน ไม่มีอะไรท้าทายเลย"

"ก็ไม่ลองไปหานาง คนนายสนใจนางอาจทำให้นายหายเบื่อ"

"ไม่นางชอบคัดใจเรา เหมือนท่านพ่อท่านแม่ คืนไปเราได้กลายเป็นคนที่ต้องยอมทำตามนางทุกอย่าง

เราคงหมดสถาพแน่นอน แต่ถ้าเราคุมนางได้นี้สิน่าไป คงสนุกดีมีเรื่องแกล้งนางทุกวันแน่"

"นางคงเป็นคนเดียวที่นายสนใจตอนนี้ นายคงไม่ทำให้นางเสียใจเหมือนพวกนางที่นายยกให้เราใช่ไหมเพื่อน"

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่นางเป็นคนเดียวที่มองเราต่างจากคนอื่นมอง นางมองที่ใจ รับรู้ว่าเราทำไปเพราะอะไร และชอบคัดใจเราตลอดเลย"

"นายคงได้คนคอยปราบพยศแล้ว"

"คงใช่มั่ง นางเป็นคนเดียว ที่เราไม่เคยรำคาญ เวลาพูดด้วยทะเลาะด้วยเลย และไม่คิดทำร้ายนางด้วย"

"ฮ้าๆๆๆๆๆ นายเจอคนที่นายรักเข้าแล้ว แถมเป็นรักออนไลน์ด้วย ใครๆรู้คงเสียชื่อเจ้าชายไร้หัวใจแน่ "

"ตลกมากไง ก็ในเมื่อที่นี้ไม่มีใครรักและเข้าใจเราเช่นนาง ถึงจะถูกต่อว่าก็ดีกว่าไม่มีใครรักในแบบที่เราเป็น นายไม่มีวันเข้าใจหรอก "

"ใครว่า เรากับนายไม่ต่างกันหรอกเพื่อน"

"หมายความว่านายก็มี"

"ใช่ อาจจะเป็นคนเดียวกันกับนายไง เลยอยากเห็นหน้านะ"

"ไม่มีทางนางคุยกับเราคนเดียว นายอย่ามาใส่ร้ายนาง"

"ก็แค่คิดนะ"

"คิดก็ผิด"

"ได้ ไม่ว่าแล้วจะดูได้หรือยัง "

"เรียนเจ้าชายทั้งสอง ฝ่าบาทให้มาตามไปเข้าเฝ้า ทรงมีเรื่องด่วนจะแจ้งให้ทั้งสองทราบพะยะค่ะ"

"ได้ ไปกันส่วนเรื่องที่นายขอ ไว้เราเฝ้าเสร็จก็มาคุยต่อดีไหม"

"ได้ครั้งนี้ยอม"

"ไปกันเถอะ ไม่อยากโดนใครว่าร้ายอีก"